Επικίνδυνη Οικογένεια
του Luc Besson. Με τους Robert De Niro, Michelle Pfeiffer, Dianna Agron, Tommy Lee Jones, John D'Leo
Ανάλυσε τους...
του zerVo (@moviesltd) 
Κάπου εκεί κοντά στο μιλένιουμ ήταν, όταν έκανε την εμφάνιση της μια αμερικάνικη κομεντί, που έμελλε να αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του είδους, ολάκερης της κινηματογραφικής ιστορίας. Το Analyze This, τόσο λόγω της ευχάριστης του θεματικής, όσο κυρίως χάρη στην μέθοδο που αυτοπαρωδούσε τους ρόλους που υποδύθηκε κατά το παρελθόν, ο πιο τυποποιημένος μαφιοζο-γκάγκστερ της μεγάλης οθόνης, σάρωσε τα ταμεία και γίνηκε μπλοκμπάστερ. Λίγα χρόνια αργότερα, η (λογική) συνέχεια, δεν απέφερε (λογικά) τα ίδια αποτελέσματα, εφόσον (λογικά) το κοινό δεν επιθυμούσε να ματαδεί το αναμάσημα του ίδιου στόρι. Πως το έφερε από εδώ, πως το πήγε από κει, ένα από τα λαμπρότερα της μοντέρνας κινηματογραφίας, έπεισε τον εαυτό του (και τον Bob) πως αξίζει ακόμη μια προσπάθεια επανάληψης αν όχι του ίδιου, άντε ενός εφάμιλλου πλοτ, δίχως - απλώς - την ψυχαναλυτική του προέκταση. Ε, λογικό λοιπόν το fail, αγαπητέ μεσιέ Luc...
Έξι χρόνια μετά την αποτυχημένη δολοφονική επίθεση κατά της φαμίλιας του μαφιόζου Τζοβάνι Μαντζόνι, ο ιθύνων νους του παρολίγον μοιραίου φονικού και μεγαλοστέλεχος της Κόζα Νόστρα, Ντον Λουκέζε, βρίσκεται κατόπιν υπόδειξης του πρώην κομπανιέρου του, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκτίοντας ποινή ισόβιας κάθειρξης. Προκειμένου να αποφύγει την εκδικητική μανία της συμμορίας του ηλικιωμένου έγκλειστου, ο Τζοβάνι και η οικογένεια του, με το καινούργιο πλέον όνομα Μπλέικ, θα τεθούν κάτω από την επίβλεψη του προγράμματος προστασίας μαρτύρων και θα σταλούν να κατοικήσουν σε καινούργιο, ασφαλές έδαφος στα περίχωρα της Νορμανδίας.
Στο νέο, όχι ιδιαίτερα φιλόξενο, περιβάλλον της Βόρειας Γαλλίας, όμως, η τετράδα δεν πρόκειται να ξεχάσει τις παλιές ανήθικες συνήθειες της, ακόμη κι αν παρακολουθείται στενά από ομάδα μυστικών πρακτόρων του FBI. Κι αν ο πατήρ Φρεντ (πλέον) έχει πάρει την απόφαση να αφήσει οριστικά πίσω του το μαφιόζικο παρελθόν, ακολουθώντας το επάγγελμα που πάντα ονειρευόταν να ακολουθήσει, συγγραφέας δηλαδή, σύζυγος και τέκνα, παραμένουν πιστά στις προσταγές των σκοτεινών κανόνων του Μπρούκλιν, παίρνοντας το αίμα τους πίσω, για κάθε επίθεση που θα δεχτούν από τον περίγυρο, που δεν έχει πάρει τους Γιάνκηδες γειτόνους με τόσο καλό μάτι.
Πραγματικά έχει το γούστο του να παρακολουθείς τις προσπάθειες του κουαρτέτου να αποτινάξει από πάνω του την ανεξίτηλη στάμπα του παρανόμου - σημειωτέον πως η ηλικία και το φύλο δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο - επιζητώντας όχι με κανένα ιδιαίτερο σθένος να ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής και ουχί της Κακίας. Για μισή περίπου ώρα που διαρκεί το introduction στον τόπο που πρόκειται να φιλοξενήσει την τετράδα, το γοργό τέμπο και τα πραγματικά χιουμοριστικά ευρήματα, διατηρούν την ευχάριστη διάθεση σε ένα κάποιο επίπεδο, προδιαθέτοντας για μια ακόμη πιο φινετσάτη συνέχεια. Λοξοδρωμόντας όμως από το αρχικό του πλάνο ο - μια συνταξιοδοτούμαι, μια δεν - Luc Besson, ντύνει την σάτιρα με ένα κοστούμι αταίριαστο, εκείνο της βάναυσης αιματηρής περιπέτειας, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ελκυστικό της πρώτης πράξης, ωθώντας το φιλόδοξο πόνημα του στην προβλεπόμενη αποσύνθεση. Δεν μου περνά από τον νου, πως ο Απέραντος Γαλάζιος, στα 55 του, την είδε Tarantino και έσπευσε να βάλει - αποτυχημένα εκ του αποτελέσματος - την δική του πινελιά πάνω στο είδος. Αυτό που μου περνά με σιγουριά, είναι που ο αγαπημένος Φραντσέζος, είκοσι χρόνια μετά τον Leon και δεκαπέντε μετά το Fifth Element, δεν πετυχαίνει με την Επικίνδυνη Φαμίλια του όχι να αγγίξει, αλλά ούτε να πλησιάσει με τα κιάλια τα στάνταρντς που τον τοποθέτησαν στο πάνω ράφι των πλέον εμπνευσμένων και ανατρεπτικών οτέρς. Λες να είναι η Lucy, το κόλπο γκρόσο που ζητά ο Mr EuropaCorp για να πετύχει το ζητούμενο come back..?
Για πες: Για να πω την αλήθεια περίμενα πολύ πιο βαριεστημένο και μπλαζέ τον De Niro, στην πολλοστή φορά που γυαλίζεται με την σιτσιλιάνικη μπριγιαντίνη και με διέψευσε ευχάριστα, αυτοσχεδιάζοντας εμφανώς σε στιγμές που το μέτριο σκριπτ τον εμφάνιζε σαν καρικατούρα του παλιού του παράνομου εαυτού. Απεναντίας η Pfeiffer, για πέμπτη ή έκτη συνεχή φορά, αποδεικνύεται κακό μαντάτο και σκηνοθετοφάγα [έχει δαγκώσει προηγούμενα και με σειρά εμφανίσεως και τον Adam Shankman (Hairspray) και τον Matthew Vaughn (Stardust, πάλι με Robert) και τον Frears (στην Cheri) και τον Tim Burton κυρίως (στις Dark Shadows)] συνεπώς από το Κασσανδρινό της άγγιγμα δεν γλυτώνει ούτε ο Besson. Ο οποίος παρεμπιπτόντως, δεν λησμονεί το χάρισμα του να ανακαλύπτει νέες κεχαριτωμένες ενζενί, προσθέτοντας στον μακρύ κατάλογο των αποκαλύψεων του, την Glee μπεμπίτσα Dianna Agron, όνομα που πρέπει να συγκρατήσεις, μιας και στο σύντομο μέλλον θα σου ξανακάνει κλικ...
Στο νέο, όχι ιδιαίτερα φιλόξενο, περιβάλλον της Βόρειας Γαλλίας, όμως, η τετράδα δεν πρόκειται να ξεχάσει τις παλιές ανήθικες συνήθειες της, ακόμη κι αν παρακολουθείται στενά από ομάδα μυστικών πρακτόρων του FBI. Κι αν ο πατήρ Φρεντ (πλέον) έχει πάρει την απόφαση να αφήσει οριστικά πίσω του το μαφιόζικο παρελθόν, ακολουθώντας το επάγγελμα που πάντα ονειρευόταν να ακολουθήσει, συγγραφέας δηλαδή, σύζυγος και τέκνα, παραμένουν πιστά στις προσταγές των σκοτεινών κανόνων του Μπρούκλιν, παίρνοντας το αίμα τους πίσω, για κάθε επίθεση που θα δεχτούν από τον περίγυρο, που δεν έχει πάρει τους Γιάνκηδες γειτόνους με τόσο καλό μάτι.
Πραγματικά έχει το γούστο του να παρακολουθείς τις προσπάθειες του κουαρτέτου να αποτινάξει από πάνω του την ανεξίτηλη στάμπα του παρανόμου - σημειωτέον πως η ηλικία και το φύλο δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο - επιζητώντας όχι με κανένα ιδιαίτερο σθένος να ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής και ουχί της Κακίας. Για μισή περίπου ώρα που διαρκεί το introduction στον τόπο που πρόκειται να φιλοξενήσει την τετράδα, το γοργό τέμπο και τα πραγματικά χιουμοριστικά ευρήματα, διατηρούν την ευχάριστη διάθεση σε ένα κάποιο επίπεδο, προδιαθέτοντας για μια ακόμη πιο φινετσάτη συνέχεια. Λοξοδρωμόντας όμως από το αρχικό του πλάνο ο - μια συνταξιοδοτούμαι, μια δεν - Luc Besson, ντύνει την σάτιρα με ένα κοστούμι αταίριαστο, εκείνο της βάναυσης αιματηρής περιπέτειας, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ελκυστικό της πρώτης πράξης, ωθώντας το φιλόδοξο πόνημα του στην προβλεπόμενη αποσύνθεση. Δεν μου περνά από τον νου, πως ο Απέραντος Γαλάζιος, στα 55 του, την είδε Tarantino και έσπευσε να βάλει - αποτυχημένα εκ του αποτελέσματος - την δική του πινελιά πάνω στο είδος. Αυτό που μου περνά με σιγουριά, είναι που ο αγαπημένος Φραντσέζος, είκοσι χρόνια μετά τον Leon και δεκαπέντε μετά το Fifth Element, δεν πετυχαίνει με την Επικίνδυνη Φαμίλια του όχι να αγγίξει, αλλά ούτε να πλησιάσει με τα κιάλια τα στάνταρντς που τον τοποθέτησαν στο πάνω ράφι των πλέον εμπνευσμένων και ανατρεπτικών οτέρς. Λες να είναι η Lucy, το κόλπο γκρόσο που ζητά ο Mr EuropaCorp για να πετύχει το ζητούμενο come back..?
Για πες: Για να πω την αλήθεια περίμενα πολύ πιο βαριεστημένο και μπλαζέ τον De Niro, στην πολλοστή φορά που γυαλίζεται με την σιτσιλιάνικη μπριγιαντίνη και με διέψευσε ευχάριστα, αυτοσχεδιάζοντας εμφανώς σε στιγμές που το μέτριο σκριπτ τον εμφάνιζε σαν καρικατούρα του παλιού του παράνομου εαυτού. Απεναντίας η Pfeiffer, για πέμπτη ή έκτη συνεχή φορά, αποδεικνύεται κακό μαντάτο και σκηνοθετοφάγα [έχει δαγκώσει προηγούμενα και με σειρά εμφανίσεως και τον Adam Shankman (Hairspray) και τον Matthew Vaughn (Stardust, πάλι με Robert) και τον Frears (στην Cheri) και τον Tim Burton κυρίως (στις Dark Shadows)] συνεπώς από το Κασσανδρινό της άγγιγμα δεν γλυτώνει ούτε ο Besson. Ο οποίος παρεμπιπτόντως, δεν λησμονεί το χάρισμα του να ανακαλύπτει νέες κεχαριτωμένες ενζενί, προσθέτοντας στον μακρύ κατάλογο των αποκαλύψεων του, την Glee μπεμπίτσα Dianna Agron, όνομα που πρέπει να συγκρατήσεις, μιας και στο σύντομο μέλλον θα σου ξανακάνει κλικ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική