Γεννημένοι Ξανά
του Sergio Castellitto. Με τους Penélope Cruz, Emile Hirsch, Saadet Aksoy, Mira Furlan, Jane Birkin, Sergio Castellitto, Branko Djuric, Adnan Haskovic, Isabelle Adriani
Εμφύλιος Έρωτας
του zerVo (@moviesltd) 
"Αυτός ο πόλεμος, αν ήταν ταινία, θα ήταν μια κωμωδία. Μια κωμωδία του Buster Keaton..." λέει ο γκροτέσκος Ερζεγοβίνος γλεντζές φιλόσοφος, δείγμα τυπικό της ράτσας, που γέννησε ο ενιαίος τόπος που κάποτε απλωνόταν στα βόρεια σύνορα μας, πιάνοντας με την έκταση του την μισή Βαλκανική. Κάθε εμφύλιος πόλεμος, θα συμπληρώσω είναι μια κωμωδία, που γεμίζει με δάκρυα τα μάτια εκείνου που τον αντικρίζει, με όσους τον έχουν προκαλέσει όμως να γελούν γοερά, που πέτυχαν να βουτήξουν σε μια κατακόκκινη θάλασσα φιλικού αίματος, τα όνειρα και τις ελπίδες απατημένων εθνών. Το καμάρι του Αίμου, υπήρξε κάποτε η Νοτιοσλαβία, πάντα πρώτη στα κατορθώματα κόντρα στα άλλα παιδιά της γειτονιάς της. Δεν χρειάζεται καν να προβεί κανείς σε συγκρίσεις του χθες με το σήμερα. Πλέον είναι άτοπο. Τα σημάδια από τα πολυβόλα βγάζουν ακόμη πύον, στις πληγωμένες καρδιές όσων είδαν τον τρόμο κατάματα. Ίσως όμως η απώλεια εκείνου του πρωτόγνωρου σμιξίματος ηθών, θρησκειών και πολιτισμών σε ένα σώμα, να βαραίνει ακόμη πιότερο την μνήμη, όσων το είχαν αγκαλιάσει...
Ένα παράξενο τηλεφώνημα, από ένα πρόσωπο χαμένο στο παρελθόν, θα ξυπνήσει μνήμες στο μυαλό της πενηντάχρονης Τζέμα, που δεν περίμενε ποτέ της να επανέλθουν. Φοιτήτρια ήταν το 1984, όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Σεράγεβο, αναζητώντας υλικό για την φιλοσοφική της διατριβή. Ήταν τότε που εισερχόμενη στην πολυδιάστατη καλλιτεχνική κομμούνα, γνώρισε τον ατίθασο, επαναστατημένο και φιλελεύθερο Αμερικάνο φωτογράφο, τον ερωτεύτηκε σφόδρα και θέλησε να τον ακολουθήσει στην οποιαδήποτε δημιουργική του δραστηριότητα. Σήμερα, συντροφιά με τον εικοσάχρονο γιο της, Πιέτρο, θα πάρει ξεκινώντας από το σπίτι της στην Ρώμη, τον δρόμο της επιστροφής στην Βοσνία, τόπο που εγκατέλειψε έντρομη, όταν ξέσπασε η βία, δίχως να είναι προετοιμασμένη για τις αλήθειες που θα της αποκαλυφθούν.
Όπως την αρχική της φορά, έτσι και σήμερα, εκείνος που θα συναντήσει πρώτο, θα είναι ο ντόπιος Γκόικο, ένας Σλάβος γίγαντας, με αδέξιους τρόπους και απόκρημνη κοψιά, που ο εσωτερικός του κόσμος αντίθετα με την εμφάνιση του, είναι πλούσιος σε ευαισθησία, σε συναισθήματα και σε ποίηση. Σαν και τότε, ο γενειοφόρος Βόσνιος, θα γίνει ο οδηγός της στην αναζήτηση της. Κι ακόμη κι αν κάθε βήμα στο πλάι του σήμερα, φαντάζει καινούργιο, είναι σίγουρο πως η μελαγχολική Τζέμα, το έχει βιώσει και πάλι κάποτε, έχοντας δίπλα της, τον ένα και μοναδικό άντρα, που σημάδεψε όσο κανείς άλλος την ζωή της.
Οι τεχνικές δυσκολίες της μεταφοράς ενός συγγραφικού έργου - που υπογράφει η Margaret Mazzantini με τις ιρλανδέζικες ρίζες, που επίσης έχει υπογράψει το Non Ti Muovere, το οποίο έγινε επίσης ταινία, με τους ίδιους πάνω κάτω συντελεστές - στον κινηματογράφο, εξ ορισμού ήταν δύσκολες, καθώς η αφήγηση του κινείται πάνω σε δύο άξονες, στον ίδιο ακριβώς τόπο, πριν και μετά τον όλεθρο. Αυτή ακριβώς την διπλή πορεία, μέσα από συνεχή, ενίοτε και στιγμιαία (ίσως και κουραστικά), φλασμπακς ακολουθεί και η κάμερα του σημαντικού για το σινεμά των ατζούρι, Sergio Castellito, επιθυμώντας να πατήσει την δεύτερη διαδρομή της Τζέμα στην ταλαιπωρημένη γωνιά των Βαλκανίων, πάνω στα ίδια ίχνη της πρώτης. Κάθε νέο πλάνο και μια ανάμνηση. Κάθε καινούργια σκηνή και μια θύμηση, άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή, άλλοτε βασανιστική. Όσο τα φαντάσματα θα ξυπνούν από τον εικοσαετή λήθαργο τους, τόσο στο θολό μυαλό της ηρωίδας, θα γεννιούνται απορίες, για τον κόσμο που άφησε πίσω στην νιότη της, μέσα στις φλόγες και στον πανικό. Μαζί όμως με τα δικά της ερωτηματικά, γεννιούνται αυτομάτως και τα δικά μου, που ποτέ δεν οδηγούνται στην εξιλέωση, όπως συμβαίνει στην εξέλιξη του Venuto Al Mondo.
Για πες: Γιατί Αμερικάνος ο καταλύτης της ιστορίας και όχι Γιουγκοσλάβος? Προς τι αυτή η μετατόπιση της ταυτότητας προς εκείνη του αλλόκοτου Γιάνκη - όπως πάντα μετριότατος ο Emile Hirsch - αντί για κάποιου, πολύ πιο ενδιαφέροντα Βαλκάνιου, που θα έδινε έναν πολύ πιο δραματικό τόνο στην άχρωμη και εξ αποστάσεως αφήγηση? Παιχνίδι για την Penelope ο ρόλος της ζορισμένης ψυχικά μητέρας, που ανταποκρίνεται τόσο με την γηρασμένη, όσο και με την πιο φρέσκια φόρμα της στις απαιτήσεις, έχοντας ως άξιους παραστάτες τους καρατερίστες Adnan Haskovic και Saadet Aksoy. Που μέσα στην αληθινή ματιά τους, καθρεφτίζονται βιώματα που σίγουρα έζησαν, καθώς οι φίλιες σφαίρες έπεφταν γύρω τους σαν το χαλάζι...
Όπως την αρχική της φορά, έτσι και σήμερα, εκείνος που θα συναντήσει πρώτο, θα είναι ο ντόπιος Γκόικο, ένας Σλάβος γίγαντας, με αδέξιους τρόπους και απόκρημνη κοψιά, που ο εσωτερικός του κόσμος αντίθετα με την εμφάνιση του, είναι πλούσιος σε ευαισθησία, σε συναισθήματα και σε ποίηση. Σαν και τότε, ο γενειοφόρος Βόσνιος, θα γίνει ο οδηγός της στην αναζήτηση της. Κι ακόμη κι αν κάθε βήμα στο πλάι του σήμερα, φαντάζει καινούργιο, είναι σίγουρο πως η μελαγχολική Τζέμα, το έχει βιώσει και πάλι κάποτε, έχοντας δίπλα της, τον ένα και μοναδικό άντρα, που σημάδεψε όσο κανείς άλλος την ζωή της.
Οι τεχνικές δυσκολίες της μεταφοράς ενός συγγραφικού έργου - που υπογράφει η Margaret Mazzantini με τις ιρλανδέζικες ρίζες, που επίσης έχει υπογράψει το Non Ti Muovere, το οποίο έγινε επίσης ταινία, με τους ίδιους πάνω κάτω συντελεστές - στον κινηματογράφο, εξ ορισμού ήταν δύσκολες, καθώς η αφήγηση του κινείται πάνω σε δύο άξονες, στον ίδιο ακριβώς τόπο, πριν και μετά τον όλεθρο. Αυτή ακριβώς την διπλή πορεία, μέσα από συνεχή, ενίοτε και στιγμιαία (ίσως και κουραστικά), φλασμπακς ακολουθεί και η κάμερα του σημαντικού για το σινεμά των ατζούρι, Sergio Castellito, επιθυμώντας να πατήσει την δεύτερη διαδρομή της Τζέμα στην ταλαιπωρημένη γωνιά των Βαλκανίων, πάνω στα ίδια ίχνη της πρώτης. Κάθε νέο πλάνο και μια ανάμνηση. Κάθε καινούργια σκηνή και μια θύμηση, άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή, άλλοτε βασανιστική. Όσο τα φαντάσματα θα ξυπνούν από τον εικοσαετή λήθαργο τους, τόσο στο θολό μυαλό της ηρωίδας, θα γεννιούνται απορίες, για τον κόσμο που άφησε πίσω στην νιότη της, μέσα στις φλόγες και στον πανικό. Μαζί όμως με τα δικά της ερωτηματικά, γεννιούνται αυτομάτως και τα δικά μου, που ποτέ δεν οδηγούνται στην εξιλέωση, όπως συμβαίνει στην εξέλιξη του Venuto Al Mondo.
Για πες: Γιατί Αμερικάνος ο καταλύτης της ιστορίας και όχι Γιουγκοσλάβος? Προς τι αυτή η μετατόπιση της ταυτότητας προς εκείνη του αλλόκοτου Γιάνκη - όπως πάντα μετριότατος ο Emile Hirsch - αντί για κάποιου, πολύ πιο ενδιαφέροντα Βαλκάνιου, που θα έδινε έναν πολύ πιο δραματικό τόνο στην άχρωμη και εξ αποστάσεως αφήγηση? Παιχνίδι για την Penelope ο ρόλος της ζορισμένης ψυχικά μητέρας, που ανταποκρίνεται τόσο με την γηρασμένη, όσο και με την πιο φρέσκια φόρμα της στις απαιτήσεις, έχοντας ως άξιους παραστάτες τους καρατερίστες Adnan Haskovic και Saadet Aksoy. Που μέσα στην αληθινή ματιά τους, καθρεφτίζονται βιώματα που σίγουρα έζησαν, καθώς οι φίλιες σφαίρες έπεφταν γύρω τους σαν το χαλάζι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2013 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική