Τζομπς
του Joshua Michael Stern. Με τους Ashton Kutcher, Josh Gad, Lukas Haas, Victor Rasuk, Ron Eldard, Nelson Franklin, Elden Henson, Dermot Mulroney, Matthew Modine, J. K. Simmons, James Woods, Lesley Ann Warren
Μήλο Φαγωμένο...
του zerVo (@moviesltd) 
Στην βράση κολλάει το σίδερο σκέφτηκε η παραγωγή. Τώρα, που το κακό μαντάτο είναι ακόμη ζεστό και συγκινεί όλους εκείνους τους φανατικούς θαυμαστές του έργου του, που ντύθηκαν τα μαύρα του μοιρολογιού, εκείνη την ρημάδα μέρα του Οκτώβρη του 2011, όταν ο Έντισον του 21ου αιώνα, άφηνε τόσο νωρίς, στα 56 του μόλις χρόνια την τελευταία του πνοή. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία για το biopic εκείνου που υπηρέτησε όσο κανείς τον θεό του hi-tech, που η σκέψη του έτρεξε με ταχύτητα φωτός, πολλές δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, που όχι απλά φαντάστηκε και οραματίστηκε την καινοτομία, αλλά την υλοποίησε και την σέρβιρε με ιλουστρασιόν περιτύλιγμα στο πιάτο των απαιτητικών της νέας τεχνολογίας. Η αρχική πληροφόρηση πως το πρότζεκτ φέρει off-Χόλιγουντ σφραγίδα, το πασπάλισε με την θετική αύρα των σινεφίλ που το ανέμεναν αγωνιωδώς. Ίσως τώρα και να το έχουν μετανιώσει, αφού ο φιλμικός καθρέφτης της πορείας του σπουδαίου Στιβ Τζομπς, δεν μπορεί να άρχισε και να τελείωσε στην εξεύρεση ηθοποιών που φυσιογνωμικά να έφερναν σε εκείνον και στους τριγύρω του. Με λίγα λόγια, για τον θρύλο που δημιούργησε και μόνο, ο Mister Apple, δικαιούταν, αρτιστικά, κάτι ποιοτικότερο...
Από τις κολεγιακές του ημέρες, εκεί πίσω στα 1974, ο Στιβ Τζομπς έδειξε πως οι τεράστιες φιλοδοξίες και τα δίχως όρια όνειρα του θα τον έκαναν κάποια στιγμή μεγάλο και τρανό. Εργαζόμενος στο τμήμα έρευνας της Atari, φαντάστηκε πως το μέλλον ανήκει στους προσωπικούς κατ οίκον υπολογιστές, η σύνθεση μιας μελετημένης επαγγελματικής ομάδας τζίνιους ηλεκτρονικών και μηχανολόγων, κάτω από το έμβλημα ενός πολύχρωμου Μήλου, θα κάνει το επί χάρτου πλάνο πραγματικότητα: Η πανίσχυρη Lisa είναι γεγονός και οι επενδυτές κάνουν ουρά έξω από τα γραφεία της ανερχόμενης και γεμάτης καινοτόμα σχέδια Apple, που από το γκαράζ της φαμίλιας Τζομπς, έχει ανοίξει τα φτερά της για να κατακτήσει τον κόσμο της τεχνολογίας. Κανείς, ίσως, εκτός από τον ιδρυτή της, δεν θα φανταζόταν πως η μικρή μπράντα που γεννήθηκε στην καλιφορνέζικη περιφέρεια, θα εξελισσόταν σε αυτό τον μετέπειτα κολοσσό!
Δυόμισι περίπου δεκαετίες από την πορεία του Jobs καλύπτει το αφιέρωμα στην δράση του, λοιπόν, από την εποχή που δεν είχε τα χρήματα να πληρώσει τα δίδακτρα στο σχολείο και γινόταν δεκτός από τους καθηγητές, χάρην της χαρισματικότητας του, μέχρι την ημέρα θριάμβου, που μπροστά στο εκστασιασμένο κοινό, παρουσίαζε την επανάσταση στην φορητότητα του ήχου, το μυθικό i-Pod. Εικοσιπέντε χρόνια ζωής, που πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, χαρακτηρίστηκαν μόνο από ραγδαία ανοδική επαγγελματική πορεία, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές, όπως τις προβάλει το σενάριο, που οι επιχειρηματικές τρικλοποδιές που δέχτηκε ο Τζομπς, παραλίγο να τον οδηγήσουν στην οριστική απόσυρση από τα δρώμενα.
Εκτός του εισαγωγικού intro, που λαμβάνει χώρα το 2001, η αφήγηση του όχι ιδιαίτερα πεπειραμένου Joshua Michael Stern, ακολουθεί μια ανέμπνευστη γραμμικότητα, παρουσιάζοντας απλά και μόνο, μια ντουζίνα από τα πιο χαρακτηριστικά κλιπς του χρονολογίου του, θυμίζοντας εκείνες τις φτηνές τηλεταινιακές κατά παραγγελία βιογραφίες. Με σενάριο τυποποιημένο όσο δεν παίρνει άλλο, εύκολες συγκινήσεις και πομπώδεις τυμπανοκρουσίες περί του κοινωνικού προσώπου της Apple, είναι εξ ορισμού δεδομένο πως το πλάνο δεν θα πήγαινε και πολύ μακριά. Η ανάλυση της προσωπικότητας του βασικού προσώπου της υπόθεσης, εξαντλείται στις σπινθηροβόλες ματιές του πρωταγωνιστή, στις γεμάτες στόμφο διακοινώσεις του, στις εγωιστικές του εκρήξεις και σε μια δυο προσωπικές υποθέσεις που σημάδεψαν - για να μην πω αμαύρωσαν - το CV του. Μα αυτό και μόνο ήταν ο Στιβ Τζομπς? Ένας απλός ενορχηστρωτής μιας γεμάτης ιδιαιτερότητας φράξιας άριστων χειριστών του καλάι?
Για πες: Από την άλλη μεριά ο Jobs δεν ήταν κάποιος καλλιτέχνης, κάποιος πολιτικός, κάποιος ήρωας του πολέμου έστω, που η κάμερα θα μπορέσει να καταγράψει με τυμπανοκρουσίες τα επιτεύγματα του. Αν το καλοιδούμε, ένας επιχειρηματίας ήταν, που συμμετείχε στο κυνικό και άψυχο παιχνίδι του κέρδους, με την διαφορά πως σχεδόν πάντα έπαιζε στο τερέν των ισχυρών. Με δεδομένες ετούτες τις αντικειμενικές δυσκολίες, εκτιμώ πως το φιλμάκι στάθηκε με αξιοπρέπεια στην επιδερμική απεικόνιση του θρύλου, ρίχνοντας βάρος στην αξιόλογου art direction αναπαραγωγή της περιόδου και εστιάζοντας στην σχεδόν copy / paste ζωγραφική των βασικών προσώπων του στόρι. Στην κορυφή της εμφανισιακής ξεπατικούρας, ο Ashton Kutcher, δεν είναι κακός (όπως συνήθως), αντίθετα πείθει με την πανύψηλη και καμπουριαστή θωριά του, για ραχητικός Τζομπς, ενώ και τα δραματικά ξεσπάσματα του, είναι πολύ πιο προσεγμένα από τις αστειότητες του ερμηνευτικού του παρελθόντος. Και θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν καλύτερος, αν όλοι αυτοί οι δεκάδες που περιφέρονται γύρω του (θετικό, όλοι τους γνωστές φάτσες) δεν αποδίδονταν σαν καρικατούρες, αλλά ως μελετημένες οντότητες - ικανοί δορυφόροι που βοήθησαν ο καθείς από την μεριά του, στο να κτιστεί η σούπερ σταρ εικόνα του ενός και μοναδικού.
Δυόμισι περίπου δεκαετίες από την πορεία του Jobs καλύπτει το αφιέρωμα στην δράση του, λοιπόν, από την εποχή που δεν είχε τα χρήματα να πληρώσει τα δίδακτρα στο σχολείο και γινόταν δεκτός από τους καθηγητές, χάρην της χαρισματικότητας του, μέχρι την ημέρα θριάμβου, που μπροστά στο εκστασιασμένο κοινό, παρουσίαζε την επανάσταση στην φορητότητα του ήχου, το μυθικό i-Pod. Εικοσιπέντε χρόνια ζωής, που πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, χαρακτηρίστηκαν μόνο από ραγδαία ανοδική επαγγελματική πορεία, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές, όπως τις προβάλει το σενάριο, που οι επιχειρηματικές τρικλοποδιές που δέχτηκε ο Τζομπς, παραλίγο να τον οδηγήσουν στην οριστική απόσυρση από τα δρώμενα.
Εκτός του εισαγωγικού intro, που λαμβάνει χώρα το 2001, η αφήγηση του όχι ιδιαίτερα πεπειραμένου Joshua Michael Stern, ακολουθεί μια ανέμπνευστη γραμμικότητα, παρουσιάζοντας απλά και μόνο, μια ντουζίνα από τα πιο χαρακτηριστικά κλιπς του χρονολογίου του, θυμίζοντας εκείνες τις φτηνές τηλεταινιακές κατά παραγγελία βιογραφίες. Με σενάριο τυποποιημένο όσο δεν παίρνει άλλο, εύκολες συγκινήσεις και πομπώδεις τυμπανοκρουσίες περί του κοινωνικού προσώπου της Apple, είναι εξ ορισμού δεδομένο πως το πλάνο δεν θα πήγαινε και πολύ μακριά. Η ανάλυση της προσωπικότητας του βασικού προσώπου της υπόθεσης, εξαντλείται στις σπινθηροβόλες ματιές του πρωταγωνιστή, στις γεμάτες στόμφο διακοινώσεις του, στις εγωιστικές του εκρήξεις και σε μια δυο προσωπικές υποθέσεις που σημάδεψαν - για να μην πω αμαύρωσαν - το CV του. Μα αυτό και μόνο ήταν ο Στιβ Τζομπς? Ένας απλός ενορχηστρωτής μιας γεμάτης ιδιαιτερότητας φράξιας άριστων χειριστών του καλάι?
Για πες: Από την άλλη μεριά ο Jobs δεν ήταν κάποιος καλλιτέχνης, κάποιος πολιτικός, κάποιος ήρωας του πολέμου έστω, που η κάμερα θα μπορέσει να καταγράψει με τυμπανοκρουσίες τα επιτεύγματα του. Αν το καλοιδούμε, ένας επιχειρηματίας ήταν, που συμμετείχε στο κυνικό και άψυχο παιχνίδι του κέρδους, με την διαφορά πως σχεδόν πάντα έπαιζε στο τερέν των ισχυρών. Με δεδομένες ετούτες τις αντικειμενικές δυσκολίες, εκτιμώ πως το φιλμάκι στάθηκε με αξιοπρέπεια στην επιδερμική απεικόνιση του θρύλου, ρίχνοντας βάρος στην αξιόλογου art direction αναπαραγωγή της περιόδου και εστιάζοντας στην σχεδόν copy / paste ζωγραφική των βασικών προσώπων του στόρι. Στην κορυφή της εμφανισιακής ξεπατικούρας, ο Ashton Kutcher, δεν είναι κακός (όπως συνήθως), αντίθετα πείθει με την πανύψηλη και καμπουριαστή θωριά του, για ραχητικός Τζομπς, ενώ και τα δραματικά ξεσπάσματα του, είναι πολύ πιο προσεγμένα από τις αστειότητες του ερμηνευτικού του παρελθόντος. Και θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν καλύτερος, αν όλοι αυτοί οι δεκάδες που περιφέρονται γύρω του (θετικό, όλοι τους γνωστές φάτσες) δεν αποδίδονταν σαν καρικατούρες, αλλά ως μελετημένες οντότητες - ικανοί δορυφόροι που βοήθησαν ο καθείς από την μεριά του, στο να κτιστεί η σούπερ σταρ εικόνα του ενός και μοναδικού.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική