Metallica: Through the Never
του Nimród Antal. Με τους Dane DeHaan, James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett, Robert Trujillo
Μάστερ! Μάστερ!
του zerVo (@moviesltd) 
Παίζει να είσαι ανάμεσα σε εκείνους που αυτή η καυτή Πέμπτη του Ιούνη του 2010 στο Sonicsphere, έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη σου σαν μια από τις σπουδαιότερες Live εμπειρίες της ζωής σου? Παίζει να έχεις πάρει στο χέρι τα ψημένα τουίτερ των αβανταδόρικων JBL σου, που δεν άντεξαν την υψηλή τάση των ριφ του Master Of Puppets? Παίζει να αγριεύει το ματάκι σου και να δηλώνεις πανέτοιμος να κατεβάσεις κουκούλα, μόλις τσιτώσεις λίγο παραπάνω το ...And Justice For All? Αν όλα αυτά τα παραπάνω παίζουν, νεανία μου οποιασδήποτε ηλικίας, τότε σου επιφυλάσσω έκπληξη από εκείνες που ούτε καν θα φανταζόσουν, στην απαίτηση να παρακολουθήσεις ξανά το αγαπημένο σου συγκρότημα on stage. Θα μπορούσα μάλιστα μέχρι να σου υποσχεθώ πως θα τους αγκαλιάσεις την ώρα που σολάρουν, η έλλειψη του IMAX στα μέρη μας όμως, με (και σε) περιορίζει στις τρισδιάστατες σταγόνες του ιδρώτα, που πέφτουν βροχή κάθε φορά που ο Lars δίνει το σύνθημα με ορμή, πάνω στις ολόχρυσες Zildjian...
Στο κατάμεστο στάδιο, κάπου στο κέντρο της έρημης πολιτείας, οι Metallica είναι πανέτοιμοι να ανέβουν στην σκηνή, για να ξεκινήσουν το sold out κονσέρτο τους. Με το πρώτο γρατσούνισμα της ματωμένης κιθάρας του Hammet, ένας ανέκφραστος πιτσιρικάς, ξεκινά από την άλλη άκρη της πόλης, με την εντολή να εντοπίσει ένα ακινητοποιημένο βανάκι, κάπου κοντά στην τιγκαρισμένη από ενθουσιώδη κόσμο Αρένα. Καθώς ο Τριπ, οδηγούμενος από το ένστικτο του, φορτωμένος με ένα μπιτόνι γεμάτο βενζίνη, πλησιάζει στον στόχο του, οι δρόμοι στο διάβα του θα αρχίσουν να γεμίζουν με κόσμο. Φλογισμένους διαδηλωτές, μασκοφόρους εξεγερθέντες, ένστολους καταστολείς, αγριεμένους καβαλάρηδες. Πόλεμος! Creeping Death παντού! Και δεν υπάρχει πουθενά διέξοδος!
Όλες οι λεωφόροι οδηγούν στην συναυλία. Εκεί που εδώ και λίγη ώρα λιώνουν μέταλλα από τον ηλεκτρισμό που δονεί την ατμόσφαιρα. Στον περίγυρο όμως επικρατεί πανδαιμόνιο. Βία, τρόμος, φλόγες, πανικός, νεκροί κρεμασμένοι παντού και άψυχα κορμιά στην άσφαλτο έχουν μετατρέψει το τοπίο σε κόλαση. Και στο μέσον του ο παράξενος ταξιδιώτης, να βάλλεται από παντού. Η πορεία του προδιαγεγραμμένη, αλλά και το μέλλον του ίσως. Μια κινούμενη ανθρώπινη μαριονέτα. Οι καμπάνες κτυπούν. Ήρθε η στιγμή να πάρει την τύχη στα νεαρά χέρια του.
Πανεύκολα, δίχως να έχουν οτιδήποτε να αποδείξουν στο κοινό τους, οι Metallica, μια από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία της ροκ, θα μπορούσαν να στήσουν απλώς, ένα θεαματικό λάιβ, που με την βοήθεια της 3D τεχνολογίας, του κοφτού μοντάζ και των μελετημένων ειδικών εφέ, θα παρουσίαζαν ένα ακόμη θορυβώδες, μέχρι τελικής πτώσης υπερθέαμα. Αυτό κάνουν, με την διαφορά πως διαλέγουν να προσθέσουν εμβόλιμα, σαν γέφυρες που ενώνουν τα κομμάτια του σετ λιστ, τις σουρεαλιστικές στιγμές από το ατέρμονο ταξίδι του ατίθασου νέου, που από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται στο επίκεντρο των απίστευτων γεγονότων. Η φαινομενικά αταίριαστη, αρχικά, υπο-ιστορία, σόλο με το σόλο, τόνο με τον τόνο από το καυτό μπάσο του Trujillo, γίνεται ένα με τα όσα λαμβάνουν χώρα εντός της παθιασμένης στο έπακρο αίθουσας. Όταν οι ρότες της φαντασίας και την πραγματικότητας γίνουν ένα, όταν οι νότες αγγίξουν την πορεία του περιπλανώμενου μοναχικού παίκτη, θα επέλθει η λύτρωση, η εξιλέωση. And nothing else matters...
Για πες: Μιάμιση βιντεοκλιπίστικη ώρα, βγαλμένη από την έμπνευση του Nimrod Predator Antal, πλημμυρισμένη από μουσική δράση χιλιάδων οκτανίων, που ακούγεται μόνο στην διαπασών, ορίζει την υπόσταση του διαφορετικού απ' ότι περίμενα Through The Never. Με πυλώνες την εκρηκτική ηγετική φυσιογνωμία του φρόντμαν James Hetfield και την γαλάζια σπινθηροβόλα ματιά του ραγδαία ανερχόμενου Dane DeHaan, το μέταλ πολύχρωμο και ολόφωτο όνειρο, όπως λένε και οι τωρινοί τινέιτζερς, τα σπάει! Τα σπάει για τα καλά όμως...
Όλες οι λεωφόροι οδηγούν στην συναυλία. Εκεί που εδώ και λίγη ώρα λιώνουν μέταλλα από τον ηλεκτρισμό που δονεί την ατμόσφαιρα. Στον περίγυρο όμως επικρατεί πανδαιμόνιο. Βία, τρόμος, φλόγες, πανικός, νεκροί κρεμασμένοι παντού και άψυχα κορμιά στην άσφαλτο έχουν μετατρέψει το τοπίο σε κόλαση. Και στο μέσον του ο παράξενος ταξιδιώτης, να βάλλεται από παντού. Η πορεία του προδιαγεγραμμένη, αλλά και το μέλλον του ίσως. Μια κινούμενη ανθρώπινη μαριονέτα. Οι καμπάνες κτυπούν. Ήρθε η στιγμή να πάρει την τύχη στα νεαρά χέρια του.
Πανεύκολα, δίχως να έχουν οτιδήποτε να αποδείξουν στο κοινό τους, οι Metallica, μια από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία της ροκ, θα μπορούσαν να στήσουν απλώς, ένα θεαματικό λάιβ, που με την βοήθεια της 3D τεχνολογίας, του κοφτού μοντάζ και των μελετημένων ειδικών εφέ, θα παρουσίαζαν ένα ακόμη θορυβώδες, μέχρι τελικής πτώσης υπερθέαμα. Αυτό κάνουν, με την διαφορά πως διαλέγουν να προσθέσουν εμβόλιμα, σαν γέφυρες που ενώνουν τα κομμάτια του σετ λιστ, τις σουρεαλιστικές στιγμές από το ατέρμονο ταξίδι του ατίθασου νέου, που από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται στο επίκεντρο των απίστευτων γεγονότων. Η φαινομενικά αταίριαστη, αρχικά, υπο-ιστορία, σόλο με το σόλο, τόνο με τον τόνο από το καυτό μπάσο του Trujillo, γίνεται ένα με τα όσα λαμβάνουν χώρα εντός της παθιασμένης στο έπακρο αίθουσας. Όταν οι ρότες της φαντασίας και την πραγματικότητας γίνουν ένα, όταν οι νότες αγγίξουν την πορεία του περιπλανώμενου μοναχικού παίκτη, θα επέλθει η λύτρωση, η εξιλέωση. And nothing else matters...
Για πες: Μιάμιση βιντεοκλιπίστικη ώρα, βγαλμένη από την έμπνευση του Nimrod Predator Antal, πλημμυρισμένη από μουσική δράση χιλιάδων οκτανίων, που ακούγεται μόνο στην διαπασών, ορίζει την υπόσταση του διαφορετικού απ' ότι περίμενα Through The Never. Με πυλώνες την εκρηκτική ηγετική φυσιογνωμία του φρόντμαν James Hetfield και την γαλάζια σπινθηροβόλα ματιά του ραγδαία ανερχόμενου Dane DeHaan, το μέταλ πολύχρωμο και ολόφωτο όνειρο, όπως λένε και οι τωρινοί τινέιτζερς, τα σπάει! Τα σπάει για τα καλά όμως...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική