Μια Βραδιά στο Σαιν Τροπέ
της Danièle Thompson. Με τους Eric Elmosnino, Lou de Laâge, Kad Merad, Clara Ponsot, Max Boublil, Monica Bellucci, Ivry Gitlis, Valérie Bonneton
Το πολύ το Αλληλούια...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν διαφωνώ, βγάζουν μια καλοκαιρινή δροσιά, όλες αυτές οι φραντσέζικες πολυπρόσωπες κομεντί, που μαζεύουν στην αγκάλη του στόρι τους πάνω από μια ντουζίνα διαφορετικούς ανθρώπους, εστιάζοντας στην νεύρωση και την ιδιαιτερότητα του καθενός. Εκτός από το ηθογραφικόν του πράγματος και της σημειολογικής μετατροπής του στενού φαμιλιάρικου μικρόκοσμου, στα ευρύτερα πλαίσια της κοινωνίας, πρέπει οι αιώνιοι φίλοι μας οι τρικολόρ να κατανοήσουν, πως αν θέλουν να δουν την φιλμική τους πραμάτεια ως εξαγώγιμο προιόν, θα πρέπει να διεθνοποιήσουν κάπως τις θεματικές τους, ώστε να τις αντιλαμβάνεται και ο υπόλοιπος κοσμάκης. Και κάτι τέτοιο να γίνει με εμπνευσμένο τρόπο κι όχι όπως εδώ χοντροειδώς, άντε πήραμε τις μισές εβραϊκές θρησκευτικές συνήθεις και πάμε να σπάσουμε πλάκα μαζί τους...
Παραμονή του γάμου της θυγατέρας του και ο πλούσιος κοσμηματοπώλης Ρόνι είναι πανέτοιμος να παραδώσει το χέρι της, στον πολλά υποσχόμενο γαμπρό. Στιγμές μόνο πριν ξεκινήσει η χαρμόσυνη τελετή, ένα θλιβερό μαντάτο θα σκεπάσει την ατμόσφαιρα, εφόσον η λατρεμένη σύζυγος του αδελφού του, ενός βαθιά θρησκόληπτου αλλά διάσημου βιολονίστα, που έχει σαν έδρα την Νέα Υόρκη, θα πέσει θύμα της ματαιοδοξίας της. Πένθος αντί για πανηγύρια? Καθώς τα πάντα θα πάνε στραβά στην εξώδιο ακολουθία της άμοιρης γυναίκας και το φέρετρο με το πτώμα της θα πρέπει να παραμείνει άταφο, ωσότου οι νεκροθάφτες να ανοίξουν μεγαλύτερο λάκκο που θα το χωρέσει, η προγραμματισμένη από καιρό παντρειά στην λαμπερή έπαυλη της Γαλλικής Ριβιέρας, δεν μπορεί να πάρει αναβολή. Στέφανα πάνω στα στεφάνια? Και που είσαι ακόμη...
Η κωμικοτραγική και γεμάτη έντονα συναισθηματικά κοντράστ ιστορία περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, από την (επεξηγούμενη) απόσταση που έχει προκληθεί με τον καιρό στις συμπεριφορές των οικογενειών των δύο αδελφών. Τα πάντα μοιρασμένα, τίποτα κοινό. Οι μεν κοντινοί του μεγαλύτερου, καλοπερασάκηδες, φανατικοί της ακριβής ζωής και των υλικών αγαθών, ενίοτε σνομπ και ψηλομύτες, έρχονται σε άμεση αντιδιαστολή με τους κουλτουριάρηδες, ανθρώπους του πνεύματος αλλά και της θρησκείας, που συνοδεύουν τον μικρότερο, τον καλλιτέχνη. Αν σε όλο αυτό το αταίριαστο οικογενειακό reunion προστεθεί ένας υπερήλικας παππούς, που εκδηλώνει γεροντική άνοια όποτε και άμα του καπνίσει, αλλά και τα βέλη του φτερωτού θεού έρωτα, που θα λαβώσουν τους νεαρότερους της ομήγυρης, με τον λάθος όμως τρόπο, τότε προκαλείται μύλος, που δεν διορθώνεται εύκολα...
Πρόκειται για την πέμπτη σκηνοθετική απόπειρα της Daniele Thompson, όπως πάντα με την συνοδεία του λατρεμένου της γιου Christopher στην σύλληψη του σεναρίου, που για να κατανοήσουμε το πόσο ψηλά την έχει τοποθετημένη το γαλλικό σινεμά, θα πρέπει να ανατρέξουμε γύρω στις τέσσερις δεκαετίες πριν, για να θυμηθούμε πως η δικής της έμπνευσης σπαρταριστή Ασύλληπτη Απόδραση με τους θρυλικούς De Finess και Bourville, είχε αποτελέσει μοναδικό εισπρακτικό θρίαμβο. Η εβδομηντάχρονη, που δεν το βάζει όμως κάτω, ουσιαστικά επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς μοτίβο με τις προηγούμενες ταινίες της, με πιο διάσημες το Jet Lag, το Orchestra Seats και το Code A Change, δηλαδή την συνάθροιση πολλών προσώπων στο πανί και την κάμερα να παρακολουθεί την ζωή του καθενός κτίζοντας ένα ιδιόμορφο και πολυποίκιλο κοινωνικό παζλ.
Για πες: Εδώ η σκεπτική, δεν έχει την ίδια ακριβώς επιτυχία με τις περασμένες φορές, όμως, θες γιατί το μονότονο τέμπο επαναλαμβάνεται πολλές περισσότερες φορές από το επιτρεπτό, θες γιατί τα ανέκδοτα περιστρέφονται κατά βάση γύρω από παραδόσεις ελάχιστα γνώριμες μας, θες, κυρίως, διότι η μίξη δράματος και αστείου δεν έχει την σωστή χημεία. Τα δύο κεντρικά πρόσωπα του Des Gens qui S'Embrassent, τα δύο αδέλφια, αποδίδονται με γλαφυρότητα από τον Eric Elsosnino και τον (καλύτερο του) Kad Merad, ενώ το παλαμάκι της πλατείας κλέβουν τόσο τα ανερχόμενα αστεράκια Lou de Laage και Max Boublil, όσο και ο κοντά αιωνόβιος Ivry Gitlis, που αεικίνητος ως Μαθουσάλας, φτιάχνει διασκεδαστικό κλίμα με την κεφάτη παρουσία του. Α, δεν ξεχνιέται βεβαίως η Monica, με το μονίμως κατακόκκινο εσώ, που αρκεί να εκστομίσει με το το γνώριμο πάθος ένα ιταλιάνικο σιχτίρ, για να λιώσεις - ξανά - στην θωριά της...
Η κωμικοτραγική και γεμάτη έντονα συναισθηματικά κοντράστ ιστορία περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, από την (επεξηγούμενη) απόσταση που έχει προκληθεί με τον καιρό στις συμπεριφορές των οικογενειών των δύο αδελφών. Τα πάντα μοιρασμένα, τίποτα κοινό. Οι μεν κοντινοί του μεγαλύτερου, καλοπερασάκηδες, φανατικοί της ακριβής ζωής και των υλικών αγαθών, ενίοτε σνομπ και ψηλομύτες, έρχονται σε άμεση αντιδιαστολή με τους κουλτουριάρηδες, ανθρώπους του πνεύματος αλλά και της θρησκείας, που συνοδεύουν τον μικρότερο, τον καλλιτέχνη. Αν σε όλο αυτό το αταίριαστο οικογενειακό reunion προστεθεί ένας υπερήλικας παππούς, που εκδηλώνει γεροντική άνοια όποτε και άμα του καπνίσει, αλλά και τα βέλη του φτερωτού θεού έρωτα, που θα λαβώσουν τους νεαρότερους της ομήγυρης, με τον λάθος όμως τρόπο, τότε προκαλείται μύλος, που δεν διορθώνεται εύκολα...
Πρόκειται για την πέμπτη σκηνοθετική απόπειρα της Daniele Thompson, όπως πάντα με την συνοδεία του λατρεμένου της γιου Christopher στην σύλληψη του σεναρίου, που για να κατανοήσουμε το πόσο ψηλά την έχει τοποθετημένη το γαλλικό σινεμά, θα πρέπει να ανατρέξουμε γύρω στις τέσσερις δεκαετίες πριν, για να θυμηθούμε πως η δικής της έμπνευσης σπαρταριστή Ασύλληπτη Απόδραση με τους θρυλικούς De Finess και Bourville, είχε αποτελέσει μοναδικό εισπρακτικό θρίαμβο. Η εβδομηντάχρονη, που δεν το βάζει όμως κάτω, ουσιαστικά επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς μοτίβο με τις προηγούμενες ταινίες της, με πιο διάσημες το Jet Lag, το Orchestra Seats και το Code A Change, δηλαδή την συνάθροιση πολλών προσώπων στο πανί και την κάμερα να παρακολουθεί την ζωή του καθενός κτίζοντας ένα ιδιόμορφο και πολυποίκιλο κοινωνικό παζλ.
Για πες: Εδώ η σκεπτική, δεν έχει την ίδια ακριβώς επιτυχία με τις περασμένες φορές, όμως, θες γιατί το μονότονο τέμπο επαναλαμβάνεται πολλές περισσότερες φορές από το επιτρεπτό, θες γιατί τα ανέκδοτα περιστρέφονται κατά βάση γύρω από παραδόσεις ελάχιστα γνώριμες μας, θες, κυρίως, διότι η μίξη δράματος και αστείου δεν έχει την σωστή χημεία. Τα δύο κεντρικά πρόσωπα του Des Gens qui S'Embrassent, τα δύο αδέλφια, αποδίδονται με γλαφυρότητα από τον Eric Elsosnino και τον (καλύτερο του) Kad Merad, ενώ το παλαμάκι της πλατείας κλέβουν τόσο τα ανερχόμενα αστεράκια Lou de Laage και Max Boublil, όσο και ο κοντά αιωνόβιος Ivry Gitlis, που αεικίνητος ως Μαθουσάλας, φτιάχνει διασκεδαστικό κλίμα με την κεφάτη παρουσία του. Α, δεν ξεχνιέται βεβαίως η Monica, με το μονίμως κατακόκκινο εσώ, που αρκεί να εκστομίσει με το το γνώριμο πάθος ένα ιταλιάνικο σιχτίρ, για να λιώσεις - ξανά - στην θωριά της...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική