Movies Ltd

του François Ozon. Με τους Marine Vacth, Charlotte Rampling, Frédéric Pierrot, Géraldine Pailhas, Nathalie Richard

“No one’s serious at seventeen” – Arthur Rimbaud, Novel (29/9/1870)

του gaRis (@takisgaris)

O Francois Ozon (5X2, Swimming Pool), το τρομερό παιδί της νεότερης γενιάς του γαλλικού σινεμά, βαδίζει αισίως προς τα πρώτα –ήντα του, διατηρώντας, της εμμονικής του αφοσίωσης στη γυναικεία σεξουαλικότητα συμπεριλαμβανομένης, τις αρετές ενός γνήσιου voyeur σκηνοθέτη, εμφανώς πιο κοντά στον πάπα Χίτσκοκ παρά τον ρέμαλο τον Larry Clark (Kids). Σθεναρά φεστιβαλικός, φέτος απασχόλησε το TIFF13, μετά από μια χλιαρή υποδοχή στις Κάννες με τη σπουδή του στη γυναικεία σεξουαλική αφύπνιση Jeune et Jolie. Αυτό που μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον, πέρα από τις μηχανικές συνευρέσεις της κατ’ επιλογή εταίρας 17χρονης Isabelle, είναι η (έστω, επιτηδευμένη) προσέγγιση της γενιάς των νέων στην εποχή της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, αυτής που φέρει το στίγμα της καταδικασμένης στην ανεργία, οραματική ένδεια, εγκλωβισμένης στην ελευθεριάζουσα εξατομικευμένη (α λα κάρτ) σεξουαλική ηθική που, ανερυθρίαστα ομολογώ, σχεδόν τρομάζει εμάς τους σαραντάρηδες νέους γονείς της καταπιεσμένης Generation Χ γενιάς, του AIDS και των σκυβάλων της μόστρας και της δανεικής ευμάρειας.

Μια ιστορία που ξεκινά ένα καλοκαίρι άχαρης διακόρευσης, διαρκεί τέσσερις εποχές και ισάριθμα τραγούδια που αχρείαστα κάνουν νιανιά μια εν γένει ασαφή καταγραφή του σημείου που ενώνει την Isabelle με τους πελάτες, την οικογένεια, τις σπουδές της και τη γνωριμία ενός κάποιου έρωτα, το Jeune Et Jolie ευτυχεί στο πρόσωπο της παγερά όμορφης πρωταγωνίστριάς του: Ατενίζοντας το πρώην μοντέλο (23 Μαϊων) Marine Vacth, αισθάνεσαι την ίδια ταλάντευση με τον χαρακτήρα που υποδύεται. Είναι μια ανέραστη υπολογίστρια ή μια βαθιά πληγωμένη περσόνα με ατσαλένια θέληση που ψάχνει λύτρωση; Ο νους ταξιδεύει ιερόσυλα στην (τρελά αγαπημένη του Ozon) Ντάμα Catherine Deneuve, όταν συνομήλικη της Vacth σάρωνε την οθόνη ως Belle Du Jour. Με τη διαφορά όμως ότι ο Luis Bunuel έδινε, σχεδόν απροσπάθιστα, λαγαρές τις απαντήσεις που ο Francois μας εδώ διπλωματικά αποφεύγει.

Διότι μπορεί στο δελτίο τύπου του να παριστάνει τον εντομολόγο που ακολουθεί σαγηνευμένος το αντικείμενο του πόθου Isabelle στις βόλτες της μεταξύ ανίας, πορνείας και σύγκρουσης με την επίμονη αλλά αναποτελεσματική ως μητέρα της (και κορυφαία ερμηνευτικώς στην ταινία) Geraldine Pailhas, μολαταύτα η ασάφεια ως προς τα κίνητρα (μια «απλά» απογοητευμένη από την πρώτη της σεξουαλική εμπειρία μεσοαστή το ρίχνει στον επί πληρωμή έρωτα;) αλλά και η φετιχιστική μανιέρα του γυμνού έναντι της πορείας προς μια έκβαση από το υπαρξιακό αδιέξοδο της αντι-ηρωίδας του μας αφήνει μετεωρίζοντες και ορροδώντες προ διλήμματος:

Για πες: Αρκεί στον Ozon η περιέργειά μας ή όντως τον απασοχλεί να μας δώσει μια ερμηνεία για το πάθος της Isabelle; Αν και γέρνω ελαφρώς προς το πρώτο, χρίζοντάς το ως την «ασθένεια του Egoyan» (βλ. σκανδαλιστικό σινεμά χωρίς ιδεολογικό στοχασμό αντίστοιχο με το πρωθύστερα ένδοξο oeuvre του σκηνοθέτη) σε πρώιμο σταδιο, δεν αρνούμαι το αυταπόδεικτο: Το ότι δηλαδή ο γάλλος έχει δική του σφραγίδα και αρκετή περιέργεια να δώσει ένα δυνατό κοινωνικό φίλμ όταν σταματήσει να υποκύπτει στην ευκολία της ηδονοβλεπτικής περιδίνησης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2013 από την Feelgood