Ο Μπάτλερ
του Lee Daniels. Με τους Forest Whitaker, Oprah Winfrey, David Oyelowo, Elijah Kelley, David Banner, Mariah Carey, Terrence Howard, Adriane Lenox, Yaya DaCosta, Alex Pettyfer, Vanessa Redgrave, Nelsan Ellis, Jesse Williams, Robin Williams, James DuMont, Robert Aberdeen, James Marsden, Minka Kelly, Cuba Gooding, Jr., Lenny Kravitz, Clarence Williams, Colman Domingo, Liev Schreiber, John Cusack, Alex Manette, Colin Walker, Alan Rickman, Jane Fonda
Forest Black
του gaRis (@takisgaris) 
Ο Γιουτζήν Άλλεν (για τις ανάγκες της ταινίας Σήσηλ Γκέινς, ενσαρκωμένος από τον Forest Whitaker) υπηρέτησε ως μπάτλερ στον Λευκό Οίκο οχτώ Αμερικανούς προέδρους, από τον Αϊζενχάουερ (Robin Williams) στα 1957 ως τον Ρέηγκαν (Alan Rickman) στα 1986. Φτωχό νεγράκι από την Τζόρτζα που στα 1926 είχε ήδη δει τον νεαρό σκλαβοκτήμονα (Alex Pettyfer) να παίρνει μπροστά στα μάτια του πατέρα την ομορφούλα μάνα του (Mariah Carey) και να τη βιάζει στην κοντινή καλύβα, προτού γυρίσει να καθαρίσει στο δόξα πατρί τον ανήμπορο σύζυγο επειδή τόλμησε να αρθρώσει έναν μόνο φθόγγο διαμαρτυρίας. Ο Σήσηλ μονομιάς μυήθηκε στον κόσμο που οι νίγκερς είχαν έναν μόνο ρόλο στην καθημερινή πάλη για επιβίωση: Αυτόν του υπηρέτη-βωβού παρατηρητή.
Παντρεύεται την τσαχπινογαργαλιάρα Γκλόρια (Oprah Winfrey) που την παραμελεί ως αρχιμπάτλερ γι’αυτό και του βερνικώνει το κέρατο με τον ξεδοντιάρη εραστάκο Τέρενς (Terrence Howard), αφού πρώτα του χαρίσει δυο γιους, τον μαχητή των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων (David Oyelowo), αδυναμία της συζύγου και όνειδος του Μπαρμπα-Θωμά Σήσηλ και την αδυναμία του ιδίου, τον μικρότερο Elijah Kelley, που θα καταταγεί στον ιερό «απευλευθερωτικό» αγώνα του Βιετνάμ. Στο μεταξύ ο παπα Γκέινς διανύει τον προσωπικό του Γολγοθά στον κυριολεκτικά λευκό οίκο στην πάλη για ίσες αμοιβές μεταξύ των μπάτλερ, παρέα με τα φιλαράκια του Lenny Kravitz και Cuba Gooding Jr.
Στις ενωμένες πολιτείες διανύουμε καταφανώς την Obama εποχή όπου οτιδήποτε μαύρο βαίνει προς την πλήρη αποκατάστασή του και σε - επιτέλους - χολυγουντιανό επίπεδο: ειρήσθω ότι τον τελευταίο μισό αιώνα μόνο οι Sidney Poitier (ο οποίος έξοχα ξεμπροστιάζεται εδώ ως λευκή φαντασίωση περί του ιδεώδους νέγρου), Denzel Washington (το σημείο αναφοράς του μαύρου κινηματογραφικού θέσπιδος) και εντελώς πρόσφατα οι Morgan Freeman, Halle Berry, ο ίδιος ο Forest Whitaker που βγάζει μάτια εδώ καθώς και η Octavia Spencer στο γλυκερό The Help έχουν κερδίσει όσκαρ υποκριτικής. Το οποίο Οι Υπηρέτριες, μαζί με το υπερτιμημένο βάναυσα Forrest Gump, είναι ευκολοδιάκριτα οι συνιστώσες του μπρουνταλά μαύρου δημιουργού Lee Daniels (Precious, The Paperboy), στην μορορλέσικη προσπάθειά του να κρατήσει ένα PG-13 επίπεδο σε ένα δράμα που τη μια σπάει κόκαλα, ειδικά στις σκηνές φυλετικού ή οικογενειακού δράματος και την άλλη βγάζει μειδίαμα από το μισκαστάρισμα των Αμερικανών προέδρων (με προεξάρχοντες τους Williams / Αϊζενχάουερ, Cusack / Νίξον αλλά και τον James Marsden / JFK) σε σημείο που τις διεκπεραιωτικές ερμηνείες των Liev Schreiber / Τζόνσον και του ζεύγους Jane Fonda - Alan Rickman / Ρέηγκαν να τις δέχεσαι με ανακούφιση.
Το στοίχημα του Daniels για μια ταινία χορταστική, ιδωμένη από μονομερώς μαύρο φακό, γεμάτη παλμό και συγκίνηση είναι εύκολα κερδισμένο χάρη στην μαχητική ευαισθησία του Danny Oyelowo και στη ρευστή, ιδανικά αυθεντική κατάθεση ψυχής από τη διασημότερη γυναίκα στον πλανήτη, δεκαπέντε χρόνια μετά το Beloved κι άλλα τόσο από την πρώτη υποψηφιότητά της για το The Color Purple. Το περσινό τιμητικό όσκαρ απλά της άνοιξε την όρεξη και αν ο Harvey Weinstein δεν κάνει το ολέθριο σφάλμα να τη βάλει απέναντι στην Meryl Streep (August: Osage County) σε δεύτερο ρόλο, μιλάμε περί ιστορικού θριάμβου για μια πάμπτωχη κοπέλα που ενσάρκωσε διαχρονικά το μπλακ αμέρικαν ντρήμ. Οι σαρανταένας παραγωγοί του Lee Daniels The Butler (ο τίτλος είναι αποτέλεσμα δικαστικής διαμάχης που κατοχύρωσε τον σύντομο τίτλο σε μια ξεχασμένη παραγωγή του 1916), ρεκόρ αξεπέραστο , δηλωτικό του ότι πρόκειται για πρότζεκτ καρδιάς με μπροστάρισσα τη Laura Ziskin που πέθανε προ πενταετίας, πρώτη ούσα γυναίκα παραγωγός των όσκαρς (74η Απονομή), το οποίο, σε μια βραδιά που η διασημότερη λεσβία του πλανήτη και διάδοχος της Oprah, Ellen DeGeneres παρουσιάζει ξανά, έχει πολλές πιθανότητες διάκρισης, δεδομένου του δυνατού πρώτου τριημέρου που άνετα ισοσκέλισε το πενιχρό μπάτζετ των $25Μ.
Για πες: Στην καλύτερη ως σήμερα ταινία του Daniels, ο Forest - μπλακ - Whitaker, είναι ωριμότερος από ποτέ, ίσως ο συγκλονιστικότερος μαύρος θεσπιεύς που έχει περάσει από το πανί. Εφέτος είναι η χρονιά του, αν αναλογιστούμε ότι είναι υπεύθυνος παραγωγής για το εξαιρετικά ευθύτομο Fruitvale Station, το ανεξάρτητο διαμάντι της φετινής κινηματογραφικής εσοδείας. Οι φακοί των ματιών του βαρύνουν από συγκρατημένο πόνο, φυλακισμένη οργή, μαρτυρική αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος τωραδά πως θα κερδίσει το δεύτερο αγαλματίδιο μετά την απόδοση του κτηνώδους Ίντι Αμίν Νταντά, όμως θα δηλώσω περίτρανα ότι το παθιασμένο μειράκιο του Bird και ο αρχετυπικός σαμουράι Ghost Dog έχουν διαπλάσει έναν ηθοποιό που ο τίμιος Poitier και ο αίλουρας Denzel θα έπρεπε να στέκονται προσοχή στο πέρασμά του, όπως ο διάδοχος του Σήσηλ στο The Butler, λίγο πριν τον οδηγήσει στην κατ’ιδίαν συνάντησή του, εικοσιδύο χρόνια μετά τη φυγή του από τον Λευκό Οίκο, με τον πρώτο μαύρο πλανητάρχη Barrack Obama.
Στις ενωμένες πολιτείες διανύουμε καταφανώς την Obama εποχή όπου οτιδήποτε μαύρο βαίνει προς την πλήρη αποκατάστασή του και σε - επιτέλους - χολυγουντιανό επίπεδο: ειρήσθω ότι τον τελευταίο μισό αιώνα μόνο οι Sidney Poitier (ο οποίος έξοχα ξεμπροστιάζεται εδώ ως λευκή φαντασίωση περί του ιδεώδους νέγρου), Denzel Washington (το σημείο αναφοράς του μαύρου κινηματογραφικού θέσπιδος) και εντελώς πρόσφατα οι Morgan Freeman, Halle Berry, ο ίδιος ο Forest Whitaker που βγάζει μάτια εδώ καθώς και η Octavia Spencer στο γλυκερό The Help έχουν κερδίσει όσκαρ υποκριτικής. Το οποίο Οι Υπηρέτριες, μαζί με το υπερτιμημένο βάναυσα Forrest Gump, είναι ευκολοδιάκριτα οι συνιστώσες του μπρουνταλά μαύρου δημιουργού Lee Daniels (Precious, The Paperboy), στην μορορλέσικη προσπάθειά του να κρατήσει ένα PG-13 επίπεδο σε ένα δράμα που τη μια σπάει κόκαλα, ειδικά στις σκηνές φυλετικού ή οικογενειακού δράματος και την άλλη βγάζει μειδίαμα από το μισκαστάρισμα των Αμερικανών προέδρων (με προεξάρχοντες τους Williams / Αϊζενχάουερ, Cusack / Νίξον αλλά και τον James Marsden / JFK) σε σημείο που τις διεκπεραιωτικές ερμηνείες των Liev Schreiber / Τζόνσον και του ζεύγους Jane Fonda - Alan Rickman / Ρέηγκαν να τις δέχεσαι με ανακούφιση.
Το στοίχημα του Daniels για μια ταινία χορταστική, ιδωμένη από μονομερώς μαύρο φακό, γεμάτη παλμό και συγκίνηση είναι εύκολα κερδισμένο χάρη στην μαχητική ευαισθησία του Danny Oyelowo και στη ρευστή, ιδανικά αυθεντική κατάθεση ψυχής από τη διασημότερη γυναίκα στον πλανήτη, δεκαπέντε χρόνια μετά το Beloved κι άλλα τόσο από την πρώτη υποψηφιότητά της για το The Color Purple. Το περσινό τιμητικό όσκαρ απλά της άνοιξε την όρεξη και αν ο Harvey Weinstein δεν κάνει το ολέθριο σφάλμα να τη βάλει απέναντι στην Meryl Streep (August: Osage County) σε δεύτερο ρόλο, μιλάμε περί ιστορικού θριάμβου για μια πάμπτωχη κοπέλα που ενσάρκωσε διαχρονικά το μπλακ αμέρικαν ντρήμ. Οι σαρανταένας παραγωγοί του Lee Daniels The Butler (ο τίτλος είναι αποτέλεσμα δικαστικής διαμάχης που κατοχύρωσε τον σύντομο τίτλο σε μια ξεχασμένη παραγωγή του 1916), ρεκόρ αξεπέραστο , δηλωτικό του ότι πρόκειται για πρότζεκτ καρδιάς με μπροστάρισσα τη Laura Ziskin που πέθανε προ πενταετίας, πρώτη ούσα γυναίκα παραγωγός των όσκαρς (74η Απονομή), το οποίο, σε μια βραδιά που η διασημότερη λεσβία του πλανήτη και διάδοχος της Oprah, Ellen DeGeneres παρουσιάζει ξανά, έχει πολλές πιθανότητες διάκρισης, δεδομένου του δυνατού πρώτου τριημέρου που άνετα ισοσκέλισε το πενιχρό μπάτζετ των $25Μ.
Για πες: Στην καλύτερη ως σήμερα ταινία του Daniels, ο Forest - μπλακ - Whitaker, είναι ωριμότερος από ποτέ, ίσως ο συγκλονιστικότερος μαύρος θεσπιεύς που έχει περάσει από το πανί. Εφέτος είναι η χρονιά του, αν αναλογιστούμε ότι είναι υπεύθυνος παραγωγής για το εξαιρετικά ευθύτομο Fruitvale Station, το ανεξάρτητο διαμάντι της φετινής κινηματογραφικής εσοδείας. Οι φακοί των ματιών του βαρύνουν από συγκρατημένο πόνο, φυλακισμένη οργή, μαρτυρική αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος τωραδά πως θα κερδίσει το δεύτερο αγαλματίδιο μετά την απόδοση του κτηνώδους Ίντι Αμίν Νταντά, όμως θα δηλώσω περίτρανα ότι το παθιασμένο μειράκιο του Bird και ο αρχετυπικός σαμουράι Ghost Dog έχουν διαπλάσει έναν ηθοποιό που ο τίμιος Poitier και ο αίλουρας Denzel θα έπρεπε να στέκονται προσοχή στο πέρασμά του, όπως ο διάδοχος του Σήσηλ στο The Butler, λίγο πριν τον οδηγήσει στην κατ’ιδίαν συνάντησή του, εικοσιδύο χρόνια μετά τη φυγή του από τον Λευκό Οίκο, με τον πρώτο μαύρο πλανητάρχη Barrack Obama.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική