Πίσω από το Κηροπήγιο
του Steven Soderbergh. Με τους Michael Douglas, Matt Damon, Dan Aykroyd, Rob Lowe, Debbie Reynolds, Scott Bakula, Tom Papa, Paul Reiser, Cheyenne Jackson
Μέσα στη Ντουλάπα με τον Καντελάμπρα
του gaRis (@takisgaris) 
Και τώρα καλωσορίστε ένα από τους εικονικότερους διασκεδαστές της Αμερικής. Ηχογράφησε πάνω από 200 άλμπουμς. Βραβευμένος με τηλεοπτικό EMMY, ιδρυτής του δικού του ιδρύματος, ιδιοκτήτης προσωπικού μουσείου αλλά και εστιατορίου, χειροκροτήστε τον Mr. Showmanship, the Candelabra Kid, Mr. Smiles, King of Diamonds, ηθοποιό, συγγραφέα τριών υπερεπιτυχημένων αυτοβιογραφικών βιβλίων, τον ανεπανάληπτο Liberace! Έτσι τον παρουσίασε η Oprah στην τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση, Χριστούγεννα του 1986, μήνες προτού αποδημήσει εις Κύριον ως κλασικά ενοχικός Καθολικός, ο Walter Liberace, Lee για τον στενό του κύκλο που απαρτίζετο - ως είθισται - από μετεφηβικά σμιλεμένα αγόρια, που αποτελούσαν το προς ηδονιστική κατανάλωση υπηρετικό του προσωπικό.
Ο διασημότερος σαλούν-πιανίστας όλων των εποχών υπήρξε αναντίρρητα ο πνευματικός πατέρας του δικού μας Γιάννη Φλωρινιώτη, με ενδυμασία και σόουζ στο Βέγκας που σου καταστρέφουν τον αμφιβληστροειδή από το στρας και την απατηλή γκλαμουριά του χρυσού. Τα δε περουκίνια - σήματα κατατεθέντα μιας προσωπικότητας κατακυριευμένης από το πάθος για την τρυφηλότητα, όλα όμως ερμητικά κλειστά στην ντουλάπα με τους απειράριθμους σκελετούς, με την ομόφυλη ατζέντα να κρύβει άπιαστα όνειρα του γάμου, των παιδιών, το γήρας που κλέβει την ομορφιά και την αδυνατότητα ύπαρξης σε μια ισότιμη σχέση με τα πολύ νεότερα πουλέν του, λειτουργώντας ο ίδιος ως Ντόριαν Γκρέυ και σεξουαλικό βαμπίρ. Οι πλαστικές, τα ναρκωτικά, οι αρχιτεκτονικές και παντός λάιφστάιλ εξτραβαγκάντζες, ισοϋψείς του πιανιστικού ταλάντου, μια χλέπα μεγαλομανίας περιτυλιγμένη σε μανδύες, μινκ γούνες και κοστούμια τύπου εσχάτης Έλβις εποχής που θα έκαναν τον Σπύρο Ρέβη, γνήσιο εγγόνι του εκλιπόντος, να σπαρταρά στα πατώματα από ζούλια.
Ο Σκότυ Θόρσον, η μακροβιότερη σχέση του Λη, (1977-1984) έγραψε το Behind the Candelabra για την κονόμα, μιας και το πάθος του για τα ναρκωτικά δεν τον βοήθησε να ολοκληρώσει το σχέδιο του να τον κληρονομήσει, φθάνοντας μέχρι το και-πέντε της υιοθεσίας, κι αυτά μέσα στα ομοφοβικά 80s, που αρρωστήσαμε όταν μάθαμε το μαντάτο του υπεργόη Rock Hudson μέσα από τα τέσσερα γράμματα που τον αποκαθήλωσαν στα μάτια των εκατομμυρίων φανς: AIDS. Την ίδια ειμαρμένη ακολούθησε ο Lee (1987), έχοντας μάλιστα στο παρελθόν πάρει χρήματα από τον αγγλικό κουτσομπολίστικο τύπο, επειδή τόλμησαν να τον συκοφαντήσουν ως gay. Πως λέμε Harvey Milk; Καμιά σχέση. Γιατί όπως πάντοτε διατράνωνε ο απαστράπτων σολίστ, οι διασκεδαστές δεν είναι για να αλλάξουν τον κόσμο παρά απλά για να τον διασκεδάζουν.
Ο Steven Soderbergh (και δυστυχώς όχι ο Buzz Luhrman) θέλει να τον κάνει ταινία και σχεδόν τα καταφέρνει στα 2008, όμως το project τραινάρει μια τριετία ωσότου ο Michael Douglas (το μισκαστάρισμα του αιώνα) καταφέρει εντέλει να νικήσει τον καρκίνο του φάρυγγα στο τέταρτο στάδιο. Ο 68χρονος αρσενικότατος και νοσηλευθείς για εθισμό στο σεξ κατά το παρελθόν, Douglas παίζει τον τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια σήνιορ Λιμπεράτση που δεν ξεπέρασε εν ζωή τα 67, ενώ ο σωφέρ, γραμματέας, εραστής, υιός και κακιασμένος πρώην, Θόρσον ενσαρκώνεται από τον κατά είκοσι έτη μεγαλύτερο Matt Damon κι ενώ το χόλυγουντ γέμει gay ερμηνευτών - γνωστών και μη εξαιρετέων. Βλέπεις όμως κανείς δε ρισκάρει το όνομά του γι΄αυτή την ιστορία-καρμανιόλα όπως αποδεικνύεται η μεταφορά της θυελλώδους σχέσης των Lee-Scotty στην οθόνη.
Στη μικρή οθόνη, γιατί το εγχείρημα ήταν «too gay» για να βρει αμερικανική κινηματογραφική διανομή. Το αποτέλεσμα ήταν να παιχτεί προχθές στο καλωδιακό HBO και ο κόσμος να αναρωτιέται γιατί θα έπρεπε το αυτοδιακηρυχθέν ως κύκνειο άσμα του Σόντυ να καταδικαστεί στη Β’ Εθνική των τηλεταινιών. Αν κάποιος παρακολουθήσει το προ μηνός ξέσπασμα του οσκαρούχου (Traffic) δημιουργού θα βρει όλες τις απαντήσεις που χρειάζεται. Η ταινία πρέπει να φέρει 3-4 φορές το μπάτζετ κατασκευής της για να ρεφάρει. Αυτό το ρίσκο το Candelabra δε το σήκωσε. Και είναι κρίμας κι άδικο κε πρόεδρε ναούμε. Γιατί ο Liberace του Douglas είναι κογιονάτος, ερμηνευμένος βαθιά και τόσο περήφανα που το γκλίτερ λειώνει κάτω από το κύρος του ψημένου από κάθε άποψη γιου του Kirk, του παιδιού που έβλεπε από τη χαραμάδα του γειτονικού σπιτιού στο Παλμ Σπρίνγκς τον αληθινό Lee να ζει το αμερικάνικο όνειρο στην πιο διεστραμμένη του έκφανση, και δεν αναφέρομαι διόλου στην σεξουαλική του επιλογή. Ίσα –ίσα, θεωρώ ότι οι ουκ ολίγες σεξουαλικές περιπτύξεις στο γυαλί φαίνονται προσποιητές όπως και οι τρανταχτά ξεφωνητές παρουσίες σαν αυτή του (πλαστικού χειρουργού - enabler του Scott) Rob Lowe, εκτός στόχου τουλάχιστον.
Για πες: Ο Soderbergh παρότι ευτυχεί στο πρόσωπο του ερμηνευτικά εκπληκτικού στην κυριολεξία Damon να αδράξει την αλήθεια για τον δραματουργικό πυρήνα της ιστορίας, του σε χαμηλές και σπάνιας ευαισθησίας οκτάβες, ενώ σε χορταίνει γκλαμουριά και επιδειξιμανία με αληθινά αποστασιοποιημένη μαστοριά, χάνει μαρς το πνεύμα του καταραμένου δεσμού των Lee-Scott που φωνάζει πως τα πάντα είναι μια υποκρισία, όλων προς όλους, με κορυφαία την άρνηση της αμερικανικής κοινωνίας να αποδεχθεί το δικαίωμα του καλλιτέχνη να ζήσει την αλήθεια των σεξουαλικών του επιλογών μπροστά από τα κηροπήγια. Υπάρχει πόνος και απέραντη θλίψη εδώ, όχι αληθινή αγάπη για το είδωλο Liberace. Κι ο Sode, που αρχικά με το Sex Lies & Videotape αλλά και με το έσχατο Side Effects έχει δείξει ότι για τον ίδιο το αληθινά ενδιαφέρον μέρος της σεξουαλικότητας είναι η επιβολή του Εγώ στο Εσύ, εμμονοληπτικά κι εδώ διαδηλώνει ότι τίποτε ηδονικό δεν κρατά αιώνια. Ούτε καν η τόσο σημαντική (μα πάντα κάτω των τεράστιων προσδοκιών) καριέρα του.
Ο Σκότυ Θόρσον, η μακροβιότερη σχέση του Λη, (1977-1984) έγραψε το Behind the Candelabra για την κονόμα, μιας και το πάθος του για τα ναρκωτικά δεν τον βοήθησε να ολοκληρώσει το σχέδιο του να τον κληρονομήσει, φθάνοντας μέχρι το και-πέντε της υιοθεσίας, κι αυτά μέσα στα ομοφοβικά 80s, που αρρωστήσαμε όταν μάθαμε το μαντάτο του υπεργόη Rock Hudson μέσα από τα τέσσερα γράμματα που τον αποκαθήλωσαν στα μάτια των εκατομμυρίων φανς: AIDS. Την ίδια ειμαρμένη ακολούθησε ο Lee (1987), έχοντας μάλιστα στο παρελθόν πάρει χρήματα από τον αγγλικό κουτσομπολίστικο τύπο, επειδή τόλμησαν να τον συκοφαντήσουν ως gay. Πως λέμε Harvey Milk; Καμιά σχέση. Γιατί όπως πάντοτε διατράνωνε ο απαστράπτων σολίστ, οι διασκεδαστές δεν είναι για να αλλάξουν τον κόσμο παρά απλά για να τον διασκεδάζουν.
Ο Steven Soderbergh (και δυστυχώς όχι ο Buzz Luhrman) θέλει να τον κάνει ταινία και σχεδόν τα καταφέρνει στα 2008, όμως το project τραινάρει μια τριετία ωσότου ο Michael Douglas (το μισκαστάρισμα του αιώνα) καταφέρει εντέλει να νικήσει τον καρκίνο του φάρυγγα στο τέταρτο στάδιο. Ο 68χρονος αρσενικότατος και νοσηλευθείς για εθισμό στο σεξ κατά το παρελθόν, Douglas παίζει τον τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια σήνιορ Λιμπεράτση που δεν ξεπέρασε εν ζωή τα 67, ενώ ο σωφέρ, γραμματέας, εραστής, υιός και κακιασμένος πρώην, Θόρσον ενσαρκώνεται από τον κατά είκοσι έτη μεγαλύτερο Matt Damon κι ενώ το χόλυγουντ γέμει gay ερμηνευτών - γνωστών και μη εξαιρετέων. Βλέπεις όμως κανείς δε ρισκάρει το όνομά του γι΄αυτή την ιστορία-καρμανιόλα όπως αποδεικνύεται η μεταφορά της θυελλώδους σχέσης των Lee-Scotty στην οθόνη.
Στη μικρή οθόνη, γιατί το εγχείρημα ήταν «too gay» για να βρει αμερικανική κινηματογραφική διανομή. Το αποτέλεσμα ήταν να παιχτεί προχθές στο καλωδιακό HBO και ο κόσμος να αναρωτιέται γιατί θα έπρεπε το αυτοδιακηρυχθέν ως κύκνειο άσμα του Σόντυ να καταδικαστεί στη Β’ Εθνική των τηλεταινιών. Αν κάποιος παρακολουθήσει το προ μηνός ξέσπασμα του οσκαρούχου (Traffic) δημιουργού θα βρει όλες τις απαντήσεις που χρειάζεται. Η ταινία πρέπει να φέρει 3-4 φορές το μπάτζετ κατασκευής της για να ρεφάρει. Αυτό το ρίσκο το Candelabra δε το σήκωσε. Και είναι κρίμας κι άδικο κε πρόεδρε ναούμε. Γιατί ο Liberace του Douglas είναι κογιονάτος, ερμηνευμένος βαθιά και τόσο περήφανα που το γκλίτερ λειώνει κάτω από το κύρος του ψημένου από κάθε άποψη γιου του Kirk, του παιδιού που έβλεπε από τη χαραμάδα του γειτονικού σπιτιού στο Παλμ Σπρίνγκς τον αληθινό Lee να ζει το αμερικάνικο όνειρο στην πιο διεστραμμένη του έκφανση, και δεν αναφέρομαι διόλου στην σεξουαλική του επιλογή. Ίσα –ίσα, θεωρώ ότι οι ουκ ολίγες σεξουαλικές περιπτύξεις στο γυαλί φαίνονται προσποιητές όπως και οι τρανταχτά ξεφωνητές παρουσίες σαν αυτή του (πλαστικού χειρουργού - enabler του Scott) Rob Lowe, εκτός στόχου τουλάχιστον.
Για πες: Ο Soderbergh παρότι ευτυχεί στο πρόσωπο του ερμηνευτικά εκπληκτικού στην κυριολεξία Damon να αδράξει την αλήθεια για τον δραματουργικό πυρήνα της ιστορίας, του σε χαμηλές και σπάνιας ευαισθησίας οκτάβες, ενώ σε χορταίνει γκλαμουριά και επιδειξιμανία με αληθινά αποστασιοποιημένη μαστοριά, χάνει μαρς το πνεύμα του καταραμένου δεσμού των Lee-Scott που φωνάζει πως τα πάντα είναι μια υποκρισία, όλων προς όλους, με κορυφαία την άρνηση της αμερικανικής κοινωνίας να αποδεχθεί το δικαίωμα του καλλιτέχνη να ζήσει την αλήθεια των σεξουαλικών του επιλογών μπροστά από τα κηροπήγια. Υπάρχει πόνος και απέραντη θλίψη εδώ, όχι αληθινή αγάπη για το είδωλο Liberace. Κι ο Sode, που αρχικά με το Sex Lies & Videotape αλλά και με το έσχατο Side Effects έχει δείξει ότι για τον ίδιο το αληθινά ενδιαφέρον μέρος της σεξουαλικότητας είναι η επιβολή του Εγώ στο Εσύ, εμμονοληπτικά κι εδώ διαδηλώνει ότι τίποτε ηδονικό δεν κρατά αιώνια. Ούτε καν η τόσο σημαντική (μα πάντα κάτω των τεράστιων προσδοκιών) καριέρα του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2013 από την Hollywood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική