Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ
του Marc Forster. Με τους Brad Pitt, Mireille Enos, James Badge Dale, Matthew Fox
Το ρίσκο του Brad...
του zerVo (@moviesltd) 
Υπάρχει αλήθεια τίποτα δυσκολότερο, από το να επιχειρήσεις να σταματήσεις την επέλαση των μανιασμένων και διψασμένων για τροφή νεκροζώντανων? Φυσικά και υπάρχει. Να επιχειρήσεις να σταματήσεις την κινηματογραφική βιομηχανία από το να ασχολείται μαζί τους. Την στιγμή που δράκοι, δράκουλες, μπαμπούλες, βρικόλακες και λυκάνθρωποι, ως αποτρόπαια εξέλιξη του γένους μας, περνούν διαρκώς σε δεύτερο πλάνο, δίχως να προκαλούν τους σεναριογράφους να ασχοληθούν μαζί τους, τα ζόμπι χάρη στην αδικία της ιδιαιτερότητας τους, αλλά και στον διαρκή συμβολισμό της ύπαρξης τους, παραμένουν ως πρώτη επιλογή, της καταστροφολογικής ιδέας του αφανισμού της ανθρωπότητας. Ορίζοντας συνάμα την βάση πανάκριβων και εντυπωσιακά εφετζίδικων παραγωγών, όπως το (ενδεχομένως σίριαλ) World War Z.
Ο πλανήτης βρίσκεται σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού, καθώς η απελευθέρωση ενός μυστηριώδους και ανεξήγητου ιού, που προκαλεί μετάλλαξη στο νευρικό σύστημα, μετατρέπει τους ανυποψίαστους πολίτες, σε αφηνιασμένους και παραμορφωμένους σαρκοφάγους εγκληματίες, που μεταδίδουν ακαριαία την νόσο με την πρώτη δαγκωματιά. Οι ανεπιτυχείς απόπειρες των επιμέρους κυβερνήσεων να περιορίσουν το φαινόμενο και καθώς το ποσοστό των αρρώστων, με γοργούς ρυθμούς οδεύει προς το διψήφιο, οι παγκόσμιοι Οργανισμοί θα ζητήσουν την βοήθεια του έμπειρου ερευνητή και ικανότατου στην αντιμετώπιση τέτοιων ακραίων καταστάσεων, Τζέρι Λέιν, που πρέπει να ταξιδέψει ανά την υφήλιο, προκειμένου να εντοπίσει την γιατρειά που θα περιορίσει την πανδημία.
Με αφετηρία το intro στην κεντρική λεωφόρο της Φιλαδέλφειας, που οι ταχύτατοι (σε σχέση με τους αργόσυρτους του Romero) άρρωστοι χυμούν σαν λυσσασμένα θηρία στον απροετοίμαστο κοσμάκη, ο Λέιν θα βρεθεί σε λίγες μόλις ώρες, σε ασύνταχτα σημεία της υδρογείου. Στο Νιου Τζέρζι, εκεί που θα αφήσει σε ασφαλή χέρια την φαμίλια του (την ίδια ώρα που το φιλμ αποχαιρετά το War Of The Worlds υφάκι, με τον κεντρικό ήρωα πλέον να τραβά μόνος του το κουπί) στην Κορέα και στα Ιεροσόλυμα, που θα εξακριβώσει ιδίοις όμασι τις (απελπισμένες κατά βάση) κινήσεις αντιδράσεις όσων γνώριζαν την ύπαρξη του φαινομένου και τέλος στις καταπράσινες πλαγιές της Ουαλίας, εκεί που σε εργαστήριο της World Health Organization, θα μπει ο επίλογος του εισαγωγικού τεύχους του ολοκαίνουργου Παγκοσμίου Πολέμου, για τον οποίο εκτιμώ πως δύσκολα δεν θα υπάρξει συνέχεια.
Εκτίμηση που προκύπτει από το γεγονός πως παρόλη την αρχική (και αρνητική) προκατάληψη, εκείνου που γνωρίζει καλά τα σκαμπανεβάσματα στην παραγωγή, τις διαρκείς ανατροπές στις εμπνεύσεις της τρόικας των γραφιάδων και το φινάλε που ξαναφιλμαρίστηκε, μην τυχόν και πάνε στράφι ολοσχερώς τα 200 μιλιούνια του προϋπολογισμού, εντούτοις overall, στην πλατεία δεν πέρασε ποτέ η εντύπωση πως στα παρασκήνια εκείνου που παρακολουθεί, επικράτησε μεγαλύτερος χαμός κι από την επέλαση των χτικιάρηδων. Που ομολογουμένως, ως ο ολοκληρωτικά καταστροφικός κορμός του στόρι, ζωγραφίστηκαν μια χαρά από το δημιουργικό τμήμα της Paramount. Χαρίζοντας μάλιστα, στο απίθανα ρυθμικό και αγωνιώδες δεύτερο μέρος - ανισότατα το ποιοτικότερο του έργου - μια από τις επικότερες και πιο καλογραμμένες σεκάνς στην κινηματογραφική ιστορία των disaster movies, καθώς ο χείμαρρος των Z(eds) κυριεύει τον καλά (?) περιφραγμένο Άγιο Τόπο, σε ένα σκηνικό που προκαλεί και πολιτικούς συνειρμούς στην θωριά του...
Όπως πολιτικής χροιάς άλλωστε είναι και η περσόνα του ουδέτερου πολίτη του κόσμου και όχι εκπροσώπου κάποιου χρωματισμένου μπιρό, Lone Ranger, που πρέπει να συνδυάσει την ευρηματικότητα του MacGyver, την μαχητικότητα του Jason Bourne και την απεθαντότητα του 007, για να φτάσει στον τελικό του στόχο. Πιο αδιάφορη και υπερβολική έκφανση του χαρακτήρα του Τζέρι Λέιν, φυσικά η τρίτη, με τον ανισόρροπο δημιουργικά σκηνοθέτη Marc Forster (του απαράδεκτου Quantum Of Solace) να επιμένει ιδιαίτερα σε αυτή, ειδικά στο πλάνο της αεροπορικής τραγωδίας, όταν το χαμογελάκι - μειδίαμα θα είναι η πιο ελαφριά αντίδραση του θεατή, που δεν πλήρωσε εισιτήριο για να παρακολουθήσει έναν παλιάς κοπής Τζέιμς Μποντ. Ή μήπως λες, αυτή να είναι η ανάγκη του σινεφίλ, να δημιουργήσει δηλαδή έναν ακόμη Superhero, με ακόμη πιο ανθρωπιστικά κίνητρα στην δράση του? Το box office θα αποφανθεί...
Για πες: Ή είσαι σταρ ή δεν είσαι, που λέει και ο Brad Pitt. Ο λαμπερότερος και γοητευτικότερος Χολιγουντιανός ανήρ, παίρνει το ρίσκο, για πρώτη φορά στην 25ετή καριέρα του, να παίξει έναν ρόλο πολύ πιο ηρωικό, πιο κομικένιο και πιο παραμυθένιο από οποιονδήποτε άλλο έχει ερμηνεύσει στο παρελθόν. Μάλιστα σε αντίθεση με κάθε άλλη ανάλογης ιογενούς και λοιμώδους θεματικής all star μάζωξη - όπως το Contagion, όπως το Outbreak, όπως το Resident Evil ή όπως το Children Of Men - ο Πίτ-μπουλ, διαλέγει (και ως συμπαραγωγός) να είναι το μόνο αναγνωρίσιμο πρόσωπο στο εκράν, είτε απολαμβάνοντας τα οφέλη του megahit μπλοκμπάστερ, είτε σηκώνοντας τον σταυρό του fail μαρτυρίου. Μέχρι ώρας στις διεθνείς αγορές, παρότι ερμηνευτικά δεν απέτυχε πουθενά, ο Brad ανεβαίνει Γολγοθά. Προσωπικά ελπίζω προσωρινό...
Με αφετηρία το intro στην κεντρική λεωφόρο της Φιλαδέλφειας, που οι ταχύτατοι (σε σχέση με τους αργόσυρτους του Romero) άρρωστοι χυμούν σαν λυσσασμένα θηρία στον απροετοίμαστο κοσμάκη, ο Λέιν θα βρεθεί σε λίγες μόλις ώρες, σε ασύνταχτα σημεία της υδρογείου. Στο Νιου Τζέρζι, εκεί που θα αφήσει σε ασφαλή χέρια την φαμίλια του (την ίδια ώρα που το φιλμ αποχαιρετά το War Of The Worlds υφάκι, με τον κεντρικό ήρωα πλέον να τραβά μόνος του το κουπί) στην Κορέα και στα Ιεροσόλυμα, που θα εξακριβώσει ιδίοις όμασι τις (απελπισμένες κατά βάση) κινήσεις αντιδράσεις όσων γνώριζαν την ύπαρξη του φαινομένου και τέλος στις καταπράσινες πλαγιές της Ουαλίας, εκεί που σε εργαστήριο της World Health Organization, θα μπει ο επίλογος του εισαγωγικού τεύχους του ολοκαίνουργου Παγκοσμίου Πολέμου, για τον οποίο εκτιμώ πως δύσκολα δεν θα υπάρξει συνέχεια.
Εκτίμηση που προκύπτει από το γεγονός πως παρόλη την αρχική (και αρνητική) προκατάληψη, εκείνου που γνωρίζει καλά τα σκαμπανεβάσματα στην παραγωγή, τις διαρκείς ανατροπές στις εμπνεύσεις της τρόικας των γραφιάδων και το φινάλε που ξαναφιλμαρίστηκε, μην τυχόν και πάνε στράφι ολοσχερώς τα 200 μιλιούνια του προϋπολογισμού, εντούτοις overall, στην πλατεία δεν πέρασε ποτέ η εντύπωση πως στα παρασκήνια εκείνου που παρακολουθεί, επικράτησε μεγαλύτερος χαμός κι από την επέλαση των χτικιάρηδων. Που ομολογουμένως, ως ο ολοκληρωτικά καταστροφικός κορμός του στόρι, ζωγραφίστηκαν μια χαρά από το δημιουργικό τμήμα της Paramount. Χαρίζοντας μάλιστα, στο απίθανα ρυθμικό και αγωνιώδες δεύτερο μέρος - ανισότατα το ποιοτικότερο του έργου - μια από τις επικότερες και πιο καλογραμμένες σεκάνς στην κινηματογραφική ιστορία των disaster movies, καθώς ο χείμαρρος των Z(eds) κυριεύει τον καλά (?) περιφραγμένο Άγιο Τόπο, σε ένα σκηνικό που προκαλεί και πολιτικούς συνειρμούς στην θωριά του...
Όπως πολιτικής χροιάς άλλωστε είναι και η περσόνα του ουδέτερου πολίτη του κόσμου και όχι εκπροσώπου κάποιου χρωματισμένου μπιρό, Lone Ranger, που πρέπει να συνδυάσει την ευρηματικότητα του MacGyver, την μαχητικότητα του Jason Bourne και την απεθαντότητα του 007, για να φτάσει στον τελικό του στόχο. Πιο αδιάφορη και υπερβολική έκφανση του χαρακτήρα του Τζέρι Λέιν, φυσικά η τρίτη, με τον ανισόρροπο δημιουργικά σκηνοθέτη Marc Forster (του απαράδεκτου Quantum Of Solace) να επιμένει ιδιαίτερα σε αυτή, ειδικά στο πλάνο της αεροπορικής τραγωδίας, όταν το χαμογελάκι - μειδίαμα θα είναι η πιο ελαφριά αντίδραση του θεατή, που δεν πλήρωσε εισιτήριο για να παρακολουθήσει έναν παλιάς κοπής Τζέιμς Μποντ. Ή μήπως λες, αυτή να είναι η ανάγκη του σινεφίλ, να δημιουργήσει δηλαδή έναν ακόμη Superhero, με ακόμη πιο ανθρωπιστικά κίνητρα στην δράση του? Το box office θα αποφανθεί...
Για πες: Ή είσαι σταρ ή δεν είσαι, που λέει και ο Brad Pitt. Ο λαμπερότερος και γοητευτικότερος Χολιγουντιανός ανήρ, παίρνει το ρίσκο, για πρώτη φορά στην 25ετή καριέρα του, να παίξει έναν ρόλο πολύ πιο ηρωικό, πιο κομικένιο και πιο παραμυθένιο από οποιονδήποτε άλλο έχει ερμηνεύσει στο παρελθόν. Μάλιστα σε αντίθεση με κάθε άλλη ανάλογης ιογενούς και λοιμώδους θεματικής all star μάζωξη - όπως το Contagion, όπως το Outbreak, όπως το Resident Evil ή όπως το Children Of Men - ο Πίτ-μπουλ, διαλέγει (και ως συμπαραγωγός) να είναι το μόνο αναγνωρίσιμο πρόσωπο στο εκράν, είτε απολαμβάνοντας τα οφέλη του megahit μπλοκμπάστερ, είτε σηκώνοντας τον σταυρό του fail μαρτυρίου. Μέχρι ώρας στις διεθνείς αγορές, παρότι ερμηνευτικά δεν απέτυχε πουθενά, ο Brad ανεβαίνει Γολγοθά. Προσωπικά ελπίζω προσωρινό...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουνίου 2013 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική