Movies Ltd

του Ridley Scott. Με τους Michael Fassbender, Penélope Cruz, Cameron Diaz, Javier Bardem, Brad Pitt, Rosie Pérez, Richard Cabral, Natalie Dormer, Bruno Ganz, Rubén Blades, Goran Višnjić, Toby Kebbell, Emma Rigby, John Leguizamo

Ανήλεος Mακαρθισμός

του gaRis (@takisgaris)

Είναι τρεις – τέσσερις νοβελίστες που συμπυκνώνουν το απαύγασμα της νεότερης βορειοαμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Philip Roth (The Human Stain), o Don Delillo (Cosmopolis), o Thomas Pynchon (Inherent Vice, το οποίο γυρίζει ταινία καθώς μιλάμε ο P.T. Anderson) και το δικό μας παιδί, ο Cormac McCarthy, του Πούλιτζερ (The Road, 2007), του American National Book Award (All The Pretty Horses, 1992) και φυσικά των Coenικών όσκαρς (No Country For Old Men, 2007). Κοινό χαρακτηριστικό η σκοτεινή, αδυσώπητη, περίπου νιχιλιστική αποφλοίωση του αμερικανικού ονείρου, με τη ματιά των ογδοντάρηδων πλέον διανοούμενων που αισθάνονται την αποξένωση ενός κόσμου (τους) που αναχωρεί. Κοντοσείρι και ο Ridley Scott, ο οποίος, δέσμιος της χιτ εντ μις φιλμικής του τροχιάς, πατώντας στο χνάρι του μπάρμπα - Clint, είναι αποδεδειγμένα ενεργός (Body of Lies, Robin Hood και Prometheus οι δουλειές του μέσα στα 5 τελευταία χρόνια) και εξίσου ενδιαφέρων, δίχως να προσκολλάται σε ένα είδος (αυτό δεν σημαίνει πως του πάει και η ρομαντική κομεντί, αν κριθεί από την αποτυχία του A Good Year, 2006).

Το ζήτημα εδώ είναι πως ο McCarthy ενδεχομένως εζήλωσε οσκαρική δόξα και είπε, ξεκινώντας την ένατη δεκαετία της ζωής του, να γράψει απευθείας για τη μεγάλη οθόνη. Από την άλλη άκρη του δημιουργικού νήματος, ο σκηνοθεταράς των Alien – Blade Runner μάζεψε ένα υποκριτικό μελίσσι που θα επαρκούσε για δυο τουλάχιστο μπλοκμπάστερς μαζί: Το ζεύγος Bardem (Reiner)- Cruz (Laura), τον αρχιγόη Michael Fassbender (o Counselor, άνευ ετέρου ονόματος), την ταραντούλα Cameron Diaz (Malkina) και το μαγνήτη Brad Pitt σε έναν ακόμη ρόλο Καναδού μετά το 12 Years A Slave. Το στόρυ του The Counselor, όχι μακριά από το πνεύμα του Νόου Κάντρυ και έτι εγγύτερα στη φόρμα του Τράφικ, με μεχικάνικα καρτέλ και φορτία ασπρόσκονης, όπου τα κεφάλια πέφτουν με συρματόσχοινο και τα κουφάρια περνούν τα σύνορα σφηνωμένα σε βαρέλια, αν δεν αιμοατοβάψουν τις αφιλόξενες ερημιές, καταμεσίς του δρόμου.

Ο Fassbender, κουλ και παραδόξως ξένο σώμα σε έναν υπόκοσμο καρακιτσάτης χλιδής (οι μούτες του Xavier Bardem όσο και η εμφάνιση αυτού και της αλανιάρας συντρόφου του Diaz, ταιριάζουν γάντι στην πολύχρωμη ολιγοφρένεια ενός Despicable Me), αφήνεται στην περιδίνηση μεταξύ ενός ιδανικού επικείμενου γάμου με την Penelope και στην αναπόδραστη κάθοδο στον Άδη από όπου ο ξυπνιτζής καουμπόης Brad, ως ο συνεταίρος που δε θα πεθάνει και για χάρη του μπλεγμένου Fassie, δε θα μπορέσει να τον γλιτώσει. Σπόιλερ αλέρτ; Δε χρειάζεται, γιατί επί της ουσίας δεν υπάρχει αξιομνημόνευτο στόρυ, ούτε μυστηριώδης διαπλοκή. Το ρίσκο του να πετάξεις στον ταβλά τον οριακά πομπώδη, υπαινικτικά κρυπτικό λόγο του McCarthy και να βάλεις ένα τσούρμο χαρακτήρων να μιλά για το (σιχαμένο) νόημα της (άχαρης) ζωής σχοινοβατεί μεταξύ φιλοσοφικά θαλερού και θεατράλε γελοίου. Ο Ridley Scott καδράρει έντονα, φετιχιστικά στιλπνά και υπάρχουν δυο σκηνές που όζουν σεξουαλικότητας, όπως η εναρκτήρια – κάτω απ΄τα σεντόνια και η ΑΛΛΗ, σκηνή ανθολογίας, όπου η Diaz σκαρφαλώνει ξεβράκωτη πάνω στο παρμπρίζ του κάμπριο και τραβά ένα αλύπητα λικνίζον σπαγκάτ φάτσα - φόρα στα μάτια του εμβρόντητου Bardem που αξίζει ολάκερο το εισιτήριο, καθώς ηρωικά πετά στα σκουπίδια την καλτ πλέον σκηνή της κατρούλας Nicole πάνω στο δύσμοιρο Zac Efron από το The Paperboy.

Για πες: Κι όμως, το μεγαλύτερο σοκ είναι η σπατάλη ενός συνολικά τεράστιου ταλέντου στο βωμό μιας ταινίας που στην καλύτερη αποτελεί μια συρραφή μακρόσυρτα επιτηδευμένων αφορισμών και συμβολισμών επιπέδου μειρακίου, όπως η περιφορά ενός ζεύγους λεοπαρδάλεων – κατοικίδιων της μονοδιάστατης ερμηνευτικά Diaz, η οποία φέρει κι ένα πανομοιότυπο με το διάστικτο δέρμα τους τατού. Ή όταν η ίδια πηγαίνει να εξομολογηθεί για πρώτη φορά στη ζωή της σε καθολικό ιερέα κι αυτός βγαίνει από την εξομολογητήρια καμπίνα, μη υποφέροντας την ένοχη - σαν - αμαρτία Malkina. Έτσι όπως ακριβώς σου κάθεται εντέλει και ο The Counselor: Σαν ανομολόγητη ηδονή, ασήμαντης μεν αξίας αλλά και γοητευτική μέσα στην παρακμιακή της τρυφηλότητα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2013 από την Odeon