Δύο και Δύο
του Diego Kaplan. Με τους Alfredo Casero, Julieta Diaz, Juan Minujín, Carla Peterson, Adrian Suar
Κάτσε στα αυγά σου ρε αμίκο...
του zerVo (@moviesltd) 
Η argo-λαϊκή παραίνεση της μαρκίζας μου, θα φανταστείς πως έχει να κάνει με τον κακομοίρη φαμελιάρη της ιστορίας, που προκαλείται από ενδογενείς κι εξωγενείς παράγοντες, να διευρύνει (μονομιάς, παρακαλώ) τους σεξουαλικούς του ορίζοντες. Λάθος! Στον δημιουργό αυτής της πιπεράτης κομεντί αναφέρεται, που ξυπνώντας ένα πρωινό εκεί στο πανέμορφο, όσο και κοινωνικά ζορισμένο Μπουένος Άιρες, του πέρασε από το μυαλό να φτιάξει μια ταινία που η έννοια του σεξ κυριαρχεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό. Η επιλογή του όμως (πες την και αδυναμία) να προβάλλει την επίμαχη έννοια σε πρώτο πλάνο, στέλνοντας την πέρα από το φόντο κάπου στα αζήτητα του σετ, μεταξύ των κομπάρσων, μοιάζει αταίριαστη με έναν σεναριακό σπινθήρα προοδευτικών αντιλήψεων. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αυτή η (ντεμέκ) προχώ ιδέα, καταλήγει στο φινάλε της να βουλιάζει σε ένα λάκκο με περισσότερα Ε3 κι από εκείνες τις θρυλικές κονσέρβες γκοτζίλα που μοιράζαν στο φανταριλίκι για ξηρά τροφή...
Φίλοι αδερφικοί από τα χρόνια του πανεπιστημίου είναι ο Ντιέγο και ο Ρίτσαρντ, έμπειροι καρδιοχειρουργοί και συνέταιροι σε ιδιωτική κλινική, επιχείρηση που τους επιτρέπει να διαβιώνουν άνετα, απολαμβάνοντας όλα τα κομφόρ. Φίλες αδελφικές είναι και οι όμορφες γυναίκες τους, η Εμίλια και η Μπετίνα αντίστοιχα, με την πρώτη να είναι διάσημη σε όλη την χώρα, ως η γοητευτική παρουσιάστρια του τηλεοπτικού δελτίου καιρού και την δεύτερη να διατηρεί μπουτίκ ρούχων στην πιο αριστοκρατική συνοικία της πρωτεύουσας. Όταν κατά την διάρκεια μιας νύχτας κεφιού, η Μπετίνα αποκαλύψει στην κολλητή της, πως ο βασικός λόγος της συζυγικής της ευτυχίας είναι η κοινή συμμετοχή της ίδιας και του ανδρός της σε όργια με άλλα παντρεμένα ζευγάρια, η ελαφρώς κοιμισμένη ερωτική έξαψη θα κτυπήσει κόκκινο στην φαντασίωση της μελαχρινής μετεωρολόγου.
Και θα ξεκινήσει την δική της μάχη πια, να πείσει και τον δικό της αντρούλη, έναν χαμηλών τόνων, ικανοποιημένο πλήρως από την οικογενειακή γαλήνη που απολαμβάνει σαραντάρη, να πάρουν μέρος κι εκείνοι στα κοινόβια πάρτι, διευρύνοντας έτσι τους λάγνους ορίζοντες τους και συνάμα σώζοντας, έστω και με αυτό τον ακραίο τρόπο, τον υπό κρίση (?) γάμο τους. Πως να σπάσουν όμως οι αναστολές του φουκαρά Ντιέγο, που έχει το γυναικάκι του κορώνα στο κεφάλι του, ουδέποτε έχει γυρίσει να κοιτάξει άλλη και ούτε διανοείται πως με το ζευγάρι των κολλητών τους θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα κολασμένο ερωτικό κουαρτέτο? Ή μήπως όλη αυτή η αντίδραση του συνεσταλμένου και πουριτανού γιατρού, έχει βάση στο πάθος που μέσα του σιγοβράζει για την πολλά υποσχόμενη στο κρεβάτι, cougar συμβία του φιλαδελφού του?
Σύμφωνοι, το να περάσεις την λεπτή κόκκινη γραμμή, ακόμη κι αν σου πάρει παραπάνω από την μισή σεναριακή αφήγηση είναι κομματάκι εύκολο, αγαπητέ Αργεντινέζε Diego Kaplan, που θεωρώ σίγουρο πως έχεις αποστηθίσει όλες εκείνες τις εμπορικότατες ιταλιάνικες σεξοκομεντί του Dino Risi. Από τούδε και στο εξής όμως τι συμβαίνει, καθώς ναι μεν άπαντες στην τετράδα έχουν γευτεί το μήλο του πειρασμού, στο μυαλό του καθενός όμως οι κοινές εικόνες σεξ έχουν καταγραφεί με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Η ταχύτατη εξιστόρηση των συμβάντων, μέχρι τα ντουέτα να περιπλακούν κάτω από το ίδιο σεντόνι, που αστείο απαντούν μόνο στο πρόσωπο του αντιδραστικού - τροχοπέδη Ντιέγο, στο δεύτερο μέρος, παίρνει μια δραματική τροπή εκατόν ογδόντα μοιρών - λογικό - καθώς τα αδιέξοδα κάνουν την εμφάνιση τους, εφόσον το Dos Mas Dos δεν αποφασίζει να πάει την πλάκα, γιατί περί πλάκας πρόκειται, μέχρι τέλους, αλλά να σοβαρέψει, λες και οι βιώνοντες την κρίση της μέσης ηλικίας, θα μείνουν εσαεί κολλημένοι στο μπαλαμούτι.
Για πες: Συνεπώς και συνολικά το φιλμ δεν λειτουργεί σωστά. Τουλάχιστον δεν αποδίδει όσα υπόσχεται, αφού ούτε οι σιτεμένες desperate housewives που διαθέτουν πλούσια τα κάλλη, (σχεδόν) ουδέποτε τα εκθέτουν, άρα το μάτι δεν χορταίνει, ούτε οι χαρακτήρες, πλην του συντηρητικού Ντιεγκίτο όπως τον αποδίδει ο μόνος αξιόλογος ερμηνευτικά Adrian Suar, δείχνουν δυνατοί να υποστηρίξουν την επιλογή τους all the way. Συνεπώς το πάρτι καταντά μια φούσκα, ένα παραμύθι, που με έπεισε για ακόμη μια φορά, πως αν κάποιος δεν είναι (παν)έτοιμος για την όποια υπέρβαση, είναι προτιμότερο να κάθεται στα αυγά του...
Και θα ξεκινήσει την δική της μάχη πια, να πείσει και τον δικό της αντρούλη, έναν χαμηλών τόνων, ικανοποιημένο πλήρως από την οικογενειακή γαλήνη που απολαμβάνει σαραντάρη, να πάρουν μέρος κι εκείνοι στα κοινόβια πάρτι, διευρύνοντας έτσι τους λάγνους ορίζοντες τους και συνάμα σώζοντας, έστω και με αυτό τον ακραίο τρόπο, τον υπό κρίση (?) γάμο τους. Πως να σπάσουν όμως οι αναστολές του φουκαρά Ντιέγο, που έχει το γυναικάκι του κορώνα στο κεφάλι του, ουδέποτε έχει γυρίσει να κοιτάξει άλλη και ούτε διανοείται πως με το ζευγάρι των κολλητών τους θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα κολασμένο ερωτικό κουαρτέτο? Ή μήπως όλη αυτή η αντίδραση του συνεσταλμένου και πουριτανού γιατρού, έχει βάση στο πάθος που μέσα του σιγοβράζει για την πολλά υποσχόμενη στο κρεβάτι, cougar συμβία του φιλαδελφού του?
Σύμφωνοι, το να περάσεις την λεπτή κόκκινη γραμμή, ακόμη κι αν σου πάρει παραπάνω από την μισή σεναριακή αφήγηση είναι κομματάκι εύκολο, αγαπητέ Αργεντινέζε Diego Kaplan, που θεωρώ σίγουρο πως έχεις αποστηθίσει όλες εκείνες τις εμπορικότατες ιταλιάνικες σεξοκομεντί του Dino Risi. Από τούδε και στο εξής όμως τι συμβαίνει, καθώς ναι μεν άπαντες στην τετράδα έχουν γευτεί το μήλο του πειρασμού, στο μυαλό του καθενός όμως οι κοινές εικόνες σεξ έχουν καταγραφεί με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Η ταχύτατη εξιστόρηση των συμβάντων, μέχρι τα ντουέτα να περιπλακούν κάτω από το ίδιο σεντόνι, που αστείο απαντούν μόνο στο πρόσωπο του αντιδραστικού - τροχοπέδη Ντιέγο, στο δεύτερο μέρος, παίρνει μια δραματική τροπή εκατόν ογδόντα μοιρών - λογικό - καθώς τα αδιέξοδα κάνουν την εμφάνιση τους, εφόσον το Dos Mas Dos δεν αποφασίζει να πάει την πλάκα, γιατί περί πλάκας πρόκειται, μέχρι τέλους, αλλά να σοβαρέψει, λες και οι βιώνοντες την κρίση της μέσης ηλικίας, θα μείνουν εσαεί κολλημένοι στο μπαλαμούτι.
Για πες: Συνεπώς και συνολικά το φιλμ δεν λειτουργεί σωστά. Τουλάχιστον δεν αποδίδει όσα υπόσχεται, αφού ούτε οι σιτεμένες desperate housewives που διαθέτουν πλούσια τα κάλλη, (σχεδόν) ουδέποτε τα εκθέτουν, άρα το μάτι δεν χορταίνει, ούτε οι χαρακτήρες, πλην του συντηρητικού Ντιεγκίτο όπως τον αποδίδει ο μόνος αξιόλογος ερμηνευτικά Adrian Suar, δείχνουν δυνατοί να υποστηρίξουν την επιλογή τους all the way. Συνεπώς το πάρτι καταντά μια φούσκα, ένα παραμύθι, που με έπεισε για ακόμη μια φορά, πως αν κάποιος δεν είναι (παν)έτοιμος για την όποια υπέρβαση, είναι προτιμότερο να κάθεται στα αυγά του...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουνίου 2013 από την Filmtrade
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική