The Dragonphoenix Chronicles: Indomitable
του Θάνου Κερμίτση. Με τους Γιάννη Ρουμπούλια, Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Μελέτη Γεωργιάδη, Γεωργία Γιαννακούδη, Θάνο Κερμίτση, Γιώργο Μπούγο, Άρη Καπλανίδη, Βασίλη Λιόγο, Θάνο Λιάκο, Κωνσταντίνα Τάτση
Είμαστε Ένας. Είμαστε Πολλοί!
του zerVo (@moviesltd) 
Πως ακριβώς ορίζεται ο Αδάμαστος ε? Είναι λοιπόν αυτός που βάζει έναν προσωπικό στόχο, συνήθως ριψοκίνδυνο και απίθανο να πραγματοποιηθεί, εφόσον τα εμπόδια και οι λακκούβες που συναντά στο διάβα του, δεν του επιτρέπουν να τραβήξει όλο το δρόμο, μέχρι το φίνις. Παρόλα αυτά εκείνος όχι μόνο δεν δαμάζεται από τις αντίξοες συνθήκες και δεν δηλώνει υποταγή στις ατέρμονες δυσκολίες, αλλά με σπαθί του την υπερηφάνεια και την μαχητικότητα, τις βάζει πλάτη και εντέλει αναδεικνύεται θριαμβευτής. Σαν να έχεις καλή ώρα στην τσέπη δέκα χιλιάρικα και να φανταστείς πως μπορείς να δημιουργήσεις τον πρώτο Κόναν, στα ελληνικά κινηματογραφικά χρονικά. Γίνεται? Ε, αν σκύψεις το κεφάλι στην πρώτη, άντε στην δεύτερη αντιξοότητα που θα συναντήσεις στο απόκρημνο διάβα σου, όχι δεν γίνεται. Αν αγαπάς όμως αυτό που κάνεις, δεν το έχεις πάρει διόλου στην πλάκα και το λέει η καρδιά σου, τότε σίγουρα θα αναδειχθείς περήφανος νικητής!
Τέσσερα χρόνια συμπληρώνει μακριά από το σπίτι και την αγαπημένη γυναίκα του, ο μαχητής Ντράγκαρ, ένας ατίθασος Βόρειος που έχει πιαστεί σκλάβος από τις πανίσχυρες στρατιωτικές ορδές της σκοτεινής Αυτοκρατορίας του Δρακοφοίνικα και έχει οδηγηθεί στις αυτοσχέδιες αρένες, για να μονομαχεί προς τέρψη των εχθρικών αξιωματικών. Η ευκαιρία να αποδράσει από τα δεσμά θα του δοθεί, αρπάζοντας την όμορφη, όσο και μελαγχολική κόρη του αιμοδιψή στρατηγού Ακιλόνιου, Βαλέρια και παίρνοντας την μαζί του στο μακρύ, επίπονο και επικίνδυνο ταξίδι της επιστροφής στην εστία του.
Ένα ταξίδι που κρύβει κινδύνους που δεν χωρά ο νους, αφού το κυνηγημένο ζευγάρι, δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την στρατιά των μισθοφόρων που συνοδεία του μοχθηρού ευγενή Οκτάβιου, του ζηλόφθονου αδελφού της Βαλέριας, βρίσκεται στο κατόπι τους, αλλά και μια μεταφυσική δύναμη, που έχει βυθίσει την χώρα του Έλεμπρος στο σκοτάδι. Τα θηκάρια λύνουν και τα καλογυαλισμένα ξίφη, υψώνονται στον ουρανό. Η μέχρι τελικής πτώσης μάχη ξεκινά...
Τοποθετημένο σε μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο, που συνδυάζει τον Μεσαίωνα με τις πιο θαμπές και βάναυσες στιγμές της Ρωμαϊκής εποχής, είναι το στόρι που αφηγείται την The Road Home Οδύσσεια ενός Βάρβαρου πολεμιστή, ενός Τιτάνα που στην ψυχή του έχει φωλιάσει απύθμενο μίσος για όσους τον χώρισαν από το καλύβι του και την λατρεμένη του Μπρένα. Δίχως ποτέ να διασαφηνίζονται οι εθνικές ταυτότητες των χαρακτήρων, φωτογραφικά δίνεται η εντύπωση πως ο Ντράγκαρ, εκπροσωπεί το πιο μαχητικό κομμάτι των Νορντίκων φυλών της Γηραιάς, ενώ οι διώκτες του, οι κυρίαρχοι του αλά Tolkien συντεταγμένου βασιλείου, εκπροσωπούν την Pax Romana.
Κινούμενο πάνω στο πατρόν του κορυφαίου στο είδος επικού adventure του John Milius από to 1982 (το όνομα της απαχθείσας άλλωστε αποτελεί φόρο τιμής στην θηριώδη ξανθομαλλούσα σύντροφο του Schwartz) και με θεματικά ψήγματα από ανάλογης υφής περιπέτειες σαν τον Gladiator, τον Δακτυλιδένιο Άρχοντα, αλλά και τον Disneyικό Dragonslayer, το έργο αποτελεί ουσιαστικά την φιλμική μεταφορά της ομότιτλης γραφικής νουβέλας, που υπογράφει ο εμπνευσμένος Γιάννης Ρουμπούλιας. Που χάριν εξωτερικής αγριωπής εμφάνισης, περνώντας και μια στρώση φούμο στα μάτια, αρματώνεται το σπαθί και φορτσάρει ως ο παθιασμένος και ακραίος Μονομάχος της ίντριγκας.
Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, οι ατέλειες δεν μετρώνται στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού. Θα μπορούσα να υποστηρίξω το αντίθετο μετά ευκολίας, και να τα δω όλα άρτια, ρίχνοντας όμως την κομπανία των κινηματογραφιστών που εμπνεύστηκαν τον Δρακοφοίνικα στον γκρεμό του καλτ, κάτι που είναι σαφές πως μόνο θυμό θα μπορούσε να τους προκαλέσει, έχοντας πάρει το ζήτημα τόσο σοβαρά. Το σενάριο μπάζει ύδατα, με εμφανείς ασυνέχειες στην αφήγηση, στοιχείο που γίνεται ακόμη πιο ζόρικο από τις ελάχιστες βοήθειες που παρέχει το μοντάζ. Ψαλίδι που από την μεριά του δύσκολα πέφτει, πιθανότατα προς εντυπωσιασμό, στην ματαιοδοξία να τσακώσουμε τον πρωτοπόρο Κόναν ακόμη και στην χρονική του διάρκεια Με μισή ώρα λιγότερη - εύκολα εντόπισα σεκάνς που θα μπορούσαν να αποφευχθούν - και πιο εύπεπτο θα ήταν το τελικό προϊόν και δεν θα είχε δοθεί χρόνος συμμετοχής, σε ερασιτέχνες ηθοποιούς, που είναι προφανές, τα παιδιά πως εθελοντικά δήλωσαν συμμετοχή, για να βοηθήσουν από μεριάς τους στην ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Θα ήμουν τρελός φυσικά να ζητήσω θεαματικότερα ειδικά εφέ, από το δεκαχίλιαρο του crowdfunding, όταν κάπου τόσο δεν κόστισαν στην Millennium τα ημερήσια έξοδα του πολύ Jason Momoa, στην αναβίωση του Θρύλου. Θα περίμενα όμως, μιας και το βήμα δίνεται σε νέους δημιουργούς, για να δώσουν μεγαλύτερη ένταση στην επαναστατική τους κραυγή, να υπάρχουν εντονότερα τα κοινωνικά σημάδια του σήμερα, πιστεύοντας πως η υφή του είδους βοηθά ιδιαίτερα σε κάτι τέτοιο. Η επιδερμική αναφορά, στον κατακερματισμό των μοντέρνων οικογενειακών σχέσεων και του αίματος που γίνεται νεράκι, είναι ένα τέτοιο απτό παράδειγμα. Τα πάντα είναι θέμα τεχνογνωσίας της παραγωγής όμως. Το - μακάρι - σίκουελ, εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις εκ του σεναρίου, σίγουρα βάση εμπειρίας, θα λύσει πάμπολλα ζητήματα...
Για να λέμε όμως τα σωστά, γνωρίζοντας πως πρόκειται για σκηνοθετικό ντεμπούτο, ένιωσα μια έντονη έκπληξη στο πως έστησε την ψηφιακή του κάμερα ο Θάνος Κερμίτσης, στο πως ανέβασε εντάσεις με τις face to face μισού κάδρου συνομιλίες, στο πως ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες του Scott την ώρα που οι λαβές πιάνουν φωτιά, στο πως χειρίστηκε τις φυσικές ομορφιές των γειτονικών της Αττικής χιονισμένων ορέων της Πάρνηθας και του Παρνασσού. Και εκεί πάνω ακριβώς πρέπει να κτίσει ο δημιουργός, σε μια ενδεχόμενη συνέχεια του έπους, στο αξιόλογο όσο δεν παίρνει production design, στα όπλα, τα αρκεβούζια, τις πανοπλίες, το μέικ απ, που αν μη τι άλλο δίνουν ακόμη και στον πλέον αδαή την εντύπωση, πως ο Αδάμαστος δεν είναι μια ταινία της πεντάρας. Κορωνίδα όλων, το παραμυθένιο όσο και πύρινο, Πολυδούρειο μουσικό θέμα από τον χαρισματικό συνθέτη Δημήτρη Παπαβασιλείου, που όχι απλά κτίζει γύρω σου ατμόσφαιρα μαχητικής φαντασίας, αλλά σου μένει στο φινάλε ανάμνηση, συντροφιά με τα κόμικς των made in Hollywood τελικών credits.
Για πες: Το ξανάπα. Καλός ή κακός, πετυχημένος για όχι, ο Αδάμαστος, ήδη έχει καταγραφεί στην λίμπρο ντόρο του Ελληνικού σινεμά, ως το πρώτο φανταστικό έπος στα χρονικά της γαλανόλευκης Έβδομης Τέχνης. Μεγάλη υπόθεση! Μένει μόνο το υποσύνολο που ξεκίνησε, να ενταχθεί - δίχως ντροπές και σαχλαμάρες - στο γενικότερο πλαίσιο του (χειροπιαστά, εννοώντας στα box office) εμπορικού κινηματογράφου. Αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ζητούμενη, από όλους φαντάζομαι, εξέλιξη του νεότευκτου στα μέρη μας genre...
Ένα ταξίδι που κρύβει κινδύνους που δεν χωρά ο νους, αφού το κυνηγημένο ζευγάρι, δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την στρατιά των μισθοφόρων που συνοδεία του μοχθηρού ευγενή Οκτάβιου, του ζηλόφθονου αδελφού της Βαλέριας, βρίσκεται στο κατόπι τους, αλλά και μια μεταφυσική δύναμη, που έχει βυθίσει την χώρα του Έλεμπρος στο σκοτάδι. Τα θηκάρια λύνουν και τα καλογυαλισμένα ξίφη, υψώνονται στον ουρανό. Η μέχρι τελικής πτώσης μάχη ξεκινά...
Τοποθετημένο σε μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο, που συνδυάζει τον Μεσαίωνα με τις πιο θαμπές και βάναυσες στιγμές της Ρωμαϊκής εποχής, είναι το στόρι που αφηγείται την The Road Home Οδύσσεια ενός Βάρβαρου πολεμιστή, ενός Τιτάνα που στην ψυχή του έχει φωλιάσει απύθμενο μίσος για όσους τον χώρισαν από το καλύβι του και την λατρεμένη του Μπρένα. Δίχως ποτέ να διασαφηνίζονται οι εθνικές ταυτότητες των χαρακτήρων, φωτογραφικά δίνεται η εντύπωση πως ο Ντράγκαρ, εκπροσωπεί το πιο μαχητικό κομμάτι των Νορντίκων φυλών της Γηραιάς, ενώ οι διώκτες του, οι κυρίαρχοι του αλά Tolkien συντεταγμένου βασιλείου, εκπροσωπούν την Pax Romana.
Κινούμενο πάνω στο πατρόν του κορυφαίου στο είδος επικού adventure του John Milius από to 1982 (το όνομα της απαχθείσας άλλωστε αποτελεί φόρο τιμής στην θηριώδη ξανθομαλλούσα σύντροφο του Schwartz) και με θεματικά ψήγματα από ανάλογης υφής περιπέτειες σαν τον Gladiator, τον Δακτυλιδένιο Άρχοντα, αλλά και τον Disneyικό Dragonslayer, το έργο αποτελεί ουσιαστικά την φιλμική μεταφορά της ομότιτλης γραφικής νουβέλας, που υπογράφει ο εμπνευσμένος Γιάννης Ρουμπούλιας. Που χάριν εξωτερικής αγριωπής εμφάνισης, περνώντας και μια στρώση φούμο στα μάτια, αρματώνεται το σπαθί και φορτσάρει ως ο παθιασμένος και ακραίος Μονομάχος της ίντριγκας.
Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, οι ατέλειες δεν μετρώνται στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού. Θα μπορούσα να υποστηρίξω το αντίθετο μετά ευκολίας, και να τα δω όλα άρτια, ρίχνοντας όμως την κομπανία των κινηματογραφιστών που εμπνεύστηκαν τον Δρακοφοίνικα στον γκρεμό του καλτ, κάτι που είναι σαφές πως μόνο θυμό θα μπορούσε να τους προκαλέσει, έχοντας πάρει το ζήτημα τόσο σοβαρά. Το σενάριο μπάζει ύδατα, με εμφανείς ασυνέχειες στην αφήγηση, στοιχείο που γίνεται ακόμη πιο ζόρικο από τις ελάχιστες βοήθειες που παρέχει το μοντάζ. Ψαλίδι που από την μεριά του δύσκολα πέφτει, πιθανότατα προς εντυπωσιασμό, στην ματαιοδοξία να τσακώσουμε τον πρωτοπόρο Κόναν ακόμη και στην χρονική του διάρκεια Με μισή ώρα λιγότερη - εύκολα εντόπισα σεκάνς που θα μπορούσαν να αποφευχθούν - και πιο εύπεπτο θα ήταν το τελικό προϊόν και δεν θα είχε δοθεί χρόνος συμμετοχής, σε ερασιτέχνες ηθοποιούς, που είναι προφανές, τα παιδιά πως εθελοντικά δήλωσαν συμμετοχή, για να βοηθήσουν από μεριάς τους στην ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Θα ήμουν τρελός φυσικά να ζητήσω θεαματικότερα ειδικά εφέ, από το δεκαχίλιαρο του crowdfunding, όταν κάπου τόσο δεν κόστισαν στην Millennium τα ημερήσια έξοδα του πολύ Jason Momoa, στην αναβίωση του Θρύλου. Θα περίμενα όμως, μιας και το βήμα δίνεται σε νέους δημιουργούς, για να δώσουν μεγαλύτερη ένταση στην επαναστατική τους κραυγή, να υπάρχουν εντονότερα τα κοινωνικά σημάδια του σήμερα, πιστεύοντας πως η υφή του είδους βοηθά ιδιαίτερα σε κάτι τέτοιο. Η επιδερμική αναφορά, στον κατακερματισμό των μοντέρνων οικογενειακών σχέσεων και του αίματος που γίνεται νεράκι, είναι ένα τέτοιο απτό παράδειγμα. Τα πάντα είναι θέμα τεχνογνωσίας της παραγωγής όμως. Το - μακάρι - σίκουελ, εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις εκ του σεναρίου, σίγουρα βάση εμπειρίας, θα λύσει πάμπολλα ζητήματα...
Για να λέμε όμως τα σωστά, γνωρίζοντας πως πρόκειται για σκηνοθετικό ντεμπούτο, ένιωσα μια έντονη έκπληξη στο πως έστησε την ψηφιακή του κάμερα ο Θάνος Κερμίτσης, στο πως ανέβασε εντάσεις με τις face to face μισού κάδρου συνομιλίες, στο πως ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες του Scott την ώρα που οι λαβές πιάνουν φωτιά, στο πως χειρίστηκε τις φυσικές ομορφιές των γειτονικών της Αττικής χιονισμένων ορέων της Πάρνηθας και του Παρνασσού. Και εκεί πάνω ακριβώς πρέπει να κτίσει ο δημιουργός, σε μια ενδεχόμενη συνέχεια του έπους, στο αξιόλογο όσο δεν παίρνει production design, στα όπλα, τα αρκεβούζια, τις πανοπλίες, το μέικ απ, που αν μη τι άλλο δίνουν ακόμη και στον πλέον αδαή την εντύπωση, πως ο Αδάμαστος δεν είναι μια ταινία της πεντάρας. Κορωνίδα όλων, το παραμυθένιο όσο και πύρινο, Πολυδούρειο μουσικό θέμα από τον χαρισματικό συνθέτη Δημήτρη Παπαβασιλείου, που όχι απλά κτίζει γύρω σου ατμόσφαιρα μαχητικής φαντασίας, αλλά σου μένει στο φινάλε ανάμνηση, συντροφιά με τα κόμικς των made in Hollywood τελικών credits.
Για πες: Το ξανάπα. Καλός ή κακός, πετυχημένος για όχι, ο Αδάμαστος, ήδη έχει καταγραφεί στην λίμπρο ντόρο του Ελληνικού σινεμά, ως το πρώτο φανταστικό έπος στα χρονικά της γαλανόλευκης Έβδομης Τέχνης. Μεγάλη υπόθεση! Μένει μόνο το υποσύνολο που ξεκίνησε, να ενταχθεί - δίχως ντροπές και σαχλαμάρες - στο γενικότερο πλαίσιο του (χειροπιαστά, εννοώντας στα box office) εμπορικού κινηματογράφου. Αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ζητούμενη, από όλους φαντάζομαι, εξέλιξη του νεότευκτου στα μέρη μας genre...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2013 από την Filmboy
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική