2013: HER GRAVITY IS THE ACT OF KILLING
Το τέρμα του ημερολογιακού έτους είναι παραδοσιακά δυο πράγματα: Απολογισμός και Αναθεώρηση. Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο όσο ακριβώς κάθε αλλαγή βασίζεται στην αποκωδικοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης. Το οποίο με φέρνει στο αφετηριακό ερώτημα (βαθύς αναστεναγμός πρώτα διότι έπεται αρχικαρακλισεδαριά ολκής): Ήταν μια καλή χρονιά για το φιλμικό μποζολαί του γουρσουζλαμάδικου (σόρρυ, είμαι ολυμπιακός, eh?) 13; Η εύκολη, υποστηριζόμενη από την καταδώ του ατλαντικού μεριά απάντηση είναι… βεβαίως! Ειδικά για το αμερικάνικο σινεμά που έδειξε να σημειώνει καταφανή νίκη στις τoπ 10 λίστες επί του (κυρίως) ευρωπαϊκού. Ας όψονται οι εξυπνάδες με τις σόρτ λίστες των ξενόγλωσσων παραγωγών και μη ευέλικτες υποψηφιότητες. Όχι βέβαια ότι αυτή είναι η across the board αιτιολόγηση, καθώς σαχλαούμπλες όπως τα καλιαρντά του Pedro (I'm So Excited) έχουν κορυφαία θέση, ναι – αλλά στις Worst Of βατομουρένιες λίστες της χρονιάς.
Ντρέπομαι που για πρώτη ίσως φορά δεν υπάρχουν παρά μόνο αμερικανίδια στο τοπ 10 μου. Έτσι τα είδα - έτσι σφύριξα. Τουλάχιστον το animated και το documentary εκπροσωπούνται πανάξια εδώ. Εν αναμονή του οσκαρικού πανηγυριού το οποίο δυστυχώς πολύ δύσκολα θα αποφύγει για άλλη μια χρονιά την προβλεψιμότητα του φεστιβαλικού διπόλου (Telluride - Toronto) όπερ έστι μεθερμηνευόμενον 12 Years A Slave Vs. Gravity για το χρυσό (με τα φευγάτα American Hustle - The Wolf Of Wall Street να κρυφοκοιτούν υπό γωνίαν). Όχι εντελώς άδικα. Όσο για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο Βενετσιάνικος θρίαμβος του Δημήτρη Αβρανά (Miss Violence) καθώς και η επιστροφή του απολιτίκ πια (…) Παντελή Βούλγαρη δίνει βαθιά ανασεμιά για ένα καλύτερο μέλλον στο αιώνια σχισματικό μεταξύ άρτχάουζ και μέηνστρημ σινεμά της πολύπαθης χώρας μας. Without further undo λοιπόν, κράτα σημειώσεις:
Το τέρμα του ημερολογιακού έτους είναι παραδοσιακά δυο πράγματα: Απολογισμός και Αναθεώρηση. Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο όσο ακριβώς κάθε αλλαγή βασίζεται στην αποκωδικοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης. Το οποίο με φέρνει στο αφετηριακό ερώτημα (βαθύς αναστεναγμός πρώτα διότι έπεται αρχικαρακλισεδαριά ολκής): Ήταν μια καλή χρονιά για το φιλμικό μποζολαί του γουρσουζλαμάδικου (σόρρυ, είμαι ολυμπιακός, eh?) 13; Η εύκολη, υποστηριζόμενη από την καταδώ του ατλαντικού μεριά απάντηση είναι… βεβαίως! Ειδικά για το αμερικάνικο σινεμά που έδειξε να σημειώνει καταφανή νίκη στις τoπ 10 λίστες επί του (κυρίως) ευρωπαϊκού. Ας όψονται οι εξυπνάδες με τις σόρτ λίστες των ξενόγλωσσων παραγωγών και μη ευέλικτες υποψηφιότητες. Όχι βέβαια ότι αυτή είναι η across the board αιτιολόγηση, καθώς σαχλαούμπλες όπως τα καλιαρντά του Pedro (I'm So Excited) έχουν κορυφαία θέση, ναι – αλλά στις Worst Of βατομουρένιες λίστες της χρονιάς.
Ντρέπομαι που για πρώτη ίσως φορά δεν υπάρχουν παρά μόνο αμερικανίδια στο τοπ 10 μου. Έτσι τα είδα - έτσι σφύριξα. Τουλάχιστον το animated και το documentary εκπροσωπούνται πανάξια εδώ. Εν αναμονή του οσκαρικού πανηγυριού το οποίο δυστυχώς πολύ δύσκολα θα αποφύγει για άλλη μια χρονιά την προβλεψιμότητα του φεστιβαλικού διπόλου (Telluride - Toronto) όπερ έστι μεθερμηνευόμενον 12 Years A Slave Vs. Gravity για το χρυσό (με τα φευγάτα American Hustle - The Wolf Of Wall Street να κρυφοκοιτούν υπό γωνίαν). Όχι εντελώς άδικα. Όσο για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο Βενετσιάνικος θρίαμβος του Δημήτρη Αβρανά (Miss Violence) καθώς και η επιστροφή του απολιτίκ πια (…) Παντελή Βούλγαρη δίνει βαθιά ανασεμιά για ένα καλύτερο μέλλον στο αιώνια σχισματικό μεταξύ άρτχάουζ και μέηνστρημ σινεμά της πολύπαθης χώρας μας. Without further undo λοιπόν, κράτα σημειώσεις:
TA ΔΕΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΦΙΛΜΣ
10. Frozen (Chris Buck & Jennifer Lee) - Δεν είναι μόνο η νεκρανάσταση της φαλλοκρατουμένης Disney από τη (Wreck-It-Ralph) Jennifer Lee. Είναι ο μικρομηκάς Μίκυ Μάους που προηγήθηκε της προβολής που είναι ότι καλύτερο έχω δει σε 3D, και μάλιστα μέσα στη ίδια χρονιά με το Gravity.
9. Star Trek Into Darkness (J.J. Abrahams) – Όσα και να του σούρνουν οι αφιονισμένοι Trekkies, o J.J. έχει παντοδίκαια την ευλογία των δυο μουσάδων (Lucas - Spielberg) για να πάρει στα χέρια του το υπέρτατο Star Wars saga. Παρεμπί, ο Benedict Cumberbutch πετάει μάτια όξω εδώ ερμηνευτικά ως κακός ανώτερης διάνοιας.
8. 12 Years A Slave (Steve McQueen) – Το περίμενα πιο βαθύ και περίπλοκο, πως όμως μπορεί κανείς να παραβλέψει τη σφοδρή επίθεση εικόνων από τον μαύρο Βρετανό σκηνοθέτη που τραβά άφοβα την κουρτίνα από τη σκοτεινότερη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας.
7. American Hustle (David O. Russell) – Τόνοι σκηνοθετικής οξυδέρκειας και χαρακτηρολογικής επιδεξιότητας από τον Russel, παλαβά λαχταριστό παίξιμο από την μόνιμη πεντάδα. Τρέξτο μπάκτουμπάκ με το Wolf για μεγαλύτερη ευχαρίστηση.
6. Before Midnight (Richard Linklater) – Η επική σχέση της Julie και του Ethan τριλογίζεται στη Πύλο και το ακανθώδες ερώτημα είναι: Είσαι σίγουρος ότι Before Trilogy < The Godfather Trilogy? (Μη βιάζεσαι να απαντήσεις)
5. Fruitvale Station (Ryan Coogler) - Περισσότερο ρέλεβαντ από 12 Years A Slave και Lee Daniel’s The Butler μαζί, αυτό η ιστορία έχει μια οικουμενική ανθρωπιά, μια αβάσταχτη αλήθεια για την αξία της καθημερινής προσπάθειας να αλλάξουμε τον εαυτό μας που σου πιάνει την καρδιά σφιχτά σαν αστακοδαγκάνα και σε πνίγει στα οργισμένα δάκρυα.
4. The Wolf of Wall Street (Martin Scorsese) - Scorsesικό όργιο της γιάππικης εητίλας σε ένα ντελιριακό ρημπούτ των Καλών Παιδιών. Επιτέλους ο DiCaprio αφαλοκόπηκε ως ηθοποιός στην 5η cineργασία του με τον τσόγλανο 71 ετών Μάρτυ ο οποίος κινηματογραφεί το Καλιγούλειο κρακ κοκαίην πάρτυ με την άγνοια κινδύνου πρωτοεμφανιζόμενου και σοφία που μόνο 40 χρόνια στους Κακόφημους Δρόμους της ΝΥ μπορούν να αιτιολογήσουν.
3. Act of Killing (Joshua Oppenheimer) - Αν δε το δεις, δε το διανοήσαι. Ο Joker του Heath Ledger είναι ναυτοπρόσκοπας μπροστά στη θηριωδία του αληθινού εγκληματία κατά της Ανθρωπότητας Congo Anwar και της ελεεινής συμμορίας του. Ο Oppenheimer στήνει ένα σουρεαλιστικό βαριετέ που μπαλαντζάρει μεταξύ ποίησης και ρεάλιτι του χαμηλότερου παρονομαστή.
2. Gravity (Alfonso Cuaron) - Αδιαμφισβήτητα σε τεχνικό επίπεδο όσο και σε σκηνοθετική ενορχήστρωση, η space οδύσσεια του Cuaron είναι ένα θεμελιώδες επίτευγμα. Δέος με την πρώτη ματιά. Όσοι πάντως επιθυμείτε Kubrick ή Tarkowski εδώ, ψάξτε αλλαχού.
1. Her (Spike Jonze) - Όχι απλά η ταινία της χρονιάς, αλλά εύκολα στο τοπ 5 του νεαρού 21ου αιώνα. Ασύλληπτη στην απλότητα κεντρική ιδέα, εκλαϊκευμένη φιλοσοφική ενατένιση μέσα από εικόνες που ολοκληρώνουν το λυρικό και το γελοίο της ύπαρξης και διαλόγους που συναγωνίζονται τις αριστοτεχνικά οργανωμένες σιωπές σε αισθησιακή παραδοξολογία. Οι ανθρώπινες σχέσεις ως το ίδιο νόμισμα με δυο όψεις: Από τη μια, το εξιδανικευμένο. Από την άλλη, το ανέφικτο.
10. Frozen (Chris Buck & Jennifer Lee) - Δεν είναι μόνο η νεκρανάσταση της φαλλοκρατουμένης Disney από τη (Wreck-It-Ralph) Jennifer Lee. Είναι ο μικρομηκάς Μίκυ Μάους που προηγήθηκε της προβολής που είναι ότι καλύτερο έχω δει σε 3D, και μάλιστα μέσα στη ίδια χρονιά με το Gravity.
9. Star Trek Into Darkness (J.J. Abrahams) – Όσα και να του σούρνουν οι αφιονισμένοι Trekkies, o J.J. έχει παντοδίκαια την ευλογία των δυο μουσάδων (Lucas - Spielberg) για να πάρει στα χέρια του το υπέρτατο Star Wars saga. Παρεμπί, ο Benedict Cumberbutch πετάει μάτια όξω εδώ ερμηνευτικά ως κακός ανώτερης διάνοιας.
8. 12 Years A Slave (Steve McQueen) – Το περίμενα πιο βαθύ και περίπλοκο, πως όμως μπορεί κανείς να παραβλέψει τη σφοδρή επίθεση εικόνων από τον μαύρο Βρετανό σκηνοθέτη που τραβά άφοβα την κουρτίνα από τη σκοτεινότερη περίοδο της αμερικανικής ιστορίας.
7. American Hustle (David O. Russell) – Τόνοι σκηνοθετικής οξυδέρκειας και χαρακτηρολογικής επιδεξιότητας από τον Russel, παλαβά λαχταριστό παίξιμο από την μόνιμη πεντάδα. Τρέξτο μπάκτουμπάκ με το Wolf για μεγαλύτερη ευχαρίστηση.
6. Before Midnight (Richard Linklater) – Η επική σχέση της Julie και του Ethan τριλογίζεται στη Πύλο και το ακανθώδες ερώτημα είναι: Είσαι σίγουρος ότι Before Trilogy < The Godfather Trilogy? (Μη βιάζεσαι να απαντήσεις)
5. Fruitvale Station (Ryan Coogler) - Περισσότερο ρέλεβαντ από 12 Years A Slave και Lee Daniel’s The Butler μαζί, αυτό η ιστορία έχει μια οικουμενική ανθρωπιά, μια αβάσταχτη αλήθεια για την αξία της καθημερινής προσπάθειας να αλλάξουμε τον εαυτό μας που σου πιάνει την καρδιά σφιχτά σαν αστακοδαγκάνα και σε πνίγει στα οργισμένα δάκρυα.
4. The Wolf of Wall Street (Martin Scorsese) - Scorsesικό όργιο της γιάππικης εητίλας σε ένα ντελιριακό ρημπούτ των Καλών Παιδιών. Επιτέλους ο DiCaprio αφαλοκόπηκε ως ηθοποιός στην 5η cineργασία του με τον τσόγλανο 71 ετών Μάρτυ ο οποίος κινηματογραφεί το Καλιγούλειο κρακ κοκαίην πάρτυ με την άγνοια κινδύνου πρωτοεμφανιζόμενου και σοφία που μόνο 40 χρόνια στους Κακόφημους Δρόμους της ΝΥ μπορούν να αιτιολογήσουν.
3. Act of Killing (Joshua Oppenheimer) - Αν δε το δεις, δε το διανοήσαι. Ο Joker του Heath Ledger είναι ναυτοπρόσκοπας μπροστά στη θηριωδία του αληθινού εγκληματία κατά της Ανθρωπότητας Congo Anwar και της ελεεινής συμμορίας του. Ο Oppenheimer στήνει ένα σουρεαλιστικό βαριετέ που μπαλαντζάρει μεταξύ ποίησης και ρεάλιτι του χαμηλότερου παρονομαστή.
2. Gravity (Alfonso Cuaron) - Αδιαμφισβήτητα σε τεχνικό επίπεδο όσο και σε σκηνοθετική ενορχήστρωση, η space οδύσσεια του Cuaron είναι ένα θεμελιώδες επίτευγμα. Δέος με την πρώτη ματιά. Όσοι πάντως επιθυμείτε Kubrick ή Tarkowski εδώ, ψάξτε αλλαχού.
1. Her (Spike Jonze) - Όχι απλά η ταινία της χρονιάς, αλλά εύκολα στο τοπ 5 του νεαρού 21ου αιώνα. Ασύλληπτη στην απλότητα κεντρική ιδέα, εκλαϊκευμένη φιλοσοφική ενατένιση μέσα από εικόνες που ολοκληρώνουν το λυρικό και το γελοίο της ύπαρξης και διαλόγους που συναγωνίζονται τις αριστοτεχνικά οργανωμένες σιωπές σε αισθησιακή παραδοξολογία. Οι ανθρώπινες σχέσεις ως το ίδιο νόμισμα με δυο όψεις: Από τη μια, το εξιδανικευμένο. Από την άλλη, το ανέφικτο.
OI 5 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ
5. The Counselor (Ridley Scott) – Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν ο (Κόρμακ) Μακαρθισμός φταίει περισσότερο, ή είναι ο γερο-παράξενος Ridley που αδιαφορεί για το όλον παθιασμένος καθώς είναι για να αδράξει το μούντ της στιγμής. Με τέτοιο κάστ θάπρεπε να βγάλει μάτια και εντέλει προσγειώθηκε με μια κούφια άσκηση ύφους.
4. I’m So Excited! (Pedro Almodovar) – Εντ γιου τζάστ κέντ χάιντ ιτ Πέδρο μου! Είπαμε να κάμεις το γκέυ σπούφ τον αίρπλεην ντισάστερ μούβις των σέβεντις αλλά με λίγο τρόπο αγάπη μου! Σεξ και Θάνατος και υστερία μέχρι νταουλιάσματος για τον αυτοκράτορα του κάμπ που του έχει μείνει λίγο στο μούσκιο η δημιουργική φρεσκάδα.
3. After Earth (M.N. Shyamalan) – Η ταφόπλακα στην καριέρα των μπίγκ μπάτζετ πρότζεκτς του πάλαι ποτέ διαδόχου του Spielberg, όπως στρίβεις από Hitchcock, αριστερά. Πατέρας και γιος Smith το παλεύουν σε βαθμό που στεναχωρεύεσαι να τους βλέπεις σε μια ταινία σα διαφημιστικό απορρυπαντικού για τα ρούχα.
2. All is Lost (J.C. Chandor) – Του τα παραφουσκώσανε τα πανιά στις Κάννες, σε στυλ ο Γέρος και η Θάλασσα με τον 78χρονο Redford να τραβά του λιναριού τα πάθη κάτω από τα συντρίμμια της βαρκούλας, παρέα με τσι καρχαρίες. Λυπάμαι, με τη μούγκα δε τσίμπησα.
1. Inside Llewyn Lewis (Joel & Ethan Coen) – Τους αγαπούσα, το παραδέχομαι. Ήταν σχεδόν το καλύτερό μου. Όμως τώρα πια δεν τους ανέχομαι, ούτε σα σκέψη στο μυαλό μου. Υπάρχουν λίστες (όνομα και μη χωριό) όπου φιγουράρουν ως κορυφαίοι της χρονιάς. Με μια αδιάφορη ιστορία κάποιου αντιπαθέστατου λούζερ φολκ σίνγκερ, σε ρεσιτάλ ντάουνμπιτ μισανθρωπισμού. Λυπάμαι, κόρωσα.
OI 5 ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ
5. 12 YEARS A SLAVE (Steve McQueen) – Ο Chiwetel Ejiofor (πες το πάλι) είναι κρεμασμένος με σχοινί στο κλαρί του δέντρου με τα ακροδάχτυλα τεντωμένα μόλις να ακουμπούν στο χώμα. Τιμωρία μέχρι να γυρίσει ο (καλός) αφέντης Cumberbutch επειδή πλάκωσε το μύδι τον ανθυποαφέντη (και επαγγελματία διεστραμμένο) Paul Dano. Ζωγραφικός πίνακας από όπου παρελαύνει η ντροπή της σκλαβωμένης φυλής του.
4. BEFORE MIDNIGHT (Richard Linklater) – Ξεκινούν επιτέλους να το κάνουν στο ξενοδοχείο η Julie με τον Ethan αλλά ξέρεις πως γίνεται στην αληθινή ζωή: Μια στραβή κουβέντα και ο καβγάς φουντώνει μέχρι το τέλος στο λιμάνι, όπου μέχρι να πέσουν οι τίτλοι είμαστε με την ψυχή στο στόμα μήπως και ξεμείνουμε από 4ο μέρος.
3. AMERICAN HUSTLE (David O. Russell) – Άπειρες σκηνές ανθολογίας που συνήθως απαντάς μόνο σε ταινίες του Ταραντίνουλα. Κορυφαία όλων λίγο πριν το τέλος όπου ο Bradley Cooper πυγοραπίζει και τρίβεται εικονικά πάνω στον τσαντίλα Λούη Σι Κέη, προς άφατη τέρψη των συμπαρευρισκομένων συναδέλφων του FBI. Ο γέλωτας είναι απεριγράπτου σε μια φάση που όπου χάνεται η επαφή μεταξύ σεναρίου και μπλούπερς από ντηλήτεντ σήνς.
2. THE COUNCELOR (Ridley Scott) – Αυτό πιστεύω ότι θα μείνει αθάνατο. Η Cameron Diaz, βγάζει το βρακί της, το δίνει στον κεραυνοβολημένο Xavier Bardem, ορμά στο παρπρίζ του κάμπριο και πετάει ένα απίστευτο σπαγκάτο καταμεσίς του αγρίου δάσους, αρχίζοντας να τρίβει το εφηβαίο της στο τζάμι με ρυθμό. Μάλλον ήθελε πλύσιμο…(το τζάμι)
1. HER (Spike Jonze) – Παρότι δεν επιθυμώ με κανένα τρόπο να σποϊλάρω ώστε να μην αφαιρέσω δράμι απόλαυσης από την έκσταση ΕΚΕΙΝΗΣ, η πρωτιά της ανήκει δικαιωματικά κι εδώ: Ο Θήοντορ και η Σαμάνθα κάνουν για πρώτη φορά έρωτα. Λεπτομέρεια: H Σαμάνθα είναι το λογισμικό OS1. Απόλυτο σκοτάδι για ένα λεπτό στην οθόνη. Μόνο λόγια επαφής, ένωσης, αγάπης. Ρίγος, δέος και δάκρυ κατανόησης για τον Θήοντορ.
Αυτά που λες. Περί ερμηνειών και άλλων κατηγοριών κάνε όρεξη, έρχονται σε λιγότερο από μισό μήνα οι οσκαρικές υποψηφιότητες. Ήρθε η στιγμή της καθιερωμένης ευχής που στη βάση όλων των συνεκδοχών της περιστρέφεται στην υγειά σου, καθώς και των ανθρώπων που αγαπάς. Εδώ την πατάνε όσοι δεν αγαπιούνται από κανέναν, όμως δεν είμαστε και θεοί. Είμαστε βροτοί με αδυναμίες στους οποίους επίσης μας εύχομαι η αδυναμία μας να μη γίνει μέσο εκμετάλλευσης από κανέναν επιτήδειο. Καλό κι Ευλογημένο το Κινηματογραφικό Έτος 2014 αγαπητέ αναγνώστα. Διατελώ πάντοτε ευγνώμων για την προσοχή σου.
5. The Counselor (Ridley Scott) – Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν ο (Κόρμακ) Μακαρθισμός φταίει περισσότερο, ή είναι ο γερο-παράξενος Ridley που αδιαφορεί για το όλον παθιασμένος καθώς είναι για να αδράξει το μούντ της στιγμής. Με τέτοιο κάστ θάπρεπε να βγάλει μάτια και εντέλει προσγειώθηκε με μια κούφια άσκηση ύφους.
4. I’m So Excited! (Pedro Almodovar) – Εντ γιου τζάστ κέντ χάιντ ιτ Πέδρο μου! Είπαμε να κάμεις το γκέυ σπούφ τον αίρπλεην ντισάστερ μούβις των σέβεντις αλλά με λίγο τρόπο αγάπη μου! Σεξ και Θάνατος και υστερία μέχρι νταουλιάσματος για τον αυτοκράτορα του κάμπ που του έχει μείνει λίγο στο μούσκιο η δημιουργική φρεσκάδα.
3. After Earth (M.N. Shyamalan) – Η ταφόπλακα στην καριέρα των μπίγκ μπάτζετ πρότζεκτς του πάλαι ποτέ διαδόχου του Spielberg, όπως στρίβεις από Hitchcock, αριστερά. Πατέρας και γιος Smith το παλεύουν σε βαθμό που στεναχωρεύεσαι να τους βλέπεις σε μια ταινία σα διαφημιστικό απορρυπαντικού για τα ρούχα.
2. All is Lost (J.C. Chandor) – Του τα παραφουσκώσανε τα πανιά στις Κάννες, σε στυλ ο Γέρος και η Θάλασσα με τον 78χρονο Redford να τραβά του λιναριού τα πάθη κάτω από τα συντρίμμια της βαρκούλας, παρέα με τσι καρχαρίες. Λυπάμαι, με τη μούγκα δε τσίμπησα.
1. Inside Llewyn Lewis (Joel & Ethan Coen) – Τους αγαπούσα, το παραδέχομαι. Ήταν σχεδόν το καλύτερό μου. Όμως τώρα πια δεν τους ανέχομαι, ούτε σα σκέψη στο μυαλό μου. Υπάρχουν λίστες (όνομα και μη χωριό) όπου φιγουράρουν ως κορυφαίοι της χρονιάς. Με μια αδιάφορη ιστορία κάποιου αντιπαθέστατου λούζερ φολκ σίνγκερ, σε ρεσιτάλ ντάουνμπιτ μισανθρωπισμού. Λυπάμαι, κόρωσα.
OI 5 ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ
5. 12 YEARS A SLAVE (Steve McQueen) – Ο Chiwetel Ejiofor (πες το πάλι) είναι κρεμασμένος με σχοινί στο κλαρί του δέντρου με τα ακροδάχτυλα τεντωμένα μόλις να ακουμπούν στο χώμα. Τιμωρία μέχρι να γυρίσει ο (καλός) αφέντης Cumberbutch επειδή πλάκωσε το μύδι τον ανθυποαφέντη (και επαγγελματία διεστραμμένο) Paul Dano. Ζωγραφικός πίνακας από όπου παρελαύνει η ντροπή της σκλαβωμένης φυλής του.
4. BEFORE MIDNIGHT (Richard Linklater) – Ξεκινούν επιτέλους να το κάνουν στο ξενοδοχείο η Julie με τον Ethan αλλά ξέρεις πως γίνεται στην αληθινή ζωή: Μια στραβή κουβέντα και ο καβγάς φουντώνει μέχρι το τέλος στο λιμάνι, όπου μέχρι να πέσουν οι τίτλοι είμαστε με την ψυχή στο στόμα μήπως και ξεμείνουμε από 4ο μέρος.
3. AMERICAN HUSTLE (David O. Russell) – Άπειρες σκηνές ανθολογίας που συνήθως απαντάς μόνο σε ταινίες του Ταραντίνουλα. Κορυφαία όλων λίγο πριν το τέλος όπου ο Bradley Cooper πυγοραπίζει και τρίβεται εικονικά πάνω στον τσαντίλα Λούη Σι Κέη, προς άφατη τέρψη των συμπαρευρισκομένων συναδέλφων του FBI. Ο γέλωτας είναι απεριγράπτου σε μια φάση που όπου χάνεται η επαφή μεταξύ σεναρίου και μπλούπερς από ντηλήτεντ σήνς.
2. THE COUNCELOR (Ridley Scott) – Αυτό πιστεύω ότι θα μείνει αθάνατο. Η Cameron Diaz, βγάζει το βρακί της, το δίνει στον κεραυνοβολημένο Xavier Bardem, ορμά στο παρπρίζ του κάμπριο και πετάει ένα απίστευτο σπαγκάτο καταμεσίς του αγρίου δάσους, αρχίζοντας να τρίβει το εφηβαίο της στο τζάμι με ρυθμό. Μάλλον ήθελε πλύσιμο…(το τζάμι)
1. HER (Spike Jonze) – Παρότι δεν επιθυμώ με κανένα τρόπο να σποϊλάρω ώστε να μην αφαιρέσω δράμι απόλαυσης από την έκσταση ΕΚΕΙΝΗΣ, η πρωτιά της ανήκει δικαιωματικά κι εδώ: Ο Θήοντορ και η Σαμάνθα κάνουν για πρώτη φορά έρωτα. Λεπτομέρεια: H Σαμάνθα είναι το λογισμικό OS1. Απόλυτο σκοτάδι για ένα λεπτό στην οθόνη. Μόνο λόγια επαφής, ένωσης, αγάπης. Ρίγος, δέος και δάκρυ κατανόησης για τον Θήοντορ.
Αυτά που λες. Περί ερμηνειών και άλλων κατηγοριών κάνε όρεξη, έρχονται σε λιγότερο από μισό μήνα οι οσκαρικές υποψηφιότητες. Ήρθε η στιγμή της καθιερωμένης ευχής που στη βάση όλων των συνεκδοχών της περιστρέφεται στην υγειά σου, καθώς και των ανθρώπων που αγαπάς. Εδώ την πατάνε όσοι δεν αγαπιούνται από κανέναν, όμως δεν είμαστε και θεοί. Είμαστε βροτοί με αδυναμίες στους οποίους επίσης μας εύχομαι η αδυναμία μας να μη γίνει μέσο εκμετάλλευσης από κανέναν επιτήδειο. Καλό κι Ευλογημένο το Κινηματογραφικό Έτος 2014 αγαπητέ αναγνώστα. Διατελώ πάντοτε ευγνώμων για την προσοχή σου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική