Έστω και όχι στα καλύτερα του, ακόμη κι αν δεν ασχολείται με το είδος που τον έχει καταστήσει εδώ και δεκαετίες ως τον ένα και μοναδικό, ο Woody Allen δεν γίνεται να λείψει από την εικοσάδα των best of me της χρονιάς. Δραματική αυτή την φορά η θωριά του και πολύ μακριά από τις γλαφυρές αναμνήσεις των πρόσφατων ταξιδιών του σε Παρισίους και Αιώνια Πόλη, ο διοπτροφόρος σολίστας, παίρνει σαν μαγιά το πολυδιαβασμένο και πολυπαιγμένο στα παγκόσμια σανίδια έργο του Williams, Λεωφορείο ο Πόθος και το μεταφέρει σε μια πιο μοντέρνα και ρεαλιστικά υπαρκτή στον σύγχρονο κόσμο εκδοχή. Αυτή της Θλιμμένης Τζάσμιν, της βολεμένης στην καλοπέραση της χάι σοσάιετυ του Μανχάταν μεγαλοκυράς, που πολιορκημένη από τα βάσανα της συμπεριφοράς του ανδρός της και ορμώμενη από το κουράγιο που της δίνει το πιοτό, θα δώσει σάλτο και θα διαβεί ολάκερη την επικράτεια, αναζητώντας στέγη και αλληλέγγυα αγκαλιά στο αδελφάκι της στο Σαν Φραντσίσκο. Ακόμη και με την αίσθηση της ασφάλειας όμως, η κατάθλιψη, ούσα κινούμενη στα όρια του αλκοολισμού, παραμονεύει. Εύκολα μπορεί να πει ο αδαής πως στα χέρια του Woody η Cate Blanchett αποδίδει ερμηνεία καριέρας, η αλήθεια είναι όμως πως ακόμη κι αυτόν τον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο η δίχως ταβάνι Αυστραλή τον παίζει με χαρακτηριστική άνεση στα μικρά της δαχτυλάκια. Αυτά που πιθανότατα θα χαϊδεύουν τον ερχόμενο Μάρτη ένα ακόμη χρυσό αγαλματάκι, προσφορά της δίκαιης, συνήθως, Ακαδημίας.
Ημερομηνία πρώτης προβολής - 29 Αυγούστου 2013 από την Odeon
