O Λύκος της Wall Street
του Martin Scorsese. Με τους Leonardo DiCaprio, Jonah Hill, Margot Robbie, Matthew McConaughey, Kyle Chandler, Rob Reiner, Jon Bernthal, Jon Favreau, Jean Dujardin
Awooooooo!
του zerVo (@moviesltd) 
Πάμε να σε παίξω μια Βρες την Ταινία και είμαι βέβαιος πως τόσα στοιχεία και σπόιλερ που θα σου δώσω, πανεύκολα θα εντοπίσεις σε ποιο φιλμ αναφέρομαι. Σκηνοθέτης από τα μεγαλύτερα, ίσως το μεγαλύτερο της σύγχρονης παγκόσμιας κινηματογραφίας. Είναι λοιπόν που λες ένας φιλόδοξος, αλλά και συνεσταλμένος νέος, που ξεκινά από μηδενικό επίπεδο την καριέρα του στο καινούργιο πεδίο δράσης του, που χάρη στις ικανότητες και την επιδεξιότητα του, σκαρφαλώνει ένα προς ένα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας και πολύ σύντομα βρίσκεται να αγγίζει την κορυφή. Φυσικά οι εγκληματικές μέθοδοι που ακολουθεί, τάχιστα θα τον φέρουν σε ρήξη με τον νόμο, το μακρύ χέρι του οποίου θα τον τσιμπήσει και θα τον στείλει στο μπαλαούρο, εκτός κι αν εκείνος δεχτεί να αποκαλύψει ονόματα και διευθύνσεις - εξίσου παρανόμων - συνεργατών, μπας και γλυτώσει το τομάρι του από της φυλακής τα σίδερα. Το βρήκες είπες? Άστο μην το συζητάς την πάτησες, σου έστησα παγίδα. Και με συνεργάτη μάλιστα τον ίδιο τον Marty, που στα 71 του χρόνια, βρέθηκε να κουβαλά τέτοια ανατρεπτική τρέλα και τέτοιο κέφι για φάρσα, που δεν είχε εμφανίσει ποτέ του σε πέντε δεκαετίες καλλιτεχνικής πορείας.
Μαύρη Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 1987. Για δες ημέρα που διάλεξε να κάνει το επίσημο ντεμπούτο του, φορώντας το καλοσιδερωμένο κοστούμι του χρηματιστή, στην Γουόλ Στριτ, ο φοβισμένος, χαμηλών τόνων, αλλά και γεμάτος διάθεση για δουλειά, Τζόρνταν Μπέλφορτ. Με την φίρμα του, μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες να καταρρέει στον βούρκο της γενικότερης κρίσης, εκείνον να μένει δίχως εργασία και τα προς το ζην να βγάζει με το πιστολάκι και τα ρόλει, η παιδιόθεν αγαπημένη του συμβία και μάνα των δυο παιδιών του, κομμώτρια Τερέζα, ο χαρισματικός στο να πουλά μετοχές φύκια για μεταξωτές κορδέλες Τζόρνταν θα βρεθεί μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης. Το σωσίβιο που θα εμφανιστεί στον ορίζοντα έχει όμως όνομα: Penny Stocks! Πενιχρός ο τζίρος, τεράστια όμως η κερδοφορία, που αγγίζει μέχρι και το πενήντα τοις εκατό!
Με στήριγμα τα μερίδια μικρής ονομαστικής αξίας και οργανώνοντας τριγύρω του μια ανορθόδοξη ομάδα μπρόκερς, αργά αλλά σταθερά θα ορθώσει το όνειρο της Στράτον Όουκμοντ, της χρηματιστηριακής του μπράντας, που ταχύτατα θα ανέλθει τις βαθμίδες αξιολόγησης στον Νεουορκέζικο ναό του χρήματος. Κάθε βήμα προς τα πάνω και πάρτι, κάθε καινούργιος πελάτης και γιορτή, κάθε νέο ντιλ και πανηγύρι. Γαϊτανάκι κεφιού και ατελείωτης διασκέδασης, βουτηγμένο στο κοινόβιο, δημόσιο σεξ με καλοπληρωμένες πόρνες και σε βουνά άσπρης σκόνης, που οξύνουν τον νου και τον κάνουν άπληστο, πλεονέκτη, απαιτητικό να κερδίσει τα πάντα, ακολουθώντας συνεχώς και επαναλαμβανόμενα όμως, την όχι ενάρετη οδό. Που σε κάποια γωνιά της παραμονεύουν τα δίχτυα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς...
Παρότι από το πρώτο - κυριολεκτικά - δευτερόλεπτο, που ξεκινά το POV ίντρο του κεντρικού χαρακτήρα της ίντριγκας προς την πλατεία, αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για μια καθαρόαιμη directed by Martin Scorsese δημιουργία, εντούτοις υπάρχει ένα στοιχείο που ποτέ στο σκηνοθετικό του παρελθόν δεν είχε χρησιμοποιήσει ο μετρ. Την ρυθμική φρενίτιδα! Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την χρονική διάρκεια του Λύκου, που φτάνει κοντά στα 180 λεπτά, φαντάστηκα πως το τέμπο θα είναι σταθεροποιημένο σε βήματα αντοχής, με τις γνωστές εναλλαγές στα βιράζ, που θα μπολιάσουν με το απαιτούμενο σασπένς την ίντριγκα μέχρι το φώτο φίνις. Εδώ ο μαραθωνοδρόμος του κοντοπίθαρου οτέρ, όχι απλώς εκτινάσσεται από τους βατήρες σαν καλοδουλεμένος σπρίντερ, αλλά σε κάθε χιλιόμετρο, λες και τον ποτίζουν πορτοκαλάδα με Κουαλούτζ (δεν τά'ξερα, τά' μαθα κι αυτά, σαν τα Ρούφις του Hangover) αυξάνει παλμούς και κατευθύνεται σαν τρελός, βολίδα προς τον τερματισμό.
Συνέπειες? Μην ψάχνεις αλλού για να εντοπίσεις την ποιοτικότερη και πλέον σπαρταριστή κωμωδία του 2013. Αυτή έχει τίτλο The Wolf Of Wall Street και παρότι επ ουδενί το υπόσχεται η σοβαροφανής θεματική της, εντούτοις διαθέτει σεκάνς που καθιστούν κάτι Monty Pythons και κάτι Saturday Night Live, κωμικάκια δέλτα εθνικής κατηγορίας. Με το που σε αγγίζει, νωρίς - νωρίς, η ινδιάνικη κραυγή του μέντορα υπερ-χρηματιστή (που σημειωτέον προστάζει την άμεση απονομή οποιουδήποτε υπαρκτού και ανύπαρκτου βραβείου Όσκαρ ερμηνείας στον πιο αδικημένο ηθοποιό της πρόσφατης κινηματογραφικής ιστορίας, Matthew McConaughey) η οποία ορίζει και το άρξασθε πυρ της ξέφρενης κούρσας, δεν υπάρχει στιγμή, ακόμη και στις λογικά εμβόλιμες δραματικές, που δεν θέλεις να χτυπηθείς στο κάθισμα από τα γέλια. Μας προέκυψε Apatow ο Scorsese το λοιπόν? Ε, όχι δα. Δεν μιλάμε για πλάκα ή για κενό αστείο. Μιλάμε για γλαφυρό αντικατοπτρισμό της πραγματικότητας των αρπακτικών, μέσα από καυστικές ατάκες και ρεαλιστικό σλάπστικ, που για να το ομολογήσω, ε. με βρήκαν απροετοίμαστο.
Συνέπειες, β'? Δεν είναι αυτό το πραγματικό πρόσωπο του σκηνοθέτη Scorsese ή μάλλον για να το πω καλύτερα, δεν θα έκτιζε ποτέ την τεράστια αυτή καριέρα του πάνω σε αυτό το φρενήρες σαρκαστικό πάρτι. Ουσιαστικά ο μαέστρος, κρατά στα χέρια του ένα νόμισμα, που στην μια του πλευρά έχει την κεφαλή του Χένρι Χιλλ, (αντι)ήρωα του στους αξεπέραστους Good Fellas και το στρέφει στην φλιπ σάιντ του, εκεί που δεν υπάρχουν γράμματα, αλλά ακόμη μια προτομή, δαύτη του καυχησιάρη Μπόφορτ. Τα ίδια τέσσερα σημεία της πορείας - χαμηλοβλεπούσα εκκίνηση, προσοδοφόρα εκτόξευση, θορυβώδης κατρακύλα, εκκωφαντική κρούση - του Καλού Παιδιού, ουσιαστικά αποδίδονται και στον Wolf, από μια εντελώς άλλη προοπτική, όχι αιματηρά, όχι δραματικά, όχι σπαρακτικά, αλλά παρομοίως αληθινά. Έστω και κινηματογραφικά...
Όχι, πάντως. Ούτε αυτή θα είναι η μεγάλη χρονιά του DiCaprio, παρότι αμφότερες οι παρουσίες του, είτε ως Γκάτσμπι, είτε ως Λυκόρνιο, είναι μεγαλειώδεις. Ο (σαραντάρης, πλέον, για να μην ξεχνιόμαστε) Leonardo, υποστηριζόμενος από ένα γνήσιο κωμικό ταλέντο σαν τον Jonah Hill, με τα λαμπερά του, πρόσθετα δοντάκια, να αποδίδει το δεξί του χέρι, φτάνει σε απίστευτα levels κωμικής ποιότητος, προσφέροντας μάλιστα, μια από τις χαρισματικότερες - και ξεκαρδιστικότερες - σεκάνς στα χρονικά. Ατυχία του Leo? Ότι την παράσταση, ακόμη κι αν δεν λείπει ούτε από μισό πλάνο, την κλέβει το θήλυ - και τι θήλυ! - της κομπανίας, η κατάξανθη αγγελική Αυστραλέζα Margot Robbie, η αποκάλυψη του Marty, στην γενικότερη απαίτηση του κοινού, στον εντοπισμό της καινούργιας Sharon! Δεν είναι τυχαίο που ένα σημαντικό ποσοστό του σεναρίου - εκείνο με τις λιγότερο κωμικές εκφάνσεις - είναι κτισμένο πάνω στην καθηλωτική της ομορφάδα, στην πιο κραυγαλέα παράκαμψη του Scorsese σε σχέση με τους Good Fellas και την one hit wonder Lorraine Bracco, που εδώ ως χαμηλών τόνων νοικοκυρούλα την παίζει, αξιοπρεπώς σε Joan Jett φόρμα, το ανερχόμενο ελληνάκι Cristin Milioti...
Για πες: Αναμφισβήτητα όταν ο αμερικανο-ιταλιάνος κλείσει την σπουδαία του φιλμική πορεία, τον Λύκο δεν θα σκεφτείς καν να τον εντάξεις στις σημαντικότερες δουλειές του. Έχει άλλο στίγμα αφημένο, άλλη προσωπικότητα ο Scorsese, που εκείνη σε νοιάζει πιότερο από δαύτη. Διαβάζοντας όμως την λίστα των ταινιών του εδώ θα κοντοσταθείς και θα χαμογελάσεις, ενθυμούμενος την ώρα και την στιγμή που τα Λουτζ, άρχισαν να κάνουν δουλειά, καταστρέφοντας ουσιαστικά το πάνω σε μπετόν αρμέ κτισμένο αμερικάνικο όνειρο των απατεώνων. Γιατί όπως πολύ καλά ξέρεις, στην In the land of the free, όπως πολλάκις την έχει σχεδιάσει και από την καλή και από την ανάποδη της ο Marty, ο Θεός αγαπάει μεν τον κλέφτη, τον νοικοκύρη όμως τον λατρεύει...
Με στήριγμα τα μερίδια μικρής ονομαστικής αξίας και οργανώνοντας τριγύρω του μια ανορθόδοξη ομάδα μπρόκερς, αργά αλλά σταθερά θα ορθώσει το όνειρο της Στράτον Όουκμοντ, της χρηματιστηριακής του μπράντας, που ταχύτατα θα ανέλθει τις βαθμίδες αξιολόγησης στον Νεουορκέζικο ναό του χρήματος. Κάθε βήμα προς τα πάνω και πάρτι, κάθε καινούργιος πελάτης και γιορτή, κάθε νέο ντιλ και πανηγύρι. Γαϊτανάκι κεφιού και ατελείωτης διασκέδασης, βουτηγμένο στο κοινόβιο, δημόσιο σεξ με καλοπληρωμένες πόρνες και σε βουνά άσπρης σκόνης, που οξύνουν τον νου και τον κάνουν άπληστο, πλεονέκτη, απαιτητικό να κερδίσει τα πάντα, ακολουθώντας συνεχώς και επαναλαμβανόμενα όμως, την όχι ενάρετη οδό. Που σε κάποια γωνιά της παραμονεύουν τα δίχτυα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς...
Παρότι από το πρώτο - κυριολεκτικά - δευτερόλεπτο, που ξεκινά το POV ίντρο του κεντρικού χαρακτήρα της ίντριγκας προς την πλατεία, αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για μια καθαρόαιμη directed by Martin Scorsese δημιουργία, εντούτοις υπάρχει ένα στοιχείο που ποτέ στο σκηνοθετικό του παρελθόν δεν είχε χρησιμοποιήσει ο μετρ. Την ρυθμική φρενίτιδα! Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την χρονική διάρκεια του Λύκου, που φτάνει κοντά στα 180 λεπτά, φαντάστηκα πως το τέμπο θα είναι σταθεροποιημένο σε βήματα αντοχής, με τις γνωστές εναλλαγές στα βιράζ, που θα μπολιάσουν με το απαιτούμενο σασπένς την ίντριγκα μέχρι το φώτο φίνις. Εδώ ο μαραθωνοδρόμος του κοντοπίθαρου οτέρ, όχι απλώς εκτινάσσεται από τους βατήρες σαν καλοδουλεμένος σπρίντερ, αλλά σε κάθε χιλιόμετρο, λες και τον ποτίζουν πορτοκαλάδα με Κουαλούτζ (δεν τά'ξερα, τά' μαθα κι αυτά, σαν τα Ρούφις του Hangover) αυξάνει παλμούς και κατευθύνεται σαν τρελός, βολίδα προς τον τερματισμό.
Συνέπειες? Μην ψάχνεις αλλού για να εντοπίσεις την ποιοτικότερη και πλέον σπαρταριστή κωμωδία του 2013. Αυτή έχει τίτλο The Wolf Of Wall Street και παρότι επ ουδενί το υπόσχεται η σοβαροφανής θεματική της, εντούτοις διαθέτει σεκάνς που καθιστούν κάτι Monty Pythons και κάτι Saturday Night Live, κωμικάκια δέλτα εθνικής κατηγορίας. Με το που σε αγγίζει, νωρίς - νωρίς, η ινδιάνικη κραυγή του μέντορα υπερ-χρηματιστή (που σημειωτέον προστάζει την άμεση απονομή οποιουδήποτε υπαρκτού και ανύπαρκτου βραβείου Όσκαρ ερμηνείας στον πιο αδικημένο ηθοποιό της πρόσφατης κινηματογραφικής ιστορίας, Matthew McConaughey) η οποία ορίζει και το άρξασθε πυρ της ξέφρενης κούρσας, δεν υπάρχει στιγμή, ακόμη και στις λογικά εμβόλιμες δραματικές, που δεν θέλεις να χτυπηθείς στο κάθισμα από τα γέλια. Μας προέκυψε Apatow ο Scorsese το λοιπόν? Ε, όχι δα. Δεν μιλάμε για πλάκα ή για κενό αστείο. Μιλάμε για γλαφυρό αντικατοπτρισμό της πραγματικότητας των αρπακτικών, μέσα από καυστικές ατάκες και ρεαλιστικό σλάπστικ, που για να το ομολογήσω, ε. με βρήκαν απροετοίμαστο.
Συνέπειες, β'? Δεν είναι αυτό το πραγματικό πρόσωπο του σκηνοθέτη Scorsese ή μάλλον για να το πω καλύτερα, δεν θα έκτιζε ποτέ την τεράστια αυτή καριέρα του πάνω σε αυτό το φρενήρες σαρκαστικό πάρτι. Ουσιαστικά ο μαέστρος, κρατά στα χέρια του ένα νόμισμα, που στην μια του πλευρά έχει την κεφαλή του Χένρι Χιλλ, (αντι)ήρωα του στους αξεπέραστους Good Fellas και το στρέφει στην φλιπ σάιντ του, εκεί που δεν υπάρχουν γράμματα, αλλά ακόμη μια προτομή, δαύτη του καυχησιάρη Μπόφορτ. Τα ίδια τέσσερα σημεία της πορείας - χαμηλοβλεπούσα εκκίνηση, προσοδοφόρα εκτόξευση, θορυβώδης κατρακύλα, εκκωφαντική κρούση - του Καλού Παιδιού, ουσιαστικά αποδίδονται και στον Wolf, από μια εντελώς άλλη προοπτική, όχι αιματηρά, όχι δραματικά, όχι σπαρακτικά, αλλά παρομοίως αληθινά. Έστω και κινηματογραφικά...
Όχι, πάντως. Ούτε αυτή θα είναι η μεγάλη χρονιά του DiCaprio, παρότι αμφότερες οι παρουσίες του, είτε ως Γκάτσμπι, είτε ως Λυκόρνιο, είναι μεγαλειώδεις. Ο (σαραντάρης, πλέον, για να μην ξεχνιόμαστε) Leonardo, υποστηριζόμενος από ένα γνήσιο κωμικό ταλέντο σαν τον Jonah Hill, με τα λαμπερά του, πρόσθετα δοντάκια, να αποδίδει το δεξί του χέρι, φτάνει σε απίστευτα levels κωμικής ποιότητος, προσφέροντας μάλιστα, μια από τις χαρισματικότερες - και ξεκαρδιστικότερες - σεκάνς στα χρονικά. Ατυχία του Leo? Ότι την παράσταση, ακόμη κι αν δεν λείπει ούτε από μισό πλάνο, την κλέβει το θήλυ - και τι θήλυ! - της κομπανίας, η κατάξανθη αγγελική Αυστραλέζα Margot Robbie, η αποκάλυψη του Marty, στην γενικότερη απαίτηση του κοινού, στον εντοπισμό της καινούργιας Sharon! Δεν είναι τυχαίο που ένα σημαντικό ποσοστό του σεναρίου - εκείνο με τις λιγότερο κωμικές εκφάνσεις - είναι κτισμένο πάνω στην καθηλωτική της ομορφάδα, στην πιο κραυγαλέα παράκαμψη του Scorsese σε σχέση με τους Good Fellas και την one hit wonder Lorraine Bracco, που εδώ ως χαμηλών τόνων νοικοκυρούλα την παίζει, αξιοπρεπώς σε Joan Jett φόρμα, το ανερχόμενο ελληνάκι Cristin Milioti...
Για πες: Αναμφισβήτητα όταν ο αμερικανο-ιταλιάνος κλείσει την σπουδαία του φιλμική πορεία, τον Λύκο δεν θα σκεφτείς καν να τον εντάξεις στις σημαντικότερες δουλειές του. Έχει άλλο στίγμα αφημένο, άλλη προσωπικότητα ο Scorsese, που εκείνη σε νοιάζει πιότερο από δαύτη. Διαβάζοντας όμως την λίστα των ταινιών του εδώ θα κοντοσταθείς και θα χαμογελάσεις, ενθυμούμενος την ώρα και την στιγμή που τα Λουτζ, άρχισαν να κάνουν δουλειά, καταστρέφοντας ουσιαστικά το πάνω σε μπετόν αρμέ κτισμένο αμερικάνικο όνειρο των απατεώνων. Γιατί όπως πολύ καλά ξέρεις, στην In the land of the free, όπως πολλάκις την έχει σχεδιάσει και από την καλή και από την ανάποδη της ο Marty, ο Θεός αγαπάει μεν τον κλέφτη, τον νοικοκύρη όμως τον λατρεύει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2013 από την Spentzos
1 σχόλια:
Η χειρότερη ταινία που έχω δει...
Είναι δυνατόν να ευλογείται ως μόνη αξία το χρήμα; "Ο πελάτης ή θα αγοράσει ή θα πεθάνει;"
Μιλάμε για πόλεμο έτσι... (;)
Για να μην αναφερθώ στον τρόπο παρουσίασης των γυναικών!
Α Π Α Ρ Α Δ Ε Κ Τ Η!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική