Η Αγάπη δεν Έρχεται Μόνη
του James Huth. Με τους Gad Elmaleh, Sophie Marceau, Maurice Barthélemy, Bérénice Marlohe, Michaël Abiteboul, François Berléand, Julie-Anne Roth, Macha Méril
Σα-Σαρλότ!
του zerVo (@moviesltd) 
Ύμνος αντί προλόγου. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία, μα καμία άλλη, από τις τόσες, τις αμέτρητες σούπερ σταρ - βεντέτες - λαμπερές πρωταγωνίστριες, που να διατηρεί αναλλοίωτη την θέση της στην καρδιά μου, για τρεισήμισι δεκαετίες! Από τον εισαγωγικό χρόνο των ανεπανάληπτων 80s, το αστραφτερό της χαμόγελο και το λαμπίρισμα στην πρασινωπή της ματιά στριφογυρνούσε μόνιμα στα εφηβικά όνειρα μου, ούσα η συνοδός μου στο πρώτο κινηματογραφικό μου πάρτι. Στην πάροδο των ετών τίποτα δεν άλλαξε. Είτε σαν μακρινή αναζήτηση του σκληροτράχηλου Braveheart, είτε ως μελαγχολική Anna Karenina, είτε σαν γιουσουφάκι Bond-girl στο πλάι του παραδοσιακού 007, η Γαλλίδα ποτέ δεν απώλεσε δράμι από την γοητεία, την ομορφιά, το ακαταμάχητο σεξ απίλ της. Σήμερα στα 47 της, πιο εκθαμβωτική και ώριμη από ποτέ, η Sophie Marceau επιβεβαιώνει και στον πιο δύσπιστο, πως ο χρόνος για κάποιους, μόνο εχθρός δεν μπορεί να είναι...
Ο Σάσα Κέλερ αποτελεί τον ορισμό του ανεξάρτητου και δίχως έγνοιες εργένη. Χαρισματικός πιανίστας, με όνομα βαρύ που του έχει κληροδοτήσει ο πατέρας του, βγάζει το ψωμί του συνθέτοντας διαφημιστικά τζινγκλάκια, ενώ ταυτόχρονα φτιάχνει νότα - νότα την ροκ όπερα που κάποια στιγμή οραματίζεται να παρουσιάσει στο Μπρόντγουέι. Δημοφιλέστατος στους κύκλους του και με πέραση στο όμορφο φύλο, ξοδεύει τα βράδια του και σε διαφορετική αγκαλιά, μολονότι η γλυκύτατη μητέρα του και τι δεν θα έδινε κάποια στιγμή να τον καμαρώσει γαμπρό στον δικό του γάμο. Λέξη που ο καλλιτέχνης ούτε καν επιθυμεί να ακούσει, πόσο μάλλον να διανοηθεί τις επεκτάσεις της: Οικογένεια, παιδιά, υποχρεώσεις. Μέχρι που ένα βροχερό πρωινό, στην ζωή του θα εισβάλλει εκείνη...
...μια πραγματική κούκλα, η Σαρλότ Πος, ιδιοκτήτρια γκαλερί που το επώνυμο της μαρτυρά πως πρόκειται για την γυναίκα του αυταρχικού αφεντικού του Σάσα. Εν διαστάσει όμως, αφού εδώ και δύο χρόνια δεν συζούν, εφόσον εκείνος την έχει εγκαταλείψει, προτιμώντας την συντροφιά των πολύ πιο νεαρών αιθέριων υπάρξεων. Έχοντας χάσει από καιρό κάθε νόημα στην ερωτική της ζωή, η Σαρλότ με μανία θα πέσει στην αγκαλιά του φιλόδοξου αρτίστα και για ένα φεγγάρι το πάθος που θα ζήσουν θα είναι πρωτόγνωρο. Μέχρι την στιγμή που ο μέχρι πρότινος αδέσμευτος και φιλελεύθερος Σάσα, θα πληροφορηθεί πως η γυναίκα των ονείρων του, είναι συνάμα και μητέρα τριών ανήλικων παιδιών!
Κανονικά η αντίδραση που θα περίμενε κανείς θα ήταν το όπου φύγει, φύγει, έλα όμως που ο φτερωτός θεός, έχει λαβώσει για τα καλά τον τυφλωμένο από έρωτα μουσικό, σε τέτοιο βαθμό που όχι μόνο δεν θα δυσανασχετήσει για την ύπαρξη των μικρούληδων, αλλά θα λειτουργήσει και ως ο μπαμπάς που τόσο πολύ τους έχει λείψει. Εδώ είναι όμως που ο τίτλος του έργου ολοκληρώνεται, αφού ναι μεν Η Αγάπη (ποτέ) δεν έρχεται μόνη, το αυτό ισχύει όμως και για την ευτυχία. Και αυτό το μαγικό συναίσθημα που για πρώτη φορά ένιωσε στην καρδιά του ο βαριεστημένος πια, από τα ξενύχτια και τις ασωτίες Σάσα, δεν είναι μοιραίο να ολοκληρωθεί.
Στολισμένη με τα χιλιάδες κλισεδάκια του σινερομάτζου που στο φόντο του παίζει ο Πύργος του Άιφελ και η Σακρ Κερ, έρχεται μια ακόμη ζαχαρωτή φραντσέζικη κομεντί, από εκείνες που δεδομένα έχεις παρακολουθήσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Στερεότυπα που όχι μονάχα δεν αποφεύγει το φιλμάκι, αλλά υπερτονίζει κιόλας, μέσα από σαφείς αναφορές σε γνωστότατα Χολιγουντιανά θέματα, σαν την Casablanca, την My Fair Lady ή το West Side Story. Και είναι αλήθεια πως μέχρι να συνηθίσει το μάτι στο μοτίβο που κτίζει ο (μεγαλομανής, αν θυμηθώ τον πρόσφατο Lucky Luke του) James Huth, κάπου δεν νιώθει οικείο με τα λιγοστής έμπνευσης σεναριακά ευρήματα, που φέρνουν κοντά δυο τόσο διαφορετικούς και ετερώνυμους χαρακτήρες. Όσο ο χρόνος κυλά πάντως, ο independent πιανίστας φορά το κοστούμι του ντάντη κι η καλή του ανακαλύπτει όλα όσα της χρωστούσε η τύχη μετά από δύο αποτυχημένους γάμους, το στόρι ισορροπεί θεματικά, αφήνοντας στην άκρη το πολύ αταίριαστο σλάπστικ, για να οδηγηθούμε με μπονμπόν και κονφετί στο μελωμένο At Last φινάλε.
Για πες: Πιθανολογώ μάλιστα πως με άλλες επιλογές στους κεντρικούς ρόλους, το αποτέλεσμα του Un Bonheur N'Arrive Jamais Seul ίσως και να ήταν καλύτερο, εφόσον ούτε ο Σουσού Gad Elmaleh, διαθέτει το ακαταμάχητο προφίλ του γόη, που κάθε νύχτα ρίχνει και άλλο (θεο)γκομενάκι, ούτε η αδιάφθορη από τον χρόνο Marceau, διαθέτει την κωμική ερμηνευτική στόφα, που θα βγάλει γέλιο χάρη στις άχαρες κινήσεις και τις άτσαλες τούμπες. Παρόλα αυτά το δέσιμο του φοβιτσάρη να περάσει χαλκά πολυτάλαντου κομπόσερ, όπως τον παίζει ο Μαροκίνος και της ανοιχτό βιβλίο κι αξιολάτρευτης ζωντοχήρας, όπως την αποδίδει η θεότητα Sophie, είναι δροσερούλι, ευχάριστο, αρκετά σέξι και με αυξομειώσεις στο feeling, που δεν πρόκειται σε κανένα του σημείο να χαλάσει την διάθεση όποιου το προτιμήσει...
...μια πραγματική κούκλα, η Σαρλότ Πος, ιδιοκτήτρια γκαλερί που το επώνυμο της μαρτυρά πως πρόκειται για την γυναίκα του αυταρχικού αφεντικού του Σάσα. Εν διαστάσει όμως, αφού εδώ και δύο χρόνια δεν συζούν, εφόσον εκείνος την έχει εγκαταλείψει, προτιμώντας την συντροφιά των πολύ πιο νεαρών αιθέριων υπάρξεων. Έχοντας χάσει από καιρό κάθε νόημα στην ερωτική της ζωή, η Σαρλότ με μανία θα πέσει στην αγκαλιά του φιλόδοξου αρτίστα και για ένα φεγγάρι το πάθος που θα ζήσουν θα είναι πρωτόγνωρο. Μέχρι την στιγμή που ο μέχρι πρότινος αδέσμευτος και φιλελεύθερος Σάσα, θα πληροφορηθεί πως η γυναίκα των ονείρων του, είναι συνάμα και μητέρα τριών ανήλικων παιδιών!
Κανονικά η αντίδραση που θα περίμενε κανείς θα ήταν το όπου φύγει, φύγει, έλα όμως που ο φτερωτός θεός, έχει λαβώσει για τα καλά τον τυφλωμένο από έρωτα μουσικό, σε τέτοιο βαθμό που όχι μόνο δεν θα δυσανασχετήσει για την ύπαρξη των μικρούληδων, αλλά θα λειτουργήσει και ως ο μπαμπάς που τόσο πολύ τους έχει λείψει. Εδώ είναι όμως που ο τίτλος του έργου ολοκληρώνεται, αφού ναι μεν Η Αγάπη (ποτέ) δεν έρχεται μόνη, το αυτό ισχύει όμως και για την ευτυχία. Και αυτό το μαγικό συναίσθημα που για πρώτη φορά ένιωσε στην καρδιά του ο βαριεστημένος πια, από τα ξενύχτια και τις ασωτίες Σάσα, δεν είναι μοιραίο να ολοκληρωθεί.
Στολισμένη με τα χιλιάδες κλισεδάκια του σινερομάτζου που στο φόντο του παίζει ο Πύργος του Άιφελ και η Σακρ Κερ, έρχεται μια ακόμη ζαχαρωτή φραντσέζικη κομεντί, από εκείνες που δεδομένα έχεις παρακολουθήσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Στερεότυπα που όχι μονάχα δεν αποφεύγει το φιλμάκι, αλλά υπερτονίζει κιόλας, μέσα από σαφείς αναφορές σε γνωστότατα Χολιγουντιανά θέματα, σαν την Casablanca, την My Fair Lady ή το West Side Story. Και είναι αλήθεια πως μέχρι να συνηθίσει το μάτι στο μοτίβο που κτίζει ο (μεγαλομανής, αν θυμηθώ τον πρόσφατο Lucky Luke του) James Huth, κάπου δεν νιώθει οικείο με τα λιγοστής έμπνευσης σεναριακά ευρήματα, που φέρνουν κοντά δυο τόσο διαφορετικούς και ετερώνυμους χαρακτήρες. Όσο ο χρόνος κυλά πάντως, ο independent πιανίστας φορά το κοστούμι του ντάντη κι η καλή του ανακαλύπτει όλα όσα της χρωστούσε η τύχη μετά από δύο αποτυχημένους γάμους, το στόρι ισορροπεί θεματικά, αφήνοντας στην άκρη το πολύ αταίριαστο σλάπστικ, για να οδηγηθούμε με μπονμπόν και κονφετί στο μελωμένο At Last φινάλε.
Για πες: Πιθανολογώ μάλιστα πως με άλλες επιλογές στους κεντρικούς ρόλους, το αποτέλεσμα του Un Bonheur N'Arrive Jamais Seul ίσως και να ήταν καλύτερο, εφόσον ούτε ο Σουσού Gad Elmaleh, διαθέτει το ακαταμάχητο προφίλ του γόη, που κάθε νύχτα ρίχνει και άλλο (θεο)γκομενάκι, ούτε η αδιάφθορη από τον χρόνο Marceau, διαθέτει την κωμική ερμηνευτική στόφα, που θα βγάλει γέλιο χάρη στις άχαρες κινήσεις και τις άτσαλες τούμπες. Παρόλα αυτά το δέσιμο του φοβιτσάρη να περάσει χαλκά πολυτάλαντου κομπόσερ, όπως τον παίζει ο Μαροκίνος και της ανοιχτό βιβλίο κι αξιολάτρευτης ζωντοχήρας, όπως την αποδίδει η θεότητα Sophie, είναι δροσερούλι, ευχάριστο, αρκετά σέξι και με αυξομειώσεις στο feeling, που δεν πρόκειται σε κανένα του σημείο να χαλάσει την διάθεση όποιου το προτιμήσει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2013 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική