Bullet To The Head
του Walter Hill. Με τους Sylvester Stallone, Sung Kang, Sarah Shahi, Adewale Akinnuoye-Agbaje, Jason Momoa, Christian Slater, Jon Seda
Για χάρη του παλιού καλού καιρού...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν ξέρω πόσοι από τους νεότερους μπορούν να κατανοήσουν την σχέση λατρείας του Sylvester Stallone με την περιπέτεια δράσης. Μια παντρειά που για είκοσι ολόκληρα χρόνια, από την στιγμή που ο Ιταλιάνος στραβοστόμης έριξε την πρώτη γροθιά πάνω στο ρινγκ, φορώντας τα γάντια του θρυλικού Μπαλμπόα, μέχρι λίγο πριν τα τέλη των 90s τον ανέδειξε ως τον δημοφιλέστερο action performer, πιθανότατα, ολάκερης της ιστορίας του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κάθε καινούργια ταινία του Sly δεδομένα τίγκαρε κεντρικούς, ημικεντρικούς, επαρχιακούς σινεμάδες, υποσχόμενη ένα εκρηκτικό μείγμα που συνδύαζε την αγωνία με την καθηλωτική του παρουσία. Και κάπου εκεί, λίγο πριν το μιλένιουμ, ο αήττητος Ράμπο βρήκε μπροστά του τον μόνο αντίπαλο που κατάφερε να τον βάλει πλάτη, να τον καταβάλλει. Χρόνος το όνομα του και ως γνωστόν μαζί του δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. Ούτε καν ο Stallone, που από την ώρα που έπεφταν οι τίτλοι αρχής, ήξερες πως στο φινάλε θα είναι εκείνος θριαμβευτής και τροπαιοφόρος!
Το τελευταίο συμβόλαιο θανάτου που κλήθηκε να εκτελέσει ο βετεράνος επαγγελματίας πιστολάς Τζέιμς Μπόμπο, μπορεί να στέφθηκε από επιτυχία, καθώς ο στόχος, ένας διεφθαρμένος μπάτσος, έπεσε νεκρός από τα πυρά του, κατοπινά όμως, ο στενός του συνεργάτης, βρήκε περίεργο θάνατο, με τέσσερις μελετημένες μαχαιριές, που του προκάλεσε ένας άγνωστος φονιάς. Ένα φονικό που θα κινήσει την περιέργεια του αστυνομικού του τμήματος της Ουάσιγκτον, Τέιλορ Κουόν, που θα ταξιδέψει μέχρι την Νέα Ορλεάνη, προκειμένου να προτείνει στον Μπόμπο, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με ένα κοινό σκοπό: Να ανακαλύψουν την άκρη του νήματος, που θα τους οδηγήσει στον κοινό δολοφόνο των συνεργατών τους.
Παρότι αταίριαστο το ντουέτο του εκ πεποιθήσεως παράνομου, με τον πιστό ακόμη και στον παραμικρό κανόνα του πrotect and to serve, εντούτοις θα συνθέσουν μια αποτελεσματική ομάδα, ο μεν πρώτος με την γνώση και την εμπειρία του, ο δεύτερος με τον παρορμητισμό και την άγνοια κινδύνου, που θα τους οδηγήσει μέχρι τους αρχιμαφιόζους που κινούν τα νήματα ολάκερης της πολιτείας της Λουιζιάνας. και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, όταν ολομόναχοι, καθότι όλος ο "συμμαχικός" υποτίθεται, περίγυρος τους, είναι τόσο βουτηγμένος στην διαφθορά, που δεν υπολογίζεται καν η βοήθεια του, πρέπει να τα βάλουν με τον αφρικάνικης προέλευσης και αμφιβόλων μεθόδων πλουτισμού Μορέλ. Και ο δεσμός του dynamic duo ολοένα και θα μεγαλώνει, καθώς θα εμφανιστεί στο στόρι κι ένας πανίσχυρο συνδετικός κρίκος, η κούκλα, κορμάρα, tattoo artist κόρη Μπόμπο, που φυσικά θα αποτελέσει το point που ο γερο-Ρίνγκο θα ρίξει όλο το προστατευτικό του δίχτυ, την στιγμή που για τον Ασιάτη ψιλο-ρούκι (αυτός είναι ο Sung Kang γνώριμος από τους Fast And Furious), θα ορίσει το ερωτικό αντικείμενο του πόθου.
Όλο αυτό το μιξάζ, προκύπτει από μια καλογραμμένη graphic novel, Γαλλόφωνης προέλευσης με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, που διαθέτει επακριβώς τα στοιχεία της παλιομοδίτικης buddy movie, δημοφιλέστατου είδους εκεί πίσω στα αεράτα 80s. Κι αν από το κεφάλι των πιο πεπειραμένων σινεφίλ, περνά ο συνειρμός του πανομοιότυπου ντουέτου στις (ανεξήγητα) υπερ-επιτυχημένες 48 Ώρες, είναι γιατί τα δύο φιλμάκια διαθέτουν ακριβώς τον ίδιο ντιρέκτορα. Λογικά σκεπτόμενη η παραγωγή του πρότζεκτ, επιθύμησε να δώσει το γενικό πρόσταγμα, σε έναν σκηνοθέτη γνώστη του genre και γι αυτό τον λόγο ο (αυτός κι αν είναι βετεράνος) Walter Hill, αποτέλεσε μια αξιοπρεπή επιλογή. Το μοντέρνο σινεμά δεν κτίζεται όμως με sensible επιλογές, συνεπώς η επιμονή ενός 75χρονου στην γνώριμη φόρμα, δεν περνά στο πανί το ανατρεπτικό ύφος του κόμικ, λειτουργώντας περισσότερο διεκπεραιωτικά, χωρίς την παραμικρή έκπληξη στην αφήγηση του.
Για πες: Ακόμη κι έτσι όμως, δίχως να αβαντάρεται από το σενάριο όπως κάποτε και με τις βολές των γηρατιών του να σκάνε σαν βόμβες από το ένα πλάνο στο άλλο, ο Sly κάνει την διαφορά. Κινούμενος σε ένα θέμα, που μια φορά κι έναν καιρό δεν θα αποτελούσε ούτε την δέκατη πέμπτη επιλογή του, ο 67άρησα αλλά δεν το βάζω ακόμη κάτω Sylvester, πείθει ως υπερήλικας χίτμαν. Που δίχως να φείδεται νοσταλγίας σε κάποιες στιγμές, επιχειρεί και μια αναδρομή στο παρελθόν, κάτι σαν σύνδεση με τα προηγούμενα, για να καταλάβουν όσοι δεν βίωσαν την Stallone-era, τι πάει να πει στ' αλήθεια, όχι να υποδύεσαι τον σκληροτράχηλο βεντέτο, αλλά αυτό ακριβώς να είσαι!
Παρότι αταίριαστο το ντουέτο του εκ πεποιθήσεως παράνομου, με τον πιστό ακόμη και στον παραμικρό κανόνα του πrotect and to serve, εντούτοις θα συνθέσουν μια αποτελεσματική ομάδα, ο μεν πρώτος με την γνώση και την εμπειρία του, ο δεύτερος με τον παρορμητισμό και την άγνοια κινδύνου, που θα τους οδηγήσει μέχρι τους αρχιμαφιόζους που κινούν τα νήματα ολάκερης της πολιτείας της Λουιζιάνας. και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, όταν ολομόναχοι, καθότι όλος ο "συμμαχικός" υποτίθεται, περίγυρος τους, είναι τόσο βουτηγμένος στην διαφθορά, που δεν υπολογίζεται καν η βοήθεια του, πρέπει να τα βάλουν με τον αφρικάνικης προέλευσης και αμφιβόλων μεθόδων πλουτισμού Μορέλ. Και ο δεσμός του dynamic duo ολοένα και θα μεγαλώνει, καθώς θα εμφανιστεί στο στόρι κι ένας πανίσχυρο συνδετικός κρίκος, η κούκλα, κορμάρα, tattoo artist κόρη Μπόμπο, που φυσικά θα αποτελέσει το point που ο γερο-Ρίνγκο θα ρίξει όλο το προστατευτικό του δίχτυ, την στιγμή που για τον Ασιάτη ψιλο-ρούκι (αυτός είναι ο Sung Kang γνώριμος από τους Fast And Furious), θα ορίσει το ερωτικό αντικείμενο του πόθου.
Όλο αυτό το μιξάζ, προκύπτει από μια καλογραμμένη graphic novel, Γαλλόφωνης προέλευσης με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, που διαθέτει επακριβώς τα στοιχεία της παλιομοδίτικης buddy movie, δημοφιλέστατου είδους εκεί πίσω στα αεράτα 80s. Κι αν από το κεφάλι των πιο πεπειραμένων σινεφίλ, περνά ο συνειρμός του πανομοιότυπου ντουέτου στις (ανεξήγητα) υπερ-επιτυχημένες 48 Ώρες, είναι γιατί τα δύο φιλμάκια διαθέτουν ακριβώς τον ίδιο ντιρέκτορα. Λογικά σκεπτόμενη η παραγωγή του πρότζεκτ, επιθύμησε να δώσει το γενικό πρόσταγμα, σε έναν σκηνοθέτη γνώστη του genre και γι αυτό τον λόγο ο (αυτός κι αν είναι βετεράνος) Walter Hill, αποτέλεσε μια αξιοπρεπή επιλογή. Το μοντέρνο σινεμά δεν κτίζεται όμως με sensible επιλογές, συνεπώς η επιμονή ενός 75χρονου στην γνώριμη φόρμα, δεν περνά στο πανί το ανατρεπτικό ύφος του κόμικ, λειτουργώντας περισσότερο διεκπεραιωτικά, χωρίς την παραμικρή έκπληξη στην αφήγηση του.
Για πες: Ακόμη κι έτσι όμως, δίχως να αβαντάρεται από το σενάριο όπως κάποτε και με τις βολές των γηρατιών του να σκάνε σαν βόμβες από το ένα πλάνο στο άλλο, ο Sly κάνει την διαφορά. Κινούμενος σε ένα θέμα, που μια φορά κι έναν καιρό δεν θα αποτελούσε ούτε την δέκατη πέμπτη επιλογή του, ο 67άρησα αλλά δεν το βάζω ακόμη κάτω Sylvester, πείθει ως υπερήλικας χίτμαν. Που δίχως να φείδεται νοσταλγίας σε κάποιες στιγμές, επιχειρεί και μια αναδρομή στο παρελθόν, κάτι σαν σύνδεση με τα προηγούμενα, για να καταλάβουν όσοι δεν βίωσαν την Stallone-era, τι πάει να πει στ' αλήθεια, όχι να υποδύεσαι τον σκληροτράχηλο βεντέτο, αλλά αυτό ακριβώς να είσαι!
Στις δικές μας αίθουσες? Μάλλον κατευθείαν στο βίντεο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική