Νομοταγείς Τύποι
του Fisher Stevens. Με τους Al Pacino, Christopher Walken, Alan Arkin
Μια Νύχτα στην Πόλη
του zerVo (@moviesltd) 
Περισσότερα από 150 χρόνια εμπειρίας στο πανί συνολικά, διακόσιες και βάλε πρωταγωνιστικές εμφανίσεις, σωρεία καλλιτεχνικών επιτυχιών, δεκατέσσερις οσκαρικές υποψηφιότητες εκ των οποίων οι τρεις έκαναν όλη την διαδρομή, μέχρι την τελική βράβευση. Μπορεί να ζητήσει ο υποψήφιος θεατής κάτι περισσότερο από αυτό το reunion των βετεράνων αποφοίτων του φημισμένου Actors Studio, με προσκεκλημένο κι έναν παλιόφιλο από την αντίστοιχου κύρους σχολή της δυτικής ακτής? Φυσικά και όχι, ας πούμε πως θεωρητικά είναι αρκετό στον σινεφίλ για ενενήντα λεπτουδάκια, να απολαμβάνει στο πανί παρέα, τρεις από τους πιο αγαπημένους και αναγνωρισμένους πρωταγωνιστές της κινηματογραφικής ιστορίας. Με εκείνον τον απαιτητικό που θα ζητήσει το κατιτίς παραπάνω όμως, τι ακριβώς κάνουμε??
Εικοσιοκτώ χρόνια, μια ολάκερη ζωή, παρέμεινε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, ο Βαλ, ένας από τους πλέον διάσημους κακοποιούς του Ελ Έι κι όμως ποτέ σε όλο αυτό το διάστημα δεν άνοιξε το στόμα του για να καρφώσει τους παλιούς του συνεργάτες στο έγκλημα. Κι ας έχει αντίθετη γνώμη για εκείνον ένας από τους βαρόνους του υποκόσμου της μεγαλούπολης, που πιστεύοντας πως τον έχει προδώσει, θα στείλει επαγγελματία φονιά για να τον εκτελέσει σήμερα, που επιτέλους θα εγκαταλείψει την στενή. Κι όχι όποιον κι όποιον εκτελεστή, αλλά τον καλύτερο του φίλο, τον Ντοκ, που μαζί έκαναν στα νιάτα τους όλες τις βρωμοδουλειές και που τώρα περιμένει να τον υποδεχτεί ελεύθερο, όχι μόνο με ανοιχτές αγκαλιές αλλά και με το περίστροφο οπλισμένο, ώστε κάποια στιγμή να του φυτέψει την σφαίρα..
Κι έτσι ένα μουντό φθινοπωρινό μεσημέρι, θα κινήσουν οι πρώην κομπανιέροι, που έχουν τόσο καιρό να τα πουν από κοντά, την βόλτα τους στις γειτονιές της Πόλης των Αγγέλων, περίπατος που θα έχει όριο λήξης την δεκάτη πρωινή της επομένης, όταν ο χίτμαν θα πρέπει να βάλει σε εφαρμογή το συμβόλαιο θανάτου. Περίπατος που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού μέσα σε αυτό το σκάρτο 24ωρο, ο "στον χρόνο που μου απομένει θα τα κάνω όλα" Βαλεντάιν θα ξαφρίσει ένα φαρμακείο, θα αλωνίσει ένα πορνείο πολυτελείας, θα κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο για να του αφαιρεθεί το αίμα που μάζεψε η υπερκατανάλωση Βιάγκρα, θα κλέψει μια υπερπολυτελή κούρσα, θα πάρει εκδίκηση από μια φράξια μικροκακοποιών για την συμπεριφορά τους σε μια ανυπεράσπιστη κοπέλα, θα λιανίσει έναν κορεάτη μπακάλη, θα ψωνίσει "δωρεάν" από ένα κατάστημα ακριβώς κοστουμιών, τι, θες κι άλλα? Α και θα απαγάγει από τον οίκο ευγηρίας έναν παλιό του σύντροφο, τον οδηγό της γηρασμένης πλέον γκανγκ, για να κάτσει πίσω από το βολάν της κουρσάρας και να τα βάλει με τους κακούς μπάτσους, όταν εκείνοι τους πάρουν στο κατόπι. Αν όλη αυτή η σουρεάλ κατάσταση σου θυμίζει ραγισμένο Tarantinικό κλωναράκι, είναι πολύ απλά γιατί πρόκειται για ένα τέτοιο, ακριβώς!
Να σου φέρω τώρα στο μυαλό - συνομήλικε μου και μόνο, θεατή, που έφαγες τα 80s με το κουτάλι - έναν κοντοπίθαρο με μούσι, που έπαιζε τον Ινδό τρελοεπιστήμονα, στο αλήστου μνήμης κωμωδιάκι από το 1986, Short Circuit? Για ποιο λόγο θα μου πεις. Πολύ απλά διότι αυτός ο τυπάκος, αφού είδε και απόειδε πως δεν θα κάνει καριέρα ως ρολίστας, αποφάσισε να το ρίξει στην σκηνοθεσία. Πήρε λοιπόν το μπερδεμενάκι κολάζ του πρωτάρη στο σκριπτ Noah Haidle, παρακολούθησε πέντε έξι φορές το True Romance του αδικομακαρίτη Tony Scott και είπε να βαδίσει στα πατρόν της μοντέρνας γκανγκστερικής ντράμεντυ. Με ποιο αποτέλεσμα? Με αυτό που λέει πως αν από τις εικόνες του Stand Up Guys, δεν έκαναν παρέλαση τρεις γίγαντες της υποκριτικής, την ύπαρξη του εργακίου δεν θα γνώριζε ούτε ο ίδιος ο δημιουργός του. Όχι γιατί δεν είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Αλλά γιατί δεν έχει να προσφέρει την παραμικρή φρέσκια ιδέα στην θεματική και στην συλλογιστική του, που νομίζεις πως έχει γυριστεί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πριν, από έναν απένταρο ξάδερφο του William Friedkin.
Για πες: Έστω κι έτσι όμως, τα παράπονα λιγοστεύουν, όταν μπροστά στα μάτια σου λαμβάνει χώρα μια μυθική ένωση τριών πανίσχυρων ερμηνευτικά στοιχείων. Δεν είναι λίγο πράμα, να βλέπεις σε ένα καρέ τον Σημαδεμένο, τον Ελαφοκυνηγό και τον παππού του Little Miss Sunshine, να επιδίδονται σε κωμικές κατά βάση διαολιές, με την ίδια χάρη που το έκαναν και στα νιάτα τους. Ο Μεγάλος Al, με αχτένιστο μαλλί, ξανά μέσα σε ένα κοστούμι τρία τέσσερα νούμερα μεγαλύτερο του, ο Σπουδαίος Christopher, με το ίδιο παγερό βλέμμα, που σκοτώνει αμεσότερα και από εννιάρα σφαίρα και ο Αγέρωχος Alan, που δεν το βάζει κάτω με τίποτα φτάνοντας στα 70 του σε μια ακόμη οσκαρική nod (για την Argo) ορίζουν ένα απολαυστικό τρίο, που το νιώθεις πως λειτουργεί, απλά και μόνο με τον αυτοσχεδιασμό της στιγμής. Που να είχε και ατάκες το σενάριο να τους δώσει να πουν δηλαδής...
Κι έτσι ένα μουντό φθινοπωρινό μεσημέρι, θα κινήσουν οι πρώην κομπανιέροι, που έχουν τόσο καιρό να τα πουν από κοντά, την βόλτα τους στις γειτονιές της Πόλης των Αγγέλων, περίπατος που θα έχει όριο λήξης την δεκάτη πρωινή της επομένης, όταν ο χίτμαν θα πρέπει να βάλει σε εφαρμογή το συμβόλαιο θανάτου. Περίπατος που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού μέσα σε αυτό το σκάρτο 24ωρο, ο "στον χρόνο που μου απομένει θα τα κάνω όλα" Βαλεντάιν θα ξαφρίσει ένα φαρμακείο, θα αλωνίσει ένα πορνείο πολυτελείας, θα κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο για να του αφαιρεθεί το αίμα που μάζεψε η υπερκατανάλωση Βιάγκρα, θα κλέψει μια υπερπολυτελή κούρσα, θα πάρει εκδίκηση από μια φράξια μικροκακοποιών για την συμπεριφορά τους σε μια ανυπεράσπιστη κοπέλα, θα λιανίσει έναν κορεάτη μπακάλη, θα ψωνίσει "δωρεάν" από ένα κατάστημα ακριβώς κοστουμιών, τι, θες κι άλλα? Α και θα απαγάγει από τον οίκο ευγηρίας έναν παλιό του σύντροφο, τον οδηγό της γηρασμένης πλέον γκανγκ, για να κάτσει πίσω από το βολάν της κουρσάρας και να τα βάλει με τους κακούς μπάτσους, όταν εκείνοι τους πάρουν στο κατόπι. Αν όλη αυτή η σουρεάλ κατάσταση σου θυμίζει ραγισμένο Tarantinικό κλωναράκι, είναι πολύ απλά γιατί πρόκειται για ένα τέτοιο, ακριβώς!
Να σου φέρω τώρα στο μυαλό - συνομήλικε μου και μόνο, θεατή, που έφαγες τα 80s με το κουτάλι - έναν κοντοπίθαρο με μούσι, που έπαιζε τον Ινδό τρελοεπιστήμονα, στο αλήστου μνήμης κωμωδιάκι από το 1986, Short Circuit? Για ποιο λόγο θα μου πεις. Πολύ απλά διότι αυτός ο τυπάκος, αφού είδε και απόειδε πως δεν θα κάνει καριέρα ως ρολίστας, αποφάσισε να το ρίξει στην σκηνοθεσία. Πήρε λοιπόν το μπερδεμενάκι κολάζ του πρωτάρη στο σκριπτ Noah Haidle, παρακολούθησε πέντε έξι φορές το True Romance του αδικομακαρίτη Tony Scott και είπε να βαδίσει στα πατρόν της μοντέρνας γκανγκστερικής ντράμεντυ. Με ποιο αποτέλεσμα? Με αυτό που λέει πως αν από τις εικόνες του Stand Up Guys, δεν έκαναν παρέλαση τρεις γίγαντες της υποκριτικής, την ύπαρξη του εργακίου δεν θα γνώριζε ούτε ο ίδιος ο δημιουργός του. Όχι γιατί δεν είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Αλλά γιατί δεν έχει να προσφέρει την παραμικρή φρέσκια ιδέα στην θεματική και στην συλλογιστική του, που νομίζεις πως έχει γυριστεί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πριν, από έναν απένταρο ξάδερφο του William Friedkin.
Για πες: Έστω κι έτσι όμως, τα παράπονα λιγοστεύουν, όταν μπροστά στα μάτια σου λαμβάνει χώρα μια μυθική ένωση τριών πανίσχυρων ερμηνευτικά στοιχείων. Δεν είναι λίγο πράμα, να βλέπεις σε ένα καρέ τον Σημαδεμένο, τον Ελαφοκυνηγό και τον παππού του Little Miss Sunshine, να επιδίδονται σε κωμικές κατά βάση διαολιές, με την ίδια χάρη που το έκαναν και στα νιάτα τους. Ο Μεγάλος Al, με αχτένιστο μαλλί, ξανά μέσα σε ένα κοστούμι τρία τέσσερα νούμερα μεγαλύτερο του, ο Σπουδαίος Christopher, με το ίδιο παγερό βλέμμα, που σκοτώνει αμεσότερα και από εννιάρα σφαίρα και ο Αγέρωχος Alan, που δεν το βάζει κάτω με τίποτα φτάνοντας στα 70 του σε μια ακόμη οσκαρική nod (για την Argo) ορίζουν ένα απολαυστικό τρίο, που το νιώθεις πως λειτουργεί, απλά και μόνο με τον αυτοσχεδιασμό της στιγμής. Που να είχε και ατάκες το σενάριο να τους δώσει να πουν δηλαδής...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική