September
της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Με τους Κόρα Καρβούνη, Μαρία Σκουλά, Νίκο Διαμάντη, Χρήστο Στέργιογλου
Άψυχα, μισοφαγωμένα Φρίσκις
του zerVo (@moviesltd) 
Πάει, πέρασε η εποχή της ανθρωπιάς στην σύγχρονη, την προχωρημένη κοινωνία μας. Κάτι οι έντονοι παλμοί, κάτι τα προσωπικά ζόρια του καθενός, κάτι οι ηθικές αρχές που έχουν ξεφτίσει, έχουν μειώσει σε μηδενικά επίπεδα συμπεριφορές και ιδιότητες που μια φορά κι έναν καιρό χαρακτήριζαν τον Ρωμιό. Αλληλεγγύη πάνω απ' όλα, λέγαμε κάποτε... Τι συμβαίνει τώρα? Όλοι υποδύονται τον καλόνε προς τον απέναντι, ωσότου εκείνος να επιστρέψει στην φωλιά του, οπότε η μουτσούνα της φιλίας καταρρέει και το πραγματικό προσωπείο του παρτάκια ζαμανφού εγωιστή κάνει την εμφάνιση του. Κάπως έτσι δημιουργούνται, αναπτύσσονται και πληθαίνουν οι ομάδες του ενός, του αποτραβηγμένου, του μοναχικού, που προτιμά το καβούκι του από την δημόσια χλεύη, για την (όποια, τυχούσα) ιδιομορφία του. Θλιβερό...
Απομακρυσμένη από γονείς και συγγενείς, δίχως πραγματικούς φίλους, χωρίς έστω έναν άνθρωπο να μοιραστεί όνειρα και συγκινήσεις, η τριαντάχρονη Άννα έχει απομονωθεί στον εαυτό της, μοιράζοντας τον χρόνο της, ανάμεσα στην μίζερη απρόσωπη εργασία και στον εθελούσιο εγκλεισμό στο μικρό της διαμέρισμα. Αποκούμπι της και μοναδικός που αντιλαμβάνεται την φυλακισμένη ανάγκη επικοινωνίας της, ο λατρεμένος της σκύλος, ο Μανού, που την ακολουθεί παντού, ακόμη και στο πάρκιν του σούπερ μάρκετ που δουλεύει, ανταποδίδοντας με την πίστη του το ολοήμερο χάδι, που με στοργή του προσφέρει. Το σοκ της ξαφνικής του απώλειας, καθώς το γήρας πρόδωσε την αγαπησιάρα καρδούλα του θα είναι βαρύ για την Άννα, που πλέον έχει μείνει μόνη κι έρημη στην αχανή μεγαλούπολη...
Ζηλεύοντας την οικογενειακή θαλπωρή και την (φαινομενική) ευτυχία της τετραμελούς γειτονικής φαμίλιας, που τόσο καλά συμπεριφερόταν στο σκυλάκι της, θα ψάξει μια πιο άμεση επαφή με τα μέλη της, κάνοντας αρχή από την χάρη που θα ζητήσει, να θάψει το κουφάρι του τετράποδου στον κήπο της. Επιθυμία που θα πραγματοποιηθεί, δίνοντας την εντύπωση στην προβληματισμένη Άννα, πως αυτή η πράξη αποτελεί και την βάση μιας υγιούς φιλίας που τόσο της έλειπε. Ατυχώς για εκείνη, η πραγματικότητα είναι διαφορετική από εκείνη που της δείχνουν οι γειτόνοι, επιδεικνύοντας οίκτο για την τραγικά ερημωμένη της υπόσταση.
Από τα πλέον συνήθη και λυπηρά ζητήματα των μοντέρνων δυτικών σοσιετέ, η έλλειψη δεσμών με τον περίγυρο, λυπηρή πραγματικότητα που καθιστά ακόμη πιο τρομακτική ο ενδεχόμενος ολοκληρωτικός κατακερματισμός των σχέσεων με τα συγγενικά πρόσωπα, που στο άκουσμα ενός τέτοιου S.O.S. θα είχαν την δύναμη να τείνουν χείρα βοηθείας. Σε μια πολιτεία που την περικυκλώνουν εκατομμύρια ζωές, η ηρωίδα της ιστορίας της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, υπαρκτή και σίγουρα αληθινή, μαραμένη απόκληρη της διπλανής πόρτας, με τον θάνατο του μοναδικού όντος που της έδινε όλο του το είναι, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα ή να αποσκοπεί σε ίδιον όφελος, ουσιαστικά αποσπά το αχρείαστο πια περιλαίμιο και το φορά κολιέ, παίρνοντας την θέση του αδέσποτου, που ψάχνει σπίτι, αγκαλιά, θέρμη, ένα έστω απλό άγγιγμα ψυχής. Ντεμέκ, όμως τα ξεροκόμματα που θα της πετάξει η άκαρδη συντροφιά, μισοφαγωμένα και ψυχρά Φρίσκις, κενά συναισθημάτων και ειλικρινούς αγάπης. Αδιέξοδο?
Για πες: Εικόνες λιτές, που βγάζουν όμως τις χίλιες λέξεις τους για να πληθύνει το σενάριο της ικανής δημιουργού, το οποίο αποδίδεται με εκφραστικότητα και πάθος, από την καταπληκτική εδώ Κόρα Καρβούνη, που έχει ως άξια παραστάτρια, την ολόσωστη ρολίστα Μαρία Σκουλά. Στο κτίσιμο της δραματουργίας απουσιάζει όμως ο λόγος της αρχικής (αυτό?)περιθωριοποίησης της Άννας, ώστε να καταστεί σαφέστερο αν πρόκειται πραγματικά για προσωπικότητα αυτοάνοσα εξασθενημένη ή για άτομο που έχει αποκλειστεί ντε φάκτο από τον κύκλο του. Θα μου πεις αν έχει σημασία μια τέτοια επεξήγηση. Ναι έχει. Διότι για να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις της κοινωνίας του 21ου αιώνα, υποχρεούσαι να είσαι άριστος γνώστης των συνθηκών του τερέν που καλείσαι να αγωνιστείς, ως άτομο της. Σε αντίθετη περίπτωση, άπαντες, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι, δύσκολα δεν θα σου κρεμάσουν το ταμπελάκι του Άλιεν. Και τότε θα παραμείνεις έρμαιο αναζητώντας εκείνον τον Σεπτέμβρη, που αποκλειστικά μόνο εσύ θα γνωρίζεις, πως ορίζει το καινούργιο σου ξεκίνημα...
Ζηλεύοντας την οικογενειακή θαλπωρή και την (φαινομενική) ευτυχία της τετραμελούς γειτονικής φαμίλιας, που τόσο καλά συμπεριφερόταν στο σκυλάκι της, θα ψάξει μια πιο άμεση επαφή με τα μέλη της, κάνοντας αρχή από την χάρη που θα ζητήσει, να θάψει το κουφάρι του τετράποδου στον κήπο της. Επιθυμία που θα πραγματοποιηθεί, δίνοντας την εντύπωση στην προβληματισμένη Άννα, πως αυτή η πράξη αποτελεί και την βάση μιας υγιούς φιλίας που τόσο της έλειπε. Ατυχώς για εκείνη, η πραγματικότητα είναι διαφορετική από εκείνη που της δείχνουν οι γειτόνοι, επιδεικνύοντας οίκτο για την τραγικά ερημωμένη της υπόσταση.
Από τα πλέον συνήθη και λυπηρά ζητήματα των μοντέρνων δυτικών σοσιετέ, η έλλειψη δεσμών με τον περίγυρο, λυπηρή πραγματικότητα που καθιστά ακόμη πιο τρομακτική ο ενδεχόμενος ολοκληρωτικός κατακερματισμός των σχέσεων με τα συγγενικά πρόσωπα, που στο άκουσμα ενός τέτοιου S.O.S. θα είχαν την δύναμη να τείνουν χείρα βοηθείας. Σε μια πολιτεία που την περικυκλώνουν εκατομμύρια ζωές, η ηρωίδα της ιστορίας της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, υπαρκτή και σίγουρα αληθινή, μαραμένη απόκληρη της διπλανής πόρτας, με τον θάνατο του μοναδικού όντος που της έδινε όλο του το είναι, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα ή να αποσκοπεί σε ίδιον όφελος, ουσιαστικά αποσπά το αχρείαστο πια περιλαίμιο και το φορά κολιέ, παίρνοντας την θέση του αδέσποτου, που ψάχνει σπίτι, αγκαλιά, θέρμη, ένα έστω απλό άγγιγμα ψυχής. Ντεμέκ, όμως τα ξεροκόμματα που θα της πετάξει η άκαρδη συντροφιά, μισοφαγωμένα και ψυχρά Φρίσκις, κενά συναισθημάτων και ειλικρινούς αγάπης. Αδιέξοδο?
Για πες: Εικόνες λιτές, που βγάζουν όμως τις χίλιες λέξεις τους για να πληθύνει το σενάριο της ικανής δημιουργού, το οποίο αποδίδεται με εκφραστικότητα και πάθος, από την καταπληκτική εδώ Κόρα Καρβούνη, που έχει ως άξια παραστάτρια, την ολόσωστη ρολίστα Μαρία Σκουλά. Στο κτίσιμο της δραματουργίας απουσιάζει όμως ο λόγος της αρχικής (αυτό?)περιθωριοποίησης της Άννας, ώστε να καταστεί σαφέστερο αν πρόκειται πραγματικά για προσωπικότητα αυτοάνοσα εξασθενημένη ή για άτομο που έχει αποκλειστεί ντε φάκτο από τον κύκλο του. Θα μου πεις αν έχει σημασία μια τέτοια επεξήγηση. Ναι έχει. Διότι για να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις της κοινωνίας του 21ου αιώνα, υποχρεούσαι να είσαι άριστος γνώστης των συνθηκών του τερέν που καλείσαι να αγωνιστείς, ως άτομο της. Σε αντίθετη περίπτωση, άπαντες, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι, δύσκολα δεν θα σου κρεμάσουν το ταμπελάκι του Άλιεν. Και τότε θα παραμείνεις έρμαιο αναζητώντας εκείνον τον Σεπτέμβρη, που αποκλειστικά μόνο εσύ θα γνωρίζεις, πως ορίζει το καινούργιο σου ξεκίνημα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική