Movies Ltd

του David O. Russell. Με τους Christian Bale, Bradley Cooper, Amy Adams, Jeremy Renner, Jennifer Lawrence, Louis C.K., Jack Huston, Michael Peña, Shea Whigham, Alessandro Nivola, Elisabeth Röhm, Paul Herman, Robert De Niro

Εργαστήρι Υποκριτικής Δαυίδ Ρασσούλη

του gaRis (@takisgaris)

Ξεκίνησα προχθές να μαραθωνοδρομώ, ιχνηλατώντας το πρώιμο υλικό του David O. Russell. To Spanking the Monkey, είναι το κλασικά καλοδεχούμενο coming of age από Sundance μεριά, με ένα γαργαλιστικό οιδιπόδειο τουίστ. Δυο χρονιές μετά (1996) έρχεται το Flirting With Disaster, όπου για πρώτη φορά μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο «έλα πάμε όλοι μέσα- με τρέλα» όπου κάθε είδους πλοκή υποκλίνεται στην αποθέωση των χαρακτήρων. Οφείλεις να εμείνεις σ' αυτό αν στοχεύεις να αποσυναρμολογήσεις τη ρούμπρικα Russell. Ο κάθε χαρακτήρας εξετάζεται πολυπρισματικά, σε κάθε δυνατή απόχρωση και συνδυαστικά με τη δυναμική της σκηνής που υποστηρίζει. Η χημεία μεταξύ ετερόκλητων πλευρών της χαρακτηρολογικής πολυσυλλεκτικότητας είναι το τσακουμάκι που πετά σπίθες, υπεράνω και ενίοτε εις βάρος της ιστορίας καθαυτής. Όπου ο O. Russell το κουλάντρισε (Three Kings) το τόπινγκ βγήκε μεστό και ευωδιαστά φρέσκο. Όπου του άλλαξε τα φώτα (I Heart Huckabees), η ταινία μπάταρε και βρήκε βράχια αχρείαστης αυτοαναφορικότητας.

Ο ίσως πιο φορμαρισμένος σκηνοθέτης παγκοσμίως την τελευταία 3ετία, πέρασε μια δύσκολη περασμένη δεκαετία σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Με τη μεγάλη επιστροφή του The Fighter (2010) και τον περσινό θρίαμβο του Silver Linings Playbook (που έπαιξε αουτσάιντερ δίπλα στο ακαδημαϊκό Lincoln και το heistικο Argo), o Ντέιβ έφτιαξε ένα παντοδύναμο υποκριτικό ρόστερ με δύο φτιαγμένους σολίστες (Christian Bale / Amy Adams) και δημιούργησε άλλους δύο (Jennifer Lawrence / Bradley Cooper). Εν ολίγοις έγινε μεγάλος σκηνοθέτης, διαβόητος για τον τρόπο που καθοδηγεί φωναχτά το συνεργείο ον κάμερα. Φρικτά εξαντλητικό όσο και εξίσου αποτελεσματικό. Τα πάντα γύρω του αυτή την περίοδο φωνάζουν «ΟΣΚΑΡ». Είναι φιλόδοξος, το θεωρεί αυτοεκπλήρωση, είναι περισσότερο διατεθειμένος να δηλώσει μέηνστρημ, εμφανώς περισσότερο από τους έτερους συν-Καππαδόκες της ιερής τριάδας Paul Thomas και Wes Anderson. Από εκεί λοιπόν που παρολίγο θα το κατόρθωνε, πέρσι, χωρίς εντέλει να αποφύγει ένα ζαχαρωμένο χάππυ έντιν, εφέτος, με υπογραμμισμένο το γεγονός ότι ο πήχης προσδοκιών είναι στα ουράνια, παραδίδει ένα σπινταρισμένο γαϊτανάκι μεταμφιέσεων και καθοδηγούμενης ερμηνευτικής αμετροέπειας, που καθηλωτικά γοητεύει, για να αφήσει όμως το στόρι του ενοχλητικά παγιδευμένο στους στιγμιαίους αυτοσχεδιασμούς.

Ο Έρβιν (Christian Bale) είναι ο καραφλογέρακας που γυρνά το μαλλί ανάποδα με τη βούρτσα για να κολλήσει στο γελοίο του τουπέ. Απατεωνίσκος με χρυσή καρδιά, παιδί των δρόμων του Τζέρζυ, παντρεμένος - σε διάσταση με την ακοντρολάριστη, μανιοκαταθλιπτική, τη γυναίκα - εκρηκτικό μηχανισμό Ρόζαλυν που μάζωξε από τους δρόμους, υιοθετώντας το γιο της και κοροϊδεύοντας κόσμο για να της εξασφαλίζει την αγαπημένη της σειρά μανικιούρ. Σε ένα πάρτι γοητεύεται και κολλά αμέσως με την στρήπερ Σύντνυ (Amy Adams) και με όπλο (της) ένα αγγλικό αξάν μιας ψεύτικης αριστοκράτισσας, στήνουν πανηγύρι εξαπάτησης ώσπου να πέσουν στα δίχτυα του υπερφιλόδοξου, αυτάρεσκου και εντελώς παρορμητικού πράκτορα του FBI Ρίτσι (Bradley Cooper). Ο όρος για να μην σαπίσουν στη φυλακή είναι να συμμετάσχουν στο διαβόητο σκάνδαλο Άμπσκαμ, του μεταίχμιου των 70s-80s, παγίδευσης πολιτικών δωροδοκούμενων από τη μαφία, με άνθρωπο κλειδί το βλαχοδήμαρχο Πολίτο (Jeremy Renner). Το παλμαρέ συμπληρώνουν ο αγνώριστα σοβαρός stand up κωμικός Louis C. K. ως ο γραφειοκράτης αφεντικός του Cooper, ο Σεΐχης δόλωμα μεχικάνος Michael Pena (End Of Watch) και ο φίλος από το Linings, ο κολλητός εν ζωή του Bradley, Bobby DeNiro σε έναν πολύ ταιριαστό ρόλο αρχιμαφιόζου που μιλά φαρσί αραβικά.

Υπό τους ήχους Duke Ellington, Led Zeppelin, Chicago και Tom Jones, Saturday Night Fever φαντασμαγορία και ένα βαρβάτα φετιχιστικό κρεσέντο αβυσσαλέων ντεκολτέ και βερνικωμένων χειροπόδαρων, ο O. Russell υπογράφει την Scorsese γυροβολιά του, που συμπίπτει χρονικά με το ριμέικ των Good Fellas στη Γουόλ Στρητ του αξεπέραστου Νεοϋορκέζου. Η ασταμάτητη, αρχικαραταλεντάρα Jennifer Lawrence βαδίζει για δεύτερο σερί όσκαρ (Σόρρυ Lupita του 12 Years A Slave) ενώ ο Cooper πατά γερά στην επανεφεύρεσή του από πέρσι και γεννά ασυγκράτητη ενέργεια στο παρκέ. Υποψήφιος ξανά. Ο Bale, σε άλλη μια μεταμόρφωση (πήρε 20 κιλά και κούρεψε το κεφάλι του με θεριζοαλωνιστική μηχανή) παίζει τον DeNiro σε γκούφυ εκδοχή και είναι μαγική η στιγμή που τον πετά χάμω ερμηνευτικά με μια ατάκα ο Bobby στο κάμεό του. Θαυμάσιος ηθοποιός ο Christian, μύθος ο DeNiro. Χωρίς υστερήσαντες το με διαφορά καλύτερο ανσάμπλ της χρονιάς όμως η μεγάλη άτυχη, μετά από μια χούφτα υποψηφιότητες σα δευτερορολίστρια, είναι η Adams, που επισκιάζεται από τον οδοστρωτήρα Lawrence, αν και έχει αφεθεί ολοκληρωτικά στην απελευθερωμένη σεξουαλικότητα, το πάθος για ευτυχία και την απόγνωση του τρίτου προσώπου στη ζωή του Έρβιν.

Για πες: Το American Hustle μαγεύει τόσο στο βαθμό που όταν στο τέλος πέσουν οι τίτλοι, αναρωτιέσαι τι ακριβώς ήταν αυτό που είδες. Για να ημι-απογοητευτείς, θύμα κι εσύ ενός κόλπου που μόστραρε ως η ταινία της χρονιάς, ένα αμερικάνικο χρονικό ξεσκεπάσματος της διαπλεκόμενης κομπίνας για να εξαφανιστεί ως φυσαλίδα μπροστά στα μάτια σου, χαμογελώντας αυτάρεσκα, με άπειρα καντάρια αυτοπεποίθησης, όσα διαθέτει ο όμιλος φιλμικών ακροβατικών του David O. Russell.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2014 από την Audiovisual