Παράδεισος της Πίστης
του Ulrich Seidl. Με τους Maria Hofstätter, Nabil Saleh
Να τους φωτίσει η Μεγαλόχαρη...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν τον έχω πάρει με καλό μάτι αυτόν τον Αυστριακό. Δεν με ενοχλεί το μινιμαλιστικό του δήθεν υφάκι, αντίθετα με πειράζει που ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να προσφέρει μια ολοκληρωμένη ταινία αποτελούμενη από τρεις επιμέρους ρουμπρίκες, με κοινό στοιχείο την κοινωνική ανέχεια, προτίμησε να φκιάσει μια παρατραβηγμένη χρονικά τριλογία, υποτιθέμενα μάλιστα εκλεκτή από τα διεθνή φιλμικά ραντεβού, που τον προσκαλούν - αδίκως και ατυχώς - στα διαγωνιστικά τους. Και αν την πρώτη φορά, στο Love, έστω και ανολοκλήρωτα παρακολούθησα την μονομαχία ενάντια στην ερωτική απομόνωση, μιας μεσήλικης, εδώ το πράγμα σοβαρεύει πολύ περισσότερο, αφού λειτουργώντας εντελώς αντιδεοντολογικά, ο σκηνοθέτης σατιρίζει έναν άνθρωπο ψυχικά ασθενή, που εδώ και πολύ καιρό θα έπρεπε να έχει περάσει το κατώφλι του ιδρύματος.
Εργαζόμενη σε ιατρικό διαγνωστικό κέντρο, ως ακτινολόγος είναι η πενηντάχρονη Άννα Μαρία, μια μοναχική γυναίκα, που προτιμά να ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο της κλεισμένη στο σπίτι, πραγματοποιώντας ολοήμερες δεήσεις και προσευχές στον Θεό, δοξάζοντας τον Χριστό και ενίοτε τιμωρώντας με αυτομαστίγωμα ή πορεία στα γόνατα τον εαυτό της, για τις αμαρτίες που έχει περιπέσει. Με την ευκαιρία που θα της δώσει η άδεια που θα πάρει από την δουλειά της, μάλιστα, δεν θα περιοριστεί απλώς στην ατομική δοξασία των θείων, αλλά θα πάρει τους δρόμους, αγκαλιά με πορσελάνινα ομοιώματα της Παναγιάς, επιθυμώντας να προσηλυτίσει όσα περισσότερα απολωλότα πρόβατα από την αλήθεια της Εκκλησίας, μπορέσει.
Το θεάρεστο έργο της Άννα Μαρία, στο οποίο συμμετέχουν ενίοτε και έτεροι παθολογικά κολλημένοι με τον Εσταυρωμένο γειτόνοι, αλλά και την νηνεμία της επιλεγμένης μοναξιάς του σπιτιού, θα ταράξει η επανεμφάνιση του εν διαστάσει συζύγου της, ενός παραπληγικού, ανίκανου να πράξει μόνος του έστω και τα στοιχειώδη άντρα, Αιγυπτιακής καταγωγής και φυσικά μουσουλμάνο, τον οποίο η πρώην γυναίκα του θεωρεί ως βασικό υπαίτιο για όσα δεινά την έχουν κτυπήσει.
Είκοσι, άντε εικοσιπέντε λεπτά, θα μπορούσε το πολύ να διαρκέσει το Paradise: Glaube. Έστω κι ένα δευτερόλεπτο παραπάνω είναι άκρως περιττό, όχι γιατί η ιστορία που αφηγείται δεν το δικαιούται, αλλά διότι έτσι όπως το πηγαίνει το πράγμα ο σεναριογράφος, δεν έχει κάτι περισσότερο να πει, παρά μόνο να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, γλαφυρά σε βαθμό εκνευρισμού, περιστατικά, με πρωταγωνίστρια της πνευματικά κλονισμένη νοικοκυρά.
Για πες: Ούτε και σκηνοθετικά όμως έχει άποψη ο Seidl, που παρατά την κάμερα του σε ασυνάρτητα σημεία του διαμερίσματος, για να παρακολουθήσει, σχεδόν ηδονοβλεπτικά, την καθημερινότητα ενός προσώπου τραγικού, που κανείς δεν το νοιάζεται, δεν το προσέχει, αγνοώντας την πάθηση του. Πόσο μάλλον τώρα, που ο καταπιεστικός ισλαμιστής - μην σου πω κι έχοντας δίκιο, που ο Αλλάχ του έστειλε αυτό το φρούτο για συμβία - γυρνά στην εστία, απαιτώντας από εκείνη να τηρήσει, άπαντα, τα συζυγικά της καθήκοντα. Άντε να τους φωτίσει και τους δύο η υπομονετική Μεγαλόχαρη, μπας και σωθούν και η κατάσταση τους δεν χειροτερέψει, ώστε αμφότεροι να αποτελέσουν δημόσιο κίνδυνο.
Το θεάρεστο έργο της Άννα Μαρία, στο οποίο συμμετέχουν ενίοτε και έτεροι παθολογικά κολλημένοι με τον Εσταυρωμένο γειτόνοι, αλλά και την νηνεμία της επιλεγμένης μοναξιάς του σπιτιού, θα ταράξει η επανεμφάνιση του εν διαστάσει συζύγου της, ενός παραπληγικού, ανίκανου να πράξει μόνος του έστω και τα στοιχειώδη άντρα, Αιγυπτιακής καταγωγής και φυσικά μουσουλμάνο, τον οποίο η πρώην γυναίκα του θεωρεί ως βασικό υπαίτιο για όσα δεινά την έχουν κτυπήσει.
Είκοσι, άντε εικοσιπέντε λεπτά, θα μπορούσε το πολύ να διαρκέσει το Paradise: Glaube. Έστω κι ένα δευτερόλεπτο παραπάνω είναι άκρως περιττό, όχι γιατί η ιστορία που αφηγείται δεν το δικαιούται, αλλά διότι έτσι όπως το πηγαίνει το πράγμα ο σεναριογράφος, δεν έχει κάτι περισσότερο να πει, παρά μόνο να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, γλαφυρά σε βαθμό εκνευρισμού, περιστατικά, με πρωταγωνίστρια της πνευματικά κλονισμένη νοικοκυρά.
Για πες: Ούτε και σκηνοθετικά όμως έχει άποψη ο Seidl, που παρατά την κάμερα του σε ασυνάρτητα σημεία του διαμερίσματος, για να παρακολουθήσει, σχεδόν ηδονοβλεπτικά, την καθημερινότητα ενός προσώπου τραγικού, που κανείς δεν το νοιάζεται, δεν το προσέχει, αγνοώντας την πάθηση του. Πόσο μάλλον τώρα, που ο καταπιεστικός ισλαμιστής - μην σου πω κι έχοντας δίκιο, που ο Αλλάχ του έστειλε αυτό το φρούτο για συμβία - γυρνά στην εστία, απαιτώντας από εκείνη να τηρήσει, άπαντα, τα συζυγικά της καθήκοντα. Άντε να τους φωτίσει και τους δύο η υπομονετική Μεγαλόχαρη, μπας και σωθούν και η κατάσταση τους δεν χειροτερέψει, ώστε αμφότεροι να αποτελέσουν δημόσιο κίνδυνο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική