Λευκός Οίκος: η Πτώση
του Roland Emmerich. Με τους Channing Tatum, Jamie Foxx, Maggie Gyllenhaal, Jason Clarke, Richard Jenkins, Joey King, James Woods
Άπατο το Φαβορί
του zerVo (@moviesltd) 
Σύνηθες είναι τα τελευταία χρόνια, μέσα στην ίδια κινηματογραφική σεζόν να εμφανίζονται δύο ταινίες, πανομοιότυπης θεματικής, που θα μπορούσαν κάλλιστα η μία να ακυρώσει την ύπαρξη της άλλης, ή για να το αποδώσω καλύτερα, θα μπορούσαν να σταθούν μαζί, κάτω από τον ίδιο τίτλο. Πολλές φορές εγωισμοί και ματαιοδοξίες των στούντιος, είναι που ωθούν στην παραγωγή της ταυτόσημης δυάδας, φροντίζοντας μάλιστα το κάθε πρότζεκτ από την μεριά του να διατυμπανιστεί, μέχρι να φτάσει στις αίθουσες ως το κυρίαρχο του ντουέτου, εκείνο που πραγματικά θα άξιζε να παραμείνει μόνο του στην πορεία του ίδιου θέματος. Επί της παρούσης, στην προβολή του τρόμου που προκαλεί και μόνο η ιδέα της κατάρρευσης του πιο καλά φυλασσόμενου κτιρίου στον κόσμο, τις εντυπώσεις στο προμόσιον είχε κλέψει το White House Down σε σύγκριση με το παρακατιανό Olympus Has Fallen. Διπλάσιο μπάτζετ, σκηνοθέτης που στο genre της καταστροφολογίας σαρώνει και δέρνει, καστ πολλαπλών οκτανίων. Ε, όποιος ρίσκαρε και πόνταρε εξ αρχής στο αδιαφιλονίκητο φαβορί της κούρσας, τώρα τα κλαίει τα λεφτά του...
Ακόμη μια συνηθισμένη ημέρα ξημερώνει στον Λευκό Οίκο, για τον πρώτο έγχρωμο Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ, Τζέιμς Σόγιερ, που χάρη στις ικανότητες του στην διακυβέρνηση της χώρας,έχει καταφέρει να εκτοξεύσει σε υψηλότατο σημείο την δημοτικότητα του στην κοινή γνώμη. Σύσσωμη η πρωτεύουσα όμως θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς ο Λευκός Οίκος, το αδιαπέραστο κάστρο - εστία του πρώτου πολίτη του κράτους, θα δεχτεί καταιγιστική επίθεση τρομοκρατών, που αφού τον καταλάβουν, θα κρατήσουν ομήρους επισκέπτες, εργαζόμενους και μέλη της Κυβέρνησης, απαιτώντας την άμεση καταβολή λύτρων. Σε αντίθετη περίπτωση, τα πάντα θα ισοπεδωθούν και μαζί τους ο Πλανητάρχης, που προς το παρόν έχει διαφύγει της αιχμαλωσίας, από τους εξτρεμιστές...
Ο Mr President όμως για καλή του τύχη δεν είναι μονάχος του, στις μυστικές κρυψώνες και στα καταφύγια που είναι παντού διασκορπισμένα στην προεδρική κατοικία, μα έχει την συμπαράσταση ενός καλά εκπαιδευμένου πράκτορα, του άρτι κομμένου από την Secret Services, Τζον Κείλ, που θα δώσει και την ψυχή του, προκειμένου να βγάλει τον ηγέτη του σώο και αβλαβή από τις φλόγες. Αλλά και να σώσει την ανήλικη κορούλα του, που έχει πέσει στα χέρια των παρανοϊκών δολοφόνων.
Το παν σε μια τέτοια φανταστική ιστορία, που όλος ο υπόλοιπος κόσμος να χαλάσει, αυτή δεν πρόκειται ποτέ να λάβει σάρκα και οστά, είναι να πειστεί ο σινεφίλ πως ότι παρακολουθεί ξεπερνά ακόμη κι αυτό τον νόμο των απιθανοτήτων. Ποτέ όμως το σενάριο του White House Down, δεν εισέρχεται σε αυτή την διαδικασία, να γίνει έστω και ελάχιστα πιστευτό, προκειμένου να δώσει έστω τον σπινθήρα στον κινητήρα για να πάρει μπροστά. Το ανόητο εισαγωγικό intro, που για μισή ώρα χασμουρητού παλεύει με νύχια και με δόντια να γνωστοποιήσει πως στο νούμερο 1600 της λεωφόρου Πενσιλβάνια, μπορεί να εισέλθει ο κάθε τυχάρπαστος, ούτε για αστείο δεν θέτει σοβαρές βάσεις για την εξέλιξη του περιπετειώδους θρίλερ. Η εκπλήξεις και οι ανατροπές του σκριπτ, βγάζουν την μάσκα από τα αρχικά κρέντιτς, αντιγράφοντας δίχως ντροπή το χιλιοιδωμένο The Rock, οι χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σταθούν ως καταλυτικά κλειδιά στην πορεία της ίντριγκας (με αποκορύφωμα εκείνον της άνευ εμφανούς χαρτοφυλακίου υπεύθυνης ασφαλείας - μακράν ο χειρότερος ρόλος στην καριέρα της μικρής Gyllenhaal) είναι χάρτινοι και παντελώς αδύναμοι, ενώ τέλος οι χωρίς διασαφηνισμένο κίνητρο κακοί καταληψίες μοιάζουν με καρικατούρες που κάποιος τους έδωσε στο χέρι ένα μυδράλιο, διατάσσοντας τους να πυροβολούν κι όποιον πάρει ο χάρος.
Έστω κι έτσι θα μπορούσε κάπως να σωθεί η κατάσταση, αν τόσο ο μοναχικός Die Hard του στόρι, γινόταν έστω και γα μισό λεπτό πιστευτός, αντίθετα χωρίς μια δυο αξιοπρεπείς ατάκες στην φαρέτρα του ο μάτσο Channing Tatum, περνιέται για απλός σεκιουριτάς, όσο κυρίως που ο Ομπάμα Jamie Foxx, δεν έχει επάνω του ίχνος ηγετικής σοβαρότητας, μοιάζοντας πιότερο με τον 50 Cent κοστουμαρισμένο και με πατούμ,ενο ελβιέλα παρακαλώ. Μετά από όλα αυτά νοιάζει πραγματικά κανέναν αν ο Λευκός Οίκος γίνει στάχτη και μπούρμπερη, σύμφωνα με τις ορέξεις των πολιορκητών του?
Για πες: Ίσως μόνο εκείνο το αλλεργικό κοριτσάκι - μακράν η πιο αλλόκοτη τινέιτζερ ερμηνεία εδώ και καιρό - που αντί να έχει στην ηλικία των 16 ως ίνδαλμα καμιά Χάνα Μοντάνα ή κανέναν One Direction, στο δωμάτιο του έχει αφίσες του Προέδρου και όλα τα βιβλία που αναφέρονται στην ιστορική πορεία του διάσημου σπιτικού του. Συνεπώς με το νιανιά σενάριο του James - Zodiac - Vanderbilt για βασικό εφόδιο, ο άνθρωπος που έχει καταστρέψει φιλμικά τον κόσμο πέντε - έξι φορές, ο εμφανώς ντεφορμέ Roland Emmerich, μοιάζει με φάντασμα του δημιουργικού του παρελθόντος, που δεν μπορεί να αποδώσει ούτε καν τα στοιχειώδη: αξιοπρεπή εφέ, σασπένς, δράση. Δεν είναι διόλου τυχαίο λοιπόν, που το προοριζόμενο γκανιάν έπεσε θύμα έκπληξης, δίνοντας την ευκαιρία στον πολύ πιο μελετημένο αουτσάιντερ Όλυμπο του Gerard Butler να το ρίξει με ευκολία στο καναβάτσο.
Ο Mr President όμως για καλή του τύχη δεν είναι μονάχος του, στις μυστικές κρυψώνες και στα καταφύγια που είναι παντού διασκορπισμένα στην προεδρική κατοικία, μα έχει την συμπαράσταση ενός καλά εκπαιδευμένου πράκτορα, του άρτι κομμένου από την Secret Services, Τζον Κείλ, που θα δώσει και την ψυχή του, προκειμένου να βγάλει τον ηγέτη του σώο και αβλαβή από τις φλόγες. Αλλά και να σώσει την ανήλικη κορούλα του, που έχει πέσει στα χέρια των παρανοϊκών δολοφόνων.
Το παν σε μια τέτοια φανταστική ιστορία, που όλος ο υπόλοιπος κόσμος να χαλάσει, αυτή δεν πρόκειται ποτέ να λάβει σάρκα και οστά, είναι να πειστεί ο σινεφίλ πως ότι παρακολουθεί ξεπερνά ακόμη κι αυτό τον νόμο των απιθανοτήτων. Ποτέ όμως το σενάριο του White House Down, δεν εισέρχεται σε αυτή την διαδικασία, να γίνει έστω και ελάχιστα πιστευτό, προκειμένου να δώσει έστω τον σπινθήρα στον κινητήρα για να πάρει μπροστά. Το ανόητο εισαγωγικό intro, που για μισή ώρα χασμουρητού παλεύει με νύχια και με δόντια να γνωστοποιήσει πως στο νούμερο 1600 της λεωφόρου Πενσιλβάνια, μπορεί να εισέλθει ο κάθε τυχάρπαστος, ούτε για αστείο δεν θέτει σοβαρές βάσεις για την εξέλιξη του περιπετειώδους θρίλερ. Η εκπλήξεις και οι ανατροπές του σκριπτ, βγάζουν την μάσκα από τα αρχικά κρέντιτς, αντιγράφοντας δίχως ντροπή το χιλιοιδωμένο The Rock, οι χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σταθούν ως καταλυτικά κλειδιά στην πορεία της ίντριγκας (με αποκορύφωμα εκείνον της άνευ εμφανούς χαρτοφυλακίου υπεύθυνης ασφαλείας - μακράν ο χειρότερος ρόλος στην καριέρα της μικρής Gyllenhaal) είναι χάρτινοι και παντελώς αδύναμοι, ενώ τέλος οι χωρίς διασαφηνισμένο κίνητρο κακοί καταληψίες μοιάζουν με καρικατούρες που κάποιος τους έδωσε στο χέρι ένα μυδράλιο, διατάσσοντας τους να πυροβολούν κι όποιον πάρει ο χάρος.
Έστω κι έτσι θα μπορούσε κάπως να σωθεί η κατάσταση, αν τόσο ο μοναχικός Die Hard του στόρι, γινόταν έστω και γα μισό λεπτό πιστευτός, αντίθετα χωρίς μια δυο αξιοπρεπείς ατάκες στην φαρέτρα του ο μάτσο Channing Tatum, περνιέται για απλός σεκιουριτάς, όσο κυρίως που ο Ομπάμα Jamie Foxx, δεν έχει επάνω του ίχνος ηγετικής σοβαρότητας, μοιάζοντας πιότερο με τον 50 Cent κοστουμαρισμένο και με πατούμ,ενο ελβιέλα παρακαλώ. Μετά από όλα αυτά νοιάζει πραγματικά κανέναν αν ο Λευκός Οίκος γίνει στάχτη και μπούρμπερη, σύμφωνα με τις ορέξεις των πολιορκητών του?
Για πες: Ίσως μόνο εκείνο το αλλεργικό κοριτσάκι - μακράν η πιο αλλόκοτη τινέιτζερ ερμηνεία εδώ και καιρό - που αντί να έχει στην ηλικία των 16 ως ίνδαλμα καμιά Χάνα Μοντάνα ή κανέναν One Direction, στο δωμάτιο του έχει αφίσες του Προέδρου και όλα τα βιβλία που αναφέρονται στην ιστορική πορεία του διάσημου σπιτικού του. Συνεπώς με το νιανιά σενάριο του James - Zodiac - Vanderbilt για βασικό εφόδιο, ο άνθρωπος που έχει καταστρέψει φιλμικά τον κόσμο πέντε - έξι φορές, ο εμφανώς ντεφορμέ Roland Emmerich, μοιάζει με φάντασμα του δημιουργικού του παρελθόντος, που δεν μπορεί να αποδώσει ούτε καν τα στοιχειώδη: αξιοπρεπή εφέ, σασπένς, δράση. Δεν είναι διόλου τυχαίο λοιπόν, που το προοριζόμενο γκανιάν έπεσε θύμα έκπληξης, δίνοντας την ευκαιρία στον πολύ πιο μελετημένο αουτσάιντερ Όλυμπο του Gerard Butler να το ρίξει με ευκολία στο καναβάτσο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική