Miss Violence
του Αλέξανδρου Αβρανά. Με τους Θέμη Πάνου, Ρένη Πιττακή, Ελένη Ρουσσινού, Σίσσυ Τουμάση, Καλλιόπη Ζωντανού
Ποιος νομίζεις πως είσαι?
του zerVo (@moviesltd) 
Επί της επιφανειακής του όψης: Κοκάλωσα! Οι πρώτες λέξεις βγήκαν από το στόμα μου, μετά το πέμπτο, έκτο εκτονωτικό τσιγάρο, εφόσον δυσκολευόμουν πολύ να επεξεργαστώ στο νου ότι ακριβώς παρακολούθησα προ ολίγου. Τα έντεκα κεράκια μου βλέπεις τα έχω σβήσει δυο φορές. Τόσο ως παιδί, οντότητα δηλαδή προνομιούχα, ανέμελη, που μοναδικό της ζόρι είναι η διαχείριση των δικαιωμάτων, όσο και ως γονιός, ύπαρξη αγχωμένη, προβληματισμένη, που έχει εναποθέσει ψυχή και σώμα στην διατήρηση του ασφαλούς μεγαλώματος εκείνου που έφερε στον κόσμο. Άλλη η ματιά μου το λοιπόν, άλλη η συλλογιστική μου, άλλη η αντίδραση μου σε εικόνες που - πλέον - δεν μου περνούν από τον νου, ούτε καν σαν μυθοπλασία. Με αποκαλείς συντηρητικό, ουτοπικό και αποτραβηγμένο στον δικό μου παραδεισένιο μικρόκοσμο και αδιάφορο για το τι μπορεί να συμβαίνει πίσω από την μεσοτοιχία, που με χωρίζει από τους διπλανούς? Καλά κάνεις να με νομίζεις όπως αγαπάς. Άλλωστε οτιδήποτε κι αν τρέχει με τους δίπλα, δεν μπορεί, ένας γνωστικός θα υπάρχει εκεί μέσα να βάλει τάξη. Εκτός κι αν ο μόνος, ήταν εκείνος που μαζέψαμε τις προάλλες, κομμάτια από τον ακάλυπτο, αφού σάλταρε από την ταράτσα...
Γιορτινή είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σαλόνι του μεσοαστικού διαμερίσματος, που κατοικεί η πολυμελής φαμίλια. Η μικρή Αγγελικούλα κλείνει τα έντεκα χρόνια της και όλα τα αγαπημένα και κοντινά της πρόσωπα έχουν φορέσει τα καλά τους για να της ευχηθούν. Με την στιγμή της εθιμοτυπικής φωτογραφίας να πλησιάζει, η μικρούλα ζωγραφίζοντας στα χείλη το καλύτερο της χαμόγελο, θα σκαρφαλώσει στα κάγκελα του μπαλκονιού και θα βουτήξει στο κενό, βάζοντας τέλος στην ελπιδοφόρα και ευοίωνη ζωή της. Χόρεψε με, μέχρι το τέλος της αγάπης, ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσε πριν σβήσει...
Επηρεασμένη από το τραγικό περιστατικό η οικογένεια, καταφέρνοντας να ξεπεράσει το πρώτο κύμα ερωτήσεων των καχύποπτων αστυνομικών αρχών, μέρα με την ημέρα θα ξεπεράσει το σοκ του κοριτσίστικου αίματος στο πεζοδρόμιο και θα συνεχίσει να κινείται στην γνώριμη, μίζερη καθημερινότητα. Στην ημιαπασχόληση που έχει μόλις προσληφθεί ως λογιστής ο παππούς, στην κουζίνα της η γιαγιά, στο μεγάλωμα των παιδιών που της απέμειναν η παρατημένη από σύζυγο (?) μεγάλη κόρη, στο σχολείο η έφηβη μικρή της αδελφή. Τουλάχιστον αυτή τους την διαδρομή καταλαβαίνει ο περίγυρος, γιατί μόλις η τρίαινα γυρίσει και η πόρτα κλείσει ερμητικά, η αλήθεια που διαβάζουν οι τέσσερις τοίχοι, είναι το λιγότερο ανατριχιαστική.
Παίρνει αρκετό χρόνο από την αφήγηση για να κατανοήσεις το ποιος είναι ποιος, από όσους κινούνται στο ευάερο και ευήλιο τεσσάρι του Αθηναϊκού κέντρου. Το μοναδικό σαφές στοιχείο που δίνει το σενάριο, αμέσως μετά την πτώση των αρχικών credits είναι πως στο άνετο σπίτι κατοικούν έξι ψυχές, μη συμπεριλαμβανομένης της εκλιπούσας. Δύο ηλικιωμένοι, μια τριαντάχρονη, τρεις ανήλικοι, δυο κορίτσια, ένα μικρό αγόρι. Το στήσιμο του δέντρου, κατόπιν των πιθανών προσθαφαιρέσεων - το πρώτο πράγμα που αναζητείται είναι ο Λούης σύζυγος, επί ματαίω όμως, εφόσον το ψάξιμο του, σε προειδοποιώ θα σου φάει αρκετή από την φαιά ουσία αδίκως - είναι μια ελκυστική, μα και συνάμα παζλένια διαδικασία, που κατά περιόδους με οδήγησε μέχρι και στον γοητευτικό εκνευρισμό. Κάποια κομματάκια δεν μου κολλάνε... Σε απίθανα αργό τέμπο ορίζει ο σύγχρονος Ευριπίδης στο πρώτο μέρος, τις πραγματικότητες. Ας περάσουμε μετά το ημιχρόνιο και στις αλήθειες...
Αλλαγή σκυτάλης, πλέον με την σταθερή κάμερα να μεταβάλλεται σε στροβιλιζόμενη μονοπλανικιά, ακολουθώντας πλέον τους παλμούς των έντονων κτυπημάτων της καρδιάς των (αντί) ηρώων. Με τις αποκαλύψεις που μέσα σου σιγόβραζαν μα ουδέποτε ήθελες να πιστέψεις πως θα εμφανιστούν, να σκάνε σαν χιλιόβολτοι κεραυνοί και τον τρόμο μην τυχόν και οτιδήποτε βγει έξω από το στοιχειωμένο απάρτμεντ να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, η πανάσχημη ζωγραφιά αρχίζει να παίρνει μορφή, καθώς το τέρας βγάζει το χαμογελαστό, γραβατωμένο του προσωπείο και βρυχάται ένθεν κακείθεν, δίχως διακρίσεις, δίχως έλεος, δίχως συνείδηση. Άλλωστε όλοι ή σχεδόν όλοι στον κύκλο του, είναι άγνωστοι στα μάτια του κι έχουν συμπληρώσει ή βαδίζουν στα έντεκα τους χρόνια, το όριο του τέλους της αθωότητας. Γεγονός? Σινεμάς? Ή αλληγορία?
Στο τρίτο ερωτηματικό δυσκολεύομαι να σταθώ. Είναι και το σημείο τριβής μου με τις απόψεις του Miss Violence, που δεν έχουν την παραμικρή universal κατεύθυνση, είναι συγκυριακές, δεν διαθέτουν ούτε στο ελάχιστο μεταφορική απήχηση και για να φτάσω και στο προκείμενου, ούτε ψήγμα επαναστατικής προτροπής. Αγαπητέ μου φίλε, (πανάξια) πολυβραβευμένε σκηνοθέτα, ενώ το έστησες περίφημα το θρίλερ και οργάνωσες εξόχως την ανατροπή, δεν φρόντισες να με μπάσεις και μένα στην ομήγυρη, να με κάνεις κομμάτι της, έστω κλειδαροτρυπικά να νοιαστώ για όλα όσα βιώνει. Γιατί ακόμη κι αν δεχτώ το επ ουδενί ισχύον δόγμα, πως μια κατακερματισμένη κοινωνία προϋποθέτει πρωτίστως την διαλυμένη φαμίλια, βασικά θα με μέλλει το δικό μου το μαντρί που καίγεται, παρά του διπλανού. Και στο δικό μου, που δεν με λένε Ντιτρού ή δεν το έχω σκάσει από το ΨΝΑ, αυτά τα εξτρίμ περιστατικά, δεν συμβαίνουν κι ούτε πρόκειται να συμβούν.
Οπότε ελλέιψει ικανής κοινωνικής αντανάκλασης - η ειδοποιός διαφορά της Miss Violence με το σύνολο σχεδόν των έτερων κρίκων της αλυσίδας του Νέου Εγχώριου Φιλμικού Κύματος - τι απομένει? Ένα πραγματικά εντυπωσιακής σκηνοθετικής σύλληψης μακάβριο θρίλερ, που σοκάρει στην θωριά του. Υπολογίζοντας πως πρέπει να έχει μελετήσει καρέ καρέ το έργο του Kubrick στο σύνολο του, ο Αβρανάς, παρουσιάζει με φόντο την παράνοια της μεγαλούπολης μια μοντέρνα αρχαία τραγωδία, αποφεύγοντας εντέχνως να πιτσιλίσει με κόκκινο το εκράν ή να τοποθετήσει το τσεκούρι στο χέρι του κτήνους για να αποδώσει την σατανική του ψυχή. Υπάρχουν και άλλες εμπνευσμένες μέθοδοι για να αναδειχτεί το θηρίο. Μέσα από προοπτικές βιρτουοζικές και με αριστοτεχνική καθοδήγηση ενός οσκαρικού επιπέδου καστ, μολονότι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους δουλειά του, ο αναγνωρισμένος Έλληνας οτέρ θέτει πάμπολλους πανύψηλους στόχους με το πόνημα του. Κάποιοι χάθηκαν ολοσχερώς, επειδή όμως οι περισσότεροι κτύπησαν διάνα, το όνομα του πλέον λάμπει στο λίμπρο ντόρο των θριαμβευτών της βενετσάνικης Μόστρας. Δικαίως...
Για πες: Για δυο περίπου μήνες, από την ημέρα που στον ουρανό του Λίντο υψώθηκε στα χέρια του Αλέξανδρου το Αργυρό Λιοντάρι, η λέξη Κυνόδοντας πάφλαζε δίπλα στην οποιαδήποτε αναφορά γινόταν στην πραγματικά πολύ καλή προσπάθεια του Miss. Κι αυτό ήταν λάθος, που τουλάχιστον συνειρμικά δούλεψε στο να χτιστούν απαιτήσεις ιδίου τεράστιου επιπέδου με την κορυφαία ελληνική ταινία των τελευταίων δεκαετιών. Συνεπώς...
Επηρεασμένη από το τραγικό περιστατικό η οικογένεια, καταφέρνοντας να ξεπεράσει το πρώτο κύμα ερωτήσεων των καχύποπτων αστυνομικών αρχών, μέρα με την ημέρα θα ξεπεράσει το σοκ του κοριτσίστικου αίματος στο πεζοδρόμιο και θα συνεχίσει να κινείται στην γνώριμη, μίζερη καθημερινότητα. Στην ημιαπασχόληση που έχει μόλις προσληφθεί ως λογιστής ο παππούς, στην κουζίνα της η γιαγιά, στο μεγάλωμα των παιδιών που της απέμειναν η παρατημένη από σύζυγο (?) μεγάλη κόρη, στο σχολείο η έφηβη μικρή της αδελφή. Τουλάχιστον αυτή τους την διαδρομή καταλαβαίνει ο περίγυρος, γιατί μόλις η τρίαινα γυρίσει και η πόρτα κλείσει ερμητικά, η αλήθεια που διαβάζουν οι τέσσερις τοίχοι, είναι το λιγότερο ανατριχιαστική.
Παίρνει αρκετό χρόνο από την αφήγηση για να κατανοήσεις το ποιος είναι ποιος, από όσους κινούνται στο ευάερο και ευήλιο τεσσάρι του Αθηναϊκού κέντρου. Το μοναδικό σαφές στοιχείο που δίνει το σενάριο, αμέσως μετά την πτώση των αρχικών credits είναι πως στο άνετο σπίτι κατοικούν έξι ψυχές, μη συμπεριλαμβανομένης της εκλιπούσας. Δύο ηλικιωμένοι, μια τριαντάχρονη, τρεις ανήλικοι, δυο κορίτσια, ένα μικρό αγόρι. Το στήσιμο του δέντρου, κατόπιν των πιθανών προσθαφαιρέσεων - το πρώτο πράγμα που αναζητείται είναι ο Λούης σύζυγος, επί ματαίω όμως, εφόσον το ψάξιμο του, σε προειδοποιώ θα σου φάει αρκετή από την φαιά ουσία αδίκως - είναι μια ελκυστική, μα και συνάμα παζλένια διαδικασία, που κατά περιόδους με οδήγησε μέχρι και στον γοητευτικό εκνευρισμό. Κάποια κομματάκια δεν μου κολλάνε... Σε απίθανα αργό τέμπο ορίζει ο σύγχρονος Ευριπίδης στο πρώτο μέρος, τις πραγματικότητες. Ας περάσουμε μετά το ημιχρόνιο και στις αλήθειες...
Αλλαγή σκυτάλης, πλέον με την σταθερή κάμερα να μεταβάλλεται σε στροβιλιζόμενη μονοπλανικιά, ακολουθώντας πλέον τους παλμούς των έντονων κτυπημάτων της καρδιάς των (αντί) ηρώων. Με τις αποκαλύψεις που μέσα σου σιγόβραζαν μα ουδέποτε ήθελες να πιστέψεις πως θα εμφανιστούν, να σκάνε σαν χιλιόβολτοι κεραυνοί και τον τρόμο μην τυχόν και οτιδήποτε βγει έξω από το στοιχειωμένο απάρτμεντ να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, η πανάσχημη ζωγραφιά αρχίζει να παίρνει μορφή, καθώς το τέρας βγάζει το χαμογελαστό, γραβατωμένο του προσωπείο και βρυχάται ένθεν κακείθεν, δίχως διακρίσεις, δίχως έλεος, δίχως συνείδηση. Άλλωστε όλοι ή σχεδόν όλοι στον κύκλο του, είναι άγνωστοι στα μάτια του κι έχουν συμπληρώσει ή βαδίζουν στα έντεκα τους χρόνια, το όριο του τέλους της αθωότητας. Γεγονός? Σινεμάς? Ή αλληγορία?
Στο τρίτο ερωτηματικό δυσκολεύομαι να σταθώ. Είναι και το σημείο τριβής μου με τις απόψεις του Miss Violence, που δεν έχουν την παραμικρή universal κατεύθυνση, είναι συγκυριακές, δεν διαθέτουν ούτε στο ελάχιστο μεταφορική απήχηση και για να φτάσω και στο προκείμενου, ούτε ψήγμα επαναστατικής προτροπής. Αγαπητέ μου φίλε, (πανάξια) πολυβραβευμένε σκηνοθέτα, ενώ το έστησες περίφημα το θρίλερ και οργάνωσες εξόχως την ανατροπή, δεν φρόντισες να με μπάσεις και μένα στην ομήγυρη, να με κάνεις κομμάτι της, έστω κλειδαροτρυπικά να νοιαστώ για όλα όσα βιώνει. Γιατί ακόμη κι αν δεχτώ το επ ουδενί ισχύον δόγμα, πως μια κατακερματισμένη κοινωνία προϋποθέτει πρωτίστως την διαλυμένη φαμίλια, βασικά θα με μέλλει το δικό μου το μαντρί που καίγεται, παρά του διπλανού. Και στο δικό μου, που δεν με λένε Ντιτρού ή δεν το έχω σκάσει από το ΨΝΑ, αυτά τα εξτρίμ περιστατικά, δεν συμβαίνουν κι ούτε πρόκειται να συμβούν.
Οπότε ελλέιψει ικανής κοινωνικής αντανάκλασης - η ειδοποιός διαφορά της Miss Violence με το σύνολο σχεδόν των έτερων κρίκων της αλυσίδας του Νέου Εγχώριου Φιλμικού Κύματος - τι απομένει? Ένα πραγματικά εντυπωσιακής σκηνοθετικής σύλληψης μακάβριο θρίλερ, που σοκάρει στην θωριά του. Υπολογίζοντας πως πρέπει να έχει μελετήσει καρέ καρέ το έργο του Kubrick στο σύνολο του, ο Αβρανάς, παρουσιάζει με φόντο την παράνοια της μεγαλούπολης μια μοντέρνα αρχαία τραγωδία, αποφεύγοντας εντέχνως να πιτσιλίσει με κόκκινο το εκράν ή να τοποθετήσει το τσεκούρι στο χέρι του κτήνους για να αποδώσει την σατανική του ψυχή. Υπάρχουν και άλλες εμπνευσμένες μέθοδοι για να αναδειχτεί το θηρίο. Μέσα από προοπτικές βιρτουοζικές και με αριστοτεχνική καθοδήγηση ενός οσκαρικού επιπέδου καστ, μολονότι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους δουλειά του, ο αναγνωρισμένος Έλληνας οτέρ θέτει πάμπολλους πανύψηλους στόχους με το πόνημα του. Κάποιοι χάθηκαν ολοσχερώς, επειδή όμως οι περισσότεροι κτύπησαν διάνα, το όνομα του πλέον λάμπει στο λίμπρο ντόρο των θριαμβευτών της βενετσάνικης Μόστρας. Δικαίως...
Για πες: Για δυο περίπου μήνες, από την ημέρα που στον ουρανό του Λίντο υψώθηκε στα χέρια του Αλέξανδρου το Αργυρό Λιοντάρι, η λέξη Κυνόδοντας πάφλαζε δίπλα στην οποιαδήποτε αναφορά γινόταν στην πραγματικά πολύ καλή προσπάθεια του Miss. Κι αυτό ήταν λάθος, που τουλάχιστον συνειρμικά δούλεψε στο να χτιστούν απαιτήσεις ιδίου τεράστιου επιπέδου με την κορυφαία ελληνική ταινία των τελευταίων δεκαετιών. Συνεπώς...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Νοεμβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική