Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Κοντοσιμώνει ένας χρόνος από το περσυνό TIFF όπου πρωτοπροβλήθηκε ένα πανθομολογουμένως αφιλμάριστο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, το προσδιοριστικό της Beat Generation, αυτής που διαδέχθηκε στα τέλη των φίφτυς τη Χαμένη και Σιωπηλή Γενιά. Τζαζ, ποτό, σεξουαλικοί πειραματισμοί και αποθέωση του κούλ, ως περισπούδαστα ποιητικίζον τίποτα. Αναρχοβουδισμός εναντίον συγγραφικού καθωσπρεπισμού, με τον δημιουργό του On The Road (γράφτηκε μονορούφι μέσα σε τρεις εβδομάδες τον Απρίλη του 1951 για να εκδοθεί εντέλει έξι χρόνια αργότερα) Jack Kerouac να ποζάρει στο Time magazine παρέα με τα λεχριτόνια William Barrows και Allen Ginsberg ως η διαννοουμενίστικα αυτοκατραστροφική παραφυάδα του Τζίμμυ Ντήν. Ο ίδιος ο Brando δεν έκατσε (πάρτο όπως θες) του Κέρουακ ούτε μετέπειτα δυνήθηκε ο F.F. Copolla ή ο τρισμέγιστος Joel Schumacher με Colin Farrell. Η βόμβα οπότε καταλήγει μισό αιώνα μετά στα χέρια του παντελώς αδιάφορου σε εμένα (ξεκίνα-μέτρα προσωπικές αντιπάθειες τώρα) μπραζιλέρο Walter Salles του Motorcycle Diaries που έχει δείξει πείρα στους δρόμους με το οδοιπορικό του Τσε Γκεβάρα.

Όταν δεν τα βρίσκει με τους James Franco (αλίμονο) και Joseph Gordon Levitt, ο Salles καταλήγει με τα νταβραντισμένα ανθυποτσικό Sam Riley (Control) και Garrett Hedlund (θα τον ξαναδείς στο Inside Llewyn Davis των αφών Coen το φθινόπωρο) στους ρόλους των πραγματικών Κέρουακ και Κασσάντυ με τα αντίστοιχα ψευδώνυμα για να μη πολυσοκάρουν την πουριτανική εποχή αναφοράς αυτού του ντουέτου άγουρου συγγραφέα / σεξομανή κλέφτη αυτοκινήτων που τριγυρνάνε από Καναδά –Μεξικό ως τον καλιφορνέζικο ειρηνικό με διάφορους τυπάκους, άλλοτε καρικατούρες των τρομερών παιδιών Μπάροουζ (Viggo Mortensen) και Γκίνσμπεργκ (Tom Sturridge), άλλοτε απλά σταρούμπες που κάνουν κάμεος για να περάσουν την ταινία στο βιογραφικό τους (Buscemi, Dunst, Amy Adams). Και φυσικά, στο ρόλο της κοπέλας-σάντουιτς στο τριολέ με τα φιλαράκια τα καλά η εξώλης-προώλης Kristen Stewart, το κορίτσι πειρασμός – σεισμός- λάιιι, λάι, λα, λααα.

Θυμήθηκα το σάλο με το κεράτωμα επί του γλυκοξενέρα ποστ-μπητνικά Rob Pattinson, προμόσιον για την πρώτη μετά το Τουάιλάιτ Σάγκα δουλειά της, αυτό το Snow White And The Hantsman, στο ρόλο της πιο αδιάφορης Χιονάτης που είδα ποτέ στο πανί. Ναι, το παραδέχομαι (μέτρα σου λέω): Μου φέρνει τόση αλλεργία το Χριστινιώ που χωρίς αιδώ θεωρώ ότι ο ρόλος της χυδαίας μαιτρέσσας της πέφτει γάντι στο Ον δε Ρόουντ: Μαγκιά της που πήρε πάντως μόνο διακόσα χιλιάρικα σε ένα μπάτζετ εικοσιπέντε μυρίων. Η ταινία έπαιξε και δεν ακούμπησε το Δεκέμβρη σε λίμιτεντ κύκλωμα μπας και κοροδέψει καμιά Ακαδημία, και τελικά έμεινε με εφτακόσα χιλιάρικα μόλις στο χέρι. Βγαίνει και στο ντι βι ντι την επόμενη εβδομάδα στους γείτονες εδώ νοτίως των συνόρων και έτσι λοιπόν σούρχεται ο γίγας ο έλλην διανομεύς και την ξαμολά στα θερινά, γιατί σου λέει: Βράδυ θάναι, κάψες θάχει, δώσε σεξ και ντραγκς και μπόλικο σταρίζον δηθενιλίκι, κάπου θα κολλήσει όλο αυτό, θα κάνουμε εισιτήρια.

Για πες: Δεν το βλέπω παιδιά. Δε θα το παίξω δεισιδαίμων μυρηκάζοντας το παλιό χόλλυγουντ που το απόφυγε το εγχείρημα σαν την πανούκλα. Τουναντίον, χρεώνω το κανόνι αποκλειστικά στον βαρετίλα Salles, που πήρε ένα κείμενο γεμάτο αναιδείς χυμούς και το αποστείρωσε σε μουσειακό μοτίβο. Υπάρχει ένα ντάουντάουνίστικο κοινό χιψτεράδων που θα έσκιζε το ανδροπρεπές στριγκάκι του για να δει αυτή τη βίβλο του δήθεν, της επαναστατικά εγωπαθούς αλαζονίας, της ανατρεπτικής αναίδειας στη μεγάλη οθόνη. Όχι όμως με λούστρο και κειμενικές ξεπατικοσούρες από τον ψιλο-αταλάντ Jose Rivera, παρά με βρώμα Tarantino και βίζουαλ σύστριγκλο Baz Luhrman. Η Τζαζ του Charlie Parker και οι δεύτεροι ρόλοι (ευτύχησα να δω τον Buscemi ως κρυφή λούγκρα στα γεράματα) κρατούν το ενδιαφέρον σε ανεκτό επίπεδο, στη νέα (κουτσουρεμένη μετά τα μπούχαχα των περσινών Καννώνε) κόπια ενός εγχειρήματος που μόλις στην τελευταία σεκάνς βγάζει λίγη μυρωδιά από το συγγραφικό επίτευγμα – On the Road. Οπόταν, προτίμησε το βιβλίο. Εξηνταέξι φορές, όσα και τα έτη του, ανώτερο από αυτή την αδιάφορη ταινία.