Κάρι
της Kimberly Peirce. Με τους Chloë Grace Moretz, Judy Greer, Portia Doubleday, Alex Russell, Gabriella Wilde, Julianne Moore
Δάκρυα και Αίμα
του zerVo (@moviesltd) 
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι περιπτώσεις των ριμέικ θρυλικών κινηματογραφικών στιγμών του παρελθόντος, μοιάζουν άκαιρες, δίχως συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης και γι αυτό στο σύνολο τους σχεδόν, αμέσως μετά την κυκλοφορία τους πέφτουν στην αφάνεια. Το Psycho, το The Day The Earth Stood Still, το The Island Of Doctor Moreau, ακόμη και το Burtonικό The Planet Of the Apes, ξεκίνησαν με όνειρα χίλια, για να καταλήξουν στον βούρκο της λήθης. Η περίπτωση της Carrie όμως διαφέρει. Κι αυτό διότι όταν στα 1974 την φαντάστηκε ως ιστορία, ο πιο διασκευασμένος φιλμικά συγγραφέας και δυο χρόνια μετά την φίλμαρε ο κορυφαίος στο είδος σκηνοθέτης, λειτούργησε ως μάντης δεινών, που θα κτυπούσαν τις νεανικές κοινότητες. Συνεπώς μια διασκευή του μύθου, κατόπιν των φαινομένων του Κόλουμπαιν, του Νιούταουν και του Μπλάκσμπεργκ, έχει κάποιο νόημα, τέσσερις δεκαετίες μετά.
Τρομαγμένη στην θωριά του αίματος της πρώτης εμμήνου ρύσης και ζορισμένη ψυχικά από την εξευτελιστική συμπεριφορά των συμμαθητριών της, η έφηβη Κάρι, θα νιώσει περιθωριοποιημένη και απομονωμένη από όλους στην μικρή σχολική κοινωνία. Αποκούμπι και στήριγμα, θα αναζητήσει στην υπερπροστατευτική μητέρα της, που επηρεασμένη από βαθιά θρησκοληψία θα αντιληφθεί την φυσική γυναικεία εξέλιξη της θυγατέρας της, μια σατανική ύπαρξη και θα την τιμωρήσει στέλνοντας την στην απομόνωση. Αυστηρή γονική μεταχείριση, που θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την απόγνωση στο μυαλό της δεκαεπτάχρονης, που θα αναζητήσει διεξόδους για να διοχετεύσει τον χείμαρρο των συναισθημάτων της!
Εκεί ακριβώς που εισέρχεται στο στόρι ο μεταφυσικός παράγοντας, βγαλμένος από τον νου του Stephen King, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή 180 μοιρών στην δυναμικότητα του κάθε χαρακτήρα. Η μικρή Κάρι πίσω από το φοβισμένο βλέμμα και την υποτακτική θλίψη, κρύβει απίστευτες ικανότητες τηλεκινητικής, στοιχείο που αυτομάτως την καθιστά ως υπερδύναμη κόντρα στους περιφρονητικούς συνομηλίκους της. Με την λαμπερή βραδιά του μαθητικού χορού των αποφοίτων να πλησιάζει, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος στην μικρή κωμόπολη για το δράμα που πρόκειται να εκτυλιχτεί.
Είναι τόσο καλογραμμένο το ορίτζιναλ θέμα από τον μετρ των μυθιστορημάτων τρόμου και σασπένς, που θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ κάποιος σεναριογράφος για να το καταστρέψει. Και ακόμη κι αν πρόκειται για την πρώτη φορά που πιάνει κινηματογραφικό σκριπτ στα χέρια του ο Roberto Aguirre Sacasa (του Glee) εντούτοις βαδίζοντας σταθερά πάνω στα χνάρια του πρότερου Lawrence Cohen (που τον βοηθά στο ξεσκόνισμα τα μέγιστα) προσφέρει μια αξιοπρεπέστατη εκμοντερνισμένη βερσιόν του θρύλου. Οι συγκρίσεις με το αριστούργημα του De Palma, βεβαίως γεννιούνται από το πρώτο κιόλας πλάνο, σαφέστατα και λειτουργούν αρνητικά στην ματιά του θεατή που έχει την γνώση του ορίτζιναλ, ποτέ όμως δεν οδηγούν την Carrie του 2013 στην καταστροφή.
Σύμφωνοι, δεν υπάρχει εκείνη η δημιουργική έμπνευση, που προέβαλλε ισόποσα τον τρόμο με την γκρεμισμένη ψυχή της τινέιτζερ, ούτε στην εξέλιξη του το στόρι αγγίζει τις άκρατες συγκινησιακές φορτίσεις που άγγιξε η μπαγκέτα του μαέστρο Brian. Χάρη όμως στην γυναικεία ευελιξία στην διαχείριση της Kimberly Peirce, της ιδανικότερης των σκηνοθετικών επιλογών, χάρη στο έξοχο προ δεκαπενταετίας δικό της μελόδραμα Boys Don't Cry, το ριμέικ δεν καταντά ούτε καρικατούρα, ούτε κόπια.
Για πες: Κακά τα ψέμματα όμως. Όταν η πρώτη Carrie έχει σηματοδοτήσει - παρέα με το Badlands - την απαρχή της τεράστιας καριέρας μιας ερμηνεύτριας του διαμετρήματος της Sissy Spacek, ο πήχης για την κατά δέκα χρόνια μικρότερη της, την στιγμή των αντίστοιχων γυρισμάτων, Chloe Moretz έχει ανέβει τρομακτικά ψηλά. Η πιτσιρίκα, όπως απέδειξε και σε μια ακόμη διασκευή, αυτή του εξίσου καθηλωτικού Let Me In, δεν φοβάται να παίξει με την φωτιά, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και στήνοντας στα μέτρα της μια απαιτητική performance. Αν μάλιστα έπαιρνε και τις βοήθειες, που εξ ορισμού η ιστορία ορίζει στον έτερο πόλο, εκείνον της θεούσας μάνας, η οποία εδώ περνά απείθαρχα αδιάφορη με την μορφή της τόσο έμπειρης Julianne Moore, σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν ικανοποιητικότερο.
Εκεί ακριβώς που εισέρχεται στο στόρι ο μεταφυσικός παράγοντας, βγαλμένος από τον νου του Stephen King, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή 180 μοιρών στην δυναμικότητα του κάθε χαρακτήρα. Η μικρή Κάρι πίσω από το φοβισμένο βλέμμα και την υποτακτική θλίψη, κρύβει απίστευτες ικανότητες τηλεκινητικής, στοιχείο που αυτομάτως την καθιστά ως υπερδύναμη κόντρα στους περιφρονητικούς συνομηλίκους της. Με την λαμπερή βραδιά του μαθητικού χορού των αποφοίτων να πλησιάζει, κανείς δεν είναι προετοιμασμένος στην μικρή κωμόπολη για το δράμα που πρόκειται να εκτυλιχτεί.
Είναι τόσο καλογραμμένο το ορίτζιναλ θέμα από τον μετρ των μυθιστορημάτων τρόμου και σασπένς, που θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ κάποιος σεναριογράφος για να το καταστρέψει. Και ακόμη κι αν πρόκειται για την πρώτη φορά που πιάνει κινηματογραφικό σκριπτ στα χέρια του ο Roberto Aguirre Sacasa (του Glee) εντούτοις βαδίζοντας σταθερά πάνω στα χνάρια του πρότερου Lawrence Cohen (που τον βοηθά στο ξεσκόνισμα τα μέγιστα) προσφέρει μια αξιοπρεπέστατη εκμοντερνισμένη βερσιόν του θρύλου. Οι συγκρίσεις με το αριστούργημα του De Palma, βεβαίως γεννιούνται από το πρώτο κιόλας πλάνο, σαφέστατα και λειτουργούν αρνητικά στην ματιά του θεατή που έχει την γνώση του ορίτζιναλ, ποτέ όμως δεν οδηγούν την Carrie του 2013 στην καταστροφή.
Σύμφωνοι, δεν υπάρχει εκείνη η δημιουργική έμπνευση, που προέβαλλε ισόποσα τον τρόμο με την γκρεμισμένη ψυχή της τινέιτζερ, ούτε στην εξέλιξη του το στόρι αγγίζει τις άκρατες συγκινησιακές φορτίσεις που άγγιξε η μπαγκέτα του μαέστρο Brian. Χάρη όμως στην γυναικεία ευελιξία στην διαχείριση της Kimberly Peirce, της ιδανικότερης των σκηνοθετικών επιλογών, χάρη στο έξοχο προ δεκαπενταετίας δικό της μελόδραμα Boys Don't Cry, το ριμέικ δεν καταντά ούτε καρικατούρα, ούτε κόπια.
Για πες: Κακά τα ψέμματα όμως. Όταν η πρώτη Carrie έχει σηματοδοτήσει - παρέα με το Badlands - την απαρχή της τεράστιας καριέρας μιας ερμηνεύτριας του διαμετρήματος της Sissy Spacek, ο πήχης για την κατά δέκα χρόνια μικρότερη της, την στιγμή των αντίστοιχων γυρισμάτων, Chloe Moretz έχει ανέβει τρομακτικά ψηλά. Η πιτσιρίκα, όπως απέδειξε και σε μια ακόμη διασκευή, αυτή του εξίσου καθηλωτικού Let Me In, δεν φοβάται να παίξει με την φωτιά, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και στήνοντας στα μέτρα της μια απαιτητική performance. Αν μάλιστα έπαιρνε και τις βοήθειες, που εξ ορισμού η ιστορία ορίζει στον έτερο πόλο, εκείνον της θεούσας μάνας, η οποία εδώ περνά απείθαρχα αδιάφορη με την μορφή της τόσο έμπειρης Julianne Moore, σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν ικανοποιητικότερο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική