Άνθρωπος Από Ατσάλι
του Zack Snyder. Με τους Henry Cavill, Amy Adams, Michael Shannon, Diane Lane, Kevin Costner, Laurence Fishburne, Antje Traue, Ayelet Zurer, Russell Crowe
The Kryptonian Immigrant
του gaRis (@takisgaris) 
Είναι 1934. Γκρέητ Ντηπρέσσον στην Αμερική – άνοδος Ναζί στη Γερμανία. Ο Joe Shuster μεταναστεύει από τον Κάναδα στο Κλήβελαντ για να συναντήσει το ξαδέρφι του Jerry Siegel. 16άρηδες με κόλλημα για Flash Gordon και Little Nemo. Εβραιόπουλα, ντροπαλά με γυαλούμπες, με τον Jerry να έχει εκδώσει τις Cosmic Stories του ήδη προ 2ετίας. Η μεγάλη ιδέα δεν αργεί να φυτευτεί στο κρανίο του Siegel: Υπεράνθρωπος, εξωγήινος - πρόσφυγας που ερωτεύεται την Lois Lane η οποία όμως έχει μάτια μόνο για τον Man of Steel κι όχι για τη σκιώδη περσόνα του Kal-el, τον διοπτροφόρο, ντροπαλό (με πιάνς;) συνάδελφο ρεπόρτερ στη Daily Planet, Κλάρκ Κέντ.
Superman / Υπεράνθρωπος. Τάδε Έφη Ζαρατούστρα του Φρειδερίκου Νίτσε. Το ευαγγέλιο της ναζιστικής ιδεολογίας. Εδώ η προσωποποίηση της ηρωικής υπέρβασης με πρόταγμα την απελευθέρωση της χριστιανικής ηθικής από το έγκλημα. Μοντέλο της Superman φιγούρας ο Douglas Fairbanks των Μάσκα του Ζορρό και Ρομπέν των Δασών. Καλούπι του Clark Kent ο Harold Lloyd των Welcome Danger και Safety Last! Αυτό ήταν. Στα 1938 τα εβραιόπουλα πουλάνε τις 13 πρώτες σελίδες για $130 στον εκδότη Harry Donefeld, εκχωρώντας κάθε πνευματικό τους δικαίωμα. Γρήγορα ο Άνθρωπος από Ατσάλι γίνεται πολιτιστικό φαινόμενο. Η ιστορία του μωρού που οι γονείς του φυγαδεύουν σε μια διαστημική κάψουλα από τον αποθνήσκοντα πλανήτη Krypton για να διασωθεί το dna της φυλής μακριά από τα αιμοσταγή χέρια του παρανοϊκού στρατηγού Zod. Η κάψουλα σκάει σε ένα χωράφι σπαρμένο αραποσίτι στην καρδιά της W.A.S.P. Αμερικής: Κάνσας,Τέξας. Οι άτεκνοι αγρότες Τζόναθαν και Μάρθα Κέντ γίνονται οι ανάδοχοι γονείς.
Όπως στα πρωτάτα του Μωυσή τον οποίο διασώζουν οι γονείς του από την οργή του Φαραώ που βάλθηκε να εξοντώσει όλα τα νεογέννητα αρσενικά εβραιόπουλα. Η μητέρα του τον βάζει σε ένα καλάθι που διαπλέει τον Νείλο. Τον βρίσκει η κόρη του Φαραώ και τον μεγαλώνει σα βασιλόπουλο. Ο Μωυσής, ο προπάππος του Κλάρκ Κέντ, έχει κι αυτός διπλή ταυτότητα: Αιγύπτιος πρίγκηπας και μελλοντικός απελευθερωτής των Ιουδαίων. Το όνομα είναι δηλωτικό του μεσσιανικού χαρακτήρα του Σούπερμαν. Kal-El, όπου El είναι το εβραϊκό πρόθεμα της θεότητας. Δεν είναι απορίας άξιο γιατί ο Ναζί υπουργός προπαγάνδας, ο διαβόητος Γκαίμπελς, αποκήρυξε τον κόμικ υπερήρωα ως σιωνιστικό σύμβολο, αγνοώντας ότι ο Kal μετουσιώνει κάτι πολύ ευρύτερο: Την ίδια την Αμερική, καταφύγιο των κάθε λογής μεταναστών, όπου ο καθένας είναι ελεύθερος, χωρίς εξωτερική απειλή αυταρχικών Zods, να διεκδικήσει μια θέση στο όνειρο.
Στην αρχή ο Σούπερμαν πηδούσε πάνω στα ψηλά κτίρια. Σύντομα, με την εκρηκτική ανάπτυξη της αεροπλοΐας θα αρχίσει να πετά. Οι υπερδυνάμεις του ακμάζουν παράλληλα με την ανάδειξη της αμερικανικής κοσμοκρατορίας. Γίνεται το είδωλο του εθνικού ιδεώδους, του μοντέλου που συνενώνει εθνικές και πολιτισμικές διαφορές στο κοινά αποδεκτό πρότυπο του Αμερικανού πολίτη. Όταν ο Kal-el βγαίνει στο γυαλί, οι πρώτες φράσεις είναι “Truth, Justice and the American Way". Ο Umberto Eco πριν 40 χρόνια στη διατριβή του για τον Μύθο του Σούπερμαν πραγματεύεται την εμμονή του υπερήρωα να διατηρήσει την καθεστηκυία τάξη. Την αφιέρωσή του στην πάταξη του εγκλήματος, ιδιαίτερα εναντίον της ατομικής ιδιοκτησίας κι όχι στην αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών που υποθάλπουν το έγκλημα όπως η φτώχεια. Στα 1978, ξεκινά η διαδρομή του all-american-hero στο πανί. Μέχρι το 1987 θα γυριστούν τέσσερις ταινίες με κορυφαία την πρώτη του Richard Donner, με την περίφημη συμμετοχή του Brando που έλαβε $14Μ για την ολιγόλεπτη, παντελώς απροετοίμαστη συμμετοχή του ως Jor-El. O ήρωας με την κόκκινη μπέρτα διαχρονικά παρέμενε ο πρόωρα (όσο και τραγικά παράδοξα) χαμένος Christopher Reeve. Μετά από 20ετή σιωπή η πρώτη απόπειρα αναβίωσης, δια χειρός Bryan Singer με πρωταγωνιστή τον λίγο Brandon Routh. Χλιαρά πράγματα και συγκριτικά απογοητευτικές εισπράξεις. Ο υπέρτατος κόμικ μύθος αναζητά απεγνωσμένα τον κρυπτονίτη του.
Εδώ αρχίζουν να ουρανοδρομούν οι κινηματογραφικές συναστρίες. O Χρίστος (με ξαναπιάνς;) Nolan έχει ήδη αναστήσει τον Batman με μια τριλογία που ξαναέγραψε την κομικατζίδικη ιστορία, με το The Dark Knight να φιγουράρει αξιοκρατικά ως η κορυφαία μεταφορά στη μεγάλη οθόνη χάρτινου υπερήρωα. Μαζεύει τον στορυτέλα David S. Goyer και τον αρχιτυμπανιστή Hans Zimmer. Φτιάχνει το εκμαγείο και ψάχνει σκηνοθέτη με εικονοκλαστικό μάτι. Zack Snyder, των Dawn of the Dead 300 αλλά και των Sucker Punch Watchmen. Ύψος και βάθος, αλλά πάντα με καθαρόαιμα κομικατζίδικη φλέβα. Μένει το κάστ με προεξάρχοντα τον διάδοχο ενός Κρίστοφερ Ρηβ. Διάνα στο πρόσωπο του Henry Cavill, ενός μοιρακίου με λίγα ταινιάκια στο ζωνάρι (Red Riding Hood, Immortals) αλλά σωματότυπο που βγάζει μάτια. Ο εκφραστικός Μπριτόνος (καινοτομία σε μια κατεξοχήν αμερικανική υπόθεση) είναι πραγματικά ατσαλένιος, παίρνοντας ρεβάνς από την κακοδαιμονία του που του στοίχισε ρόλους όπως των Bond-Batman-Edward (Twilight). Ο Cavill παίζει σωματικά, συγκροτημένα και λανθάνουν οικτρά όσοι τον συγκρίνουν με τους Christian Bale και Robert Downey Jr. O Σούπερμαν είναι εξωγήινος. Έτσι απλά.
Όταν στο παλκοσένικο ανεβαίνουν οι Amy Adams (μια δυναμικότατη Lois Lane), o παθιασμένα τρελάρας Michael Shannon (General Zod), οι Kevin Costner και Diane Lane (το ονειρεμένης χημείας ζεύγος Kent), πλαισιωμένοι με ένα Russell Crowe ως Jor-El σε κόντρα ρόλο από το τσαμπουκαλέ του πρόφαιλ, δε μπολιοθέλει ρώτημα. Μια καρα-υπερπαραγώγα $250Μ που βγάζει μάτια στην πιατέλα (αποφύγετε όμως το ισχαιμικό 3D), κρατά για ένα δυομισάωρο αμέριστη την προσοχή, σε βαθιμό που σχεδόν ξεγλιστρούν τα ξώφαλτσα του Goyer στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, όσο και η περίπου ανυπαρξία λάιτ κάμπ στιγμών. Η ταινία παραπαίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και κατά κόρον πείθει για τη δεδομένη επιλογή της. Το υποχρεωτικό τελικό 45λεπτο γκωμένης, εσχατολογικά υπερπληθωριστικής αναμέτρησης μουτζαλώνει τα επιτυχημένης λείανσης φλάσμπακς όσο και τις χαμηλότονες σεκάνς εσωτερικής ωρίμανσης του Superman, ίσως ότι πολυτιμότερο έχει να προικίσει αυτό το επιτυχημένο reboot τα κατοπινά sequels.
Για πες: Σαφώς και υπάρχει θέμα αν υφίσταται ζήτημα κλωνοποίησης της Νολανικής, νταβαντούρικα αυτάρεσκης, εμμονικά σκοτεινής προσέγγισης ενός φωτεινού συμβόλου αγαθότητας όπως ο Superman. Το τελικό όμως προϊόν δεν ευαρεστεί απλά τους φανς αλλά και ανανεώνει το δημογραφικό του κοινό, τείνοντας χείρα σε μια εποχή που κυριαρχεί το γκρίζο και η αμφισβήτηση οιουδήποτε θεσμού ή υπερασπιστή της τρικυμιώδους παγκόσμιας συλλογικότητας. Ο Άνθρωπος από Ατσάλι είναι θεματικά ο Big Daddy των κόμικ ηρώων κι αυτή του εδώ η καταγραφή είναι πραγματικά πελώρια για να αγνοηθεί.
Όπως στα πρωτάτα του Μωυσή τον οποίο διασώζουν οι γονείς του από την οργή του Φαραώ που βάλθηκε να εξοντώσει όλα τα νεογέννητα αρσενικά εβραιόπουλα. Η μητέρα του τον βάζει σε ένα καλάθι που διαπλέει τον Νείλο. Τον βρίσκει η κόρη του Φαραώ και τον μεγαλώνει σα βασιλόπουλο. Ο Μωυσής, ο προπάππος του Κλάρκ Κέντ, έχει κι αυτός διπλή ταυτότητα: Αιγύπτιος πρίγκηπας και μελλοντικός απελευθερωτής των Ιουδαίων. Το όνομα είναι δηλωτικό του μεσσιανικού χαρακτήρα του Σούπερμαν. Kal-El, όπου El είναι το εβραϊκό πρόθεμα της θεότητας. Δεν είναι απορίας άξιο γιατί ο Ναζί υπουργός προπαγάνδας, ο διαβόητος Γκαίμπελς, αποκήρυξε τον κόμικ υπερήρωα ως σιωνιστικό σύμβολο, αγνοώντας ότι ο Kal μετουσιώνει κάτι πολύ ευρύτερο: Την ίδια την Αμερική, καταφύγιο των κάθε λογής μεταναστών, όπου ο καθένας είναι ελεύθερος, χωρίς εξωτερική απειλή αυταρχικών Zods, να διεκδικήσει μια θέση στο όνειρο.
Στην αρχή ο Σούπερμαν πηδούσε πάνω στα ψηλά κτίρια. Σύντομα, με την εκρηκτική ανάπτυξη της αεροπλοΐας θα αρχίσει να πετά. Οι υπερδυνάμεις του ακμάζουν παράλληλα με την ανάδειξη της αμερικανικής κοσμοκρατορίας. Γίνεται το είδωλο του εθνικού ιδεώδους, του μοντέλου που συνενώνει εθνικές και πολιτισμικές διαφορές στο κοινά αποδεκτό πρότυπο του Αμερικανού πολίτη. Όταν ο Kal-el βγαίνει στο γυαλί, οι πρώτες φράσεις είναι “Truth, Justice and the American Way". Ο Umberto Eco πριν 40 χρόνια στη διατριβή του για τον Μύθο του Σούπερμαν πραγματεύεται την εμμονή του υπερήρωα να διατηρήσει την καθεστηκυία τάξη. Την αφιέρωσή του στην πάταξη του εγκλήματος, ιδιαίτερα εναντίον της ατομικής ιδιοκτησίας κι όχι στην αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών που υποθάλπουν το έγκλημα όπως η φτώχεια. Στα 1978, ξεκινά η διαδρομή του all-american-hero στο πανί. Μέχρι το 1987 θα γυριστούν τέσσερις ταινίες με κορυφαία την πρώτη του Richard Donner, με την περίφημη συμμετοχή του Brando που έλαβε $14Μ για την ολιγόλεπτη, παντελώς απροετοίμαστη συμμετοχή του ως Jor-El. O ήρωας με την κόκκινη μπέρτα διαχρονικά παρέμενε ο πρόωρα (όσο και τραγικά παράδοξα) χαμένος Christopher Reeve. Μετά από 20ετή σιωπή η πρώτη απόπειρα αναβίωσης, δια χειρός Bryan Singer με πρωταγωνιστή τον λίγο Brandon Routh. Χλιαρά πράγματα και συγκριτικά απογοητευτικές εισπράξεις. Ο υπέρτατος κόμικ μύθος αναζητά απεγνωσμένα τον κρυπτονίτη του.
Εδώ αρχίζουν να ουρανοδρομούν οι κινηματογραφικές συναστρίες. O Χρίστος (με ξαναπιάνς;) Nolan έχει ήδη αναστήσει τον Batman με μια τριλογία που ξαναέγραψε την κομικατζίδικη ιστορία, με το The Dark Knight να φιγουράρει αξιοκρατικά ως η κορυφαία μεταφορά στη μεγάλη οθόνη χάρτινου υπερήρωα. Μαζεύει τον στορυτέλα David S. Goyer και τον αρχιτυμπανιστή Hans Zimmer. Φτιάχνει το εκμαγείο και ψάχνει σκηνοθέτη με εικονοκλαστικό μάτι. Zack Snyder, των Dawn of the Dead 300 αλλά και των Sucker Punch Watchmen. Ύψος και βάθος, αλλά πάντα με καθαρόαιμα κομικατζίδικη φλέβα. Μένει το κάστ με προεξάρχοντα τον διάδοχο ενός Κρίστοφερ Ρηβ. Διάνα στο πρόσωπο του Henry Cavill, ενός μοιρακίου με λίγα ταινιάκια στο ζωνάρι (Red Riding Hood, Immortals) αλλά σωματότυπο που βγάζει μάτια. Ο εκφραστικός Μπριτόνος (καινοτομία σε μια κατεξοχήν αμερικανική υπόθεση) είναι πραγματικά ατσαλένιος, παίρνοντας ρεβάνς από την κακοδαιμονία του που του στοίχισε ρόλους όπως των Bond-Batman-Edward (Twilight). Ο Cavill παίζει σωματικά, συγκροτημένα και λανθάνουν οικτρά όσοι τον συγκρίνουν με τους Christian Bale και Robert Downey Jr. O Σούπερμαν είναι εξωγήινος. Έτσι απλά.
Όταν στο παλκοσένικο ανεβαίνουν οι Amy Adams (μια δυναμικότατη Lois Lane), o παθιασμένα τρελάρας Michael Shannon (General Zod), οι Kevin Costner και Diane Lane (το ονειρεμένης χημείας ζεύγος Kent), πλαισιωμένοι με ένα Russell Crowe ως Jor-El σε κόντρα ρόλο από το τσαμπουκαλέ του πρόφαιλ, δε μπολιοθέλει ρώτημα. Μια καρα-υπερπαραγώγα $250Μ που βγάζει μάτια στην πιατέλα (αποφύγετε όμως το ισχαιμικό 3D), κρατά για ένα δυομισάωρο αμέριστη την προσοχή, σε βαθιμό που σχεδόν ξεγλιστρούν τα ξώφαλτσα του Goyer στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, όσο και η περίπου ανυπαρξία λάιτ κάμπ στιγμών. Η ταινία παραπαίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και κατά κόρον πείθει για τη δεδομένη επιλογή της. Το υποχρεωτικό τελικό 45λεπτο γκωμένης, εσχατολογικά υπερπληθωριστικής αναμέτρησης μουτζαλώνει τα επιτυχημένης λείανσης φλάσμπακς όσο και τις χαμηλότονες σεκάνς εσωτερικής ωρίμανσης του Superman, ίσως ότι πολυτιμότερο έχει να προικίσει αυτό το επιτυχημένο reboot τα κατοπινά sequels.
Για πες: Σαφώς και υπάρχει θέμα αν υφίσταται ζήτημα κλωνοποίησης της Νολανικής, νταβαντούρικα αυτάρεσκης, εμμονικά σκοτεινής προσέγγισης ενός φωτεινού συμβόλου αγαθότητας όπως ο Superman. Το τελικό όμως προϊόν δεν ευαρεστεί απλά τους φανς αλλά και ανανεώνει το δημογραφικό του κοινό, τείνοντας χείρα σε μια εποχή που κυριαρχεί το γκρίζο και η αμφισβήτηση οιουδήποτε θεσμού ή υπερασπιστή της τρικυμιώδους παγκόσμιας συλλογικότητας. Ο Άνθρωπος από Ατσάλι είναι θεματικά ο Big Daddy των κόμικ ηρώων κι αυτή του εδώ η καταγραφή είναι πραγματικά πελώρια για να αγνοηθεί.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουνίου 2013 από την Village
2 σχόλια:
Πόσο αμόρφωτος μπορεί να είναι κανείς για να λέει ναζιστικό το έργο του Νίτσε; Η επιφανεικότητα και το δήθεν "ψαγμένο" σε όλο του το μεγαλείο...
Εκτιμώ πως η φράση είναι γραμμένη με εξαιρετική προσοχή. Πουθενά δεν γράφει στο κείμενο πως το έργο του Νίτσε ήταν ναζιστικό, άλλωστε είναι γνωστό, πως ο φιλόσοφος υπήρξε δριμύτατος επικριτής τόσο των εθνικιστών, όσο και των ακραίων αντιλήψεων τους. Ο ορισμός του "Τάδε Έφη" ως ευαγγέλιο που ο Αδόλφος χρησιμοποίησε για να κτίσει την θεωρία του, όμως είναι μια αναπόφευκτη (πιθανότατα και παρερμηνευόμενη) πραγματικότητα, εφόσον το πρότυπο της Αρείας Φυλής βασίστηκε πάνω στον Υπεράνθρωπο του Φρειδερίκου.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική