Οι Πέντε του Σέντραλ Παρκ
των Ken Burns, Sarah Burns, David McMahon
Ντροπή!
του zerVo (@moviesltd) 
Ντροπή! Δεν μπορώ να νιώσω άλλο συναίσθημα και απλά σκύβω το κεφάλι μπροστά σε αυτή την πραγματικά συγκλονιστική ιστορία, που συντάραξε συθέμελα την κοινή γνώμη της πιο πολυσύχναστης - και θεωρητικά πιο προοδευτικής - Μητρόπολης του κόσμου μας. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση κακοδικίας στα παγκόσμια χρονικά, ούτε φυσικά και η τελευταία που στο εξ ορισμού υπάρχον θύμα της υπόθεσης, προστίθενται και εκείνοι οι αθώοι που το σύστημα έστειλε πίσω από τα κάγκελα. Αλλά είναι η αντίδραση ολάκερης της κοινωνίας, από τον πιο υψηλόβαθμο μέχρι και τον απλοϊκό παρατηρητή, στην επίσημη ανακοίνωση κατόπιν εορτής - ως γιορτή σημείωσε καμιά δεκαριά χρονάκια στο σωφρονιστικό ίδρυμα, φέροντας την ταμπέλα του πιο στυγνού εγκληματία, όπως είναι ο βιαστής - της αθωότητας της μοιραίας πεντάδας. Εκεί που σύσσωμος ο πρωτοσέλιδος Τύπος, τα κανάλια και κάθε λογής τυχάρπαστος σκορπούσε ένθεν κακείθεν κατάρες για την απουσία της θανατικής ποινής για κάτι τέτοια αποβράσματα, το μεταγενέστερο συγνώμη - που ούτε αυτό ποτέ ειπώθηκε στην ουσία - περιορίστηκε σε κάποια μονόστηλα. Ντροπή! Αλλά να μου πεις ποιος από τους βολεμένους από αυτό το βρώμικο στόρι, να δηλώσει μεταμέλεια που έστησε στην κυριολεξία, πέντε παιδάκια στον τοίχο του αποσπάσματος, δίχως ίχνος τύψεων...
Το βράδυ της 19ης Απριλίου, περαστικοί ανακάλυψαν σε σκοτεινό μονοπάτι του θεόρατου Σέντραλ Παρκ, το βάναυσα χτυπημένο σώμα μιας νεαρής γυναίκας, σε κάκιστη κατάσταση, βουτηγμένο στο αίμα και με κακώσεις σε σημεία που δεν άφηναν πολλές ελπίδες για την επιβίωση του. Το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, κάτω από την εντολή των εισαγγελικών αρχών, προσήγαγε όλους τους περαστικούς από το σημείο της επίθεσης νεαρούς και μετά από μαραθώνιες ανακρίσεις που είχαν διάρκεια μεγαλύτερη των 24 ωρών, κατέληξε στο συμπέρασμα πως πέντε δεκαπεντάχρονοι ήταν οι υπαίτιοι του βιασμού και της απόπειρας ανθρωποκτονίας. Η υπόθεση των The Central Park Five, όπως έμεινε στην ιστορία, έκλεισε με ταχύτατες διαδικασίες ένα χρόνο αργότερα, καθώς όλοι οι ανήλικοι κρίθηκαν ένοχοι από το αρμόδιο δικαστήριο και οδηγήθηκαν στην φυλακή για να εκτίσουν ποινές από επτά μέχρι δεκαπέντε χρόνια.
Και τίποτα δεν θα μπορούσε να αμαυρώσει το ένθερμο χειροκρότημα των Νεουορκέζων πολιτών στα πρόσωπα του Δημάρχου, της αδίστακτης Εισαγγελέως, της απίστευτα κινητικής Ανακρίτριας και των υποδειγματικού επαγγελματισμού μπάτσων του Homicide, που ξεβρόμισαν την πόλη από τα αράπια και τους πάπι τσούλος, αν δεν εμφανιζόταν το 2002 (δεκατρία έτη μετά το συμβάν!!!) ένας ήδη έγκλειστος πίσω από τα σίδερα, επαγγελματίας βιαστής, για να ανατρέψει τα πάντα, μαρτυρώντας πως εκείνος είναι ο υπαίτιος του αδικήματος. Συνεπώς τα γυμνασιόπαιδα τότε, ο Άντρον, ο Κέβιν, ο Ρέιμοντ, ο Κόρει, ο Γιουσέφ, προερχόμενα από τις πάμφτωχες και αγράμματες φαμίλιες του Μπρούκλυν, με τα λιγοστά όνειρα και τα ακόμη λιγότερα δικαιώματα το μόνο λάθος που έκαναν, ήταν να βρεθούν στον χώρο του Πάρκου, κάνοντας εφηβικές πλάκες σε όσους βολτάριζαν! Δίχως έγκλημα τιμωρία!
Το ντοκιμαντέρ που υπογράφει η τριάδα των κινηματογραφιστών - ρεπόρτερς Ken και Sarah Burns και McMahon, βοηθούμενη από τα ντοκουμέντα της εποχής, που είναι πλήρη και επαρκή, αλλά και από τις συνεντεύξεις των πέντε (on camera πλην ενός) των σύγχρονων Ντρέιφους, εκτός από την καταγραφή του χρονικού, επιχειρεί και μια κοινωνιολογική μελέτη της μοντέρνας κοινωνίας, που σφύζει από ρατσιστική μανία και διψά για υψηλής τηλεθέασης αίμα. Έστω και αθώο! Ένα περιστατικό που υπό άλλες συνθήκες θα είχε περάσει απαρατήρητο, αν είχε λάβει χώρα στο Κουίνς ή στο Μπρονξ, αναδείχθηκε σε υψίστης εθνικής σημασίας, εφόσον προκλήθηκε στο ασφαλές καταπράσινο πάρκο, από τα χέρια μαύρων και ισπανόφωνων. Στην κρεμάλα το λοιπόν, όπως βροντοφώναξε εκείνο το δισεκατομμυριούχο κάθαρμα ο Τραμπ, δίχως να σκεφτεί καν το ενδεχόμενο πως τα πιτσιρίκια είχαν πέσει στην καλοστημένη παγίδα των παμπόνηρων Αρχών. Που από την μεριά τους έλυσαν άμεσα τον γρίφο κι αναδείχτηκαν σε local heroes στα μάτια των φοβισμένων κι ανασφαλών κατοίκων του Μεγάλου Μήλου...
Για πες: Οι παραβολές και οι αντιπαραβολές που χρησιμοποιεί στον λόγο της η δημιουργική τριάδα, διατηρούν την αγωνία του θεατή μέχρι τέλους, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι γνώριμο. Για να τεθεί και μόνο ζήτημα πληρότητας του φιλμικού τους προϊόντος, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και η παρουσία της πολιτικής αγωγής στα interviews, αλλά μάλλον οι λειτουργοί της Θέμιδος, ξόδεψαν όλες τους τις μπροστά στην κάμερα παραστάσεις στα επινίκια και όχι όταν το κατόρθωμα τους, αποδείχτηκε ένα, με συγκεκριμένη αιτία και σκοπό, καλοστημένο παραλήρημα πονηρής ηλιθιότητας.
Και τίποτα δεν θα μπορούσε να αμαυρώσει το ένθερμο χειροκρότημα των Νεουορκέζων πολιτών στα πρόσωπα του Δημάρχου, της αδίστακτης Εισαγγελέως, της απίστευτα κινητικής Ανακρίτριας και των υποδειγματικού επαγγελματισμού μπάτσων του Homicide, που ξεβρόμισαν την πόλη από τα αράπια και τους πάπι τσούλος, αν δεν εμφανιζόταν το 2002 (δεκατρία έτη μετά το συμβάν!!!) ένας ήδη έγκλειστος πίσω από τα σίδερα, επαγγελματίας βιαστής, για να ανατρέψει τα πάντα, μαρτυρώντας πως εκείνος είναι ο υπαίτιος του αδικήματος. Συνεπώς τα γυμνασιόπαιδα τότε, ο Άντρον, ο Κέβιν, ο Ρέιμοντ, ο Κόρει, ο Γιουσέφ, προερχόμενα από τις πάμφτωχες και αγράμματες φαμίλιες του Μπρούκλυν, με τα λιγοστά όνειρα και τα ακόμη λιγότερα δικαιώματα το μόνο λάθος που έκαναν, ήταν να βρεθούν στον χώρο του Πάρκου, κάνοντας εφηβικές πλάκες σε όσους βολτάριζαν! Δίχως έγκλημα τιμωρία!
Το ντοκιμαντέρ που υπογράφει η τριάδα των κινηματογραφιστών - ρεπόρτερς Ken και Sarah Burns και McMahon, βοηθούμενη από τα ντοκουμέντα της εποχής, που είναι πλήρη και επαρκή, αλλά και από τις συνεντεύξεις των πέντε (on camera πλην ενός) των σύγχρονων Ντρέιφους, εκτός από την καταγραφή του χρονικού, επιχειρεί και μια κοινωνιολογική μελέτη της μοντέρνας κοινωνίας, που σφύζει από ρατσιστική μανία και διψά για υψηλής τηλεθέασης αίμα. Έστω και αθώο! Ένα περιστατικό που υπό άλλες συνθήκες θα είχε περάσει απαρατήρητο, αν είχε λάβει χώρα στο Κουίνς ή στο Μπρονξ, αναδείχθηκε σε υψίστης εθνικής σημασίας, εφόσον προκλήθηκε στο ασφαλές καταπράσινο πάρκο, από τα χέρια μαύρων και ισπανόφωνων. Στην κρεμάλα το λοιπόν, όπως βροντοφώναξε εκείνο το δισεκατομμυριούχο κάθαρμα ο Τραμπ, δίχως να σκεφτεί καν το ενδεχόμενο πως τα πιτσιρίκια είχαν πέσει στην καλοστημένη παγίδα των παμπόνηρων Αρχών. Που από την μεριά τους έλυσαν άμεσα τον γρίφο κι αναδείχτηκαν σε local heroes στα μάτια των φοβισμένων κι ανασφαλών κατοίκων του Μεγάλου Μήλου...
Για πες: Οι παραβολές και οι αντιπαραβολές που χρησιμοποιεί στον λόγο της η δημιουργική τριάδα, διατηρούν την αγωνία του θεατή μέχρι τέλους, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι γνώριμο. Για να τεθεί και μόνο ζήτημα πληρότητας του φιλμικού τους προϊόντος, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και η παρουσία της πολιτικής αγωγής στα interviews, αλλά μάλλον οι λειτουργοί της Θέμιδος, ξόδεψαν όλες τους τις μπροστά στην κάμερα παραστάσεις στα επινίκια και όχι όταν το κατόρθωμα τους, αποδείχτηκε ένα, με συγκεκριμένη αιτία και σκοπό, καλοστημένο παραλήρημα πονηρής ηλιθιότητας.
Στις δικές μας αίθουσες? Μάλλον, ποτέ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική