Movies Ltd

του Abdellatif Kechiche. Με τους Adèle Exarchopoulos, Léa Seydoux, Jérémie Laheurte, Catherine Salée, Aurélien Recoing, Sandor Funtek

Πως Το Τρίβουν Το Πιπέρι

του gaRis (@takisgaris)

Είναι η ταινία που έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση στις φετινές Κάννες, αρπάζοντας τον Χρυσό Φοίνικα παρά τη φαινομενικά ρηξικέλευθη ταυτότητά της. Τρίωρη σε διάρκεια, γραφική απεικόνιση της σεξουαλικής σχέσης μεταξύ δύο νεαρών γυναικών (η μία ανήλικη μαθήτρια), με δύο-τρεις δεκάλεπτης διάρκειας, σκληρότερες από αληθινό πορνό σκηνές λεσβιακής σεξουαλικής διαπαιδαγώγισης. Το δίδυμο Emma (Lea Seydoux) – Adèle (Adèle Εξαρχοπούλου) σαρώνει τον καμβά του πολυμήχανου γαλλο-τυνήσιου Abdellatif Kechiche ο οποίος έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα προσωπικό σινεμά, οργαστικά ρεαλιστικό μόλις με έξι ταινίες (από τις οποίες ξεχωρίζω το προ περίπου 10ετίας ανάλογα νεανικού περιεχομένου Games of Love and Chance). H αφήγηση είναι νωχελικά γραμμική στο σημείο που αισθάνεσαι ότι μεγαλώνεις μαζί με τη μικρή Αντέλ που γνωρίζει, μετά από μια όχι ιδιαίτερα ηδονική διακόρευση (ομοιότητα με το Υoung and Beautiful του άλλου βλεπάκια του Ozon) τον έρωτα της ζωής της στο πρόσωπο της αρτιστίκ (ζωγράφος της σχολής καλών τεχνών) σαγηνεύτρας Emma, πάνω στην οποία έξυπνα ο Abdellatif δομεί την ορθοτομούσα περσόνα της αμαζόνας-λεσβίας, αυτής που είναι το αντράκι της υπόθεσης.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ξηγιέμαι: Εδώ είναι Τορόντο, που σημαίνει ότι και στο gay pride πηγαίνουμε οικογενειακώς κάθε χρόνο αλλά και ότι δε μας κάνει διαφορά το ομόφυλο ζευγάρι ή οποιοσδήποτε τράνς συμπολίτης μας. Αισθάνομαι λοιπόν ότι η ευρωπαϊκή σεμνοτυφία, την οποία εκδήλως ξεμπροστιάζει ο Κεσίς δίνει πολλούς έξτρα πόντους αντιμετωπίζοντας την ταινία περισσότερο ως δήλωση ή γεγονός (που είναι αμφότερα) παρά ως καλλιτεχνικό επίτευγμα, γιατί εκεί χωρεί πολύ και ακανθώδης κουβέντα. Καθότι με διαλόγους που αντανακλούν κάθετα την κλασική ανδρική φαντασίωση περί λεσβιακού έρωτα, με τα γεμάτα ευκολία σύμβολα τύπου μακαρόνια μπολωνέζ και στρείδια ή φιλοσοφικά τσιτάτα μεταξύ τυρού και αχλαδιού ή τέλος την αυθαίρετη αντιστοίχιση της ομοφυλοφυλίας με τον ακτιβισμό για καλύτερη παιδεία δεν κερδίζεται η παρτίδα.

Εκεί όμως που ουδεμιά αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρξει είναι το πάθος και ο άνευ όρων ερωτικός ολοκληρωτισμός που σχεδόν δια βίας ο σκηνοθέτης εκμαιεύει από τις συμπρωταγωνίστριές του. Χωρίς να θέλω να μειώσω την στον πόντο μελετημένη ερμηνεία της Seydoux, ο κότινος ανήκει στη δικιά μας Αντέλ Exarchopoulos η οποία ρίχνεται σα κούτσουρο στο καμίνι μιας ψυχοσωματικής δοκιμασίας του απελπισμένου ως γνήσιου πρωτόλειου έρωτα. Η Adele χειραφετείται από την Emma, προσδιορίζεται από εκείνη και εντέλει εκδιώχνεται χωρίς να έχει διαννοηθεί τη ζωή εκτός της. Η σπαραχτική απόδοση ενός κοριτσιού-γυναίκας στο δρόμο της προσωπικής της ανεξαρτησίας είναι αδύνατο να μη κερδίσει και τον πιο καχύποπτο θεατή, αυτόν που (δικαιολογημένα, διαβάζοντας τις εκατέρωθεν κατηγόριες μεταξύ πρωταγωνιστριών-Κεσίς) αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια έκδυση σώματος και ψυχής επιτυγχάνεται με μεγάλο ατομικό κόστος.

Για πες: Η τέχνη λοιπόν απαιτεί θυσίες κι αυτή της Αντέλ ίσως την οδηγήσει μέχρι τα σκαλοπάτια του Hollywood, ή ακόμη και στη μεγάλη σάλα του Dolby Theater στις 2 Μαρτίου 2014.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2013 από την Strada