Ένας ακούραστος εργάτης της Τέχνης και από τους γνησιότερους εκφραστές της σύγχρονης Γαλλικής κουλτούρας, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Patrice Chereau, άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, χάνοντας την μάχη με την επάρατη νόσο σε ηλικία 68 ετών. Γιος φημισμένων Παριζιάνων ζωγράφων, από νεαρή ηλικία ο Patrice επέδειξε κι εκείνος καλλιτεχνικές τάσεις, ασχολούμενος αρχικά με την συγγραφή και το σχέδιο, στο θέατρο και την σκηνοθεσία βρήκε τα στοιχεία εκείνα που τον ώθησαν να σπουδάσει στο φημισμένο Λύκειο Λουί Λε Γκραντ, όπου έκανε και τα πρώτα του βήματα ως δημιουργός. Η φήμη του κτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 60, αναλαμβάνοντας την εποπτεία δεκάδων έργων που ανέβηκαν στο Εθνικό Λαικό Θέατρο του Βιλερμπάν, δράση που διατήρησε αναλλοίωτη μέχρι τα τέλη του 70, όταν και για μια ολόκληρη τετραετία θριάμβευσε με την Τετραλογία, Ο Βάγκνερ στο Μπαιρόιτ, με τον πρωταγωνιστή Pierre Boulez να κρατά τον βασικό ρόλο της παράστασης.To 1974 έφτασε η στιγμή να διανύσει την απόσταση από το σανίδι στην μεγάλη οθόνη, παρουσιάζοντας την πρώτη του ταινία με τον τίτλο La Chair De L'Orchidee, ενώ οι σημαντικότερες του δημιουργίες που ακολούθησαν ήταν η Judith Therpauve με την Simone Signoret (1978), o L'Homme Blesse (1983), η La Reine Margot με την Isabelle Adjani (1994), φιλμ που έφτασε μέχρι την Οσκαρική πεντάδα μη αγγλόφωνης παραγωγής, το Ceux qui m'aiment prendront le train με τον αγαπημένο του πρωταγωνιστή Pascal Greggory, φιλμ που θα του χαρίσει το Cesar σκηνοθεσίας. Τίτλος που θα ξεπεραστεί μόνο με την Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου, δύο χρόνια αργότερα γα το εξαιρετικό Intimacy, που έχει καταχωρηθεί ως η πλέον ολοκληρωμένη του κινηματογραφική δουλειά. Οι πιο πρόσφατες φιλμικές του στιγμές, πριν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά και πάλι στην μεγάλη του αγάπη το θέατρο, υπήρξαν το Son Frere (2003), Ασημένια Άρκτος σκηνοθεσίας στο Βερολίνο, η Gabrielle με την Huppert (2005) και το Persecution με τον Romain Duris και την Gainsbourg στα 2009. Ως ηθοποιός ο Chereau είχε ρολίστικα περάσματα σε φιλμ όπως ο Danton στο πλάι του Depardieu (1983), στον The Last Of The Mohicans με τον Day Lewis (1992), στην Lucie Aubrac με την Bouquet και τον Auteuil (1997) και τέλος στο Le temps Du Loup του Haneke το 2003. Η απώλεια για τον Γαλλικό καλλιτεχνικό κόσμο από τον χαμό του (και φιλέλληνα που είχε επισκεφτεί την χώρα μας αρκετές φορές κατά την διάρκεια του Γαλλόφωνου φεστιβάλ) Patrice Chereau, είναι τεράστια. Ας αναπαυθεί ειρηνικά.
