Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 2
του James Wan. Με τους Patrick Wilson, Garrett Ryan, Rose Byrne, Ty Simpkins, Lin Shaye, Lindsay Seim, Barbara Hershey, Jocelin Donahue, Steve Coulter, Hank Harris, Leigh Whannell
Μια του μπαμπούλα, δυο του μπαμπούλα...
του zerVo (@moviesltd) 
Έχοντας επιστρέψει πίσω τα λεφτά που κόστισε, πολλαπλασιασμένα κατά περίπου σαράντα φορές, νούμερο που αφορά μονάχα την εγχώρια Αμερικάνικη αγορά που προβλήθηκε, θα ήταν και κομματάκι παράξενο η κατέχουσα στην αγκαλιά της το χρυσοφόρο τζακ ποτ παραγωγή της Alliance Films, να μην προβεί στην διαδικασία ενός (τουλάχιστον) σίκουελ. Πραγματικά δυόμισι μόλις χρονάκια μετά την εμφάνιση του πρώτου και αξιοπρεπούς ως horror, Insidious, η συνέχεια κάνει την εμφάνιση της, υποσχόμενη παρόμοιες, αν όχι περισσότερες ανατριχίλες. Όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, το Κεφάλαιο 2, λειτούργησε μέσες άκρες, σαν μια αναπαράσταση του ορίτζιναλ, εξίσου όμως προσοδοφόρα στα box office, με τα 5 εκατομμύρια που κόστισε, να γίνονται πανεύκολα 80 (!) μόνο στις States, στοιχείο που οδηγεί στο συμπέρασμα πως το Chapter 3, βρίσκεται ήδη στα σπάργανα...
Ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει καλά καλά ο τρόμος που βίωσε η οικογένεια του Τζος και της Ρενέ Λάμπερτ και η αγωνία που έζησαν αναζητώντας στις φλόγες της κόλασης τον στοιχειωμένο τους γιο και καινούργιες αμφιβολίες έρχονται να συνταράξουν την φαινομενική γαλήνη τους καινούργιου τους σπιτιού. Βασική αιτία, δεν αποτελεί τόσο η διάχυτη καχυποψία της ορθολογικά σκεπτόμενης αστυνομίας στο πρόσωπο του Τζος, ως εκείνου που προκάλεσε τον φρικτό θάνατο της γηραιάς Ελίζ, μέντιουμ που βοήθησε στην απομάκρυνση των στοιχειών, πληρώνοντας όμως με την ίδια της την ζωή την μοιραία διαδικασία, όσο η επανεμφάνιση της ίδιας ασπροντυμένης γυναίκας - φάντασμα, που απειλεί για ακόμη μια φορά την ακεραιότητα της στοχευμένης από τα δαιμόνια φαμίλιας.
Ακριβώς από το σημείο που ολοκλήρωσε το φοβιστικό ταξίδι του το Chapter 1, αρχινά το δικό του, το δεύτερο τεύχος ενός ακόμη φιλμικού σίριαλ με φανατικούς φίλους και εκδηλωτικούς υποστηρικτές. Εδώ ακριβώς είναι που βγαίνει το καπέλο στο ντουέτο αυτών των απίθανων Αυστραλέζων, του James Wan και του Leigh Whannell, που φέτος συμπληρώνουν μια δεκαετία δράσης, από την εποχή που το πρωτοποριακό τους Saw, άρεσε δεν άρεσε, άλλαξε τον ρου της πορείας του κινηματογραφικού τρόμου, καθίζοντας τους στον θρόνο των κορυφαίων (τουλάχιστον εμπορικά, δεν τίθεται καν θέμα) δημιουργών του genre. Οι τύποι έχοντας αφήσει ολοκληρωτικά πίσω τους την πολυετή Οδύσσεια του εκκεντρικού φονιά Παζλάκια, αναζήτησαν διαφορετικές αφηγηματικές φόρμες, από εκείνες του αναίτιου σπλάτερ και βαδίζοντας πάνω στο Ασιανό πατρόν φόβου, έχουν πετύχει απόλυτα τον σκοπό τους. Back To Back, δύο απίστευτες - και πανομοιότυπες, γεγονός που εξυψώνει ακόμη πιο πολύ το επίτευγμα - επιτυχίες, μέσα σε διάστημα μικρότερο του διμήνου (η πρώτη ήταν το The Conjuring, η απαρχή ενός ακόμη Franchise) δεν είναι αδιάφορο σκορ. Εισπρακτικά. Να το δούμε και κινηματογραφικά?
Οι ανατριχίλες που μοιράζει στον εξώστη το δεύτερο Insidious, δεν είναι λίγες, αμέσως μετά το εισαγωγικό intro - φλάσμπακ, που προσθέτει στην υπόθεση ένα νέο πρόσωπο, την μαμά του Τζος (Barbara Hershey) αποκαλύπτοντας συνάμα πως κάτι διαβολικό έχει υπάρξει στο παρελθόν του άντρα, από τον καιρό που ήταν πιτσιρικάς. Στο δεύτερο μισό όμως, η έμπνευση για κάτι πιο φρέσκο πηγαίνει περίπατο, η αφήγηση ταξιδεύει σε δύο μονοπάτια, εκείνο των ζωντανών και εκείνο του προθάλαμου των πεθαμένων, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στο πρωτότυπο, με τις στριγκλιές και τα εφέ να παίζουν σε πρώτο πλάνο, τσαλαπατώντας την όποια ατμόσφαιρα είχε δημιουργηθεί μέχρι αυτού του σημείου.
Για πες: Ο ωραίος Patrick Wilson και η όμορφη Rose Byrne, πλέον αλλάζουν μόστρα και δεν είναι το λατρεμένο ζευγαράκι του 2010, μιας και η αμφιβολία που έχει μπει ανάμεσα τους, έχει συντρίψει την ερωτική τους επικοινωνία. Ο μικρούλης Ty Simpkins, επιλογή κλειδί στο Part 1, εδώ κρύβεται κάτω από τα σκεπάσματα και δεν βγαίνει στην επιφάνεια παρά μόνο στον επίλογο, όταν έχουν περάσει από την οθόνη καμιά δεκαριά Poltergeist και ο θεατή έχει βαρυστομαχιάσει, προσμένωντας απλώς τον επίλογο, εκεί που και επίσημα μπαίνουν οι βάσεις για την τρίτη φορά που την πόρτα των φουκαριάρηδων θα κτυπήσει ο μπαμπούλας.
Ακριβώς από το σημείο που ολοκλήρωσε το φοβιστικό ταξίδι του το Chapter 1, αρχινά το δικό του, το δεύτερο τεύχος ενός ακόμη φιλμικού σίριαλ με φανατικούς φίλους και εκδηλωτικούς υποστηρικτές. Εδώ ακριβώς είναι που βγαίνει το καπέλο στο ντουέτο αυτών των απίθανων Αυστραλέζων, του James Wan και του Leigh Whannell, που φέτος συμπληρώνουν μια δεκαετία δράσης, από την εποχή που το πρωτοποριακό τους Saw, άρεσε δεν άρεσε, άλλαξε τον ρου της πορείας του κινηματογραφικού τρόμου, καθίζοντας τους στον θρόνο των κορυφαίων (τουλάχιστον εμπορικά, δεν τίθεται καν θέμα) δημιουργών του genre. Οι τύποι έχοντας αφήσει ολοκληρωτικά πίσω τους την πολυετή Οδύσσεια του εκκεντρικού φονιά Παζλάκια, αναζήτησαν διαφορετικές αφηγηματικές φόρμες, από εκείνες του αναίτιου σπλάτερ και βαδίζοντας πάνω στο Ασιανό πατρόν φόβου, έχουν πετύχει απόλυτα τον σκοπό τους. Back To Back, δύο απίστευτες - και πανομοιότυπες, γεγονός που εξυψώνει ακόμη πιο πολύ το επίτευγμα - επιτυχίες, μέσα σε διάστημα μικρότερο του διμήνου (η πρώτη ήταν το The Conjuring, η απαρχή ενός ακόμη Franchise) δεν είναι αδιάφορο σκορ. Εισπρακτικά. Να το δούμε και κινηματογραφικά?
Οι ανατριχίλες που μοιράζει στον εξώστη το δεύτερο Insidious, δεν είναι λίγες, αμέσως μετά το εισαγωγικό intro - φλάσμπακ, που προσθέτει στην υπόθεση ένα νέο πρόσωπο, την μαμά του Τζος (Barbara Hershey) αποκαλύπτοντας συνάμα πως κάτι διαβολικό έχει υπάρξει στο παρελθόν του άντρα, από τον καιρό που ήταν πιτσιρικάς. Στο δεύτερο μισό όμως, η έμπνευση για κάτι πιο φρέσκο πηγαίνει περίπατο, η αφήγηση ταξιδεύει σε δύο μονοπάτια, εκείνο των ζωντανών και εκείνο του προθάλαμου των πεθαμένων, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στο πρωτότυπο, με τις στριγκλιές και τα εφέ να παίζουν σε πρώτο πλάνο, τσαλαπατώντας την όποια ατμόσφαιρα είχε δημιουργηθεί μέχρι αυτού του σημείου.
Για πες: Ο ωραίος Patrick Wilson και η όμορφη Rose Byrne, πλέον αλλάζουν μόστρα και δεν είναι το λατρεμένο ζευγαράκι του 2010, μιας και η αμφιβολία που έχει μπει ανάμεσα τους, έχει συντρίψει την ερωτική τους επικοινωνία. Ο μικρούλης Ty Simpkins, επιλογή κλειδί στο Part 1, εδώ κρύβεται κάτω από τα σκεπάσματα και δεν βγαίνει στην επιφάνεια παρά μόνο στον επίλογο, όταν έχουν περάσει από την οθόνη καμιά δεκαριά Poltergeist και ο θεατή έχει βαρυστομαχιάσει, προσμένωντας απλώς τον επίλογο, εκεί που και επίσημα μπαίνουν οι βάσεις για την τρίτη φορά που την πόρτα των φουκαριάρηδων θα κτυπήσει ο μπαμπούλας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική