Inside Llewyn Davis
των Joel Coen, Ethan Coen. Με τους Oscar Isaac, Carey Mulligan, John Goodman, Garrett Hedlund, Justin Timberlake, F. Murray Abraham, Stark Sands, Jeanine Serralles, Adam Driver, Ethan Phillips, Alex Karpovsky, Max Casella, Benjamin Pike
Coenικό Ρεσιτάλ Υπεροψίας
του gaRis (@takisgaris) 
Ποιος μπορεί να υποστηρίξει πως η αποκαθήλωση νεανικών κινηματογραφικών ειδώλων είναι εύκολη υπόθεση; Ρώτα με αν θες τι σήμαιναν οι Coen για μένα πίσω στα σκοτεινά 80s, όταν τη μουβιόλα την έσκιαζε η φοβέρα της αμερικανιάς και την πλάκωνε η σκλαβιά του «εμπορικού» χολυγουντιανού κατασκευάσματος. Τότενες υπήρχαν μια χούφτα περίεργοι τυπάκοι που αποδομούσαν το νουάρ, σαρκάζοντας με κρυστάλλινη ευθυβολία την αστική ευμάρεια, κεντρίζοντας συνάμα την επαρχιώτικη καραβλαχιά. Αυτοκράτορες του σκωπτικού, του με παγωμένο αίμα βιτριολικού χιούμορ, αυτό που κεντράει περισσότερο παρά διασκεδάζει ανόητα. Πες τους νέρντς ή πόουσερς όσο θες – τα αδελφάκια Coen για τους γνωρίζοντες είναι οι πρεσβευτές της εκλαϊκευμένης μηδενιστικής θεωρίας που τόσο αγνά εισήγαγε κοντά πριν δυο αιώνες ο Κίρκεγκάαρντ: Παντού ελλοχεύει η κατάρα της ισοπέδωσης της ατομικότητας, της τεχνητής ευμάρειας των νοικοκυραίων, ζωή ιδωμένη μέσα από γυαλιά μπακλαβαδοποίησης της κοινωνίας του ταξικού διαχωρισμού. Η αντίσταση στην προκάτ αστικοποίηση θέλει έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου. Το σουρουκλεμέ.
Ο Λούην Ντέηβις (Oscar Isaac, ο εξ Γουατεμάλας Ιωσήφ του Nativity Story στα 2006) είναι ένας κλασικός σουρουκλεμές, αδέσποτη γάτα ίδιας ράτσας με αυτή του περτικαλιού Οδυσσέα (ή τέλος πάντων ενός γατιού που του μοιάζει) που κυνηγά στα σοκάκια του Γκρήνγουιτς Βίλλατζ, εκεί στα 1961. Πάνω που σκάγανε οι Dylan και Baez της Falk μουσικής. Κινούμενη αποτυχία ο Λούην, δυο φορές είχε ήδη αφήσει το άθλημα για να μπαρκάρει αλλά το καλλιτεχνικό σαράκι τον γυρνά πίσω στο Γκάσλάιτ Καφέ της ΝΥ, γρατζουνώντας στην κιθάρα, αναπολώντας το ντουέτο του με τον Τίμλιν (των Τίμλιν και Ντέιβις) που έληξε όσο άδοξα σημαίνει η πτώση του φίλου του από τη γέφυρα του Τζώρτζ Ουάσινγκτον. Οι ημέρες του τον βρίσκουν σε αναζήτηση καριέρας ενώ οι νύχτες του καταλήγουν σε κάποιον φιλόξενο καναπέ συναδέλφων που θέλουν να τον ξεφορτωθούν είτε γιατί είναι ένα ενοχλητικό τσιμπούρι (ο Justin Timberlake στο ρόλο του μουσικού - μονίμου δανειστή του Λούην) είτε γιατί τους έχει προκαλέσει ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (Carey Mulligan, σύζυγος του Timberlake και κορυφαία της ταινίας σε έναν ενοχλητικά περιορισμένο ρόλο).
Η κάμερα τον ακολουθεί για διάστημα λιγότερο της μιας εβδομάδας, υπεραρκετό όμως για να μας μπολιάσει θυμό, απογοήτευση και δυστοκία ενός χαρακτήρα με χαμηλό επίπεδο αυτογνωσίας και μεγίστη ικανότητα να βρίσκεται σε λάθος τόπο και χρόνο όπως για παράδειγμα στο ότο-στοπ ταξίδι του στο Σικάγο παρέα με τον τζάνκι μπλουζίστα John Goodman (κλασικά τιτάνια μορφή του Coenικού μικροσύμπαντος) και τον οδηγό του Garrett Hedlund (που επιδεικνύει τη σαγήνη του ξανά μετά το On The Road του Sayles). Σε μια ακόμη Ομηρική αναλογία, η οδύσσεια του Λούην καταλήγει στο Gate Of Horn, μπροστά στον Murray Abraham, συνάντηση που θα μπορούσε να του αλλάξει τη ζωή, όμως του κάκου. Ο λούζερ θα επιστρέψει νικημένος στο Γκρήνγουιτς, τελειώνοντας την καριέρα του εκεί που θα την αρχίσει ο Bob Dylan.
Μετά το θαυμάσιο True Grit (2010) οι Coens, σε πλήρη δημιουργική δυσπραγία, διασκευάζουν χαλαρά τα απομνημονεύματα (2005) του Dave Van Ronk, για να μας πουν μια ιστορία κόντρα στο πρότυπο του σταρ σύστεμ. Ξεχνούν όμως να δημιουργήσουν έναν αληθινά ενδιαφέροντα ήρωα καθότι το αρεστός δε σημαίνει τίποτα. Αυτό το κροσόβερ υβρίδιο του Oh Brother Where Art Thou? και του ανεπανάληπτου (φευ) Burton Fink, πέφτει στα ύφαλα του μισανθρωπικού A Serious Man, παραδομένο στον Νιτσεϊκό υπαρξιστικό μηδενισμό άρνησης κάθε λύτρωσης που επιφέρει ο αγώνας για κάθε τι αγαθό, καθώς όλα είναι προδιαγεγραμμένα να υπηρετήσουν τη ίδια μέγγενη χαλιναγώγησης των μαζών, συντρίβοντας τη δημιουργική ατομικότητα όσων δεν τους χαμογελά η εφήμερη χίμαιρα της φήμης. Ο Isaac που όπως όλοι τραγουδά λάιβ ένα μάτσο αγαπημένα τραγούδια της εποχής είναι ένας καλός ηθοποιός αλλά υποταγμένος στη λοξότητα των αδελφών Coen. Μένουν οι θαυμάσιες μουσικές επιλογές του πατριάρχη T Brown Burnett (οσκαρούχου για το Crazy Heart), λείπει όμως η φωτογραφική πανδαισία του Roger Deakins (συνέπεσε με τα γυρίσματα του Skyfall).
Για πες: Το Inside Llewyn Davis έχει κάνει τη γενιά κριτικών που μεγάλωσε με τους Coens να παραμιλούν για την αντισυμβατικότητά τους, εγώ όμως, ευχαριστώ, θα μείνω απόξω. Θα το δούμε στα όσκαρς, χάριν ονόματος και «άποψης», αν και, επιμένω, εδώ έχουμε ένα έργο που βλέπεται πολύ καλύτερα με τα μάτια κλειστά.
Η κάμερα τον ακολουθεί για διάστημα λιγότερο της μιας εβδομάδας, υπεραρκετό όμως για να μας μπολιάσει θυμό, απογοήτευση και δυστοκία ενός χαρακτήρα με χαμηλό επίπεδο αυτογνωσίας και μεγίστη ικανότητα να βρίσκεται σε λάθος τόπο και χρόνο όπως για παράδειγμα στο ότο-στοπ ταξίδι του στο Σικάγο παρέα με τον τζάνκι μπλουζίστα John Goodman (κλασικά τιτάνια μορφή του Coenικού μικροσύμπαντος) και τον οδηγό του Garrett Hedlund (που επιδεικνύει τη σαγήνη του ξανά μετά το On The Road του Sayles). Σε μια ακόμη Ομηρική αναλογία, η οδύσσεια του Λούην καταλήγει στο Gate Of Horn, μπροστά στον Murray Abraham, συνάντηση που θα μπορούσε να του αλλάξει τη ζωή, όμως του κάκου. Ο λούζερ θα επιστρέψει νικημένος στο Γκρήνγουιτς, τελειώνοντας την καριέρα του εκεί που θα την αρχίσει ο Bob Dylan.
Μετά το θαυμάσιο True Grit (2010) οι Coens, σε πλήρη δημιουργική δυσπραγία, διασκευάζουν χαλαρά τα απομνημονεύματα (2005) του Dave Van Ronk, για να μας πουν μια ιστορία κόντρα στο πρότυπο του σταρ σύστεμ. Ξεχνούν όμως να δημιουργήσουν έναν αληθινά ενδιαφέροντα ήρωα καθότι το αρεστός δε σημαίνει τίποτα. Αυτό το κροσόβερ υβρίδιο του Oh Brother Where Art Thou? και του ανεπανάληπτου (φευ) Burton Fink, πέφτει στα ύφαλα του μισανθρωπικού A Serious Man, παραδομένο στον Νιτσεϊκό υπαρξιστικό μηδενισμό άρνησης κάθε λύτρωσης που επιφέρει ο αγώνας για κάθε τι αγαθό, καθώς όλα είναι προδιαγεγραμμένα να υπηρετήσουν τη ίδια μέγγενη χαλιναγώγησης των μαζών, συντρίβοντας τη δημιουργική ατομικότητα όσων δεν τους χαμογελά η εφήμερη χίμαιρα της φήμης. Ο Isaac που όπως όλοι τραγουδά λάιβ ένα μάτσο αγαπημένα τραγούδια της εποχής είναι ένας καλός ηθοποιός αλλά υποταγμένος στη λοξότητα των αδελφών Coen. Μένουν οι θαυμάσιες μουσικές επιλογές του πατριάρχη T Brown Burnett (οσκαρούχου για το Crazy Heart), λείπει όμως η φωτογραφική πανδαισία του Roger Deakins (συνέπεσε με τα γυρίσματα του Skyfall).
Για πες: Το Inside Llewyn Davis έχει κάνει τη γενιά κριτικών που μεγάλωσε με τους Coens να παραμιλούν για την αντισυμβατικότητά τους, εγώ όμως, ευχαριστώ, θα μείνω απόξω. Θα το δούμε στα όσκαρς, χάριν ονόματος και «άποψης», αν και, επιμένω, εδώ έχουμε ένα έργο που βλέπεται πολύ καλύτερα με τα μάτια κλειστά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2014 από την Village
