Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ
του Baz Luhrmann. Με τους Leonardo DiCaprio, Tobey Maguire, Carey Mulligan, Joel Edgerton, Isla Fisher, Jason Clarke, Elizabeth Debicki
Jay Z Gatsby in the Baz Age
του gaRis (@takisgaris) 
Έχεις διαβάσει τον Υπέροχο Γκάτσμπυ του F. Scott Fitzgerald; Μια νουβέλα μετά βίας 48.000 λέξεων, εκδοθείσα το 1925, πουλώντας μόλις 20 χιλιάδες αντίτυπα τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της, παρασάγγες πίσω από τις προηγούμενες δουλειές του, The Far Side of Paradise και The Beautiful and Damned (που άγγιξαν τις 50.000 αντίστοιχα). Ή δεν μπορεί, κάπου θα έχεις πετύχει μια εκ των προηγουμένων 5 αποδόσεων στο πανί, τουλάχιστον μία εκ των τριών σημαντικότερων Γκάτσμπηδων, Warner Baxter (1926), Alan Ladd (1949) και (το σιγουράκι) Robert Redford (1974). Ο Jay Gatsby είναι η ενσάρκωση της γκλιτερίζουσας φαυλεπίφαυλης κενότητας του αμερικανικού ονείρου, η από τ’ αλώνια στα σαλόνια εγκάρσια τομή στο κυνήγι της ευτυχίας, που προσδίδουν τα αχειροποίητα Αγάπη, Αυτοεκπλήρωση, Υστεροφημία καμωμένες με τα χθόνια υλικά του Πλούτου, Πλάνης και Προδοσίας.
Ποιος είναι και εντέλει πόσο υπέροχος είναι αυτός ο Jay Gatsby? Έχει όντως σπουδάσει στην Οξφόρδη, γόνος αριστοκρατικής φαμίλιας της Β. Ντακότα, ένδοξος μαχητής στον Μεγάλο Πόλεμο και βασιλιάς των επιχειρήσεων του στη Νέα Υόρκη εν έτι 1922, κάτοχος της εκπάγλου βιλαροεπαύλεως στο West Egg (Long Island) ή μήπως είναι ένα απιστεύτου θράσους χωριατόπαιδο που σκαρφάλωσε πάνω στους φράχτες οι οποίοι χωρίζουν το παλιό χρήμα από τους νεοκόπους της Wall Street, παίζοντας μπάλα στο τερέν της Ποτοαπαγόρευσης μες την καρδιά της Jazz Age; Μπορεί στ’ αλήθεια να αλλάξει το παρελθόν του αποκτώντας ξανά την νυν ύπανδρη Daisy, που διαμένει στην καθέτως ακροβολισμένη διάμετρο (διόλου τυχαίο) από το άνδρο των διαβόητων πάρτι της καλής κοινωνίας, που διαθέτει ως κατάλυμα; Ακόμη κι όταν ο γυναικάς, ρατσιστής, αλλά αληθινός γόνος της τοπικής αριστοκρατίας Tom Buchanan θα αποκαλύψει την αληθινή ταυτότητα του Jay; θα τον διασώσει από την κατρακύλα ο πιστός φίλος του (“Old Sport”) απόφοιτος του Yale και περιστασιακός συγγραφέας - άλτερ ίγκο του Fitzgerald - Nick Carraway;
Ο Baz Luhrmann (των θριαμβευτικών Romeo + Juliet, Moulin Rouge αλλά και της απογοητευτικής Australia) πράττει μια εξίσου θρασύτατα παράτολμη από πλευράς ρίσκου με τον κεντρικό ήρωά του μεταφορά του εικονικού έργου σε 3D. Για τους πολυπληθείς επικριτές του, είναι για ακόμη μια φορά συνεπέστατος: Φιλμάρει οργιαστικά, έχοντας $120Μ για ξόδεμα για μια ταινία - φαντασμαγορία, όπου τα εξόφθαλμα εστέτ κουστούμια της Miuccia Prada πλημμυρίζουν την οθόνη σε στιλπνά αναχρονιστικό μπερδεγουέη με τα ρετρό χιπχοπίσματα του σύγχρονου Μίδα Jay Z και της - δικιάς του Daisy - Beyonce. Το πιάν’ς; Η γυναίκα του Baz, Catherine Martin σολάρει ακατάπαυστα σε έναν υπερλουσάτο καμβά, που διακοσμεί μια στιλπνή φωτογραφία κρεμασμένη στον αέρα (του crane shot το ανάγνωσμα - πρόσχωμεν), φιξαρισμένη σε 3D που κολλά τους ερμηνευτές πάνω σου α λα ταπετσαρία – μανεκέν, γνώριμη ευχή και κατάρα για την αλήθεια που συνήθως απέχει από τις buzzατες δημιουργίες του εικονοκλάστη Οστρέλιαν.
Άλλη μια κλασική περίπτωση όπου ο Luhrmann θυσιάζει την αλήθεια των χαρακτήρων στο βωμό της διαστολής του αμφιβληστροειδούς θα κραυγάσουν οι δυσκοίλιοι. Ή μήπως όχι; Γιατί αυτή-δαύτη είναι η αλήθεια του Φιτζέραλντ, η ψευτιά και ανακατωσούρα της τάχα μου υψηλής κενωνίας όπου το διχαστικό παλιό χρήμα απειλείται στα ίσα από το ψευδεπίγραφο χαρτοφυλάκιο του χρηματιστηρίου, εκεί, λίγο πριν την Great Depression. Ο Gatsby του Baz είναι acid Jazz, είναι και μεγαλομανής όσο το χωριατόπαιδο που πίστεψε ότι έγινε πρίγκηπας. Η χάρμα οφθαλμών απόδοση του κειμένου δεν ερμηνεύει βαθύτερα παρά τραβά ασταμάτητα φωτογραφίες. Λειτουργεί δηλαδή όπως ακριβώς ο ήρωας στη δεδομένη ιστορική περίοδο. Ενστικτωδώς αντανακλαστικά, ρέοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα ως αφρώδης οίνος προς την ολική αυτοκαταστροφή.
Όσο κι αν η εκ φύσεως ενστικτώδης ερμηνευτικά Carey Mulligan είναι μισκασταρισμένη ή ο Tobey Maguire δεν πείθει ως τάχα μου όψιμα αλκοολικός (αχρείαστο συγγραφικό πείραγμα από τον βοηθό - σεναριογράφο Craig Pearce) κολλητός του Jay, μου άρεσε η στιβαρή, δουλεμένη στη λεπτομέρεια του Joel Edgerton τον οποίο θάμαξα από το αδικημένο Warrior. Εκεί πάντως που υποκλίνομαι είναι μπροστά στον απόλυτο Γκάτσμπυ του Leo DiCaprio. Πέρα και μακριά από το κούφιο ποζαριλίκι του Redford, ο ρόλος έχει φτιαχτεί για τον manchild κορυφαίο ερμηνευτή της γενιάς του. Λάμπει πιότερο κι από το χρυσάφι, είναι σχεδόν αψεγάδιαστος, παραβλέποντας την ολίγο υπερτονισμένη προφορά στην κλασική εκφορά του “Old Sport”, για να συμφωνήσω με την παρατήρηση του A.O.Scott στους Ν.Υ.Times. Αισθάνομαι πως φέτος είναι επιτέλους η χρονιά του Leo, όπου αυτή εδώ η θαυμαστή ενσάρκωση του Gatsby θα ταιριάξει με μια εξίσου αξιομνημόνευτη υπόδυση στο Σκορσεζικό Wolf of Wall Street και κάπου εκεί θα βρέξει όσκαρ. Η ερμηνεία του εδώ διαθέτει τον ηλεκτρισμό που χρειάζεται για να παρακολουθήσει κανείς την σχεδόν 2,5 ώρες λιγωτική υπερπροσπάθεια του Luhrmann, να μπογιατίσει την οθόνη στην κυριολεξία με ατόφιες παραθέσεις από το πρωτότυπο κείμενο του Fitzgerald, ωσάν έτσι να σοβάντιζε το κενό μεταξύ δραματουργίας και πασαρέλας.
Για πες: Το κατά Lurmann The Great Gatsby θα ξετρελάνει τους νεότερους, χωρίς να απογοητεύσει κανέναν άλλον, πλην των σκληροπυρηνικών πιουρίστας του F. Scott Fitzgerald. Έχει υπερθετικά production values και τον καλύτερο Di Caprio που έχω δει (παντού). Ίσως η διανομή του τον Μάιο, αντί του αρχικά προγραμματισμένου περσινού Δεκέμβρη, να του αφαιρεί κρίσιμο οσκαρικό βεληνεκές (ουχί της κατηγορίας καλύτερης ταινίας συμπεριλαμβανομένης, που δεν παίζει με τίποτα) σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για ότι καλύτερο έχει να μας παρουσιάσει έως τώρα στο '13 το mainstream Hollywood. To σινεμά του Baz είναι μοντέρνο, χορταστικό, έχει άποψη και κατά συνέπεια άξιο να φέρει τον τίτλο του blockbuster, χωρίς να προσβάλλει την αισθητική του απαιτητικού θεατή.
Ο Baz Luhrmann (των θριαμβευτικών Romeo + Juliet, Moulin Rouge αλλά και της απογοητευτικής Australia) πράττει μια εξίσου θρασύτατα παράτολμη από πλευράς ρίσκου με τον κεντρικό ήρωά του μεταφορά του εικονικού έργου σε 3D. Για τους πολυπληθείς επικριτές του, είναι για ακόμη μια φορά συνεπέστατος: Φιλμάρει οργιαστικά, έχοντας $120Μ για ξόδεμα για μια ταινία - φαντασμαγορία, όπου τα εξόφθαλμα εστέτ κουστούμια της Miuccia Prada πλημμυρίζουν την οθόνη σε στιλπνά αναχρονιστικό μπερδεγουέη με τα ρετρό χιπχοπίσματα του σύγχρονου Μίδα Jay Z και της - δικιάς του Daisy - Beyonce. Το πιάν’ς; Η γυναίκα του Baz, Catherine Martin σολάρει ακατάπαυστα σε έναν υπερλουσάτο καμβά, που διακοσμεί μια στιλπνή φωτογραφία κρεμασμένη στον αέρα (του crane shot το ανάγνωσμα - πρόσχωμεν), φιξαρισμένη σε 3D που κολλά τους ερμηνευτές πάνω σου α λα ταπετσαρία – μανεκέν, γνώριμη ευχή και κατάρα για την αλήθεια που συνήθως απέχει από τις buzzατες δημιουργίες του εικονοκλάστη Οστρέλιαν.
Άλλη μια κλασική περίπτωση όπου ο Luhrmann θυσιάζει την αλήθεια των χαρακτήρων στο βωμό της διαστολής του αμφιβληστροειδούς θα κραυγάσουν οι δυσκοίλιοι. Ή μήπως όχι; Γιατί αυτή-δαύτη είναι η αλήθεια του Φιτζέραλντ, η ψευτιά και ανακατωσούρα της τάχα μου υψηλής κενωνίας όπου το διχαστικό παλιό χρήμα απειλείται στα ίσα από το ψευδεπίγραφο χαρτοφυλάκιο του χρηματιστηρίου, εκεί, λίγο πριν την Great Depression. Ο Gatsby του Baz είναι acid Jazz, είναι και μεγαλομανής όσο το χωριατόπαιδο που πίστεψε ότι έγινε πρίγκηπας. Η χάρμα οφθαλμών απόδοση του κειμένου δεν ερμηνεύει βαθύτερα παρά τραβά ασταμάτητα φωτογραφίες. Λειτουργεί δηλαδή όπως ακριβώς ο ήρωας στη δεδομένη ιστορική περίοδο. Ενστικτωδώς αντανακλαστικά, ρέοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα ως αφρώδης οίνος προς την ολική αυτοκαταστροφή.
Όσο κι αν η εκ φύσεως ενστικτώδης ερμηνευτικά Carey Mulligan είναι μισκασταρισμένη ή ο Tobey Maguire δεν πείθει ως τάχα μου όψιμα αλκοολικός (αχρείαστο συγγραφικό πείραγμα από τον βοηθό - σεναριογράφο Craig Pearce) κολλητός του Jay, μου άρεσε η στιβαρή, δουλεμένη στη λεπτομέρεια του Joel Edgerton τον οποίο θάμαξα από το αδικημένο Warrior. Εκεί πάντως που υποκλίνομαι είναι μπροστά στον απόλυτο Γκάτσμπυ του Leo DiCaprio. Πέρα και μακριά από το κούφιο ποζαριλίκι του Redford, ο ρόλος έχει φτιαχτεί για τον manchild κορυφαίο ερμηνευτή της γενιάς του. Λάμπει πιότερο κι από το χρυσάφι, είναι σχεδόν αψεγάδιαστος, παραβλέποντας την ολίγο υπερτονισμένη προφορά στην κλασική εκφορά του “Old Sport”, για να συμφωνήσω με την παρατήρηση του A.O.Scott στους Ν.Υ.Times. Αισθάνομαι πως φέτος είναι επιτέλους η χρονιά του Leo, όπου αυτή εδώ η θαυμαστή ενσάρκωση του Gatsby θα ταιριάξει με μια εξίσου αξιομνημόνευτη υπόδυση στο Σκορσεζικό Wolf of Wall Street και κάπου εκεί θα βρέξει όσκαρ. Η ερμηνεία του εδώ διαθέτει τον ηλεκτρισμό που χρειάζεται για να παρακολουθήσει κανείς την σχεδόν 2,5 ώρες λιγωτική υπερπροσπάθεια του Luhrmann, να μπογιατίσει την οθόνη στην κυριολεξία με ατόφιες παραθέσεις από το πρωτότυπο κείμενο του Fitzgerald, ωσάν έτσι να σοβάντιζε το κενό μεταξύ δραματουργίας και πασαρέλας.
Για πες: Το κατά Lurmann The Great Gatsby θα ξετρελάνει τους νεότερους, χωρίς να απογοητεύσει κανέναν άλλον, πλην των σκληροπυρηνικών πιουρίστας του F. Scott Fitzgerald. Έχει υπερθετικά production values και τον καλύτερο Di Caprio που έχω δει (παντού). Ίσως η διανομή του τον Μάιο, αντί του αρχικά προγραμματισμένου περσινού Δεκέμβρη, να του αφαιρεί κρίσιμο οσκαρικό βεληνεκές (ουχί της κατηγορίας καλύτερης ταινίας συμπεριλαμβανομένης, που δεν παίζει με τίποτα) σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για ότι καλύτερο έχει να μας παρουσιάσει έως τώρα στο '13 το mainstream Hollywood. To σινεμά του Baz είναι μοντέρνο, χορταστικό, έχει άποψη και κατά συνέπεια άξιο να φέρει τον τίτλο του blockbuster, χωρίς να προσβάλλει την αισθητική του απαιτητικού θεατή.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2013 από την Village
2 σχόλια:
χωρίς παρεξήγηση,με αυτό το λεξιλόγιο κάποια στιγμή ξεχάστηκα και νόμιζα ότι διαβάζω φίλαθλο...Κατά τα άλλα συμφωνώ στα περισσότερα με την κριτική.
Τώρα πρόσεξα πόσα αστεράκια έχετε βάλει στην ταινία.Νομίζω ότι υπερβάλλετε.Με το ζόρι πιάνει τη βάση.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική