Σ' Αγαπώ
του Kevin Macdonald. Με τους Saoirse Ronan, Tom Holland, George MacKay
Ελπίδα, πάλι και μόνο, οι νέοι
του zerVo (@moviesltd) 
Με τα σύννεφα ενός ενδεχόμενου πολέμου να στοιβάζονται πάνω από τις ανακατωμένα παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες του ρημαγμένου πολιτικοοικονομικά πλανήτη, δεν είναι διόλου τυχαίο που όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες εκφράζουν τις αγωνίες τους, θεωρώντας πλέον δεδομένη αυτή την αναπάντεχη και δεδομένα αιματηρή εξέλιξη. Δεν είναι όμως τυχαίο, πως άπασες οι αρτιστικές ματιές, λειτουργώντας κατά βάση με αισιόδοξο ένστικτο, τοποθετούν στο κέντρο των μουντών ιστοριών τους, πρόσωπα νέα, που η ζωή τους είναι μπροστά και επιθυμώντας να την ζήσουν μέχρι την τελευταία τους στιγμή, θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να διώξουν πέρα την σκοτεινιά. Σε αντιδιαστολή με το μανιωδώς προμοταρισμένο The Hunger Games, των δεκάδων τρέιλερς, πόστερς, κλιπς και τα τοιαύτα, μια πολύ λιγότερο διαφημισμένη δημιουργία, ξεκινώντας από το πεσιμιστικό δεδομένο, ολοκληρώνει εντοπίζοντας το φως στο τούνελ. Ενηλίκων δραματικά απόντων. Ευτυχώς...
Ζητώντας να αποτραβηχτεί από τις ραγδαίες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στο στάτους της φαμίλιας της, η 17χρονη Ντέιζι θα ταξιδέψει από τον τόπο της στο Μανχάταν, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αναζητώντας στην βρετανική περιφέρεια, το αγρόκτημα που διαμένει μια μακρινή εξαδέλφη της μητέρας της, μαζί με τα τρία της παιδιά. Μελαγχολική, εσωστρεφής και με δυσκολία να ανοιχτεί σε πρόσωπα που συναντά για πρώτη φορά στην ζωή της και αντιλαμβανόμενη πως οι ανέσεις στην εξοχή περιττεύουν, θα δείξει αποτραβηγμένη και διόλου οικεία στο καινούργιο της περιβάλλον. Η θέρμη που θα την περιβάλλει η αγκαλιά του συνομήλικου της Έντι, θα την ωθήσει γρήγορα να σπάσει τις αναστολές και να γίνει ένα με την ανέμελη συντροφιά. Για πόσο καιρό ακόμη όμως..?
Κι αυτό διότι από τις πρώτες στιγμές της στην Αλβιόνα, με την συμπεριφορά των ελεγκτών διαβατηρίων και τους αμέτρητους πάνοπλους πεζοναύτες στους δρόμους, η προβληματισμένη τινέιτζερ, θα αντιληφθεί πως κάτι μυστηριώδες συμβαίνει, μια αόρατη απειλή πλανάται στον αέρα, που προκαλεί τον φόβο, απλά και μόνο ως σκέψη. Ανησυχίες που θα επιβεβαιώσει η ακτιβιστικής δράσης, θεία της, που ένεκα των ανειλημμένων υποχρεώσεων της, θα αφήσει παιδιά και ανιψιά μόνα στην καλύβα, αναχωρώντας εσπευσμένα για την Γενεύη. Η έκρηξη που θα ακουστεί από το μακρινό Λονδίνο, το μέγεθος του ωστικού κύματος, η στάχτη που θα σκεπάσει με μανία το ειδυλλιακό βουκολικό τοπίο, θα σημάνει αυτομάτως το τέλος του ονείρου. Ο πόλεμος που όλοι ανέμεναν και απεύχονταν, μόλις ξεκίνησε...
Το περίμενε και η ματιά του θεατή, πως κάτι άσχημο θα γκρεμίσει το ονειρώδες καλοκαίρι της σκυθρωπής και κλεισμένης στον εαυτό της έφηβης, της όμορφης κομπανίας που με τόση αγάπη την περιέλαβε, αλλά και του νεανικού έρωτα που γεννήθηκε εκεί, δίπλα στο ποτάμι, μαζί με τις βουτιές, τα γέλια και τα παιχνίδια. Η άφιξη των μονάδων καταστολής, θα χωρίσει στα δύο αγόρια και κορίτσια και θα τα οδηγήσει σε (υποτίθεται) ασφαλείς τοποθεσίες, μακριά από την ραδιενέργεια και ενδεχόμενες επιθέσεις του (αφανούς, απρόσωπου και απροσδιόριστου) εχθρού. Κι εγώ που γνώρισα τον Παράδεισο, μέσα σε λίγες γαλήνιες στιγμές, πως θα ζήσω τώρα, μοιάζει να σκέφτεται η πιτσιρίκα, που έχοντας να φροντίσει την εννιάχρονη Βενιαμίν, βλέπει σε εφιάλτες τον χαμένο αγαπημένο της, να της ζητά εναγωνίως βοήθεια.
Χωρισμένο σε δύο εντελώς διαφορετικής ταυτότητας μέρη, είναι το θρίλερ που σκηνοθετεί ο πολυβραβευμένος Σκοτσέζος Kevin Macdonald, υπεύθυνος για σημαντικές επιτυχίες κατά το παρελθόν, επιπέδου The Last King Of Scotland, A Day in September, State Of Play και The Eagle. Αρχικά πολύχρωμο, φωτεινό, χαμηλού τέμπο ονειροπόλο, ακόμη και κάτω από τον τρόμο της επερχόμενης απειλής, ακολούθως χλωμό, σχεδόν ασπρόμαυρο και ταχύτατο ρυθμικά, που εικαστικά βαδίζει στα αγωνιώδη μονοπάτια που χάραξαν οι πολύ πιο έμπειροι στο είδος Cuaron (Children Of Men, που λειτουργεί ως πατρόν εδώ), Greengrass και Danny Boyle.
Για πες: Με τις ανατριχιαστικές του εικόνες στην δεύτερη πράξη, περισσότερο με αυτές που εννοεί και λιγότερο με εκείνες που δείχνει, το How I Live Now, τρομάζει, συγκινεί, αλλά και ξεσηκώνει συνάμα. Η παιδιάστικη άγνοια κινδύνου που δείχνει η νεαρή ηρωίδα, με την μορφή της Saoirse Ronan στα καλύτερα της, είναι όμως εκείνη η ηλιαχτίδα που το (ενίοτε ασυνεχές, βασισμένο στην ομώνυμη πετυχημένη νουβέλα της Meg Rossof) σενάριο προτάσσει ως εξιλέωση, ευτυχής κατάληξη μιας καλοδουλεμένης ίντριγκας, που εντέλει δεν βυθίζεται στην απόγνωση και την απαισιοδοξία.
Κι αυτό διότι από τις πρώτες στιγμές της στην Αλβιόνα, με την συμπεριφορά των ελεγκτών διαβατηρίων και τους αμέτρητους πάνοπλους πεζοναύτες στους δρόμους, η προβληματισμένη τινέιτζερ, θα αντιληφθεί πως κάτι μυστηριώδες συμβαίνει, μια αόρατη απειλή πλανάται στον αέρα, που προκαλεί τον φόβο, απλά και μόνο ως σκέψη. Ανησυχίες που θα επιβεβαιώσει η ακτιβιστικής δράσης, θεία της, που ένεκα των ανειλημμένων υποχρεώσεων της, θα αφήσει παιδιά και ανιψιά μόνα στην καλύβα, αναχωρώντας εσπευσμένα για την Γενεύη. Η έκρηξη που θα ακουστεί από το μακρινό Λονδίνο, το μέγεθος του ωστικού κύματος, η στάχτη που θα σκεπάσει με μανία το ειδυλλιακό βουκολικό τοπίο, θα σημάνει αυτομάτως το τέλος του ονείρου. Ο πόλεμος που όλοι ανέμεναν και απεύχονταν, μόλις ξεκίνησε...
Το περίμενε και η ματιά του θεατή, πως κάτι άσχημο θα γκρεμίσει το ονειρώδες καλοκαίρι της σκυθρωπής και κλεισμένης στον εαυτό της έφηβης, της όμορφης κομπανίας που με τόση αγάπη την περιέλαβε, αλλά και του νεανικού έρωτα που γεννήθηκε εκεί, δίπλα στο ποτάμι, μαζί με τις βουτιές, τα γέλια και τα παιχνίδια. Η άφιξη των μονάδων καταστολής, θα χωρίσει στα δύο αγόρια και κορίτσια και θα τα οδηγήσει σε (υποτίθεται) ασφαλείς τοποθεσίες, μακριά από την ραδιενέργεια και ενδεχόμενες επιθέσεις του (αφανούς, απρόσωπου και απροσδιόριστου) εχθρού. Κι εγώ που γνώρισα τον Παράδεισο, μέσα σε λίγες γαλήνιες στιγμές, πως θα ζήσω τώρα, μοιάζει να σκέφτεται η πιτσιρίκα, που έχοντας να φροντίσει την εννιάχρονη Βενιαμίν, βλέπει σε εφιάλτες τον χαμένο αγαπημένο της, να της ζητά εναγωνίως βοήθεια.
Χωρισμένο σε δύο εντελώς διαφορετικής ταυτότητας μέρη, είναι το θρίλερ που σκηνοθετεί ο πολυβραβευμένος Σκοτσέζος Kevin Macdonald, υπεύθυνος για σημαντικές επιτυχίες κατά το παρελθόν, επιπέδου The Last King Of Scotland, A Day in September, State Of Play και The Eagle. Αρχικά πολύχρωμο, φωτεινό, χαμηλού τέμπο ονειροπόλο, ακόμη και κάτω από τον τρόμο της επερχόμενης απειλής, ακολούθως χλωμό, σχεδόν ασπρόμαυρο και ταχύτατο ρυθμικά, που εικαστικά βαδίζει στα αγωνιώδη μονοπάτια που χάραξαν οι πολύ πιο έμπειροι στο είδος Cuaron (Children Of Men, που λειτουργεί ως πατρόν εδώ), Greengrass και Danny Boyle.
Για πες: Με τις ανατριχιαστικές του εικόνες στην δεύτερη πράξη, περισσότερο με αυτές που εννοεί και λιγότερο με εκείνες που δείχνει, το How I Live Now, τρομάζει, συγκινεί, αλλά και ξεσηκώνει συνάμα. Η παιδιάστικη άγνοια κινδύνου που δείχνει η νεαρή ηρωίδα, με την μορφή της Saoirse Ronan στα καλύτερα της, είναι όμως εκείνη η ηλιαχτίδα που το (ενίοτε ασυνεχές, βασισμένο στην ομώνυμη πετυχημένη νουβέλα της Meg Rossof) σενάριο προτάσσει ως εξιλέωση, ευτυχής κατάληξη μιας καλοδουλεμένης ίντριγκας, που εντέλει δεν βυθίζεται στην απόγνωση και την απαισιοδοξία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2013 από την Videorama
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική