V/H/S/2
των Simon Barrett, Adam Wingard, Eduardo Sánchez, Gregg Hale, Gareth Huw Evans, Timo Tjahjanto, Jason Eisener. Με τους Lawrence Michael Levine, Kelsy Abbott
Μάσησε η κασέτα!
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν αλλάζει τίποτα. Η μηδενικού ρίσκου εμπορική επιτυχία, δηλαδή, του πρώτου μέρους, προ ενός ακριβώς έτους, ουσιαστικά πριμοδότησε την ύπαρξη του σίκουελ, κάτι που θα συμβεί και για το επόμενο και για το επόμενο, αλλά και για το επόμενο τεύχος της σειράς V/H/S που σίγουρα θα ακολουθήσουν, όπως συμβαίνει με κάθε σύγχρονο horror σίριαλ που σέβεται τον εαυτό του. Μοναδική προϋπόθεση είναι να ζορίσουμε για τρία τέσσερα δευτερόλεπτα το μυαλουδάκι μας - εμείς οι σεναριογράφοι, ε? - για να δούμε με ποιον ακριβώς τρόπο μπορούμε να στήσουμε την κάμερα που θα αποτυπώσει το μακάβριο περιστατικό, ώστε να γίνει η διαδικασία της καταγραφής με τον ρεαλιστικότερο δυνατό τρόπο. Τώρα για ποιο λόγο θα μου πεις, από την αφήγηση των παζλικών ιστοριών του V/H/S/2 (αλλά και των προγενέστερων ή σίγουρων ακολούθων) δεν λείπει ούτε ένα από τα υπερσύγχρονα επαγγελματικά digital Camcorders, αλλά η μεταφορά των γραμμένων αρχείων γίνεται μέσω της προιστορικής αναλογικής κασέτας και όχι ενός stick βρε αδερφέ, αυτή είναι μια απορία που δεν πρόκειται να βρει απάντηση. Τουλάχιστον σοβαρή...
Η εξαφάνιση ενός νεαρού φοιτητή, θα κινήσει το ενδιαφέρον ενός αντρόγυνου ιδιωτικών ερευνητών, που μέχρι τώρα, λειτουργώντας ανέντιμα και καιροσκοπικά, βιντεοσκοπούσαν παράνομα ζευγαράκια, απειλώντας τα με αποκάλυψη των ερωτικών τους συνευρέσεων, στο ενδεχόμενο που δεν ικανοποιηθούν οικονομικά. Η έρευνα τους θα τους οδηγήσει σε μια σκοτεινή μονοκατοικία, γεμάτη με ανοικτούς τηλεοπτικούς δέκτες και σκόρπιες βιντεοκασέτες, ένα μακάβριο τοπίο που θα τους δώσει την εντύπωση πως έχει εγκαταλειφθεί πολύ καιρό. Η περιέργεια σύντομα θα ωθήσει την κοπέλα να τοποθετήσει στην σχισμή του παλιοκαιρισμένου Panasonic το ογκώδες μέσο εγγραφής και αναπαραγωγής. Κίνηση που στο τέλος σίγουρα θα μετανιώσει...
Μη συμπεριλαμβανομένης της ρουμπρίκας που ουσιαστικά ορίζει την ραχοκοκαλιά του V/H/S/2, όπως ακριβώς συνέβη και τον ορίτζιναλ προκάτοχο του δηλαδή, τέσσερις ακόμη ιστορίες συνθέτουν το παζλ του βάλε - βγάλε στο μοτέρ του ντεμοντέ VCR. Αρχικά η περίπτωση ενός ζορισμένου άντρα, που τοποθετώντας στον βολβό του κατεστραμμένου του ματιού, έναν καινούργιο βιονικό (φυσικά βιντεοληπτικό) που του υπόσχεται πως θα βλέπει καλύτερα, θα αντιληφθεί πως πέρα από τα πραγματικά, μπορεί πλέον να διακρίνει και τα μεταφυσικά, ήτοι, φαντάσματα, στοιχειά, πνεύματα. Ακολούθως μέσω μιας κάμερας τοποθετημένης στο κράνος του, παρακολουθούμε την ανέμελη βόλτα ενός δικυκλιστή στο φιλήσυχο πάρκο, εκεί που έχουν εξαπολύσει όμως την επίθεση τους τα σαρκοφάγα ζόμπι, χαλώντας του την ποδηλατάδα. Παρακάμπτω το τρίτο μέρος, στο οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα ακολούθως, για να πω πως το τέταρτο και τελευταίο της συλλογής, ουσιαστικά υπέχει ρόλο βίντεο κλιπ, ερασιτεχνικής λήψης, με τον φακό καρφωμένο στο λουρί οικόσιτου σκυλάκου (!) που ανήκει σε φαμίλια άρτι δεχόμενη επίθεση από τους μωβόρους άλιενς!!
Για να μην μακρηγορώ, αν υπάρχει ένας και μόνο λόγος για να επιλέξει κανείς να παρακολουθήσει την δεύτερη βιντεοκασέτα, είναι το chapter εκείνο που φέρει την υπογραφή του Ουαλού, μόνιμου κάτοικου Ινδονησίας, Gareth Evans, που φέρει τον υπότιτλο Safe Haven και αναφέρεται στην έρευνα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, στα άδυτα μιας απωανατολίτικης μυστικιστικής οργάνωσης, που κινείται κάτω από τις εντολές ενός βραχύ το δέμας θρησκευτικού ηγέτη, ο οποίος έχει πείσει άπαντες τους ακόλουθους του, πως ο παράδεισος αδημονεί να τους εντάξει στην αγκάλη του. Φυσικά οι πρώτες σταγόνες αίματος μόλις εμφανιστούν, δεν θα είναι παρά μόνο η απαρχή του λουτρού που θα επακολουθήσει, στην ματιά του εκκεντρικά ακραίου σκηνοθέτη του The Raid, που δεν διστάζει να το πάει μέχρι τέλους και το οριστικό ξύπνημα στο καλά περιφρουρημένο bunker, του ίδιου του Εωσφόρου. Ομολογώ πως σε μια μακρά διάρκειας εκδοχή, το μικρού μήκους κλιπ, θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, από το χρονικό πνίξιμο του να χωρέσει σε 15 - 20 λεπτά όσα θέλει να πει.
Για πες: Έστω και με την βοήθεια του καλύτερου - συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων της πρώτης ταινίας horror σφηνακίων - κεφαλαίου, το Numebr Two δεν κάνει την διαφορά σε σύγκριση με τον προκάτοχο του, κινούμενο στα ίδια επαναλαμβανόμενα και επίπεδα νερά της γνώριμης (και βαρετής) φοβιστικής αφήγησης. Κάπου νομίζω πως το θέμα του found footage ή έστω του εξεπίτηδες διακινούμενου ανατριχιαστικού υλικού έχει εξαντληθεί, τουλάχιστον θεματικά. Φυσικά επειδή το κοινό, που έχει πάντα (εμπορικά) τον πρώτο λόγο, είναι και εκείνο που θα αποφασίσει για τον αν θα υπάρξει (που λογικά θα υπάρξει) κι άλλη συνέχεια...
Μη συμπεριλαμβανομένης της ρουμπρίκας που ουσιαστικά ορίζει την ραχοκοκαλιά του V/H/S/2, όπως ακριβώς συνέβη και τον ορίτζιναλ προκάτοχο του δηλαδή, τέσσερις ακόμη ιστορίες συνθέτουν το παζλ του βάλε - βγάλε στο μοτέρ του ντεμοντέ VCR. Αρχικά η περίπτωση ενός ζορισμένου άντρα, που τοποθετώντας στον βολβό του κατεστραμμένου του ματιού, έναν καινούργιο βιονικό (φυσικά βιντεοληπτικό) που του υπόσχεται πως θα βλέπει καλύτερα, θα αντιληφθεί πως πέρα από τα πραγματικά, μπορεί πλέον να διακρίνει και τα μεταφυσικά, ήτοι, φαντάσματα, στοιχειά, πνεύματα. Ακολούθως μέσω μιας κάμερας τοποθετημένης στο κράνος του, παρακολουθούμε την ανέμελη βόλτα ενός δικυκλιστή στο φιλήσυχο πάρκο, εκεί που έχουν εξαπολύσει όμως την επίθεση τους τα σαρκοφάγα ζόμπι, χαλώντας του την ποδηλατάδα. Παρακάμπτω το τρίτο μέρος, στο οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα ακολούθως, για να πω πως το τέταρτο και τελευταίο της συλλογής, ουσιαστικά υπέχει ρόλο βίντεο κλιπ, ερασιτεχνικής λήψης, με τον φακό καρφωμένο στο λουρί οικόσιτου σκυλάκου (!) που ανήκει σε φαμίλια άρτι δεχόμενη επίθεση από τους μωβόρους άλιενς!!
Για να μην μακρηγορώ, αν υπάρχει ένας και μόνο λόγος για να επιλέξει κανείς να παρακολουθήσει την δεύτερη βιντεοκασέτα, είναι το chapter εκείνο που φέρει την υπογραφή του Ουαλού, μόνιμου κάτοικου Ινδονησίας, Gareth Evans, που φέρει τον υπότιτλο Safe Haven και αναφέρεται στην έρευνα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, στα άδυτα μιας απωανατολίτικης μυστικιστικής οργάνωσης, που κινείται κάτω από τις εντολές ενός βραχύ το δέμας θρησκευτικού ηγέτη, ο οποίος έχει πείσει άπαντες τους ακόλουθους του, πως ο παράδεισος αδημονεί να τους εντάξει στην αγκάλη του. Φυσικά οι πρώτες σταγόνες αίματος μόλις εμφανιστούν, δεν θα είναι παρά μόνο η απαρχή του λουτρού που θα επακολουθήσει, στην ματιά του εκκεντρικά ακραίου σκηνοθέτη του The Raid, που δεν διστάζει να το πάει μέχρι τέλους και το οριστικό ξύπνημα στο καλά περιφρουρημένο bunker, του ίδιου του Εωσφόρου. Ομολογώ πως σε μια μακρά διάρκειας εκδοχή, το μικρού μήκους κλιπ, θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, από το χρονικό πνίξιμο του να χωρέσει σε 15 - 20 λεπτά όσα θέλει να πει.
Για πες: Έστω και με την βοήθεια του καλύτερου - συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων της πρώτης ταινίας horror σφηνακίων - κεφαλαίου, το Numebr Two δεν κάνει την διαφορά σε σύγκριση με τον προκάτοχο του, κινούμενο στα ίδια επαναλαμβανόμενα και επίπεδα νερά της γνώριμης (και βαρετής) φοβιστικής αφήγησης. Κάπου νομίζω πως το θέμα του found footage ή έστω του εξεπίτηδες διακινούμενου ανατριχιαστικού υλικού έχει εξαντληθεί, τουλάχιστον θεματικά. Φυσικά επειδή το κοινό, που έχει πάντα (εμπορικά) τον πρώτο λόγο, είναι και εκείνο που θα αποφασίσει για τον αν θα υπάρξει (που λογικά θα υπάρξει) κι άλλη συνέχεια...
Στις δικές μας αίθουσες? Μάλλον κατευθείαν στο βίντεο
