Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Αν υπάρχει μια ταινία που έχει διχάσει (κυρίως τους κριτικούς) στο φετινό TIFF, αυτή είναι αδιαμφισβήτητα το August: Osage County. Τεράστιο το hype, απέραντο κάστ (Meryl Streep, Julia Roberts, Chris Cooper, Sam Shepard., Ewan McGregor, Benedict Cumberbatch, Abigail Breslin, Margo Martindale, Juliette Lewis, Julianne Nicholson, Dermot Mulroney). Της μουρλής το πάρτι. Πουλιτζεράτο και Τονυβραβευθέν του ταλεντάτου Tracy Letts που το διασκεύασε ο ίδιος για την οθόνη. Σκηνοθετεί ο αξιολόγος ντεμπυτάν (στη σοφομορική του ταινία μετά το) The Company Men – John Wells. Σχεδόν ασθμαίνων στη (πρώτη, παγκόσμια) δημοσιογραφική προβολή μας εξομολογήθηκε πως η ταινία συναρμολογήθηκε μόλις τρεις μέρες πριν και ελπίζει να είναι όλα στη θέση τους. Αν τον έβρισκα μετά το φινάλε της θα του απαντούσα ότι η αρχική και –κυρίως- η τελική σεκάνς θέλουν δούλεμα, κάτι που εύλογα υποπτεύομαι πως θα συμβεί προ της χριστουγεννιάτικης εξόδου της οσκαρικών προδιαγραφών παραγωγής George Clooney (αυτόν που νίκησε πέρσι με το Argo – εδώ καγχάζω) από την TWC (Χάρβυ Γουάινστην και σία).

Δεν υπάρχει ταινία που να δεις τον Daniel Day Lewis (πλην της ανεπανάληπτης ερμηνείας του στο My Left Foot) που να μη νιώθεις κάθε στιγμή ότι δεν είναι η προσωπικότητά του πάνω από τον ρόλο. Ακόμη και στον περσινό Lincoln. Αυτό είναι κοπλιμάν για αυτό το υποκριτικό τέρας. Το ίδιο ισχύει για την Meryl Streep. Δεν υπάρχει ρόλος που να μην τον καταπιεί και καλά κάνει. Υπερ-θεατρικότητα; Μπορεί. Όπως όμως δεν υπάρχει ταινία που να συναγωνίζεται το υψηλό θέατρο, την αρχαία τραγωδία, τον Σέξπηαρ, τοιουτοτρόπως κουράστηκα να βλέπω σαλαμοποιημένες ερμηνείες (το δόγμα της «μαγκιάς του σκηνοθέτη»: Αυτός που πάνθ’ορά και εμείς που βολευόμαστε με όποιο πλάνο διαλέξει εκείνος). Επιζητώ να χορτάσω παίξιμο, αφήστε τη La Streep να σαρώσει το σύμπαν. Και το διαπράττει. Έχει καρκίνο στο στόμα (διπλής αυτό) και ψιλοκαράφλα από χημειοθεραπεία. Καταπίνει χάπια με τη σέσουλα, και φτύνει ασύστολα βρισίδια και ξεφτυλίκια προς ολόκληρη την οικογένεια.

Είναι η Vi (Violet Weston) μάνα τριών αδελφών (Roberts - Lewis - Nicholson) και φρέσκια χήρα του αυτοχειριασθέντος συγγραφέα Shepard. Οι λοιποί συγγενείς έρχονται στην οικογενειακή φόρμα (Οκλαχόμα) για την κηδεία και το μνημόσυνο δείπνο όπου ως μια άλλη Mary Tyrone του Long Day’s Journey Into The Night (το αριστούργημα του Γιουτζήν Ο’Νηλ) πυροβολεί αλήθειες πικρές, άσχημες, επονείδιστες. Η Barb (Julia Roberts) είναι πιο κοντά της ως χαρακτήρας, με έναν τρόπο η αγαπημένη της, αυτή την οποία επικρίνει για το ότι δεν αξιοποίησε το ταλέντο του πατέρα της. Τα ένοχα μυστικά πάνε κι έρχονται, οι μάχες συνεχίζονται κυριολεκτικά στα πατώματα, ενώ η μόνη παρουσία ηθικής και λογικής συμπυκνώνεται στην Ινδιάνα οικονόμο Johnna (Misty Upham), η παρουσία της οποίας ενοχλεί την Vi που συν τοις άλλοις έναν ρατσισμό τον έχει εύκολο. Εκεί που γίνεται λοιπόν της καραπορνάρας και ξεφεύγουμε προς την καρικατούρα, ο Wells δείχνει στωικότητα και δεν αφήνει χαρακτήρα ανοικονόμητο. Ενοχλεί η στατικότητα επιπέδου Carnage (Polanski) όσο και το αμήχανο τελείωμα που χαρίζει πόντους στην Roberts ως κέντρο βάρους της πλοκής κάτι που η Streep δεν αφήνει επουδενί να συμβεί όποτε εμφανίζεται στο πλάνο, με περούκα και γυαλιά Bob Dylan δεκαετίας ’60 και ένα ακόμα άψογο αξάν από τα μύρια που κρύβει στην υποκριτική της φαρέτρα.

Για πες: Το August: Osage County φέρνει σίγουρα τις δυο mega stars στα όσκαρ μαζί με το σενάριο, η δε προβληματικά συμβατική σκηνοθεσία του Wells καθιστά δυσχερή την υποψηφιότητα για καλύτερη ταινία. Την αλήθεια μου πάντως θα την πω: Καταδιασκέδασα με γουρουνίστικο βρυχηθμό το ξεκατίνιασμα που μπορεί να μην αγγίζει την παγερή τελειότητα του Festen, πάντως κάνει τις 2+ ώρες να φύγουν νεράκι, με τις σοκαριστικές αποκαλύψεις να πέφτουν με ρυθμό μεχικάνικης τελενοβέλας, σε μανδύα καλλιεπούς ομήγυρης book club.