Το Κρυφό Πάθος της Τερέζ Ντ.
του Claude Miller. Με τους Audrey Tautou, Gilles Lellouche, Anaïs Demoustier, Catherine Arditi, Isabelle Sadoyan, Stanley Weber, Francis Perrin
Τελευταία Επιθυμία
του zerVo (@moviesltd) 
Αναζητώντας τους λόγους ύπαρξης μια ακόμη κινηματογραφικής μεταφοράς του διάσημου μυθιστορήματος που ξεπήδησε από την έμπνευση του Francois Mauriac στα 1927, κατόπιν εκείνης της πραγματικά συγκινητικής, προ μισού αιώνα, με πρωταγωνίστρια την νεαρή τότε Emmanuelle Riva (υποψήφιας μόλις φέτος για Όσκαρ για το Amour), πραγματικά δυσκολεύτηκα να εντοπίσω κάποιον που θα με πείσει στ' αλήθεια. Μέχρι που (ελαφρώς μακαβρίως) συνειδητοποίησα πως επρόκειτο για την τελευταία επιθυμία μιας σπουδαίας προσωπικότητας του Γαλλικού σινεμά, του Claude Miller, που γνωρίζοντας πως θα αποχαιρετήσει σύντομα τα εγκόσμια (όπως και συνέβη στα τέλη του 2012) ζήτησε μια τελευταία χάρη από τον κινηματογραφικό Θεό. Καμία άρνηση φυσικά, συγκινητικό το δεδομένο, αλλά όχι κι ένα αποτέλεσμα που θα σημαδέψει μια φωτισμένη δημιουργική πορεία 45 χρόνων.
Νοτιοδυτική Γαλλία, τέλη της δεκαετίας του '20. Η νεαρή Τερέζ, κατόπιν έντονων πιέσεων της φαμίλιας της, θα πει το ναι στην γαμήλια πρόταση, ενός εκ των πλέον περιζήτητων γαμπρών της περιοχής, του εύπορου Μπερνάρ Ντεσκερού, πιστεύοντας πως έτσι θα διασφαλίσει το μέλλον της. Απελευθερωμένο πνεύμα από τα μικράτα της, πολύ γρήγορα θα νιώσει παγιδευμένη σε έναν γάμο που ποτέ της δεν ζήτησε, ούσα υποχρεωμένη να υπηρετεί έναν άντρα μονότονο, βαρετό, ακραίων πεποιθήσεων, αλλά και φιλάσθενο, που νοιάζεται μόνο για τα προσωπικά του ενδιαφέροντα, δίχως ποτέ του να δείξει λίγη συμπάθεια και στοργή στο πρόσωπο της.
Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, που θα προσθέσει στις υποχρεώσεις της, το μεγάλωμα ενός ακόμη πιο ανεπιθύμητου (σε εκείνη) παιδιού, θα γιγαντώσει ακόμη περισσότερο την απέχθεια που νιώθει για τον σύζυγο, αλλά και την εκνευριστικά εχθρική προς το πρόσωπο της μητέρα του. Με το περιοριστικό συναίσθημα να μεγεθύνεται, μοναδική της λύση είναι να βγάλει τον αδιάφορο Μπερνάρ από την μέση, ρίχνοντας πολύ περισσότερες σταγόνες αρσενικού στο διάλυμα που εκείνος πίνει κάθε βράδυ, πιστεύοντας πως θα γιάνει τις αρρώστιες του.
Για να πω την μαύρη αλήθεια, έχω διαβάσει κι έχω δει αμέτρητες άλλες υποθέσεις, που ο άντρας της φαμίλιας, συμπεριφερόταν στην κυρά του σαν σκουπίδι και από μέσα μου την παρότρυνα νοερά να πάρει τον νόμο στα χέρια της, να τον βγάλει από την μέση. Εδώ κάτι τέτοιο, δεν δικαιολογείται σε κανένα σημείο της ιστορίας. Ο χοντροειδής Ντεσκερού, ένας βαρετός μεσοαστός, ένας αδιόρθωτος φασίστας, ένας ανύπαρκτος εραστής, επ ουδενί δεν καταδικάζεται σε θάνατο από την Θεία Δίκη, που εδώ ορίζεται με το σταγονόμετρο - φονικό όπλο που έχει στα χέρια της η Τερέζ Ντ. Συνεπώς η περσόνα της, παρότι πολυάσχολη, πολύπλευρη και πιθανόν ελκυστική στην ματιά του θεατή, πολύ σύντομα εξελίσσεται σε ασυμπαθής ως φόνισσα, περιορίζοντας συνάμα και το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής ως το φινάλε.
Για πες: Μέσα σε ένα ήρεμο, καταπράσινο, ιδεώδες για πλάνα απομόνωσης περιβάλλον, η μουντή και γκρίζα φιγούρα της Audrey Tautou, παράταιρα απεικονίζει την (ανατρεπτική για την εποχή της) λογοτεχνική φιγούρα. Όχι. Αυτό το θλιμμένο στυλ, δεν ταιριάζει διόλου στην Αμελί Πουλέν, που μέσα από τις άλλες γλαφυρές, πολύχρωμες παρουσίες της, καλύπτει τις υπαρκτες ερμηνευτικές της ατέλειες. Αντίθετα ως δηλητηριασμένος μπρουτάλ μπουρζουάς, ο Gilles Lelouche, βγάζει μια ακόμη πτυχή του δυναμικού του ταλέντου, καταφέρνοντας τον εντέλει να επιβραβευθεί με μια κάποια συμπόνοια, που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα του την παρείχε κανείς.
Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, που θα προσθέσει στις υποχρεώσεις της, το μεγάλωμα ενός ακόμη πιο ανεπιθύμητου (σε εκείνη) παιδιού, θα γιγαντώσει ακόμη περισσότερο την απέχθεια που νιώθει για τον σύζυγο, αλλά και την εκνευριστικά εχθρική προς το πρόσωπο της μητέρα του. Με το περιοριστικό συναίσθημα να μεγεθύνεται, μοναδική της λύση είναι να βγάλει τον αδιάφορο Μπερνάρ από την μέση, ρίχνοντας πολύ περισσότερες σταγόνες αρσενικού στο διάλυμα που εκείνος πίνει κάθε βράδυ, πιστεύοντας πως θα γιάνει τις αρρώστιες του.
Για να πω την μαύρη αλήθεια, έχω διαβάσει κι έχω δει αμέτρητες άλλες υποθέσεις, που ο άντρας της φαμίλιας, συμπεριφερόταν στην κυρά του σαν σκουπίδι και από μέσα μου την παρότρυνα νοερά να πάρει τον νόμο στα χέρια της, να τον βγάλει από την μέση. Εδώ κάτι τέτοιο, δεν δικαιολογείται σε κανένα σημείο της ιστορίας. Ο χοντροειδής Ντεσκερού, ένας βαρετός μεσοαστός, ένας αδιόρθωτος φασίστας, ένας ανύπαρκτος εραστής, επ ουδενί δεν καταδικάζεται σε θάνατο από την Θεία Δίκη, που εδώ ορίζεται με το σταγονόμετρο - φονικό όπλο που έχει στα χέρια της η Τερέζ Ντ. Συνεπώς η περσόνα της, παρότι πολυάσχολη, πολύπλευρη και πιθανόν ελκυστική στην ματιά του θεατή, πολύ σύντομα εξελίσσεται σε ασυμπαθής ως φόνισσα, περιορίζοντας συνάμα και το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής ως το φινάλε.
Για πες: Μέσα σε ένα ήρεμο, καταπράσινο, ιδεώδες για πλάνα απομόνωσης περιβάλλον, η μουντή και γκρίζα φιγούρα της Audrey Tautou, παράταιρα απεικονίζει την (ανατρεπτική για την εποχή της) λογοτεχνική φιγούρα. Όχι. Αυτό το θλιμμένο στυλ, δεν ταιριάζει διόλου στην Αμελί Πουλέν, που μέσα από τις άλλες γλαφυρές, πολύχρωμες παρουσίες της, καλύπτει τις υπαρκτες ερμηνευτικές της ατέλειες. Αντίθετα ως δηλητηριασμένος μπρουτάλ μπουρζουάς, ο Gilles Lelouche, βγάζει μια ακόμη πτυχή του δυναμικού του ταλέντου, καταφέρνοντας τον εντέλει να επιβραβευθεί με μια κάποια συμπόνοια, που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα του την παρείχε κανείς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική