Η Ερημιά του Νοσφιστή
του Peter Jackson. Με τους Ian McKellen, Martin Freeman, Richard Armitage, Benedict Cumberbatch, Orlando Bloom, Evangeline Lilly, Lee Pace, Luke Evans, Ken Stott, James Nesbitt, Stephen Fry
Ακόμη πιο κοντά στο Μοναχικό Βουνό
του zerVo (@moviesltd) 
Εξ ορισμού τα δεύτερα μέρη των κινηματογραφικών τριλογιών, έχουν αυτό το διπλό αβαντάζ, γι αυτό και συνήθως ορίζουν τον καλύτερο κρίκο της αλυσίδας. Ούτε έχουν καμία ανάγκη τις μακροσκελείς εισαγωγές, ώστε να παρουσιάσουν το περιβάλλον τους βασικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας, ούτε έχουν την υποχρέωση να φτάσουν σε φινάλε, αφήνοντας αυτό το απαιτητικό μερεμέτι για τον αναμενόμενο επίλογο. Έτσι ακριβώς συνέβη και με το Smaug, σε μια κλίμακα αναλόγως υποβαθμισμένη σε σχέση με τα μεγαλεία του The Two Towers ας πούμε, αφού και τα ωριαία νυσταλέα τραπεζώματα λείπουν ευτυχώς και το introduction σύνδεση με τα προηγούμενα, διαρκεί δεν διαρκεί εξήντα δευτερόλεπτα. Το σιχτίρισμα στην πτώση των τίτλων τέλους, καθώς η flatline σκάει πάνω στην ώρα του χαμού, είναι αναγκαίο κακό. Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις, δυστυχώς...
Το μακρύ ταξίδι για την συντροφιά των ατίθασων και ατρόμητων Νάνων, του προβληματισμένου ως κατόχου του Ενός Δαχτυλιδιού Χόμπιτ, Μπίλμπο Μπάγκινς, κάτω από την καθοδήγηση του έμπειρου μάγου Γκάνταλφ, προς το Μοναχικό Βουνό, προκειμένου να εξοντώσουν το θηρίο που στοιχειώνει την χώρα τους και να διώξουν μακρυά το Σκότος, συνεχίζεται. Εκτός από τους μανιασμένους Όρκς, τις αιμοσταγείς ορδές του Αζόγκ, η αποφασισμένη ομάδα, θα κληθεί να ξεπεράσει τα διαρκή εμπόδια, που θα εμφανιστούν στο διάβα της.
Δηλαδή να κοντράρουν τους όχι φίλιους (ακόμη) Έλβς του δάσους, με τα πρωτοπαλίκαρα τους Λέγκολας και Τόριελ να ακολουθούν πιστά τις εντολές του ηγέτη τους Θραντούιλ, να προσπεράσουν τις φονικές γιγάντιες αράχνες, που μπορούν πανεύκολα να τυλίξουν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες στον ιστό τους, και κατοπινά να τους κατασπαράξουν, να πάρουν με παγαποντιές με το μέρος τους τον Άρχοντας της πόλης της λίμνης, Άσγκαροθ, να εντοπίσουν την κρυμμένη σχισμή που το μαγικό κλειδί θα τους ανοίξει διάπλατα την πύλη για το τιγκαρισμένο στο χρυσάφι κόσμο, που ναρκωμένος κείτεται ο Νοσφιστής.
Αν υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με το εισαγωγικό επεισόδιο του Hobbit, An Unexpected Journey, αυτή έχει να κάνει με την - κατά το δοκούν - ύπαρξη σταθερού τέμπο σε όλο το χρονικό εύρος του τρίωρου, στοιχείο που καθιστά τον Smaug πολύ πιο εύπεπτο και ελκυστικό από τον προκάτοχο του, εκεί που οι ματιές στο χρονόμετρο υπήρξαν συχνές, ωσότου να ολοκληρωθεί. Όχι, εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μιας και η επική περιπέτεια ξετυλίγεται σε όλο της το εύρος, για περίπου 160 λεπτά, δίχως να αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα. Τα περιστατικά, πέραν των εμβόλιμων φιλήσυχων σεκάνς με τον Γκάνταλφ - που εδώ μοιάζει ελαφρώς αταίριαστος, παράταιρος με το συνολικό σενάριο και σαφώς πολύ μακρυά από την κυρίαρχη περσόνα των Lords - διαδέχονται το ένα το άλλο βροχηδόν, προσφέροντας στους φανς μια πραγματική απόλαυση, ένα οπτικοακουστικό τρισδιάστατο υπερθέαμα, από εκείνα που αξίζουν μέχρι τελευταίου σεντ το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Σύμφωνοι, είναι κομματάκι δύσκολο, ακόμη κι αν το σκριπτ υπογράφει μια εμπνευσμένη ομάδα, αποτελούμενη από έμπειρους σεναρίστες σαν το δίδυμο Philippa Boyens και Fran Walsh, τον Guillermo Del Toro που η παρέμβαση του είναι πασιφανής, εφόσον δηλώνουν το παρόν, ουκ ολίγα συστατικά του αξεπέραστου Πάνα και τον ίδιο τον Ωκεάνιο Peter Jackson, που επιδεικνύει και πάλι τον ίδιο σεβάσμιο ζήλο στην ανάπτυξη του θρύλου, κάτι που ανταποκρίνεται στο τελικό αποτέλεσμα, να πλάσεις κινηματογραφικό τρίπτυχο, βασισμένος σε κείμενο 305 σελίδων. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κρύβεται πίσω από τα θεόρατα CGI σκηνικά, ούτε καλύπτεται από τα κοψοχολιαστικά ειδικά εφέ. Οι παρεμβάσεις στο ορίτζιναλ του Tolkien μοιάζουν σαν ένα εμβόλιο πάνω στο άλλο, πλημμυρίζουν το εκράν με σασπένς και αγωνία, αλλά οι μνήμες στο κομπάριζον του Άρχοντα, λειτουργούν ακαριαία εις βάρος του Desolation Of Smaug.
Για πες: Συνεπώς με το σκοτείνιασμα της οθόνης στο τέλος, κουρντίζεται ξανά το ξυπνητήρι, διάρκειας 365 ημερών, μέχρι του χρόνου τέτοια ημέρα που το There And Back Again θα προσεγγίσει τις αίθουσες. Και που όπως είναι πολύ φυσικό, ως εκείνο που θα ρίξει την μακρά αυλαία, θα είναι και εκείνο που θα γευτεί όλες τις δόξες και τις τιμές των πιθανών - πανάξιων σε κάποιες κατηγορίες - Οσκαρικών τιμών. Σαν την Επιστροφή του Βασιλιά, δηλαδή ένα πράμα...
Δηλαδή να κοντράρουν τους όχι φίλιους (ακόμη) Έλβς του δάσους, με τα πρωτοπαλίκαρα τους Λέγκολας και Τόριελ να ακολουθούν πιστά τις εντολές του ηγέτη τους Θραντούιλ, να προσπεράσουν τις φονικές γιγάντιες αράχνες, που μπορούν πανεύκολα να τυλίξουν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες στον ιστό τους, και κατοπινά να τους κατασπαράξουν, να πάρουν με παγαποντιές με το μέρος τους τον Άρχοντας της πόλης της λίμνης, Άσγκαροθ, να εντοπίσουν την κρυμμένη σχισμή που το μαγικό κλειδί θα τους ανοίξει διάπλατα την πύλη για το τιγκαρισμένο στο χρυσάφι κόσμο, που ναρκωμένος κείτεται ο Νοσφιστής.
Αν υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με το εισαγωγικό επεισόδιο του Hobbit, An Unexpected Journey, αυτή έχει να κάνει με την - κατά το δοκούν - ύπαρξη σταθερού τέμπο σε όλο το χρονικό εύρος του τρίωρου, στοιχείο που καθιστά τον Smaug πολύ πιο εύπεπτο και ελκυστικό από τον προκάτοχο του, εκεί που οι ματιές στο χρονόμετρο υπήρξαν συχνές, ωσότου να ολοκληρωθεί. Όχι, εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μιας και η επική περιπέτεια ξετυλίγεται σε όλο της το εύρος, για περίπου 160 λεπτά, δίχως να αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα. Τα περιστατικά, πέραν των εμβόλιμων φιλήσυχων σεκάνς με τον Γκάνταλφ - που εδώ μοιάζει ελαφρώς αταίριαστος, παράταιρος με το συνολικό σενάριο και σαφώς πολύ μακρυά από την κυρίαρχη περσόνα των Lords - διαδέχονται το ένα το άλλο βροχηδόν, προσφέροντας στους φανς μια πραγματική απόλαυση, ένα οπτικοακουστικό τρισδιάστατο υπερθέαμα, από εκείνα που αξίζουν μέχρι τελευταίου σεντ το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Σύμφωνοι, είναι κομματάκι δύσκολο, ακόμη κι αν το σκριπτ υπογράφει μια εμπνευσμένη ομάδα, αποτελούμενη από έμπειρους σεναρίστες σαν το δίδυμο Philippa Boyens και Fran Walsh, τον Guillermo Del Toro που η παρέμβαση του είναι πασιφανής, εφόσον δηλώνουν το παρόν, ουκ ολίγα συστατικά του αξεπέραστου Πάνα και τον ίδιο τον Ωκεάνιο Peter Jackson, που επιδεικνύει και πάλι τον ίδιο σεβάσμιο ζήλο στην ανάπτυξη του θρύλου, κάτι που ανταποκρίνεται στο τελικό αποτέλεσμα, να πλάσεις κινηματογραφικό τρίπτυχο, βασισμένος σε κείμενο 305 σελίδων. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κρύβεται πίσω από τα θεόρατα CGI σκηνικά, ούτε καλύπτεται από τα κοψοχολιαστικά ειδικά εφέ. Οι παρεμβάσεις στο ορίτζιναλ του Tolkien μοιάζουν σαν ένα εμβόλιο πάνω στο άλλο, πλημμυρίζουν το εκράν με σασπένς και αγωνία, αλλά οι μνήμες στο κομπάριζον του Άρχοντα, λειτουργούν ακαριαία εις βάρος του Desolation Of Smaug.
Για πες: Συνεπώς με το σκοτείνιασμα της οθόνης στο τέλος, κουρντίζεται ξανά το ξυπνητήρι, διάρκειας 365 ημερών, μέχρι του χρόνου τέτοια ημέρα που το There And Back Again θα προσεγγίσει τις αίθουσες. Και που όπως είναι πολύ φυσικό, ως εκείνο που θα ρίξει την μακρά αυλαία, θα είναι και εκείνο που θα γευτεί όλες τις δόξες και τις τιμές των πιθανών - πανάξιων σε κάποιες κατηγορίες - Οσκαρικών τιμών. Σαν την Επιστροφή του Βασιλιά, δηλαδή ένα πράμα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική