Μια Στάση πριν το Τέλος
του Ryan Coogler. Με τους Michael B. Jordan, Octavia Spencer, Melonie Diaz, Ahna O'Reilly, Kevin Durand, Chad Michael Murray
Κάθε Μέρα Είναι Μια Τελευταία Ευκαιρία
του gaRis (@takisgaris) 
Πόσοι ζούμε για το τώρα; Ρωτάω σοβαρά και έντιμα, χωρίς ουδεμιά διάθεση για κήρυγμα. Είμαι άλλωστε αποδεδειγμένα από εκείνους που αναβάλλουν τη στιγμή στο κυνήγι ενός ανυπόστατου λαμπρύνοντος μεθαύριο. Κι όμως, είσαι ή δεν είσαι καλός ή κακός, χρήσιμος ή επικίνδυνος, άγιος ή σκατόπουστος (χωρίς τον παραμικρό σεξουαλικό προσδιορισμό αυτό), εδώ και τώρα. Η στιγμή που περνά και χάνεται, χάνεται. Η επιλογή που χτυπά και πίσω δε γυρνά. Τι σημαίνει «το παίρνω πίσω»; Τίποτα. Τίποτα δε μπορεί να γυρίσει πίσω γιατί ότι γίνεται δε ξεγίνεται. Μετά από εκεί υπάρχουν τα δίδυμα αδελφάκια Συγχώρεση και Ενοχή. Άσπονδα αλλά και αλληλοσυμπληρούμενα. Όπως ο θύτης και το θύμα. Το έγκλημα και η τιμωρία. Ή Κάθαρση.
Μια Πρωτοχρονιά στη φυλακή. Ορφανός. Μόλις πατημένα τα είκοσι χρόνια. Παιδί του μαύρου γκέτο στο Καλιφορνέζικο Bay. Να διώχνει τη Sophina που έρχεται γεμάτη μητρικό έλεος να τον επισκεφθεί κι αυτός αλητάκος, μπλεγμένος με μαριχουάνες κι έτοιμος για καυγά με τους ρατσίστες συγκρατούμενους του. Τη διώχνει γιατί της ζητά βίαια μια αγκαλιά που δεν ταιριάζει με την κακή του διαγωγή. Έχει τη Wanda, μια φιλενάδα που την αγαπά απατώντας την και μια δίχρονη κορούλα την Τ. που λατρεύει, γιατί αποτελεί το μόνο υγιές κομμάτι της γεμάτης αχρείαστες προφάσεις ζωή του. Ο Oscar Grant πρέπει να αλλάξει πολλά και δείχνει αποφασισμένος να το κάνει την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2011, στα γενέθλια της μάνας που ποτέ δεν τον αδίκησε, όπως ο ιδιοκτήτης του μπακάλικου που δεν τον παίρνει πίσω, αφού τον απέλυσε γιατί αργούσε να έρθει τα πρωινά στη δουλειά. Ο Oscar πετά τη μαριχουάνα στη θάλασσα, προσπαθεί μάταια να σώσει έναν αδέσποτο σκύλο που ασυνείδητος οδηγός πατά μπροστά στα μάτια του, βοηθά άγνωστο κόσμο σε μικροπράγματα, πασχίζοντας αυτό που η επιρρεπής στην ασωτία προσωπικότητά του τον σπρώχνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα: Το τέλος του χρόνου του.
Το πάρτι στο σπίτι της μαμάς κυλά ευτυχισμένα, όμως ο Oscar θέλει να πάρει τη Wanda και να αλλάξουν Πρωτοχρονιά ντάουντάουν παρέα με τα φιλαράκια. Η Sophina τον πείθει να πάρουν τον ηλεκτρικό για να μπορούν να πιουν χωρίς να χρειαστεί να οδηγήσουν μετά. Όλα κυλούν γλυκά κι ανέμελα ώσπου ο δρόμος της επιστροφής κάνει στοπ στο Fruitvale Station. «Ζήσε την κάθε μέρα σου σα νάναι η τελευταία» λέει η λαϊκή ρήση. Ποιος μπορεί να το πει αυτό σε έναν άνθρωπο εικοσιδύο, δεκαδύο, δύο ετών χωρίς να κομπιάσει μπρος στη θεότυφλη ειμαρμένη; Πόσω μάλλον όταν αυτός που θα κόψει το νήμα δεν είναι άλλος από το επιτετραμμένο όργανο της τάξης και ασφάλειας των πολιτών. O Oscar Grant, ο άδικος χαμός του οποίου ξεσήκωσε τη μαύρη κοινότητα του Bay σε διαδηλώσεις, δε βρήκε δικαίωση από την μόλις 11μηνη φυλάκιση του φονιά αστυνομικού. Ευτύχησε όμως μετά θάνατο, να κατακτήσει την αθανασία με αυτή την ταινία που καθορίζει κινηματογραφικά το πρώτο 7μηνο του 2013.
Δύο εικοσιεξάρηδες. Ο σκηνοθέτης, Ryan Coogler. O πρωταγωνιστής του, Michael B. Jordan (Chronicle). Ο πρώτος, ξεκινά με πρώτο πλάνο τη σκηνή της δολοφονίας, παρμένη από κινητά συνεπιβατών. Εκεί ακριβώς είσαι νοκ ντάουν. Ο,τι ακολουθεί, με νατουραλισμό και στιλπνότητα, είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ένα αναπόδραστο δράμα από όπου μέχρι την τελική σκηνή θες να το σκάσει(ς) γιατί οι άνθρωποι είμαστε στο μεδούλι μας πλάσματα της δεύτερης ευκαιρίας. Γιατί ο «κακός» μπορεί να χρισθεί θύμα αυτοστιγμεί, ως παιδί μιας μάνας, σύντροφος μιας άλλης μάνας, του δικού του βλασταριού. Κανένα ειδικό εφέ. Διαπεραστικά πλάνα και αληθινοί χαρακτήρες. Ο Jordan μόνο με τον νεαρό Denzel Washington μπορεί να συγκριθεί. Με μια γοητεία του δρόμου, έτοιμος να πιάσει την κροτίδα που θα του σκάσει στα χέρια. Η μάνα - Octavia Spencer (χάρη στην οποία αλλά και στον μέγα και εντελώς αντι-σταρ συμπαραγωγό της εδώ Forest Whitaker που θα τρελάνει κόσμο φέτο με το Lee Daniels The Butler υπάρχει αυτή η ταινία) δίνει και ερμηνευτικά την ατσάλινη ψυχούλα της σε αυτό το pet project που ενώ κόστισε κάτι παραπάνω από 200 χιλιάρικα, έσκισε στο Sundance κι αγοράστηκε από την TWC για $2.5Μ, βγάζοντας ήδη $11Μ κι έπεται συνέχεια.
Για πες: Θα φτάσει το Fruitvale Station στα Oscars; Ο Oscar του Michael B. Jordan είναι άξιος να το κάνει. Το ίδιο και η ταινία, όσο κι αν κάποιοι την απορρίψουν για μονομέρεια ή αγιοποίηση του αλητάκου Grant. Όσο η αμερικανική δικαιοσύνη συνεχίζει να νομιμοποιεί την τυφλή αστυνομική βία με πρόδηλη φυλετική απόχρωση, όπως πρόσφατα με την υπόθεση Zimmerman, τόσο η γενναιότητα αυτού του είδους πολιτικού σινεμά θα μας χτυπά γροθιά ίσα στα μούτρα. Μιάμιση ώρα οργής που θα αγγίξει τα αγνότερα ύφαλα της δικαιοσύνης μέσα στην ψυχή είναι μια κερδισμένη ώρα. Γιατί κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η τελευταία.
Το πάρτι στο σπίτι της μαμάς κυλά ευτυχισμένα, όμως ο Oscar θέλει να πάρει τη Wanda και να αλλάξουν Πρωτοχρονιά ντάουντάουν παρέα με τα φιλαράκια. Η Sophina τον πείθει να πάρουν τον ηλεκτρικό για να μπορούν να πιουν χωρίς να χρειαστεί να οδηγήσουν μετά. Όλα κυλούν γλυκά κι ανέμελα ώσπου ο δρόμος της επιστροφής κάνει στοπ στο Fruitvale Station. «Ζήσε την κάθε μέρα σου σα νάναι η τελευταία» λέει η λαϊκή ρήση. Ποιος μπορεί να το πει αυτό σε έναν άνθρωπο εικοσιδύο, δεκαδύο, δύο ετών χωρίς να κομπιάσει μπρος στη θεότυφλη ειμαρμένη; Πόσω μάλλον όταν αυτός που θα κόψει το νήμα δεν είναι άλλος από το επιτετραμμένο όργανο της τάξης και ασφάλειας των πολιτών. O Oscar Grant, ο άδικος χαμός του οποίου ξεσήκωσε τη μαύρη κοινότητα του Bay σε διαδηλώσεις, δε βρήκε δικαίωση από την μόλις 11μηνη φυλάκιση του φονιά αστυνομικού. Ευτύχησε όμως μετά θάνατο, να κατακτήσει την αθανασία με αυτή την ταινία που καθορίζει κινηματογραφικά το πρώτο 7μηνο του 2013.
Δύο εικοσιεξάρηδες. Ο σκηνοθέτης, Ryan Coogler. O πρωταγωνιστής του, Michael B. Jordan (Chronicle). Ο πρώτος, ξεκινά με πρώτο πλάνο τη σκηνή της δολοφονίας, παρμένη από κινητά συνεπιβατών. Εκεί ακριβώς είσαι νοκ ντάουν. Ο,τι ακολουθεί, με νατουραλισμό και στιλπνότητα, είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ένα αναπόδραστο δράμα από όπου μέχρι την τελική σκηνή θες να το σκάσει(ς) γιατί οι άνθρωποι είμαστε στο μεδούλι μας πλάσματα της δεύτερης ευκαιρίας. Γιατί ο «κακός» μπορεί να χρισθεί θύμα αυτοστιγμεί, ως παιδί μιας μάνας, σύντροφος μιας άλλης μάνας, του δικού του βλασταριού. Κανένα ειδικό εφέ. Διαπεραστικά πλάνα και αληθινοί χαρακτήρες. Ο Jordan μόνο με τον νεαρό Denzel Washington μπορεί να συγκριθεί. Με μια γοητεία του δρόμου, έτοιμος να πιάσει την κροτίδα που θα του σκάσει στα χέρια. Η μάνα - Octavia Spencer (χάρη στην οποία αλλά και στον μέγα και εντελώς αντι-σταρ συμπαραγωγό της εδώ Forest Whitaker που θα τρελάνει κόσμο φέτο με το Lee Daniels The Butler υπάρχει αυτή η ταινία) δίνει και ερμηνευτικά την ατσάλινη ψυχούλα της σε αυτό το pet project που ενώ κόστισε κάτι παραπάνω από 200 χιλιάρικα, έσκισε στο Sundance κι αγοράστηκε από την TWC για $2.5Μ, βγάζοντας ήδη $11Μ κι έπεται συνέχεια.
Για πες: Θα φτάσει το Fruitvale Station στα Oscars; Ο Oscar του Michael B. Jordan είναι άξιος να το κάνει. Το ίδιο και η ταινία, όσο κι αν κάποιοι την απορρίψουν για μονομέρεια ή αγιοποίηση του αλητάκου Grant. Όσο η αμερικανική δικαιοσύνη συνεχίζει να νομιμοποιεί την τυφλή αστυνομική βία με πρόδηλη φυλετική απόχρωση, όπως πρόσφατα με την υπόθεση Zimmerman, τόσο η γενναιότητα αυτού του είδους πολιτικού σινεμά θα μας χτυπά γροθιά ίσα στα μούτρα. Μιάμιση ώρα οργής που θα αγγίξει τα αγνότερα ύφαλα της δικαιοσύνης μέσα στην ψυχή είναι μια κερδισμένη ώρα. Γιατί κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η τελευταία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική