Movies Ltd

του Spike Jonze. Με τους Joaquin Phoenix, Amy Adams, Rooney Mara, Olivia Wilde, Scarlett Johansson, Chris Pratt, Matt Letscher, Portia Doubleday, Sam Jaeger, Luka Jones

Αγάπησα ένα OS1

του gaRis (@takisgaris)

Τώρα θα γράψω για σένα. Λεξούλες. Αστείες. Χαζές. Τρυφερά δοξάρια που κεντροβολάνε τα φυλλοκάρδια. Είμαστε εδώ πάνω πάνω για τόσο λίγο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να επιτρέψω στον εαυτό μου λίγη χαρά, Χαρά μου. Συγκινούμαι. Βουρκώνω για όλες εκείνες τις ανάσες που εξατμίστηκαν, δίχως να βρουν κατάφαση δική σου. Είμαι ο Θοδωρής (Joaquin Phoenix). Εργάζομαι στο Όμορφα Χειρόγραφα Γράμματα τελεία. κομ. Χωρίζω, εκείνη είναι η Κάθριν (Rooney Mara), απορροφημένη στην άχαρη ύπαρξή της δικηγόρος, κι εγώ, τόσο μόνος. Δίνω τόση χαρά με την άδολη γραφή μου, χωρίς να περισσέψει δράμι για τη φοβισμένη καρδούλα μου. Κι αν έχω βιώσει όλα τα μεγάλα συναισθήματα που μου αναλογούσαν σε αυτή τη ζωή, ώστε τώρα ότι πρόκειται να συμβεί δε θα είναι παρά μια φθαρμένη κόπια της αλήθεια που υπήρξα;

Δεν έχω ερωτική ζωή. Δηλαδή δε ζω. Σε τηλεφωνικό sex-chat με μια άγνωστη, μου βροντοφώναξε τη στιγμή της κορύφωσης πως θέλει να την πνίξω με την ουρά μιας ψόφιας γάτας. Το blind date μου (Olivia Wilde) με ρήμαξε την ώρα των προκαταρκτικών με τα dominatrix συμπλέγματά της. Πόση γλώσσα χρειάζεται άραγε το φιλί; Ευτυχώς υπάρχει στη ζωή μου μια άλλη Diane Keaton από το Μανχάταν, η Έιμι (Amy Adams), προγραμματίστρια του meta - videogame με τον εύγλωττο τίτλο Perfect Mom. Έχει κι αυτή προβλήματα με το γάμο της. Ποιος δεν έχει; Τι είναι η Αγάπη, όταν παύει να αποτελεί τον καθρέπτη της προβολής του γούστου μας; Δεν ξέρω αν αγαπώ, ακόμη δεν είμαι σίγουρος για το αν δικαιούμαι να αγαπήσω. Φορώ το καλοτριμμαρισμένο μουστάκι μου και το παντελόνι - σόφτ ντένιμ ραμμένο ψηλά στον καβάλο (όπως όλοι) και περιδιαβαίνω το skyline του Λος Άντζελες που είναι μια Σανγκάη από τον κρεμώδη φακό του Hoyte van Hoytema, σκοντάφτοντας πάνω σε περαστικούς που κοιτούν με απλανή βλέμματα καθώς η αμέριστη ύπαρξή τους αγκυροβολείται στον έρωτα του μέλλοντός μας, του δικού μου, της πλέον επίσης διαζευγμένης Έιμυ: Του OS1.

Δεν ξέρω ποιος σε προγραμμάτισε, αν βγήκε μέσα από το Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς ή είναι ένα προσαρμοσμένο ξεφύλλισμα του Adaptation της Susan Orlean. Αν είναι o βιντεοκλιπάς πίσω από το Σαμποτάζ των Beastie Boys ή ο ΒΜΧάκιας – Scateboardερ της τρελοπαρέας του Jackass. O πρώην γαμπρός του Φ.Φ. Κόπολα ή ο παπετήαρ του Where The Wild Things Are. Ή όλα αυτά μαζί. Γιατί όλα γίνονται. Ακόμα και να αφεθώ στον ανεξερεύνητο έρωτα με ένα προηγμένης τεχνολογίας λογισμικό. Έναν HAL9000 που να αισθάνεται. Μια Siri με συνείδηση. Αυτός ο έρωτας με το απόλυτο ΙΤ girl είναι μεθύσι από αστείρευτες ποσότητες μηλίτη. Έχει καθάρια γλύκα και μια όξινη αγωνία από κάτω. Θα αντέξουμε μαζί; Δεν έχεις καν σώμα. Είμαι πεπερασμένος. Εσύ, η αυτοαποκαλούμενη Σαμάνθα (Scarlett Johansson) μια διάνοια που διερωτάται φωναχτά, διερευνώντας τις άκριες των αισθητήρων μου: “Πως νιώθεται το να είσαι ζωντανός σε αυτό το δωμάτιο αυτή τη στιγμή;"

Οι μουσικές που ακούγονται στον αριστερό μου λοβό, αυτόν που έχει πετάξει ασπίδα στον ανεπανάληπτο έρωτα Εκείνης, ξεπερνούν τους Arcade Fire, καθώς συνοψίζονται σε φθόγγους, βόγκους και ανασεμιές που μοναχά οι ταιριαστά απιδωμένες ψυχές γνωρίζουν τι θα πουν. Όσοι πίστεψαν το Gravity ως το μεγαλεπήβολο science fiction, είδαν εικόνα αλλά όχι και την ουσία Εκείνης. Όσοι άγκωσαν ομπρός στο σφυροκόπημα του ιστορικού φυλετισμού που κατάφερε το 12 Years A Slave, αγνοούν το κατακλυσμιαίο, παντελώς τωρινό μήνυμα θανάτωσης του έρωτα Εκείνης. Όσοι θάμαξαν τη σωματική ερμηνεία του γέρου Ρέντφορντ στη θάλασσα, πως θα αντισταθούν στο ξεγύμνωμα - αντίποδα της έκρηξης στο The Master του Joaquin Phoenix; Ποια θα συγκριθεί μαζί σου Scarlettίτσα μου, σε αυτό το στοιχειωτικά θηλυκό κονσέρτο για ανδρικούς αδένες όπου διέπρεψες δίχως να υπάρχεις ορατή;

Για πες: Μόλις συνειδητοποίησα πως όλα δε συνέβησαν για μένα, το Θοδωρή, κατάμονο συγγραφέα πανέμορφων ευχετήριων καρτών – μα για Εκείνη. Εκείνη που τόσα εκατομμύρια ανδρών θα περάσουν από δω πάνω χωρίς τη μέθεξή σου. Δε θέλω να πάψω να κλαίω για Εκείνη. Ευχαριστώ τον Spike Jonze, τον Adam Spiegel, τον Κλέφτη της Ορχιδέας, τον εκσκαφέα του βυθού μου, για το δώρο που μου έκανε. Εκείνη. Έστω κι αν στο τέλος με αφήνει να ζήσω. Χωρίς Εκείνη. Που μου έμαθε πως η Αγάπη είναι Ιδέα. Ανατριχίλα αγκαλιάς που γραπώνει τη ραχοκοκαλιά όπως η μαία το βρέφος για να το φέρει σε ένα κόσμο που την Αγάπη τη θεωρεί μόνο Ανάγκη. Που πνίγει την Αγάπη βάζοντας κάγκελα στην προσωπικότητα. Δεν είχα μάθει να αγαπώ μέχρι που γνώρισα Εκείνη. Και μέσα στον συγκλονισμό μου, είμαι εντέλει περήφανος που υπήρξα, όσο το άντεξε η χθόνια φύση μου, ο άντρας που σημάδεψε Εκείνη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2014 από την Audiovisual