Δύο μόλις χρόνια μετά το ταξίδι του στην άλλη άκρη του κόσμου, συντροφιά με τον ξεπεσμένο ροκ σταρ ήρωα του στην αναζήτηση της χαμένης του προσωπικότητας, ο Ιταλιάνος αναγνωρισμένος σκηνοθέτης Paolo Sorrentino, γυρνά στον τόπο του, φωτογραφίζοντας την βαριεστημένη καθημερινότητα της αριστοκρατίας, με φόντο την πάντα λαμπερή Ρώμη, στο La Grande Belezza. Το κέντρο της Αιώνιας Πόλης με τους καταπράσινους κήπους, τα υπέροχα ανάκτορα και τις υπερπολυτελείς βίλες, ορίζει το σκηνικό πάνω στο οποίο κινείται ο αφηγητής της ιστορίας, ένας βετεράνος δημοσιογράφος ο Γιεπ Γκαμπαρντέλα, που νιώθει την μονοτονία της ύπαρξης του να κινείται παράλληλα με την ανία του κόσμου που για χρόνια υπηρέτησε: "Γνωρίζω την Ρώμη πολύ καλά, αναφέρει στα πρώτα του λόγια ο Ναπολιτάνος σκηνοθέτης, αφού εκεί έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα κι εκεί ζω εδώ και κάμποσα χρόνια. Είχα την τύχη να βρεθώ σε παρέες Ρομάνων της μεσαίας τάξης, σε αμέτρητες βραδινές δεξιώσεις και κατέγραψα πάμπολλες στιγμές που αποτέλεσαν την σεναριακή βάση της ταινίας μου. Το La Grande Belezza είναι η αντανάκλαση αυτού του κόσμου. Η ύπαρξη του βασικού όσο και αληθινού χαρακτήρα του φιλμ όμως είναι εκείνη που με υποκίνησε να κάνω την ταινία. Κατά την άποψη μου δεν είναι η φτώχεια εκείνη που σου δίνει ιδέες για να αφηγηθείς, απλά είναι κάτι που βιώνεις. Γι αυτό και στο έργο δεν υπάρχουν εικόνες φτώχειας και μιζέριας. Αυτό το φιλμ από μόνο του μιλά για την ομορφιά της ζωής."
Photo: Getty Images Europe / zimbio.com
Οι θύμησες που ξυπνά το υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ φιλμ, σε σχέση με το μνημειώδες πόνημα του Fellini, La Dolce Vita είναι άμεσες. Τι λέει γι αυτή την σύγκριση όμως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Toni Servillo? "Έχω την εντύπωση πως ο φακός του Fellini, κοιτάζει την Ρώμη από ψηλά, αγκαλιάζοντας την με έναν υπερπροστατευτικό τρόπο. Αντίθετα ο Sorrentino την διαβάζει από την βάση της, από την χαμηλή της σκοπιά. Η Dolce Vita έδειχνε τον ενθουσιασμό της πόλης, μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου, ενώ εδώ περισσότερο η ματιά εστιάζει στις πολλές χαμένες ευκαιρίες. Λογικό είναι λοιπόν ο τόνος της να είναι μελαγχολικός."
Οι θύμησες που ξυπνά το υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ φιλμ, σε σχέση με το μνημειώδες πόνημα του Fellini, La Dolce Vita είναι άμεσες. Τι λέει γι αυτή την σύγκριση όμως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Toni Servillo? "Έχω την εντύπωση πως ο φακός του Fellini, κοιτάζει την Ρώμη από ψηλά, αγκαλιάζοντας την με έναν υπερπροστατευτικό τρόπο. Αντίθετα ο Sorrentino την διαβάζει από την βάση της, από την χαμηλή της σκοπιά. Η Dolce Vita έδειχνε τον ενθουσιασμό της πόλης, μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου, ενώ εδώ περισσότερο η ματιά εστιάζει στις πολλές χαμένες ευκαιρίες. Λογικό είναι λοιπόν ο τόνος της να είναι μελαγχολικός."
Όσο για την τέταρτη φορά που συνεργάζεται με τον συμπολίτη του δημιουργό: "Με το που μου έδωσε ο Paolo τα τέσσερα υποψήφια σενάρια του φιλμ να μελετήσω, ένιωσα πως πήρα στα χέρια μου το δώρο μιας ολόκληρης ζωής. Εφόσον είμαστε και οι δύο από την Νάπολι, αυτό από μόνο του δημιουργεί έναν ξεχωριστό δεσμό μεταξύ μας. Υπάρχει πάντα ένα ανάλαφρο συναίσθημα στην ψυχή του κάθε Ναπολιτάνου. Όπως συμβαίνει και με τον Γιεπ, που όσο δείχνει να επιθυμεί κάποια υλικά αγαθά, άλλο τόσο αδιαφορεί για το αν θα τα χάσει. Είναι μεγάλη μου τιμή που έπαιξα αυτό τον ρόλο, που με άγγιξε μέχρι τα βάθη της καρδιάς μου."
zerVo
