Movies Ltd

του Stephen Frears. Με τους Judi Dench, Steve Coogan, Mare Winningham, Michelle Fairley, Neve Gachev, Charlie Murphy

Υποψηφιότητα Αριθμός 7

του gaRis (@takisgaris)

Κράτα λογαριασμό για τη Dame Dench από το 1997 και δώθε: Mrs. Brown (1997), Shakespeare In Love (νικήτρια, 1998), Chocolat (2000), Iris (2001), Mrs. Henderson Presents (2005) και Notes On A Scandal (2006). 6 υποψηφιότητες (4 Α’ +2 Β’ Γυναικείου Ρόλου) για Oscar σε μία 10ετία, θυμίζει την αδιαμφισβήτητη κορυφαία θέσπιδα του σινεμά Meryl Streep (3 νίκες σε 17 υποψηφιότητες, 14 για Α’ +3 για Β’ ρόλο). Οι αριθμοί λένε την αλήθεια και μάλιστα εφέτος θα έχουμε τη δεύτερη φορά που θα κονταροχτυπηθούν μετά το 2006 (τότε η Meryl ήταν υποψήφια για το The Devil Wears Prada). Ποιος κέρδισε από τα δυο θηρία; Καμία. Η Helen Mirren νίκησε για το The Queen του Stephen Frears. Εδώ λοιπόν ολοκληρώνεται ο κύκλος με τη Judi Dench να παίζει σε παραγωγή ανάλογης υφολογίας με το The Queen (βλέπε «BBC-ίλα»), ξανά σε σκηνοθεσία Frears.

Η κοντεύουσα 80άρα Judi, παίζει ίσως για πρώτη φορά τον κόντρα ρόλο της Philomena. Η οποία Φιλομίνα είναι μια από εκείνες τις τραγικές περιπτώσεις (αληθινή ιστορία που συνέγραψε το 2009 o πρώην δημοσιογράφος του BBC Martin Sixsmith ως The Lost Child of Philomena Lee) σαν και εκείνων των απόρων κορασίδων – μοναχών στο αξέχαστο The Magdalene Sisters (Peter Mullan, 2002). H νεαρά Ιρλανδή, συνήθως ανήλικη, μένει έγκυος εκτός γάμου, κλείνεται σε καθολικό μοναστήρι όπου γεννά και αμέσως το παιδί φυγαδεύεται προς υιοθεσία έναντι αδρής αμοιβής σε ανάδοχη καθολική οικογένεια, συνηθέστερα στις ΗΠΑ. Το αμάρτημα λοιπόν της ανήλικης μητρός Philomena ακολουθεί στα 1952 την ανάλογη πορεία στο μοναστήρι της Roscrea από όπου εντέλει θα αποχωριστεί τον 3χρονο γιο της Anthony του οποίου τα ίχνη αγνοούνται για πάνω από μισό αιώνα. Η μητρική καρδιά ξεπερνά την ενοχική λήθη και προσπαθεί να ξαναβρεί τα ίχνη του, βοηθούμενη από τον άθεο Sixsmith (Steve Coogan, που έχει διασκευάσει σεναριακά το βιβλίο), έναν κυνικό και μονάχα ενδιαφερόμενο για τη συγγραφή ενός comeback “human interest” story.

Η όξω καρδιά, απλοϊκή αλλά και εξόχως καίρια από την οδυνηρή σοφία των χρόνων της Φιλομίνα συνθέτει ένα αταίριαστο ντουέτο που κεντρίζει άμεσα το ενδιαφέρον με τον φλεγματικό Coogan ο οποίος λειτουργεί ως νέμεσις για μια ακόμη κλωτσιά στα μαλακά της Καθολικής Εκκλησίας. (Ποιος ξεχνά το εκπληκτικό Mea Maxima Culpa που οδήγησε, μεταξύ άλλων, στην κατακραυγή για τον βιασμό χιλιάδων καθολικών αγοριών από τον κλήρο με αποτέλεσμα το να συρθεί σε πρωτοφανή παραίτηση ο Πάπας Βενέδικτος). Η ταινία είναι mild tearjerker επιπέδου The King's Speech, διαθέτει μια Dench σε δαιμονιώδη φόρμα κι αν εξαιρέσουμε το μονίμως πια καραμελοδραματικό score του Alexandre Desplat (όχι ότι δεν κλαις) ο Frears παραδίδει στην διαβόητη TWC (που έχει και το August: Osage County με τη Streep) ένα καλό χαρτί για επικείμενες κούρσες βραβεύσεων.

Για πες: H ταινία κέρδισε, μόλις πίσω από το 12 Years A Slave, το δεύτερο Βραβείο Κοινού στο TIFF 13, κάτι που ενισχύει τον χαρακτηρισμό του crowd-pleaser, συνεχίζοντας την πορεία από τη Βενετία μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο, για 7η φορά στην θαυμαστή καριέρα της αειθαλούς Dame Dench.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2014 από την Feelgood