Movies Ltd

του Alfonso Cuarón. Με τους Sandra Bullock, George Clooney

2013: A Space Odyssey

του gaRis (@takisgaris)

H Βενετιά ανακέκραξε στην επίσημη πρεμιέρα του Gravity: Η ταινία είναι ένα κινηματογραφικό γεγονός που σπρώχνει μπροστά το μέσο στον 21ο αιώνα. Στοιχείο δεύτερο: Ο James Cameron, ο κατασκευαστής του μνημειώδους (και αστειωδώς νικημένου από την πρώην του στα Oscars) Avatar, ο όχι ακριβώς ταπεινόφρων ή γλυκομίλητος Cameron, τραβά μια βαθιά υπόκλιση στο ταλέντο του αθορύβως ξαφανισμένου Alfonso Cuaron που κάτι πήγε να αρθρώσει με το Children of Men (2006), καθώς έχει καταγραφεί ως το breakthrough φιλμ του το Y Tu Mama Tambien (2002). Όποιος γυρίσει να αποσώσει πως το είχε πάρει γραμμή ότι ο Cuaron είχε τέτοια καραφιλμάρα (κατοχυρώνω τον χαρακτηρισμό) εντός του, εγώ του παραδίδω το στριγκάκι μου. Όσοι αρχίζουν τα τάματα στο βωμό του Kubrick λυσιτελούν μόνο ως προς το καινουργές, το ως τώρα άμαθο της θεαματικής εμπειρίας. Ο Μεχικάνος, κολλητάρι του μπέμπη του Del Toro, που καλά είναι να μαθαίνει και να αφήσει τα λέγκος του στην άκρια (Pacific Rim), δεν τραβά ζόρι για τον μακρόκοσμο του εξιστενσιαλισμού ει μη μόνο δια το εδώ και τώρα στο βουβό εξωδιάστημα, κει που η βαρύτης είναι ο δολοφόνος σου.

Τρελαίνομαι για τον συμβολισμό. Τα βαρίδια φίλε μου. Μπάγκατζ που λεν στο Καρπενήσι. Ό,τι μας τραβά προς τα οπίσω, κάτω και στον πάτο της ενοχής. Τα 80 μυριόπουλα μπατζετιάς όχι απλά φυσάνε – γαργαλάνε τον οπτικό ουρανίσκο σε βαθμό αφασίας. Ο Emmanuel Lubezki (μονιμάς του Quaron και του Malick) να την έχει βγάλει έξω και να ζωγραφίζει απεραντωσά και γαληνευτή σαγήνη. To second unit ίσαμε 10 σελίδες, να κεντά εφφέδες, κατηφέδες, ήχος και φως, δίνοντας την πανώρια αίσθηση του διαστημικού τρόμου όπως οφείλει να είναι. Ο πήχης όντως ανεβαίνει πανύψηλα εδώ. Αν όμως αντέξεις την εντύπωση και τραβήξεις την κουρτίνα, Solaris (Solyaris, 1972) δε θα βρεις. Γλιέπς, εσύ μέγα μαϊστρο Andrei Tarkofsky εκεί ΣΟΛΑΡΕΙΣ. Απεκδυσάσθω τον εξώκοσμο για να ανατάξεις το μικρό-τον μέγα εσώκοσμο. Inner space. Το χάος το αμέτρητον. Άλλη κατηγορία αυτή όμως.

Εδωνά το στόρι είναι περίπου προσχηματικό: Ο βετεράνος George Clooney (κάποτε στο τραγελαφικό ριμέικ του Solaris), στην τελευταία του διαστημική βόλτα πριν τη σύνταξη, μυεί όλο μπρίο και φλερτάκι τη μονήρη σεμνύνουσα χόσπιταλ εντζινήερ Sandra Bullock. Αυτή θα την κάνει τη γκάφα, αυτός θα επιστρατεύσει όλη του την εμπειρία να τους διασώσει. Κάθε δευτερόλεπτο η ζημιά χοντραίνει και ακριβώς εδώ μπαίνει η φρικαλέα φάση που βλέπεις τη ζωή να σου περνά μπροστά από τα μάτια. Τα λεπτά, ρήαλ τάιμ, μόλις 90. Σοφή επιλογή, για την καθολικότητα του σασπένς και τη μετάδοση μιας πολύ συγκεκριμένης, αλλά Speed στο διάστημα, τίγκα αδρεναλιζομένης περιπέτειας. Ο Clooney είναι μάγος στις slick περικοκλάδες, είναι του απολύτου φυζίκ και αυτό τον καθιστά ερμηνευτικά θαυμάσια κασταρισμένο. Ο ρόλος της Bullock, που πέρασε από Angelina Jolie, Rachel Weisz, Naomi Watts, Natalie Portman, Marion Cotillard, Abbie Cornish, Carey Mulligan, Sienna Miller, Scarlett Johansson, Blake Lively, Rebecca Hall και Olivia Wilde (μόνο), είναι κομβικός για τη μυθολογία του genre το οποίο έχει ευτυχήσει μόνο μια φορά με γυναίκα πρωταγωνίστρια, στο Alien του Ridley Scott. Μέσα από την κάσκα η Sandra έχει μια μάντρα κογιόνες, πείθει μέσα στην ισοζυγισμένη αλήθεια του πανικού της, κι αν αφαιρέσεις ένα τατς δραμαμελωμένης υπο-ιστορίας είναι εξαιρετική. Μάλλον θα ζήσουμε να δούμε την πρώτη αστροναύτισσα στα τεφτέρια των Oscars.

Για πες: Όπως και όλη η αρχιπαραγώγα είναι για απανωτές βραβεύσεις. Αν το Life of Pi (αστήρικτα αφελές στη λύση του) έκανε γερό σεφτέ, το Gravity πρέπει να αρχίσει να μετρά από τώρα. Δέστο υποχρεωτικά σε IMAX και 3D. Αν είναι να πας σινεμά μια βολά το χρόνο, μια στο τόσο, ε, εδώ δέσαμε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Νοεμβρίου 2013 από την Village