Oh Boy
του Jan Ole Gerster. Με τους Tom Schilling, Marc Hosemann, Friederike Kempter, Justus von Dohnányi, Katharina Schüttler, Arnd Klawitter, Martin Brambach, Steffen Jürgens, Michael Gwisdek
Και χωρίς καφεΐνη...
του zerVo (@moviesltd) 
Την στιγμή που το παγκόσμιο σινεμά, ελλείψει σοβαρών σεναριακών ιδεών, έχει στραφεί στον πανάκριβο εντυπωσιασμό, στα πιασάρικα all star ανσάμπλ και στα τρισδιάστατα χάιτεκ μπλοκμπάστερς, προκειμένου να κάνει επίδειξη της δύναμης του εκράν, υπάρχουν κινηματογραφιστές που με πενιχρά διαθέσιμα μέσα, δίχως φράγκο στην τσέπη, μα οπλισμένοι με άκρατη ενθουσιώδη έμπνευση και με γνώμονα την παρορμητική τους διάθεση, επιχειρούν μέσα από τις εικόνες τους, να βαδίσουν στα παραδοσιακά μονοπάτια της Έβδομης Τέχνης. Θα μου αντιπαραθέσεις από την άλλη μεριά, ποιος μπορεί να είναι ο εμπορικός τους στόχος? Αδιάφορο. Φιλμς σαν το Oh Boy, μπορεί να απευθύνονται σε λίγους - πλην φανατικούς - σινεφίλ, που αρέσκονται σε αυτού του είδους τον κινηματογράφο, επιλέγοντας την υψηλού επιπέδου καλλιτεχνία, από την ακατάπαυστη φανφάρα.
Ξημέρωμα. Στην αγκαλιά μιας περιστασιακής αγάπης, ενός στιγμιαίου έρωτα, που σύντομα θα ξεχαστεί για τον Νίκο, έναν 25χρονο Βερολινέζο, που έχοντας πείσει εαυτόν και γονιό πως συνεχίζει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, τρώει μέχρι τελευταίου ευρώ σε ασωτίες, το χιλιάρικο - μισθό που του έχει κοπεί για να καλύψει τις ανάγκες του. Απένταρος και ατημέλητος, θα ξεκινήσει για ακόμη μια φορά την περιπλάνηση του στην μουντή μεγαλούπολη, άλλοτε επιζητώντας να εντοπίσει μια έστω και προσωρινή λύση στα προβλήματα του και άλλοτε βαδίζοντας στο άγνωστο, δίχως συγκεκριμένο σκοπό και στόχο...
Να δώσει το παρόν δηλαδή στην συνέντευξη με τον προκλητικής συμπεριφορά ψυχολόγο, που του απορρίπτει το δικαίωμα να οδηγά, μιας και κάποτε είχε συλληφθεί σε κατάσταση μέθης, να αποφύγει τους ασφαλίτες του προαστιακού σιδηρόδρομου που τον τσάκωσαν να ταξιδεύει λάθρα, να συμμαζέψει λιγάκι το καινούργιο του τρωγλικό διαμέρισμα, δεχόμενος την επίσκεψη του καταθλιπτικού του γείτονα, να βγει βόλτα με τον μυστηριώδη wannabe ηθοποιό κολλητό του για καφέ, αλλά και για επισκεφτούν το σετ μιας φιλόδοξης φιλμικής παραγωγής, να ζητήσει τον λόγο που ο νεόπλουτος πατέρας του, του έκοψε το επίδομα, να παρακολουθήσει την avant garde θεατρική παράσταση μιας παλιάς αδιάφορης εμφανισιακά συμμαθήτριας, που πλέον κατόπιν αυστηρής δίαιτας έχει αποκτήσει καυτή θωριά, να βοηθήσει έναν ταλαιπωρημένο γεράκο, που έχει μελαγχολήσει αντικρίζοντας την λατρεμένη του πόλη, να αλλάζει τόσο πολύ σε σχέση με εκείνη που βίωσε κάποτε παιδί.
Κι όλα αυτό το ασταμάτητο εικοσιτετράωρο - διάολε - χωρίς να έχει πέσει στο αίμα του, ούτε μισό δράμι καφεΐνης, ουσίας που μετά μανίας αποζητά από την στιγμή που άνοιξε τα μάτια του και όλο κάποιος αστάθμητος παράγοντας του την στερεί βασανιστικά. Να σου πω την μαύρη μου αλήθεια κι εμένα αν μου επαιτούσε μισό φλιτζάνι τούρκικο, ούτε το κατακάθι δεν θα του άφηνα, γνωρίζοντας την συμπεριφορά του. Ο Νικολής είναι ένα τύπος δίχως όραμα, δίχως ορθολογική σκέψη. Είναι αυτό που λέμε ότι κάτσει, που γνωρίζοντας τον τόπο που κινείται και ζει, δεν μπορώ να προσάψω σαν δικαιολογία της νωθρότητας και της αεργίας του, ούτε καν τον παράγοντα της οικονομικής κρίσης. Είναι όμως καλό παιδί εντέλει ο φουκαράς, έστω κι αν τον αδίκησα εξαρχής. Είναι συμπονετικός, όσο κι αν μοιάζει απόμακρος, είναι αλληλέγγυος, όσο κι αν φαρμακώνει με ευκολία τα φράγκα του καπιτάλα φάδερ, είναι αγνός και ευαίσθητος στην αναζήτηση της αγάπης, ακόμη κι αν εκείνος φορά το πανταλόνι κι εγκαταλείπει το κορίτσι στην εισαγωγή. Τελικά τι είναι ο (αντι)ήρωας? Θετικός ή αρνητικός χαρακτήρας? Καθρέφτης είναι. Μικρόκοσμος του ενός. Του ατόμου. Του παγκοσμιοποιημένου ατόμου. Oh Boy...
Θλιβερό μέσα στην συννεφιά της Μπερλίνας, της πολιτείας που σε κάθε σου βήμα απαντάς μια την κορώνα και μια τα γράμματα του ίδιου σεντ, αλλά και διασκεδαστικά ειρωνικό και σατιρικό ενίοτε, το ασπρόμαυρο παραμύθι του Jan Ole Gerster ρουφιέται μονομιάς στα ενενήντα του λεπτά, που πέφτουν ρουμπρίκα την ρουμπρίκα, με τον ίδιο πρωταγωνιστή να συνδέει τα κομμάτια τους σπονδύλου του. Πανέμορφη φωτογραφία, καυστικοί και έξυπνοι Allenικοί διάλογοι, ανθρώπινες αντιδράσεις βγαλμένες από τα καλύτερα κουμάντα του Jarmusch, απελπισία και γέλιο αντάμα, καδράρουν σε λίγες λέξεις την ζωή που περνά και χάνεται, για έναν πιτσιρίκο που σε νορμάλ συνθήκες, θα έπρεπε να πιάνει το λιθάρι στα χέρια και να το στύβει. Υπάρχει αντίφαση στα λόγια του Γερμανού. Η ταινία του όμως είναι καλή. Σε ωθεί να περιμένεις την επόμενη του.
Για πες: Που όμως πιθανόν να μην έχει ως πρωταγωνιστή τον Tom Schilling, συνεπώς επ ουδενί δεν θα έχει την πανίσχυρη δυναμική της φοβισμένης, γνωρίζοντας πως έχει σφάλει, θωριάς του, ούτε το μελετημένα τρομαγμένο του βάδισμα, ενώπιον του τραγικού αγνώστου που τον περιμένει. Και πως να λειτουργήσει η λογική, χωρίς το αναγκαίο, το ζητούμενο σπρώξιμο? Ένα εσπρεσάκι ρε παιδιά...
Να δώσει το παρόν δηλαδή στην συνέντευξη με τον προκλητικής συμπεριφορά ψυχολόγο, που του απορρίπτει το δικαίωμα να οδηγά, μιας και κάποτε είχε συλληφθεί σε κατάσταση μέθης, να αποφύγει τους ασφαλίτες του προαστιακού σιδηρόδρομου που τον τσάκωσαν να ταξιδεύει λάθρα, να συμμαζέψει λιγάκι το καινούργιο του τρωγλικό διαμέρισμα, δεχόμενος την επίσκεψη του καταθλιπτικού του γείτονα, να βγει βόλτα με τον μυστηριώδη wannabe ηθοποιό κολλητό του για καφέ, αλλά και για επισκεφτούν το σετ μιας φιλόδοξης φιλμικής παραγωγής, να ζητήσει τον λόγο που ο νεόπλουτος πατέρας του, του έκοψε το επίδομα, να παρακολουθήσει την avant garde θεατρική παράσταση μιας παλιάς αδιάφορης εμφανισιακά συμμαθήτριας, που πλέον κατόπιν αυστηρής δίαιτας έχει αποκτήσει καυτή θωριά, να βοηθήσει έναν ταλαιπωρημένο γεράκο, που έχει μελαγχολήσει αντικρίζοντας την λατρεμένη του πόλη, να αλλάζει τόσο πολύ σε σχέση με εκείνη που βίωσε κάποτε παιδί.
Κι όλα αυτό το ασταμάτητο εικοσιτετράωρο - διάολε - χωρίς να έχει πέσει στο αίμα του, ούτε μισό δράμι καφεΐνης, ουσίας που μετά μανίας αποζητά από την στιγμή που άνοιξε τα μάτια του και όλο κάποιος αστάθμητος παράγοντας του την στερεί βασανιστικά. Να σου πω την μαύρη μου αλήθεια κι εμένα αν μου επαιτούσε μισό φλιτζάνι τούρκικο, ούτε το κατακάθι δεν θα του άφηνα, γνωρίζοντας την συμπεριφορά του. Ο Νικολής είναι ένα τύπος δίχως όραμα, δίχως ορθολογική σκέψη. Είναι αυτό που λέμε ότι κάτσει, που γνωρίζοντας τον τόπο που κινείται και ζει, δεν μπορώ να προσάψω σαν δικαιολογία της νωθρότητας και της αεργίας του, ούτε καν τον παράγοντα της οικονομικής κρίσης. Είναι όμως καλό παιδί εντέλει ο φουκαράς, έστω κι αν τον αδίκησα εξαρχής. Είναι συμπονετικός, όσο κι αν μοιάζει απόμακρος, είναι αλληλέγγυος, όσο κι αν φαρμακώνει με ευκολία τα φράγκα του καπιτάλα φάδερ, είναι αγνός και ευαίσθητος στην αναζήτηση της αγάπης, ακόμη κι αν εκείνος φορά το πανταλόνι κι εγκαταλείπει το κορίτσι στην εισαγωγή. Τελικά τι είναι ο (αντι)ήρωας? Θετικός ή αρνητικός χαρακτήρας? Καθρέφτης είναι. Μικρόκοσμος του ενός. Του ατόμου. Του παγκοσμιοποιημένου ατόμου. Oh Boy...
Θλιβερό μέσα στην συννεφιά της Μπερλίνας, της πολιτείας που σε κάθε σου βήμα απαντάς μια την κορώνα και μια τα γράμματα του ίδιου σεντ, αλλά και διασκεδαστικά ειρωνικό και σατιρικό ενίοτε, το ασπρόμαυρο παραμύθι του Jan Ole Gerster ρουφιέται μονομιάς στα ενενήντα του λεπτά, που πέφτουν ρουμπρίκα την ρουμπρίκα, με τον ίδιο πρωταγωνιστή να συνδέει τα κομμάτια τους σπονδύλου του. Πανέμορφη φωτογραφία, καυστικοί και έξυπνοι Allenικοί διάλογοι, ανθρώπινες αντιδράσεις βγαλμένες από τα καλύτερα κουμάντα του Jarmusch, απελπισία και γέλιο αντάμα, καδράρουν σε λίγες λέξεις την ζωή που περνά και χάνεται, για έναν πιτσιρίκο που σε νορμάλ συνθήκες, θα έπρεπε να πιάνει το λιθάρι στα χέρια και να το στύβει. Υπάρχει αντίφαση στα λόγια του Γερμανού. Η ταινία του όμως είναι καλή. Σε ωθεί να περιμένεις την επόμενη του.
Για πες: Που όμως πιθανόν να μην έχει ως πρωταγωνιστή τον Tom Schilling, συνεπώς επ ουδενί δεν θα έχει την πανίσχυρη δυναμική της φοβισμένης, γνωρίζοντας πως έχει σφάλει, θωριάς του, ούτε το μελετημένα τρομαγμένο του βάδισμα, ενώπιον του τραγικού αγνώστου που τον περιμένει. Και πως να λειτουργήσει η λογική, χωρίς το αναγκαίο, το ζητούμενο σπρώξιμο? Ένα εσπρεσάκι ρε παιδιά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2013 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική