Εκεί Που Δεν Το Περιμένεις
της Nicole Holofcener. Με τους Julia Louis-Dreyfus, James Gandolfini, Toni Collette, Catherine Keener, Ben Falcone, Toby Huss
Σερσέ Λα Φαμ...
του zerVo (@moviesltd) 
Ε φαντάσου πλέον πόσο πασιφανές είναι το υπαίτιο φύλο όλων των δεινών, που ακόμη και σε καλλιτεχνικά πονήματα αμιγούς θηλυκού ύφους, να εμφανίζονται διαρκώς δακτυλάκια που το υποδεικνύουν, καθιστώντας την αλήθεια σαφέστερη, ακόμη και στον πλέον αδαή. Σε πουλούν και σε αγοράζουν στο λεπτό, επιδιώκουν και παίρνουν το πάνω χέρι την ίδια στιγμή που δείχνουν μισοκακόμοιρες έτοιμες να ξεψυχήσουν, έχουν γνώση για το κάθετι, παίρνοντας την τελική απόφαση για τα πάντα, δίνοντας σου συνάμα την αίσθηση πως εσύ είσαι το αφεντικό και μόλις φτάσει η καταστροφή, σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα, όντας πεπεισμένες πως δεν τις βαρύνει η παραμικρή ευθύνη. Απεναντίας το ολιγαρκές αρσενικό, την βγάζει με ένα πιάτο φαγητό, ακόμη και το ίδιο επί ημερησίας βάσης, αντέχει και δίχως κομοδίνα στην κρεβατοκάμαρη του και έχει μόνο μια απαίτηση: Όχι μούτρα! Πες δηλαδή στον αντάρτη να ξαρματωθεί...
Χωρίς να έχει ξεπεράσει ακόμη τον πρόσφατο χωρισμό της και με το βάσανο της επερχόμενης φυγής της μοναχοκόρης της για το Πανεπιστήμιο να βασανίζει την σκέψη της, η πενηντάχρονη Εύα θα ρίξει το βάρος της στην επαγγελματική της δραστηριότητα, ως φυσιοθεραπεύτρια / μασέρ, μήπως και λησμονήσει τα δεινά. Η αναπάντεχη γνωριμία της σε μια γιορτή με τον συνομήλικο της, παρομοίως ατυχήσαντα Άλμπερτ, θα της μεταστρέψει προς το θετικό τον τρόπο σκέψης, αφού στην καλοσυνάτη θωριά του, στην ευχάριστη συντροφιά του και στην θηριώδη αγκαλιά του, θα ανακαλύψει τον άντρα που πάντα ονειρευόταν. Δεν έχει υπολογίσει όμως τον πανταχού παρόντα αστάθμητο παράγοντα, την μοίρα...
Οποία σύμπτωση λοιπόν, αφού ανάμεσα στο πελατολόγιο της, ανήκει και μια αριστοκρατική, με τάσεις μεγαλομανίας και αυτοεπίδειξης, ιδιαίτερα εμφανίσιμη για τα χρονάκια της ποιήτρια, που μέσα από την φιλική κουβεντούλα, θα προκύψει ως η παντελώς απογοητευμένη πρώην σύζυγος, του νυν αγαπημένου της. Με τις συκοφαντίες από την σνομπ ψηλομύτα να δίνουν και να παίρνουν, εν αγνοία σε ποιαν τις εκστομίζει, η σκεπτική της Εύας θα αλλάξει κατά εκατόν ογδόντα μοίρες κι ενώ ο φουκαράς Άλμπερτ δεν έχει υποπέσει στο παραμικρό παράπτωμα, εκείνη θα τον αντιλαμβάνεται πλέον μέσα από τα μάτια της μαραζωμένης από τα νιάτα που ξόδεψε στο πλάι του, προηγούμενης κυράς του.
Μια γλυκιά (και εντέλει αισιόδοξη) ιστορία, πάνω στο υπαρκτό ζήτημα της κρίσης της μέσης ηλικίας, περιόδου που σταδιακά προσθέτει έτη στην γραμμή της αφετηρία της, είναι η καινούργια ταινία της Νεουορκέζας Nicole Holofcener, πέμπτη στην εικοσάχρονη καριέρα της, που αισθητικά δεν παρεκκλίνει δράμι από την γνώριμη ρομαντζαδουρίστικου και γλαφυρού ρότα που η ίδια έχει τραβήξει. Τονίζω ιδιαίτερα τον τόπο καταγωγής της, μιας και αυτό το έξυπνα πολυλογάδικο, διασκεδαστικά ευθύβολο και ιδιόμορφα εύστροφο στυλ που διατηρεί στους διαλόγους του σεναρίου της, πανεύκολα καθοδηγεί στον πρώτο διδάξαντα της τεχνοτροπίας Woody Allen. Σίγουρα η ικανή κινηματογραφίστρια δεν αγγίζει στις δουλειές της, τα επίπεδα του μεγαλοφυή προαναφερθέντα, σε καμία περίπτωση όμως το προϊόν που προτείνει, παρότι στενόχωρο κατά τόπους, ίσως και μέχρι έκκρισης συγκινησιακών δακρύων, ουδέποτε βαραίνει τον θεατή του, που παρακολουθεί μια ακριβέστατη και κατά το δοκούν αντικειμενική εργασία, πάνω στην προαιώνια μάχη των φύλων.
Έτσι κι αλλιώς στην περίπτωση του Enough Said, ήδη προϋπάρχει στον αέρα μια δεδομένη φόρτιση, εξαιτίας του πρόσφατου χαμού του πρωταγωνιστή της, James Gandolfini. Θα λείψει πολύ και σε όλους ο χαρισματικός ρολίστας, που ενώ την μια στιγμή υποδυόταν τον άτεγκτο και σκοτεινό μαφιόζο του Killing Me Softly ή τον αυστηρό διοικητή της CIA στο Zero Dark Thirty, την ακριβώς επόμενη φορούσε το άνετο φαρδύ μακό του γλυκούλη, ζεστού, αγαπησιάρη, εύθραυστου αλλά και όχι αψεγάδιαστου γερο-ερωτευμένου. Καλή η χημεία με την παρτενέρ του, την τηλεοπτικής κυρίως πορείας Julia Louis-Dreyfus, που αποσπά και το μεγαλύτερο μερίδιο της σεναριακής πίτας, ούσα εκείνη που πάνω στην εύπλαστη και ανασφαλή (ω, της έκπληξης) περσόνα της, κτίζεται το στόρι.
Για πες: Που τελικώς δεν αφήνει κανέναν παραπονούμενο, δίνοντας σε άπαντες την δυνατότητα να το αντιληφθούν από την δική τους σκοπιά και προτάσσοντας τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αφήνοντας στο φινάλε να εννοηθεί, πως σε αυτό τον κόσμο των απανταχού διαζευγμένων (ακόμη κι αυτών που δεν το γνωρίζουν ακόμη) η δεύτερη ευκαιρία θα αποδώσει δικαιοσύνη και οι στενοχωρημένοι της πρώτης φοράς, θα κερδίσουν από την ζωή, όλα όσα αξίζουν. Μακάρι νά' ναι έτσι...
Οποία σύμπτωση λοιπόν, αφού ανάμεσα στο πελατολόγιο της, ανήκει και μια αριστοκρατική, με τάσεις μεγαλομανίας και αυτοεπίδειξης, ιδιαίτερα εμφανίσιμη για τα χρονάκια της ποιήτρια, που μέσα από την φιλική κουβεντούλα, θα προκύψει ως η παντελώς απογοητευμένη πρώην σύζυγος, του νυν αγαπημένου της. Με τις συκοφαντίες από την σνομπ ψηλομύτα να δίνουν και να παίρνουν, εν αγνοία σε ποιαν τις εκστομίζει, η σκεπτική της Εύας θα αλλάξει κατά εκατόν ογδόντα μοίρες κι ενώ ο φουκαράς Άλμπερτ δεν έχει υποπέσει στο παραμικρό παράπτωμα, εκείνη θα τον αντιλαμβάνεται πλέον μέσα από τα μάτια της μαραζωμένης από τα νιάτα που ξόδεψε στο πλάι του, προηγούμενης κυράς του.
Μια γλυκιά (και εντέλει αισιόδοξη) ιστορία, πάνω στο υπαρκτό ζήτημα της κρίσης της μέσης ηλικίας, περιόδου που σταδιακά προσθέτει έτη στην γραμμή της αφετηρία της, είναι η καινούργια ταινία της Νεουορκέζας Nicole Holofcener, πέμπτη στην εικοσάχρονη καριέρα της, που αισθητικά δεν παρεκκλίνει δράμι από την γνώριμη ρομαντζαδουρίστικου και γλαφυρού ρότα που η ίδια έχει τραβήξει. Τονίζω ιδιαίτερα τον τόπο καταγωγής της, μιας και αυτό το έξυπνα πολυλογάδικο, διασκεδαστικά ευθύβολο και ιδιόμορφα εύστροφο στυλ που διατηρεί στους διαλόγους του σεναρίου της, πανεύκολα καθοδηγεί στον πρώτο διδάξαντα της τεχνοτροπίας Woody Allen. Σίγουρα η ικανή κινηματογραφίστρια δεν αγγίζει στις δουλειές της, τα επίπεδα του μεγαλοφυή προαναφερθέντα, σε καμία περίπτωση όμως το προϊόν που προτείνει, παρότι στενόχωρο κατά τόπους, ίσως και μέχρι έκκρισης συγκινησιακών δακρύων, ουδέποτε βαραίνει τον θεατή του, που παρακολουθεί μια ακριβέστατη και κατά το δοκούν αντικειμενική εργασία, πάνω στην προαιώνια μάχη των φύλων.
Έτσι κι αλλιώς στην περίπτωση του Enough Said, ήδη προϋπάρχει στον αέρα μια δεδομένη φόρτιση, εξαιτίας του πρόσφατου χαμού του πρωταγωνιστή της, James Gandolfini. Θα λείψει πολύ και σε όλους ο χαρισματικός ρολίστας, που ενώ την μια στιγμή υποδυόταν τον άτεγκτο και σκοτεινό μαφιόζο του Killing Me Softly ή τον αυστηρό διοικητή της CIA στο Zero Dark Thirty, την ακριβώς επόμενη φορούσε το άνετο φαρδύ μακό του γλυκούλη, ζεστού, αγαπησιάρη, εύθραυστου αλλά και όχι αψεγάδιαστου γερο-ερωτευμένου. Καλή η χημεία με την παρτενέρ του, την τηλεοπτικής κυρίως πορείας Julia Louis-Dreyfus, που αποσπά και το μεγαλύτερο μερίδιο της σεναριακής πίτας, ούσα εκείνη που πάνω στην εύπλαστη και ανασφαλή (ω, της έκπληξης) περσόνα της, κτίζεται το στόρι.
Για πες: Που τελικώς δεν αφήνει κανέναν παραπονούμενο, δίνοντας σε άπαντες την δυνατότητα να το αντιληφθούν από την δική τους σκοπιά και προτάσσοντας τα προσωπικά τους συμφέροντα. Αφήνοντας στο φινάλε να εννοηθεί, πως σε αυτό τον κόσμο των απανταχού διαζευγμένων (ακόμη κι αυτών που δεν το γνωρίζουν ακόμη) η δεύτερη ευκαιρία θα αποδώσει δικαιοσύνη και οι στενοχωρημένοι της πρώτης φοράς, θα κερδίσουν από την ζωή, όλα όσα αξίζουν. Μακάρι νά' ναι έτσι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική