Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει
του Rachid Bouchareb. Με τους Sienna Miller, Golshifteh Farahani, Bahar Soomekh, Tim Guinee, Roschdy Zem, Chafia Boudraa
Μόνα και Μέριλιν
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν κρατιέμαι, θέλω να κάνω αποκαλύψεις. Ε, λοιπόν στο φινάλε το ξέσκεπο κονβέρτιμπλ, δεν πέφτει με φόρα στον γκρεμό. Και θες και χειρότερο κυρία μου? Δεν υπάρχει ούτε χαρακτήρας Brad Pitt, δυστυχώς για εσάς. Και λέω δυστυχώς διότι, ένας χαζούλης, ξανθομάλλης, καλογυμνασμένος και ανθεκτικός στις πολύωρες αγκαλιές πιτσιρικάς, είναι κατά τα γραφόμενα και ο μοναδικός ανήρ που αξίζει τον κόπο, αφού όλοι οι άλλοι αρσενικοί είναι κτήνη και γουρούνια που σκέφτονται μόνο την πάρτη τους, δεν δίνουν δεκάρα για την συμβία τους, δεν την αγαπούν, δεν την εκτιμούν, την απαξιώνουν, δεν είναι ευαίσθητοι, συμπονετικοί, αλληλέγγυοι και εν κατακλείδι εκείνο που τους αξίζει είναι να τους κρεμάσει κανείς μια ξύλινη ταμπέλα με όλους τους πιθανούς αρνητικούς χαρακτηρισμούς. Σε ποια εποχή δεν μας είπες μόνο αγαπητέ μου Αλγερίνε αναφέρεσαι και σε ποιον προοδευτικό (και όχι παραδοσιακά τυφλωμένο φονταμενταλιστικό) κόσμο? Εκείνον μήπως που αποχαιρέτησε ο συνάδελφος Ridley Scott στα 1991? Διότι ακόμη και σε αυτή την παντελώς άνισου καταμερισμού ευθυνών ιστορία που επιμελείσαι, δεν ξέρω αν το παρατήρησες, μπορεί και να σου ξέφυγε, αλλά οι δύο διαβολικότεροι χαρακτήρες είναι, so simply, γυναικείοι...
Εδώ και τέσσερα χρόνια η συνεσταλμένη Μόνα έχει εγκαταλείψει τον τόπο της, στην Βόρεια Αφρική, για να ακολουθήσει τον αγαπημένο της άντρα σε ένα καινούργιο ξεκίνημα στο μακρινό Σικάγο, εκεί που ολημερίς κρατά το ταμείο του οικογενειακού μπακάλικου. Αδυνατώντας, παρόλες τις απελπισμένες προσπάθειες να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, θα πέσει στην δυσμένεια της πεθεράς της, που νυχθημερόν, όπως προστάζουν τα αραβικά ήθη, την θεωρεί καταραμένη και στιγματισμένη. Μοναδική φίλη της Μόνα στην αφιλόξενη ξενιτιά είναι η πολυάσχολη Μέριλιν, που εκτός από τηλεφωνήτρια, που επαγγέλλεται προκειμένου να βγάλει δυο δραχμές για να ταΐσει τον τεμπέλη κανακάρη της, βρίσκει και τον χρόνο να παρακολουθεί μαθήματα χορού της κοιλιάς. Και είναι καλή. Πολύ καλή...
Σκεπτόμενη όμως να μην παρατήσει τον καλό της, με τον οποίο συμπληρώνουν μια δεκαετία μαζί, έχει απορρίψει ασυζητητί, κάθε επαγγελματική πρόταση, για να χορέψει μπροστά σε κοινό. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που αφού θα ακούσει το "Απολύεσαι" από το αδίστακτο αφεντικό της, επιστρέφοντας νωρίτερα σπίτι, θα τον δει αγκαλιασμένο με ένα, στα μισά της χρόνια, τσουλάκι. Κεραυνοβολημένη μα όχι ισοπεδωμένη, η ξανθομαλλούσα Μέριλιν θα φορτώσει τα λίγα υπάρχοντα της στο καμπριολέ και θα πάρει αποφασισμένη τον μακρύ δρόμο για το Σάντα Φε, που την περιμένει γερό μεροκάματο. Στο ταξίδι της όμως δεν θα είναι μόνη, αφού θα έχει για συντροφιά την απελπισμένη Αιγύπτια γειτόνισσα της, που φοβισμένη μην πέσουν πάνω της οι ευθύνες του θανάτου της μητρός του αντρός της - από υπερβολική κατανάλωση καρδιοτονοτικών, που η ίδια κατά λάθος σερβίρησε - θα ρισκάρει να φύγει μακριά του, εκτιμώντας πως δεν θα πάρει το μέρος της.
Ακόμη και ανεξάρτητες, χωρίς να έχουν ανάγκη να λογοδοτήσουν σε κανέναν και με τα κατοσταδόλαρα να πέφτουν βροχή σε κάθε επαρχιακό σαλούν, που λικνίζουν με χάρη τους γοφούς τους, δεν θα γλιτώσουν από την παρενόχληση των macho κοκκινολαίμηδων, που είτε θα βρουν ευκαιρία να τους κάνουν ανήθικες προτάσεις, είτε, ακόμη χειρότερα, θα τους επιτεθούν βιαίως, με κίνητρα ρατσιστικά κι απάνθρωπα. Την μικρή αυτή Οδύσσεια ψυχής, των σαν τα κρύα τα νερά κοριτσιών, που άφησαν πίσω τους το καταπιεστικό και φοβισμένο παρελθόν, ανοίγοντας πανιά στηριγμένα στις ολόδικες τους δυνατότητες, αφηγείται σε μια τυπική, σκονισμένη road movie, στην πρώτη ολότελα made in USA δημιουργία του, ο εξαιρετικός - πλην μονόδιάστατος - Rachid Bouchareb.
Δίχως τους πολλούς παράδες των φραντσέζικων στούντιος, που τον βοήθησαν σημαντικά στις ακριβές και φιλόδοξες ταινίες του Indigenes και Hors La Loi, ο σκηνοθέτης με τις αφρικάνικες ρίζες, αναπαραγάγει ξανά ζητήματα που θίγουν την φυλή του, τονίζοντας όπως το συνηθίζει τα κενά των εθίμων της, που επί της παρούσης έχουν σαν στόχο το όμορφο και (κατά την γνώμη του) αδύναμο φύλο. Δεν θα συμφωνήσω επί της αρχής, αυτή την φορά με τον οτέρ, που με άφησε άφωνο προ δεκαετίας με την Μικρή του Σενεγάλη και πιο πρόσφατα με το ευαίσθητο London River του. Ακόμη κι αν στους φτωχομαχαλάδες της Μέσης Ανατολής, η γυναικεία οντότητα ισούται με το μηδέν, εδώ είναι Σικάγο και τα δικαιώματα, όσο κι αν επιχειρεί δραματουργικά να τα τονίσει με αρνητισμό ο Rachid, δεν μπορεί να είναι τα ίδια. Φυσικά και δεν θέλω να αναφερθώ διόλου στην έτερη ιστορία, εκείνη της αμερικανίδας, που δεν διαθέτει επ ουδενί την ίδια βαρύτητα, ούτε βεβαίως την ανάλογη σημειολογία, για να στηρίξει το μισό έστω του σεναρίου της Just Like A Woman φυγής.
Για πες: Όμως πρέπει να ομολογήσω πως ο Bouchareb το έχει το χάρισμα να σε κρατά δίπλα του στην βόλτα στους long and winding roads του γιάνκηκου Νότου, ακόμη κι αν δεν συμπίπτεις με τα λεγόμενα του. Με αφήγηση που δεν χάνει ποτέ το τέμπο της, με πέρα δώθε της κάμερας στην βάση της μεγαλούπολης (που το υποτυπώδες αστυνομικό θρίλερ, δεν ανάβει ποτέ) και στην υπανάπτυκτη περιφέρεια, με διάθεση ανατολίτικου βίντεο κλιπ πάνω στις νότες των πασίγνωστων Tamally Maak και Ya Rayah, είναι αλήθεια πως οι σύγχρονες Θέλμα και Λουίζ, δεν σε αφήνουν να τις αποχωριστείς. Και πως να συμβεί άλλωστε κάτι τέτοιο, όταν έχεις απεριόριστο χρόνο, για να καμαρώσεις (βοηθά και η ηδονοβλεπτικά στημένη κάμερα) τους κοιλιακούς της λαμπάδας Sienna Miller ή την βγαλμένη από τις Χίλιες και μια Νύχτες ομορφιά της Ιρανής Golshifteh Farahani, που όπως πάντα καθηλώνει?
Σκεπτόμενη όμως να μην παρατήσει τον καλό της, με τον οποίο συμπληρώνουν μια δεκαετία μαζί, έχει απορρίψει ασυζητητί, κάθε επαγγελματική πρόταση, για να χορέψει μπροστά σε κοινό. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που αφού θα ακούσει το "Απολύεσαι" από το αδίστακτο αφεντικό της, επιστρέφοντας νωρίτερα σπίτι, θα τον δει αγκαλιασμένο με ένα, στα μισά της χρόνια, τσουλάκι. Κεραυνοβολημένη μα όχι ισοπεδωμένη, η ξανθομαλλούσα Μέριλιν θα φορτώσει τα λίγα υπάρχοντα της στο καμπριολέ και θα πάρει αποφασισμένη τον μακρύ δρόμο για το Σάντα Φε, που την περιμένει γερό μεροκάματο. Στο ταξίδι της όμως δεν θα είναι μόνη, αφού θα έχει για συντροφιά την απελπισμένη Αιγύπτια γειτόνισσα της, που φοβισμένη μην πέσουν πάνω της οι ευθύνες του θανάτου της μητρός του αντρός της - από υπερβολική κατανάλωση καρδιοτονοτικών, που η ίδια κατά λάθος σερβίρησε - θα ρισκάρει να φύγει μακριά του, εκτιμώντας πως δεν θα πάρει το μέρος της.
Ακόμη και ανεξάρτητες, χωρίς να έχουν ανάγκη να λογοδοτήσουν σε κανέναν και με τα κατοσταδόλαρα να πέφτουν βροχή σε κάθε επαρχιακό σαλούν, που λικνίζουν με χάρη τους γοφούς τους, δεν θα γλιτώσουν από την παρενόχληση των macho κοκκινολαίμηδων, που είτε θα βρουν ευκαιρία να τους κάνουν ανήθικες προτάσεις, είτε, ακόμη χειρότερα, θα τους επιτεθούν βιαίως, με κίνητρα ρατσιστικά κι απάνθρωπα. Την μικρή αυτή Οδύσσεια ψυχής, των σαν τα κρύα τα νερά κοριτσιών, που άφησαν πίσω τους το καταπιεστικό και φοβισμένο παρελθόν, ανοίγοντας πανιά στηριγμένα στις ολόδικες τους δυνατότητες, αφηγείται σε μια τυπική, σκονισμένη road movie, στην πρώτη ολότελα made in USA δημιουργία του, ο εξαιρετικός - πλην μονόδιάστατος - Rachid Bouchareb.
Δίχως τους πολλούς παράδες των φραντσέζικων στούντιος, που τον βοήθησαν σημαντικά στις ακριβές και φιλόδοξες ταινίες του Indigenes και Hors La Loi, ο σκηνοθέτης με τις αφρικάνικες ρίζες, αναπαραγάγει ξανά ζητήματα που θίγουν την φυλή του, τονίζοντας όπως το συνηθίζει τα κενά των εθίμων της, που επί της παρούσης έχουν σαν στόχο το όμορφο και (κατά την γνώμη του) αδύναμο φύλο. Δεν θα συμφωνήσω επί της αρχής, αυτή την φορά με τον οτέρ, που με άφησε άφωνο προ δεκαετίας με την Μικρή του Σενεγάλη και πιο πρόσφατα με το ευαίσθητο London River του. Ακόμη κι αν στους φτωχομαχαλάδες της Μέσης Ανατολής, η γυναικεία οντότητα ισούται με το μηδέν, εδώ είναι Σικάγο και τα δικαιώματα, όσο κι αν επιχειρεί δραματουργικά να τα τονίσει με αρνητισμό ο Rachid, δεν μπορεί να είναι τα ίδια. Φυσικά και δεν θέλω να αναφερθώ διόλου στην έτερη ιστορία, εκείνη της αμερικανίδας, που δεν διαθέτει επ ουδενί την ίδια βαρύτητα, ούτε βεβαίως την ανάλογη σημειολογία, για να στηρίξει το μισό έστω του σεναρίου της Just Like A Woman φυγής.
Για πες: Όμως πρέπει να ομολογήσω πως ο Bouchareb το έχει το χάρισμα να σε κρατά δίπλα του στην βόλτα στους long and winding roads του γιάνκηκου Νότου, ακόμη κι αν δεν συμπίπτεις με τα λεγόμενα του. Με αφήγηση που δεν χάνει ποτέ το τέμπο της, με πέρα δώθε της κάμερας στην βάση της μεγαλούπολης (που το υποτυπώδες αστυνομικό θρίλερ, δεν ανάβει ποτέ) και στην υπανάπτυκτη περιφέρεια, με διάθεση ανατολίτικου βίντεο κλιπ πάνω στις νότες των πασίγνωστων Tamally Maak και Ya Rayah, είναι αλήθεια πως οι σύγχρονες Θέλμα και Λουίζ, δεν σε αφήνουν να τις αποχωριστείς. Και πως να συμβεί άλλωστε κάτι τέτοιο, όταν έχεις απεριόριστο χρόνο, για να καμαρώσεις (βοηθά και η ηδονοβλεπτικά στημένη κάμερα) τους κοιλιακούς της λαμπάδας Sienna Miller ή την βγαλμένη από τις Χίλιες και μια Νύχτες ομορφιά της Ιρανής Golshifteh Farahani, που όπως πάντα καθηλώνει?
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2013 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική