Τούρμπο
του David Soren. Με τις φωνές των Ryan Reynolds, Paul Giamatti, Michael Peña, Snoop Dogg, Maya Rudolph, Michelle Rodriguez, Samuel L. Jackson, Luis Guzmán, Bill Hader, Richard Jenkins, Ken Jeong
Χοχλιοί...Τουρμπουριστοί!
του zerVo (@moviesltd) 
Σαν να βλέπω τα ματάκια των ανήλικων μπόμπιρων να φωτίζονται ξανά. Αφού κάπου έχασαν για λίγο την λάμψη τους, καθώς ο ένας και μοναδικός τετράτροχος ήρωας τους, ο Κεραυνός Μακουίν, στην επάνοδο του στην μεγάλη οθόνη προτίμησε να τους μπερδέψει, φορώντας περισσότερο το κοστούμι του μυστικού πράκτορα, από τα γκαζώνει στις μεγάλες πίστες, ένα υποκατάστατο του, όχημα, αλλά και ζωάκι συνάμα, έρχεται για να καλύψει το κενό. Με πολλή πολλή μαγιά από τα πρώτα - εντυπωσιακά όσο και συγκινητικά - Cars, λοιπόν, αλλά και με μια γερή ένεση από το γνωστό σε όλους Αισώπειο μύθο της δυσκίνητης Χελώνας και του υπερόπτη Λαγού, ο συμπαθέστατος Turbo, μπορεί ήδη να υπερηφανεύεται πως έχει κερδίσει ήδη μια θέση στο ράφι του παιδικού δωματίου με τα ταχύτατα αμαξάκια. Και που ξέρεις? Ίσως με ένα γερό ντεμαράζ στην τελευταία στροφή - δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο - να πετύχει να πλασαριστεί στην πεντάδα των σημαντικότερων animation στιγμών του 2013...
Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, τα φιλήσυχα σαλιγκάρια στο μποστανάκι δυο πράγματα έχουν μόνο στο μυαλό τους. Πως θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους τροφή, καμιά γινομένη ντοματούλα, ένα μαρουλάκι, αλλά κυρίως πως θα καταφέρουν να αποφύγουν τις επιθετικές ορέξεις των κοράκων, που εκμεταλλεύονται την αργοκινησία τους και τα αρπάζουν για μεζεδάκια. Μοναδικός που ξεχωρίζει από τον μικρόκοσμο του κηπάκου, ο φιλόδοξος Τίο, που έχει σαν όνειρο του κάποια στιγμή να γίνει ένας μεγάλος και τρανός άσος των ράλι, όπως το ίνδαλμα του, ο δοξασμένος πιλότος Γκι Γκανιέ. Μόνιμα όμως το όραμα σβήνει και ο σαλιγκαράκος προσγειώνεται στην πραγματικότητα, καθώς αντιλαμβάνεται πως αν κάτι δεν χαρακτηρίζει το είδος του, είναι η γρηγοράδα. Αν γινόταν όμως ένα θαύμα?
Ούτε στην πιο αισιόδοξη φαντασία του ο ριψοκίνδυνος πιτσιρίκος, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, πως αφού θα καταπιεί μια γερή δόση νίτρου πολλών οκτανίων, θα μπορεί πλέον να σαρώσει την άσφαλτο με ταχύτητα που ξεπερνά τα 200 χιλιόμετρα την ώρα! Με τέτοια ικανότητα, μπορεί πλέον να πραγματοποιήσει το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, να δηλώσει συμμετοχή στον πιο διάσημο αγώνα ράλι της Αμερικής, το ένα και μοναδικό Ιντιανάπολις 500. Και γιατί όχι, μπροστά σε πλήθος κόσμου, να πάρει την καρό σημαία, τερματίζοντας πρώτος μπροστά από τους ραλίστες που θαυμάζει ολημερίς μπροστά στην τηλεόραση...
Ψυχή! Αυτό ακριβώς είναι το κλειδί της επιτυχίας ενός σύγχρονου κινούμενου σκίτσου. Ύπαρξη, υπόσταση, ανθρωπιά των ζωγραφιστών χαρακτήρων, όπως ακριβώς την ζητά ο θεατής, μικρός ή μεγάλος, ακόμη κι αν το υποκείμενο δεν ανήκει στην συνομοταξία των λογικών όντων. Ποιο ακριβώς κόλπο σκέφτηκε αυτή την φορά, η ηλιόλουστων, πολύχρωμων, φαντεζί, αλλά και λιγοστού κοινωνικού προβληματισμού πλάνων, δημιουργική ομάδα της Dreamworks, για να περάσει το συναίσθημα στην πλατεία? Να αναθέσει το ξεσκόνισμα του σεναρίου σε έναν δοκιμασμένο όχι στην ιχνογραφία, αλλά στον κινηματογράφο των πραγματικών χαρακτήρων γραφιά, τον Robert Siegel, που αν μη τι άλλο στον The Wrestler του, έκτισε με ρεαλιστικό τρόπο την εικόνα του σε χάντικαπ ατόμου, που δεν δέχεται να το βάλει κάτω, δίνοντας μέχρι τέλους τον άνισο αγώνα του. Φυσικά εδώ δεν είναι ούτε ρινγκ, ούτε μιλάμε για κατς, άσε που το βασικό target group - η πιτσιρικαρία δηλαδή - δεν επιθυμεί δράματα στο φινάλε, αλλά ηρωικό χάπι εντ.
Ότι πιο εύκολο δηλαδή, για εκείνον που επί μια φιλμική ώρα, έχει πετύχει να προσδιορίσει έναν (τουλάχιστον) ήρωα που μπορεί να μην το λέει το κορμί του, το λέει όμως η καρδιά του. Μάλιστα υπό την επίβλεψη του (δεν μοιάζει διόλου για πρωτόπειρος στο είδος, το αντίθετο θα έλεγα) σκηνοθέτη David Soren, γύρω από τον τουρμπουριστό χοχλιό, κτίζεται ένας ολάκερος κόσμος, αδυνάτων, φτωχών, περιθωριοποιημένων από το σύστημα τύπων, που βιώνουν σε όλο της το εύρος την μανιασμένη οικονομική κρίση. Οι μετανάστες καντινιέρηδες από το Μέχικο, η ηλικιωμένη σχιστομάτα μανικιουρίστα, ο κολλημένος στην παράδοση παιχνιδάς, η αντρογυναίκα του βουλκανιζατέρ της γειτονιάς, είναι μεροκαματιάρηδες, που καταλαβαίνουν πως τα μεγάλα και ογκώδη μολ, οσονούπω θα βάλουν λουκέτο στην μικροεπιχείρηση τους. Αν εκείνος που κοιτάζει από ψηλά, ρίξει ένα βλέφαρο και σε δαύτους τους πικραμένους και πάρει μπροστά το (παγκοσμιοποιημένο πλέον) Αμερικάνικο Όνειρο τους όμως, δεν πρόκειται κάτι να αλλάξει?
Ενόσω ο βασικός ήρωας στην παιδιάστικη ματιά σαλίγκαρος, αλλάζει την μια ταχύτητα μετά άλλη, καταπίνοντας τα μίλια σαν πειραγμένο αγωνιστικό και αφήνοντας πίσω του το χρυσαφί του ίχνος για να τον καταλαβαίνουν οι θεατές - εκεί που μέχρι πρότινος ήθελε κανά δεκάλεπτο για να καλύψει μισό μέτρο - εκτοξεύονται και οι ελπίδες των βουτηγμένων στην ανέχεια και την απόγνωση χορηγών του. Μην φανταστείς τίποτα σπόνσορινγκ εκατομμυρίων, κάτι λίγα δολάρια που ο καθένας τους κρύβει στο στρώμα για ώρα ανάγκης. Μόλις ο Turbo πατήσει το πόδι του στο Ίντι 500 και επίσημα, με την σφραγίδα του σνομπ, υπερόπτη, αδιάλλακτου διοργανωτή (κατάλαβες τον ρόλο φαντάζομαι...) το ποτάμι πλέον έχει πάρει τροχιά και δεν γυρίζει πίσω. Και είναι απόλυτα σίγουρο ποιος στο τέλος θα τερματίσει πρώτος, θα σηκώσει το τρόπαιο, θα βγει νικητής. Πρωτίστως της ζωής...
Το σχέδιο - μέχρι να φτάσουμε στην πίστα - είναι εξαιρετικό, δίχως να εστιάζει περισσότερο στην λεπτομέρεια, αλλά στην δημιουργία του απαιτούμενου βάθους πεδίου, με τα γρασίδια, τα ζαρζαβατικά και τις φυλλωσιές, να φτιάχνουν ένα απίθανο τρισδιάστατο σκηνικό. Καθώς η δράση μεταφέρεται στην Ιντιάνα, μέσω ενός απίθανου βίντεο κλιπ, με την νεανική φωνούλα του βασιλιά της ποπ, όμως, η κρεατίβ διάθεση των σκιτσογράφων απογειώνεται, αφού πολύ δύσκολα πιστεύει κανείς πως το μελετημένο μέχρι κεραίας, ντεκόρ της αγωνιώδους μέχρι και το φώτο φίνις κούρσας δεν είναι αληθινό. Κοινώς, η Dreamworks του σκανταλιάρη Shrek και των χοροπηδηχτών I Like To Move It Move It πιγκουίνων της Madagascar ενηλικιώνεται σε όλους τους τομείς. Έστω κι αν κι εδώ οι εξίσου φασαριόζοι Pitbull, Snoop Dogg και Run DMC κτίζουν το σάουντρακ.
Για πες: Παράπονο μου? Που δεν χάρηκα αυτή την ηχητική μπάντα στην ορίτζιναλ αγγλόφωνη φόρμα της, με όλα αυτά τα αστέρια στην ερμηνευτική της σύνθεση, αλλά στην μεταγλωττισμένη. Είμαι σίγουρος πως έχασα πράγματα στην μετάφραση, πιστεύω όμως όχι όμως τόσο ουσιώδη που να μεταβάλλουν την γενικότερη κεντρική ιδέα. Που λέει πως τελικά, ακόμη κι ο βραδύπορος, ο αδύναμος, ίσως κι ο λιγότερο διαφημισμένος, όπως ο Turbo επί της παρούσης, μπορεί στην μισμάτς καλοκαιρινή κόντρα του με τα μεγαθήρια, όπως τους ασύνταχτους και άδειους Μπαμπούλες της κραταιάς Pixar, να αναδειχτεί μετά Βαΐων και κλάδων θριαμβευτής!
Ούτε στην πιο αισιόδοξη φαντασία του ο ριψοκίνδυνος πιτσιρίκος, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, πως αφού θα καταπιεί μια γερή δόση νίτρου πολλών οκτανίων, θα μπορεί πλέον να σαρώσει την άσφαλτο με ταχύτητα που ξεπερνά τα 200 χιλιόμετρα την ώρα! Με τέτοια ικανότητα, μπορεί πλέον να πραγματοποιήσει το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, να δηλώσει συμμετοχή στον πιο διάσημο αγώνα ράλι της Αμερικής, το ένα και μοναδικό Ιντιανάπολις 500. Και γιατί όχι, μπροστά σε πλήθος κόσμου, να πάρει την καρό σημαία, τερματίζοντας πρώτος μπροστά από τους ραλίστες που θαυμάζει ολημερίς μπροστά στην τηλεόραση...
Ψυχή! Αυτό ακριβώς είναι το κλειδί της επιτυχίας ενός σύγχρονου κινούμενου σκίτσου. Ύπαρξη, υπόσταση, ανθρωπιά των ζωγραφιστών χαρακτήρων, όπως ακριβώς την ζητά ο θεατής, μικρός ή μεγάλος, ακόμη κι αν το υποκείμενο δεν ανήκει στην συνομοταξία των λογικών όντων. Ποιο ακριβώς κόλπο σκέφτηκε αυτή την φορά, η ηλιόλουστων, πολύχρωμων, φαντεζί, αλλά και λιγοστού κοινωνικού προβληματισμού πλάνων, δημιουργική ομάδα της Dreamworks, για να περάσει το συναίσθημα στην πλατεία? Να αναθέσει το ξεσκόνισμα του σεναρίου σε έναν δοκιμασμένο όχι στην ιχνογραφία, αλλά στον κινηματογράφο των πραγματικών χαρακτήρων γραφιά, τον Robert Siegel, που αν μη τι άλλο στον The Wrestler του, έκτισε με ρεαλιστικό τρόπο την εικόνα του σε χάντικαπ ατόμου, που δεν δέχεται να το βάλει κάτω, δίνοντας μέχρι τέλους τον άνισο αγώνα του. Φυσικά εδώ δεν είναι ούτε ρινγκ, ούτε μιλάμε για κατς, άσε που το βασικό target group - η πιτσιρικαρία δηλαδή - δεν επιθυμεί δράματα στο φινάλε, αλλά ηρωικό χάπι εντ.
Ότι πιο εύκολο δηλαδή, για εκείνον που επί μια φιλμική ώρα, έχει πετύχει να προσδιορίσει έναν (τουλάχιστον) ήρωα που μπορεί να μην το λέει το κορμί του, το λέει όμως η καρδιά του. Μάλιστα υπό την επίβλεψη του (δεν μοιάζει διόλου για πρωτόπειρος στο είδος, το αντίθετο θα έλεγα) σκηνοθέτη David Soren, γύρω από τον τουρμπουριστό χοχλιό, κτίζεται ένας ολάκερος κόσμος, αδυνάτων, φτωχών, περιθωριοποιημένων από το σύστημα τύπων, που βιώνουν σε όλο της το εύρος την μανιασμένη οικονομική κρίση. Οι μετανάστες καντινιέρηδες από το Μέχικο, η ηλικιωμένη σχιστομάτα μανικιουρίστα, ο κολλημένος στην παράδοση παιχνιδάς, η αντρογυναίκα του βουλκανιζατέρ της γειτονιάς, είναι μεροκαματιάρηδες, που καταλαβαίνουν πως τα μεγάλα και ογκώδη μολ, οσονούπω θα βάλουν λουκέτο στην μικροεπιχείρηση τους. Αν εκείνος που κοιτάζει από ψηλά, ρίξει ένα βλέφαρο και σε δαύτους τους πικραμένους και πάρει μπροστά το (παγκοσμιοποιημένο πλέον) Αμερικάνικο Όνειρο τους όμως, δεν πρόκειται κάτι να αλλάξει?
Ενόσω ο βασικός ήρωας στην παιδιάστικη ματιά σαλίγκαρος, αλλάζει την μια ταχύτητα μετά άλλη, καταπίνοντας τα μίλια σαν πειραγμένο αγωνιστικό και αφήνοντας πίσω του το χρυσαφί του ίχνος για να τον καταλαβαίνουν οι θεατές - εκεί που μέχρι πρότινος ήθελε κανά δεκάλεπτο για να καλύψει μισό μέτρο - εκτοξεύονται και οι ελπίδες των βουτηγμένων στην ανέχεια και την απόγνωση χορηγών του. Μην φανταστείς τίποτα σπόνσορινγκ εκατομμυρίων, κάτι λίγα δολάρια που ο καθένας τους κρύβει στο στρώμα για ώρα ανάγκης. Μόλις ο Turbo πατήσει το πόδι του στο Ίντι 500 και επίσημα, με την σφραγίδα του σνομπ, υπερόπτη, αδιάλλακτου διοργανωτή (κατάλαβες τον ρόλο φαντάζομαι...) το ποτάμι πλέον έχει πάρει τροχιά και δεν γυρίζει πίσω. Και είναι απόλυτα σίγουρο ποιος στο τέλος θα τερματίσει πρώτος, θα σηκώσει το τρόπαιο, θα βγει νικητής. Πρωτίστως της ζωής...
Το σχέδιο - μέχρι να φτάσουμε στην πίστα - είναι εξαιρετικό, δίχως να εστιάζει περισσότερο στην λεπτομέρεια, αλλά στην δημιουργία του απαιτούμενου βάθους πεδίου, με τα γρασίδια, τα ζαρζαβατικά και τις φυλλωσιές, να φτιάχνουν ένα απίθανο τρισδιάστατο σκηνικό. Καθώς η δράση μεταφέρεται στην Ιντιάνα, μέσω ενός απίθανου βίντεο κλιπ, με την νεανική φωνούλα του βασιλιά της ποπ, όμως, η κρεατίβ διάθεση των σκιτσογράφων απογειώνεται, αφού πολύ δύσκολα πιστεύει κανείς πως το μελετημένο μέχρι κεραίας, ντεκόρ της αγωνιώδους μέχρι και το φώτο φίνις κούρσας δεν είναι αληθινό. Κοινώς, η Dreamworks του σκανταλιάρη Shrek και των χοροπηδηχτών I Like To Move It Move It πιγκουίνων της Madagascar ενηλικιώνεται σε όλους τους τομείς. Έστω κι αν κι εδώ οι εξίσου φασαριόζοι Pitbull, Snoop Dogg και Run DMC κτίζουν το σάουντρακ.
Για πες: Παράπονο μου? Που δεν χάρηκα αυτή την ηχητική μπάντα στην ορίτζιναλ αγγλόφωνη φόρμα της, με όλα αυτά τα αστέρια στην ερμηνευτική της σύνθεση, αλλά στην μεταγλωττισμένη. Είμαι σίγουρος πως έχασα πράγματα στην μετάφραση, πιστεύω όμως όχι όμως τόσο ουσιώδη που να μεταβάλλουν την γενικότερη κεντρική ιδέα. Που λέει πως τελικά, ακόμη κι ο βραδύπορος, ο αδύναμος, ίσως κι ο λιγότερο διαφημισμένος, όπως ο Turbo επί της παρούσης, μπορεί στην μισμάτς καλοκαιρινή κόντρα του με τα μεγαθήρια, όπως τους ασύνταχτους και άδειους Μπαμπούλες της κραταιάς Pixar, να αναδειχτεί μετά Βαΐων και κλάδων θριαμβευτής!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική