The Way Way Back
των Nat Faxon, Jim Rash. Με τους Liam James, Steve Carell, Toni Collette, Allison Janney, AnnaSophia Robb, Sam Rockwell, Maya Rudolph, Rob Corddry, Amanda Peet
Το καλοκαίρι που άλλαξε τη ζωή μου
του zerVo (@moviesltd) 
Συνήθως είναι εκείνο το τρίμηνο που μεσολαβεί μεταξύ της τελευταίας τάξης του γυμνασίου και της πρώτης του λυκείου. Είναι η εποχή που αχνά σχηματίζεται πάνω από το χείλος το μουστακάκι της άχαρης ηλικίας, που η εξωτερική εμφάνιση αρχίζει να παίζει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο, μπας κι ο στολισμός προκαλέσει το ενδιαφέρον καμιάς συνομήλικης πιτσιρίκας, που τα ενδιαφέροντα εντός του σπιτιού μοιάζουν να χάνουν την μέχρι πρότινος σημασία τους, δίνοντας την σκυτάλη στο έξω, στην βόλτα, στο πάρτι, στην παρέα. Βουτώντας την σκέψη στην νοσταλγία, είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι αν είχαν την δυνατότητα, θα επέστρεφαν μονομιάς σε εκείνο το καλοκαίρι της ζωής τους. Που έστω και με πολλαπλά υπαρκτά προβλήματα στον περίγυρο τους, η ανέμελη, εφηβική συλλογιστική θα τα έκανε όλα πέρα. Κι επειδή μηχανή του χρόνου ακόμη δεν έχει υπάρξει, καλό είναι και το σινεμά που ώρες, ώρες πετυχαίνει να σε ταξιδέψει στα χρόνια της αθωότητας...
Λιγομίλητος, απόμακρος, μοναχικός και όχι ιδιαίτερα δημοφιλής είναι ο δεκατετράχρονος Ντάνκαν, που δεν του έφτανε η μελαγχολία που του προκάλεσε το πρόσφατο διαζύγιο των γονιών του, είναι και υποχρεωμένος να ακολουθήσει την μητέρα του στις καλοκαιρινές διακοπές, στο εξοχικό σπίτι του ενοχλητικά απότομου καινούργιου της μνηστήρα. Δίχως το παραμικρό σημείο επαφής με την γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο, εκνευρισμένος από την αρνητική στάση του πατριού, προς το πρόσωπο του και χωρίς έστω φίλο ή γνωστό να τον περιμένει στο ηλιόλουστο πλην αφιλόξενο εκ πρώτης όψης Καλιφορνέζικο θέρετρο, ο μικρός αισθάνεται πως αυτός ο Ιούλιος στην εξοχή, θα είναι μια αληθινή κόλαση. Και από τις πρώτες ώρες στο σπίτι στην παραθαλάσσια κατοικία, η πρόβλεψη του, δεν θα απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Αναζητώντας έξοδο διαφυγής από το βαριεστημένο, μονότονο και ενίοτε αποκρουστικό περιβάλλον, ο αγέλαστος Ντάνκαν θα βρεθεί στο τοπικό πάρκο με τις τεράστιες πισίνες και τις νεροτσουλήθρες, μέρος που θα γνωρίσει τον έξω καρδιά φύλακα Όουεν, που αντιλαμβανόμενος την ανάγκη του για φιλική επικοινωνία, θα του προτείνει να εργαστεί στην επιχείρηση σαν καμαρωτάκι. Η θετική απάντηση που θα δώσει ο μικρός, θα σημάνει συνάμα και την απαρχή των σαρωτικών αλλαγών που θα συντελεστούν στον χαρακτήρα του.
Ενάμιση χειμώνα πριν ήταν όταν το ντουέτο των Nat Faxon και Jim Rush, ύψωναν στον ουρανό του Λος Άντζελες, το ολόχρυσο οσκάρινο αγαλματάκι, δείγμα του θριάμβου που πέτυχαν σε μια από τις πλέον απαιτητικές κατηγορίες του θεσμού, στο ορίτζιναλ σενάριο, χάρη στην έμπνευση τους στο ελπιδοφόρα συγκινητικό The Descendants. Αυτή τη φορά το δίδυμο, επιθυμώντας να ανοίξει κατάτι παραπάνω τα φτερά του, δεν δανείζει το σκριπτ του σε κάποιον άλλο σκηνοθέτη, μα το παλεύει να κτίσει το ίδιο τις εικόνες που θα περιβάλλουν την εξίσου ανθρώπινη και ζεστή ιστορία τους. Ακολουθώντας πιστά το μάθημα που πήραν από τον σπουδαίο Alexander Payne, φροντίζουν ακόμη και σε στιγμές που οι αντιξοότητες πνίγουν το κεντρικό υποκείμενο του πλοτ, να πλημμυρίζουν την οθόνη με μια απίστευτα ηλιόλουστη και πολύχρωμη διάθεση, δείγμα των πιστεύω τους πως όλα, ακόμη και τώρα που η μπόρα από το βάθος πλησιάζει, θα πάνε μια χαρά. Είναι η στιγμή που θες αυτό το I Can't Fight This Feeling καλοκαίρι να μην τελειώσει ποτέ, ξέρεις καλά μέσα σου όμως πως στην πάροδο του τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
Για πες: Ακόμη και αν υποκύπτει σε θεματικές ευκολίες στο δεύτερο μισό της, η καθαρόαιμα indie και ντεμονταρισμένα ψευτοστημένη κάπου στα μέσα των ανεπανάληπτων 80s, αφήγηση του The Way Way Back, δεν σου δίνει ποτέ την ευκαιρία να αποσπάσεις την ματιά από το εκράν. Αναμφισβήτητη επιτυχία σε αυτό φέρει και ο άγνωστος μέχρι πριν λίγο μπόμπιρας Liam James, που μέσα από την εκφραστική ματιά του, την κενή εν αρχή, μα τόσο πλούσια σε συναισθήματα στο φινάλε, σε πείθει πως δικαιούται του χειροκροτήματος. Ένα παιχνίδι που ούτε για μισή στιγμή δεν παίζει μόνος, αφού δίπλα του, σε κάθε πλάνο συνυπάρχει και από ένας σπουδαίος ρολίστας να τον συμβουλεύει, είτε με την μορφή της μάνας (η καλύτερη του τιμ Αυστραλέζα Toni Colette), είτε με την εχθρική φιγούρα του αδιάφορου νέου πατέρα (ολοένα και προσεγγίζει με πειθώ, μη κωμικούς ρόλους ο Carell), είτε με την φίλια, διασκεδαστική μουτσούνα, του φίλου - αδελφού - μέντορα ακόμη και γονιού, ρόλο που κρατά ο πιο αδικημένος στις μεγάλες βραβεύσεις, σύγχρονος ερμηνευτής Sam Rockwell.
Αναζητώντας έξοδο διαφυγής από το βαριεστημένο, μονότονο και ενίοτε αποκρουστικό περιβάλλον, ο αγέλαστος Ντάνκαν θα βρεθεί στο τοπικό πάρκο με τις τεράστιες πισίνες και τις νεροτσουλήθρες, μέρος που θα γνωρίσει τον έξω καρδιά φύλακα Όουεν, που αντιλαμβανόμενος την ανάγκη του για φιλική επικοινωνία, θα του προτείνει να εργαστεί στην επιχείρηση σαν καμαρωτάκι. Η θετική απάντηση που θα δώσει ο μικρός, θα σημάνει συνάμα και την απαρχή των σαρωτικών αλλαγών που θα συντελεστούν στον χαρακτήρα του.
Ενάμιση χειμώνα πριν ήταν όταν το ντουέτο των Nat Faxon και Jim Rush, ύψωναν στον ουρανό του Λος Άντζελες, το ολόχρυσο οσκάρινο αγαλματάκι, δείγμα του θριάμβου που πέτυχαν σε μια από τις πλέον απαιτητικές κατηγορίες του θεσμού, στο ορίτζιναλ σενάριο, χάρη στην έμπνευση τους στο ελπιδοφόρα συγκινητικό The Descendants. Αυτή τη φορά το δίδυμο, επιθυμώντας να ανοίξει κατάτι παραπάνω τα φτερά του, δεν δανείζει το σκριπτ του σε κάποιον άλλο σκηνοθέτη, μα το παλεύει να κτίσει το ίδιο τις εικόνες που θα περιβάλλουν την εξίσου ανθρώπινη και ζεστή ιστορία τους. Ακολουθώντας πιστά το μάθημα που πήραν από τον σπουδαίο Alexander Payne, φροντίζουν ακόμη και σε στιγμές που οι αντιξοότητες πνίγουν το κεντρικό υποκείμενο του πλοτ, να πλημμυρίζουν την οθόνη με μια απίστευτα ηλιόλουστη και πολύχρωμη διάθεση, δείγμα των πιστεύω τους πως όλα, ακόμη και τώρα που η μπόρα από το βάθος πλησιάζει, θα πάνε μια χαρά. Είναι η στιγμή που θες αυτό το I Can't Fight This Feeling καλοκαίρι να μην τελειώσει ποτέ, ξέρεις καλά μέσα σου όμως πως στην πάροδο του τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
Για πες: Ακόμη και αν υποκύπτει σε θεματικές ευκολίες στο δεύτερο μισό της, η καθαρόαιμα indie και ντεμονταρισμένα ψευτοστημένη κάπου στα μέσα των ανεπανάληπτων 80s, αφήγηση του The Way Way Back, δεν σου δίνει ποτέ την ευκαιρία να αποσπάσεις την ματιά από το εκράν. Αναμφισβήτητη επιτυχία σε αυτό φέρει και ο άγνωστος μέχρι πριν λίγο μπόμπιρας Liam James, που μέσα από την εκφραστική ματιά του, την κενή εν αρχή, μα τόσο πλούσια σε συναισθήματα στο φινάλε, σε πείθει πως δικαιούται του χειροκροτήματος. Ένα παιχνίδι που ούτε για μισή στιγμή δεν παίζει μόνος, αφού δίπλα του, σε κάθε πλάνο συνυπάρχει και από ένας σπουδαίος ρολίστας να τον συμβουλεύει, είτε με την μορφή της μάνας (η καλύτερη του τιμ Αυστραλέζα Toni Colette), είτε με την εχθρική φιγούρα του αδιάφορου νέου πατέρα (ολοένα και προσεγγίζει με πειθώ, μη κωμικούς ρόλους ο Carell), είτε με την φίλια, διασκεδαστική μουτσούνα, του φίλου - αδελφού - μέντορα ακόμη και γονιού, ρόλο που κρατά ο πιο αδικημένος στις μεγάλες βραβεύσεις, σύγχρονος ερμηνευτής Sam Rockwell.
Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανότατα - δυστυχώς - κατευθείαν στο βίντεο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική