Rush
του Ron Howard. Με τους Chris Hemsworth, Daniel Brühl, Olivia Wilde, Alexandra Maria Lara, Pierfrancesco Favino, David Calder, Natalie Dormer, Stephen Mangan, Christian McKay
Η Ασχήμια της Δόξας
του gaRis (@takisgaris) 
Μικρό παιδάκι- ούτε δέκα χρονώ- έχω αχνές μνήμες από τον κόσμο της F1, που για όσους δεν το γνωρίζουν είναι το νούμερο ένα σπορ στον κόσμο σε δημοτικότητα: Αφιονισμένες γκρούπις, σαμπάνιες να ρέουν άφθονες στα κερδισμένα κύπελλα, από το Σίλβερστοουν στη Σουζούκα και από το Μοντρεάλ στο Μονακό, η εμπειρία παρακολούθησης από κοντά ενός Γκραν-Πρι είναι από τα 100 πραγματάκια που ένας άντρας πρέπει να κάνει προτού αποδημήσει στάλλα μέρη. Είμαστε σέβεντις το λοιπό, και έχω φάει φλασιά με τον Αυστριακό, εκείνον τον παραμορφωμένο κομπιουτεράιζντ πιλότο τον Νίκι Λάουντα. Ήρθαν μετά κι άλλοι πολλοί σουπερστάρηδες, Πρόστ, Σέννα, Σουμάχερ για να ξεχωρίσω τα ιερά τέρατα. Όμως ο Lauda, αυτός ο προκλητικά μανιώδης πορθητής της πρωτοκαθεδρίας, αψηφώντας το ραντεβού του με τον θάνατο με έκανε να αισθάνομαι ανίκητος, όταν πρωτοκαβάλησα στα 1976 ποδήλατο με μία βοηθητική εξαρχής, για να μη μας πουν και φλώρους (βρισιά ενοχλητική για τα αμούστακα της εποχής).
Nεανίας ήταν σχετικά και ο Ron Howard, που εκείνη την εποχή ήταν τσάιλντ σταρ στο τηλεοπτικό Happy Days (1974-1984) ο οποίος μαρσάροντας στην αφετηρία με τα γλυκά φάμιλυ φλικς Splash (1984) και Cocoon (1985) έφθασε μέχρι τα όσκαρ με τα Apollo 13 (1995), Α Beautiful Mind (2001) και την πρώτη του αθλητική απόπειρα Cinderella Man (2005). Μετά την απογοητευτική του στροφή στην ενήλικη κωμωδία (The Dilemma, 2011) o ηθοποιός από τα γενοφάσκια του (4 ετών) Ron συνεργάζεται φέτος ξανά με τον δις υποψήφιο για όσκαρ σεναριογράφο Peter Morgan (The Queen - Frost / Nixon, το τελευταίο ταινία του Howard) σε μια παραγωγή $38Μ που περιγράφει την θρυλική μονομαχία των πιλότων F1 James Hunt (Chris Hemsworth) και Niki Lauda (Daniel Brühl) για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή εν έτει 1976. Φυσικό και επόμενο είναι να αναμένουμε μια ακόμη λουστραρισμένη (μετρίου μπάτζετ αυτή τη φορά) παραγωγή ρηχού θεάματος με τη γνωστή χολυγουντιανή συνταγή.
Όσοι όμως περιμένουν ένα Fast & Furious spin-off θα διαψευστούν με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο. Διότι ο Howard, πατά πάνω σε ένα συναρπαστικό δίπολο χαρακτήρων. Ο μπριτόνος Χάντ είναι πότης, γυναικάς, απείθαρχος. Ο όστερεϊτς Λάουντα είναι μονόχνοτος, στυγνός υπολογιστής, υπόδειγμα πειθαρχίας πάνω κι εκτός πίστας. Ο ένας παντρεύεται για να στρώσει την τρυφηλή του ζωή ένα μοντέλο (η ξανθιά Olivia Wilde) και αποτυγχάνει. Ο άλλος με τα πολλά υποκύπτει στο έγγαμο βίο με τη γυναίκα (η μελαχρινή Alejandra Maria Lara) για την οποία θα θυσιάσει ότι έχει νόημα στη στεγανοποιημένη του ζωή. Και οι δύο άσπονδοι εχθροί, ταυτόχρονα όμως πηγή πάθους και ατομικής υπέρβασης ο ένας για τον άλλο. Μια λυσσαλέα μάχη που κρύβει έναν βαθύ θαυμασμό. Ο Howard είναι βιρτουόζος της κάμερας και παραδίδει ένα θέαμα που κόβει την ανάσα με στιλπνή φωτογραφία (Anthony Dod Mantle της φοβερής ομάδας του Danny Boyle), καυτό μοντάζ (από τα δικά του μαστόρια Hanley/Hill) και μουσική ζωτικά εναρμονισμένη από τον βετεράνο Hans Zimmer.
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποιος ευθύνεται περισσότερο για τους δύο συμπρωταγωνιστές, δηλαδή αν μέτρησε το έμπειρο όσο και ικανότατο κοουτσάρισμα του Howard (δες την περίπτωση Russell Crowe) ή τα 30 περίπου δείπνα που μοιράστηκε στη Βιέννη ο Morgan με τον Λάουντα και τις αυστριακές συζύγους τους, πάντως το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικότερο από τα διαδραματιζόμενα στα σιρκουί. Ο Hemsworth είναι δανδής, παλινδρομώντας μεταξύ πλεημποϊστικης επιφάνειας και εσωτερικής σύγκρουσης ενός ανθρώπου που το πάθος για την ταχύτητα δεν αφήνει ζωτικό χώρο για τίποτε άλλο. Ο Bruhl, αυτό το χαριτωμένο αγοράκι προ δεκαετίας στο Good Bye Lenin, άγνωστος στο ευρύ βορειοαμερικανικό κοινό, κάνει γερό μπάσιμο φέτο τόσο με το The Fifth Estate όσο κι εδώ όπου πραγματικά κόβει εύκολα το νήμα πριν τον ευειδέστατο Thor. Σπασικλάκι αλλά με αρχές, γνώση και αληθινή αγάπη για το σπορ, υποφέρει τα πάνδεινα για να αποδείξει ότι διαθέτει τη στόφα του πρωταθλητή. Αν με σοφία τοποθετηθεί στην κατηγορία υποστηρικτικής ερμηνείας, τον βλέπω να τρέχει για πεντάδα.
Για πες: Το Rush λανσάρεται ως η υπέρτατη ταινία για τη F1 και εν πολλοίς (χωρίς να ξεπερνά τη συγκίνηση του προ τριετίας αμίμητου ντοκυμαντέρ Senna) το καταφέρνει από τεχνικής απόψεως, χωρίς να αποφεύγει την παγίδα της ευκολίας ως προς την αφηγηματική του σύνθεση. Ο Howard δεν υπήρξε ποτέ ο οραματικός auteur, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να δώσει εδώ τα διαπιστευτήριά του ως αποδεδειγμένη μαστοράντζα στην παρουσίαση συναρπαστικών μπλοκμπάστερς ανωτέρας κλάσης. Κάτι σα τον Λάουντα δηλαδή.
Όσοι όμως περιμένουν ένα Fast & Furious spin-off θα διαψευστούν με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο. Διότι ο Howard, πατά πάνω σε ένα συναρπαστικό δίπολο χαρακτήρων. Ο μπριτόνος Χάντ είναι πότης, γυναικάς, απείθαρχος. Ο όστερεϊτς Λάουντα είναι μονόχνοτος, στυγνός υπολογιστής, υπόδειγμα πειθαρχίας πάνω κι εκτός πίστας. Ο ένας παντρεύεται για να στρώσει την τρυφηλή του ζωή ένα μοντέλο (η ξανθιά Olivia Wilde) και αποτυγχάνει. Ο άλλος με τα πολλά υποκύπτει στο έγγαμο βίο με τη γυναίκα (η μελαχρινή Alejandra Maria Lara) για την οποία θα θυσιάσει ότι έχει νόημα στη στεγανοποιημένη του ζωή. Και οι δύο άσπονδοι εχθροί, ταυτόχρονα όμως πηγή πάθους και ατομικής υπέρβασης ο ένας για τον άλλο. Μια λυσσαλέα μάχη που κρύβει έναν βαθύ θαυμασμό. Ο Howard είναι βιρτουόζος της κάμερας και παραδίδει ένα θέαμα που κόβει την ανάσα με στιλπνή φωτογραφία (Anthony Dod Mantle της φοβερής ομάδας του Danny Boyle), καυτό μοντάζ (από τα δικά του μαστόρια Hanley/Hill) και μουσική ζωτικά εναρμονισμένη από τον βετεράνο Hans Zimmer.
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποιος ευθύνεται περισσότερο για τους δύο συμπρωταγωνιστές, δηλαδή αν μέτρησε το έμπειρο όσο και ικανότατο κοουτσάρισμα του Howard (δες την περίπτωση Russell Crowe) ή τα 30 περίπου δείπνα που μοιράστηκε στη Βιέννη ο Morgan με τον Λάουντα και τις αυστριακές συζύγους τους, πάντως το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικότερο από τα διαδραματιζόμενα στα σιρκουί. Ο Hemsworth είναι δανδής, παλινδρομώντας μεταξύ πλεημποϊστικης επιφάνειας και εσωτερικής σύγκρουσης ενός ανθρώπου που το πάθος για την ταχύτητα δεν αφήνει ζωτικό χώρο για τίποτε άλλο. Ο Bruhl, αυτό το χαριτωμένο αγοράκι προ δεκαετίας στο Good Bye Lenin, άγνωστος στο ευρύ βορειοαμερικανικό κοινό, κάνει γερό μπάσιμο φέτο τόσο με το The Fifth Estate όσο κι εδώ όπου πραγματικά κόβει εύκολα το νήμα πριν τον ευειδέστατο Thor. Σπασικλάκι αλλά με αρχές, γνώση και αληθινή αγάπη για το σπορ, υποφέρει τα πάνδεινα για να αποδείξει ότι διαθέτει τη στόφα του πρωταθλητή. Αν με σοφία τοποθετηθεί στην κατηγορία υποστηρικτικής ερμηνείας, τον βλέπω να τρέχει για πεντάδα.
Για πες: Το Rush λανσάρεται ως η υπέρτατη ταινία για τη F1 και εν πολλοίς (χωρίς να ξεπερνά τη συγκίνηση του προ τριετίας αμίμητου ντοκυμαντέρ Senna) το καταφέρνει από τεχνικής απόψεως, χωρίς να αποφεύγει την παγίδα της ευκολίας ως προς την αφηγηματική του σύνθεση. Ο Howard δεν υπήρξε ποτέ ο οραματικός auteur, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να δώσει εδώ τα διαπιστευτήριά του ως αποδεδειγμένη μαστοράντζα στην παρουσίαση συναρπαστικών μπλοκμπάστερς ανωτέρας κλάσης. Κάτι σα τον Λάουντα δηλαδή.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 από την Odeon
