Γλυκά μας Λάθη
της Noémie Lvovsky. Με τους Noémie Lvovsky, Yolande Moreau, Michel Vuillermoz, Denis Podalydès, Samir Guesmi
Γλυκά Δεκάξι
του zerVo (@moviesltd) 
Για σας κυρία μου, που τα 45 κεράκια που φυσήξατε τις προάλλες στην γενέθλια τούρτα, σας φάνηκαν κάπως βαριά και που και τι δεν θα δίνατε για λίγες στιγμές να γίνετε και πάλι έφηβη, να φορέσετε τα ανέμελα κάζουαλ, να παίξετε την αγαπημένη σας κασέτα στο κίτρινο Sony Walkman, να καρφιτσώσετε το πόστερ του αγαπημένου σας αστέρα στον τοίχο. Για σας κυρία μου, που ξεκινήσατε την ενήλικη ζωή σας με όνειρα χίλια, μα τώρα πια νιώθετε πως όλες αυτές οι προσδοκίες διαλύθηκαν σαν χαρτοπόλεμος. Για σας κυρία μου, που έχετε αντιληφθεί πως οι επιλογές σας, ερωτικές, οικογενειακές, επαγγελματικές αποδείχτηκαν λάθος και από το τζίνι της φαντασίας σας, θα ζητούσατε μια δεύτερη ευκαιρία για να τις διορθώσετε. Για σας κυρία μου, φτιάχτηκε η νοσταλγική κομεντί Camille Redouble...
Στα μέσα των δεύτερων -άντα της, η Καμίλ έχει καταλάβει πως τίποτα από όσα είχε προγραμματίσει στα νιάτα της δεν έχει πάει σωστά. Η φιλοδοξία της να γίνει μεγάλη και τρανή ηθοποιός, έχει από καιρού γκρεμιστεί και πλέον περιορίζεται σε μονολεκτικές εμφανίσεις κομπάρσου, σε θρίλερ της κακιάς ώρας. Ο άντρας που του ορκίστηκε αιώνια πίστη, ποτέ του δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που άφηναν οι γεμάτες πάθος υποσχέσεις του, ενώ πέρα από την νεαρή της κόρη, που κι εκείνη δείχνει να νοιάζεται πιότερο για το δικό της μέλλον, δεν υπάρχει πια κανείς που να μπορεί πάνω του να στηριχτεί, να πει τον πόνο της. Πόνο που πνίγει διαρκώς στο αλκοόλ, πιστεύοντας πως μόνο έτσι θα ξεχάσει. θα λησμονήσει.
Η πρωτοχρονιάτικη γιορτή που θα στήσουν οι παλιές, χαμένες φιλενάδες της, θα δώσει στην ζορισμένη γυναίκα την ευκαιρία να ξεδώσει, να ξεσκάσει. Ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια κατανάλωσης ποτού, θα πέσει σε μια περίεργη σκοτοδίνη, που μόλις ξυπνήσει και ανακτήσει τις αισθήσεις της, θα καταλάβει πως κάτι απίθανο έχει συμβεί: Είναι και πάλι δεκαέξι χρονών, ζει στο σπίτι των λατρεμένων της γονιών, που από καιρό έχει χάσει, πηγαίνει στο σχολείο, βιώνει την ανεμελιά και την άγνοια κινδύνου της ευαίσθητης ηλικίας και νιώθει στην καρδιά της τα νεανικά σκιρτήματα για τα μάτια του όμορφου συμμαθητή της - που στ' αλήθεια είναι ο σύζυγός της - να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους.
Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Καμίλ που τα βίωσε όλα τότε, πίσω στα λατρεμένα 80s και στην Καμίλ του τώρα, που τα ξαναζεί σαν σε πραγματικό deja vu. Έχει την γνώση και την σοφία της πεπειραμένης γυναίκας και τις κακοτοπιές να αποφύγει και τα σφάλματα που της έχουν στοιχίσει τόσο να παρακάμψει. Ακόμη, ακόμη και να αλλάξει την ίδια της μοίρα, γιατί όχι και των αγαπημένων της προσώπων, όπως της μάνας που τόσο αγαπά, για να αποφύγει εκείνο το διαολεμένο εγκεφαλικό, που την πήρε τόσο νέα από κοντά της. Ίσως όμως και να είναι καλύτερα να μην τα πειράξει όλα, να διατηρήσει κάποια ζωντανά, που χρόνια μετά θα της αφήσουν μια κάποια γλυκιά γεύση, μια ευχαρίστηση.
Μια από τις πλέον ταλαντούχες προσωπικότητες του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά, η Noemie Lvovsky, ηθοποιός, σεναρίστα και σκηνοθέτης μαζί, σε ένα φανερά πασπαλισμένο με δικές της αναμνήσεις back to the future χρονικό, βγάζει από μέσα της όλη την νοσταλγική διάθεση, ξαναγυρνώντας στην εποχή των καλύτερων χρόνων της ζωής του κάθε ανθρώπου. Εκεί που στην πραγματικότητα μπαίνουν και οι βάσεις για την δύσκολη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Ζεστή η ιστορία της, συγκινησιακά φορτισμένη και αξιοπρεπώς δομημένη, ακόμη κι αν αυτό το χρονικό πέρα δώθε, ούτε πρωτοφανέρωτο είναι στο πανί, ούτε εύκολα επεξηγήσιμο. Έχει όμως ένα ενδιαφέρον, αφού τυλίγοντας προς τα πίσω το κουβάρι με τις θύμησες, δύσκολα δεν θα βρει ανταπόκριση από τον (ιδίως συνομήλικο της) σινεφίλ.
Για πες: Είναι όμορφο να ταξιδεύεις έστω και για λίγο μέσω των φιλμικών εικόνων στο παρελθόν. Να ξανακούς εκείνη την Γερμανίδα την Nena να μετρά ένα προς ένα τα 99 της μπαλόνια, να κολλάς με πινέζες στην ντουλάπα την αφίσα του Flashdance, να ρίχνεις τάληρο στο τζουμπόξ, για να ακούσεις τον alive and kicking Freddie Mercury. Κι άμα λάχει κι έχεις και το σθένος να μεταλλάξεις κάποια από τα παζλάκια της προσωπικής σου διαδρομής στον μάταιο αυτό κόσμο, ακόμη καλύτερα για σένα. Έστω και στα (ακόμη ζωντανά) όνειρα σου...
Η πρωτοχρονιάτικη γιορτή που θα στήσουν οι παλιές, χαμένες φιλενάδες της, θα δώσει στην ζορισμένη γυναίκα την ευκαιρία να ξεδώσει, να ξεσκάσει. Ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια κατανάλωσης ποτού, θα πέσει σε μια περίεργη σκοτοδίνη, που μόλις ξυπνήσει και ανακτήσει τις αισθήσεις της, θα καταλάβει πως κάτι απίθανο έχει συμβεί: Είναι και πάλι δεκαέξι χρονών, ζει στο σπίτι των λατρεμένων της γονιών, που από καιρό έχει χάσει, πηγαίνει στο σχολείο, βιώνει την ανεμελιά και την άγνοια κινδύνου της ευαίσθητης ηλικίας και νιώθει στην καρδιά της τα νεανικά σκιρτήματα για τα μάτια του όμορφου συμμαθητή της - που στ' αλήθεια είναι ο σύζυγός της - να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους.
Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Καμίλ που τα βίωσε όλα τότε, πίσω στα λατρεμένα 80s και στην Καμίλ του τώρα, που τα ξαναζεί σαν σε πραγματικό deja vu. Έχει την γνώση και την σοφία της πεπειραμένης γυναίκας και τις κακοτοπιές να αποφύγει και τα σφάλματα που της έχουν στοιχίσει τόσο να παρακάμψει. Ακόμη, ακόμη και να αλλάξει την ίδια της μοίρα, γιατί όχι και των αγαπημένων της προσώπων, όπως της μάνας που τόσο αγαπά, για να αποφύγει εκείνο το διαολεμένο εγκεφαλικό, που την πήρε τόσο νέα από κοντά της. Ίσως όμως και να είναι καλύτερα να μην τα πειράξει όλα, να διατηρήσει κάποια ζωντανά, που χρόνια μετά θα της αφήσουν μια κάποια γλυκιά γεύση, μια ευχαρίστηση.
Μια από τις πλέον ταλαντούχες προσωπικότητες του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά, η Noemie Lvovsky, ηθοποιός, σεναρίστα και σκηνοθέτης μαζί, σε ένα φανερά πασπαλισμένο με δικές της αναμνήσεις back to the future χρονικό, βγάζει από μέσα της όλη την νοσταλγική διάθεση, ξαναγυρνώντας στην εποχή των καλύτερων χρόνων της ζωής του κάθε ανθρώπου. Εκεί που στην πραγματικότητα μπαίνουν και οι βάσεις για την δύσκολη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Ζεστή η ιστορία της, συγκινησιακά φορτισμένη και αξιοπρεπώς δομημένη, ακόμη κι αν αυτό το χρονικό πέρα δώθε, ούτε πρωτοφανέρωτο είναι στο πανί, ούτε εύκολα επεξηγήσιμο. Έχει όμως ένα ενδιαφέρον, αφού τυλίγοντας προς τα πίσω το κουβάρι με τις θύμησες, δύσκολα δεν θα βρει ανταπόκριση από τον (ιδίως συνομήλικο της) σινεφίλ.
Για πες: Είναι όμορφο να ταξιδεύεις έστω και για λίγο μέσω των φιλμικών εικόνων στο παρελθόν. Να ξανακούς εκείνη την Γερμανίδα την Nena να μετρά ένα προς ένα τα 99 της μπαλόνια, να κολλάς με πινέζες στην ντουλάπα την αφίσα του Flashdance, να ρίχνεις τάληρο στο τζουμπόξ, για να ακούσεις τον alive and kicking Freddie Mercury. Κι άμα λάχει κι έχεις και το σθένος να μεταλλάξεις κάποια από τα παζλάκια της προσωπικής σου διαδρομής στον μάταιο αυτό κόσμο, ακόμη καλύτερα για σένα. Έστω και στα (ακόμη ζωντανά) όνειρα σου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2013 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική