Καλώς Ήρθατε στη Γερμανία
της Yasemin Şamdereli. Με τους Vedat Erincin, Fahri Ogün Yardım, Lilay Huser, Demet Gül, Rafael Koussouris, Aylin Tezel, Denis Moschitto, Petra Schmidt-Schaller, Aykut Kayacık
Όπου γης και πατρίς!
του zerVo (@moviesltd) 
Ως λαός που έχει βιώσει πολύ καλά στο πετσί του την μετανάστευση, τόσο εκείνη των μεταπολεμικών δεκαετιών, όταν μαζικά τα Ελληνόπουλα γέμιζαν κατά χιλιάδες τις γραμμές παραγωγής της Αμέρικα, της Αουστράλια και της Τζερμάνια, όσο και την σύγχρονη, με τους ραγιάδες να αποχωρούν μιλιούνια από τον τόπο τους, για να γλιτώσουν την σφαγή της μοντέρνας κατοχής, λίγο έως πολύ το έργο το έχουμε δει. Σαν τώρα φαντάζομαι θα θυμάσαι εκείνον τον θείο από το Σικάγο, που στον νου σου είχες σχηματίσει κοτσονάτο, με καπέλο και με το μαντήλι στο πέτο, να γυρίζει, έστω για διακοπές, στο Ελλάντα και να σου δίνει την εντύπωση, με τα σκέρτσα και τον τρόπο ομιλίας του, πως πιότερο είναι Αμερικάνος, για Καλαματιανός. Φαινόμενο που δεν είχε βεβαίως μόνο γαλανόλευκο χαρακτήρα, αφού όλης της γης οι ξενιτεμένοι, παλεύοντας το στην λάντζα και στην φάμπρικα, σκοπό του είχαν κάποια στιγμή να αποκτήσουν το δικό τους επίσημο ξένο διαβατήριο, να γίνουν ορίτζιναλ πολίτες του μέρους που φιλοξενεί τις φιλοδοξίες τους. Ο νόστος, η λατρεία, το πάθος για την εστία, για την πατρίδα όμως, δεν συγκρίνεται με καμιά σφραγίδα στο πασαπόρτι και με κανένα βραβείο του μετανάστη - υπόδειγμα του μήνα...
Σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο Χουσείν, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για εκείνον και την φαμίλια του, άφησε πίσω στα βάθη της Ανατολίας, σπίτι, γυναίκα και παιδιά, φεύγοντας γκασταρμπάιτερ στην Γερμανία. Σήμερα, έχοντας καταφέρει να τους έχει μαζέψει όλους γύρω του, κυρά, γιους, θυγατέρα και εγγόνια, αλλά και με την άρτι εκδοθείσα ταυτότητα του Γερμανού πολίτη να τον τσιμπάει στην τσέπη, θα τους κάνει μια σημαντικότατη ανακοίνωση: Πως έχει αγοράσει ένα σπίτι, πίσω στα πάτρια Τουρκικά εδάφη, που πολύ θα ήθελε να το επισκεφτεί, έτσι για να μυρίσει λίγο αγέρα από το χωριό του, έχοντας μαζί του όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα. Και ποιος είναι αλήθεια εκείνος που μπορεί να φέρει αντίρρηση στον καλόκαρδο, μα και γκρινιάρη παππού - αφέντη?
Με αφετηρία την οικογενειακή σύναξη γύρω από το γιορτινό τραπέζι, θα ξεκινήσει το χαρούμενο πουλμανάκι το ταξίδι της επιστροφής εκεί που ξεκίνησαν όλα μισό αιώνα πριν, όταν ο νεαρός και σφόδρα ερωτευμένος Χουσείν, αδιαφορώντας για την θέληση των πεθερικών του, έκλεψε την εκλεκτή της καρδιάς του, Φατμά, στήνοντας το φτωχικό, πέτρινο, μα γεμάτο αγάπη καλύβι τους, στο πλάι του σκονισμένου συνοικισμού. Η μοίρα του θέλησε να γίνει ο εκατομμυριοστός + ένας ξένος που η Αλμανία δέχτηκε στην αγκάλη της και τις αναμνήσεις από αυτήν την πορεία μιας ολάκερης ζωής ξετυλίγει το κουβάρι της γλυκιάς, ζεστής, νοσταλγικής και κατά βάση γλαφυρής δημιουργίας της όμορφων ιδεών σκηνοθέτιδας - και μετανάστριας φυσικά, δεύτερης γενεάς - Yasemin Samdereli.
Κινούμενο στην φόρμα του road movie, αλλά χρονικά πάνω σε δύο διαφορετικές τροχιές, του τότε και του σήμερα, το Wilkommen In Deutschland, βοηθούμενο και από την πρόσχαρη διάθεση του καστ, βγάζει έναν χαρακτήρα αστείο και πολλές φορές ανεκδοτικό, συγκρίνοντας τις διαφορές των δύο κόσμων, της προοδευτικής αλλά απόμακρης Δύσης και της υποανάπτυκτης πλην δικής μας Ανατολής, πριν να αναδείξει τις σκληρές αλήθειες για την πίκρα της ξενιτιάς, για το ζεστό μα ταυτόχρονα ξένο κι απόμακρο ψωμί που γεύτηκε το σπίτι του γέρο Χουσείν. Που πιθανότατα αν τον ρωτούσες τώρα, θα το άλλαζε μονομιάς με δυο φιλιά γονατιστός, στο χώμα που τον γέννησε. Η σκέψη της πρόταξης των χαριτωμένων, κατά βάση, στιγμών του βίου του ξενιτεμένου στην αλαργινή και όχι εκείνων των περισσότερων του πόνου, λειτουργεί πολύ πιο εύπεπτα στην ματιά του θεατή, που καταπίνει το δίωρο ακόμη κι αν το χιούμορ δεν είναι ικανού επιπέδου πάντα.
Για πες: Το μαραζωμένο αντίκρυ του (όχι τούρκικου) καμπινέ, το όραμα της γιγαντιαίας κοκακόλας, η ένδειξη πίστης στα Αλεμάνια πρότυπα στην βρώση του απαγορευμένου από την πίστη χοιρινού, κάνουν τον κόσμο να γελά, συνάμα ορίζουν όμως την πορεία εξευρωπαϊσμού (παγκοσμιοποίηση το λένε στις μέρες μας) μιας ομάδας ανθρώπων που - συμβολίζοντας ολόκληρα έθνη - έχουν μάθει να λειτουργούν με άλλα πρότυπα. Ανάρμοστα στην εξέλιξη, αλλά γεμάτα ψυχή, ανθρώπινα. Κι εκεί ακριβώς καταλήγει η Almanya. Στο πόσοι τελικά θα καταφέρουν να διατηρήσουν μέσα τους την παράδοση, που ουσιαστικά διακρίνει - σωστά - τις παγκόσμιες κουλτούρες και δεν θα πέσουν στην παγίδα του παρασήμου που θα τους προσφέρει στο πέτο η χαμογελαστή Άγκελα, για την ποτισμένη στα δάκρυα και το αίμα προσφορά τους στην ανάπτυξη του Ράιχ της.
Με αφετηρία την οικογενειακή σύναξη γύρω από το γιορτινό τραπέζι, θα ξεκινήσει το χαρούμενο πουλμανάκι το ταξίδι της επιστροφής εκεί που ξεκίνησαν όλα μισό αιώνα πριν, όταν ο νεαρός και σφόδρα ερωτευμένος Χουσείν, αδιαφορώντας για την θέληση των πεθερικών του, έκλεψε την εκλεκτή της καρδιάς του, Φατμά, στήνοντας το φτωχικό, πέτρινο, μα γεμάτο αγάπη καλύβι τους, στο πλάι του σκονισμένου συνοικισμού. Η μοίρα του θέλησε να γίνει ο εκατομμυριοστός + ένας ξένος που η Αλμανία δέχτηκε στην αγκάλη της και τις αναμνήσεις από αυτήν την πορεία μιας ολάκερης ζωής ξετυλίγει το κουβάρι της γλυκιάς, ζεστής, νοσταλγικής και κατά βάση γλαφυρής δημιουργίας της όμορφων ιδεών σκηνοθέτιδας - και μετανάστριας φυσικά, δεύτερης γενεάς - Yasemin Samdereli.
Κινούμενο στην φόρμα του road movie, αλλά χρονικά πάνω σε δύο διαφορετικές τροχιές, του τότε και του σήμερα, το Wilkommen In Deutschland, βοηθούμενο και από την πρόσχαρη διάθεση του καστ, βγάζει έναν χαρακτήρα αστείο και πολλές φορές ανεκδοτικό, συγκρίνοντας τις διαφορές των δύο κόσμων, της προοδευτικής αλλά απόμακρης Δύσης και της υποανάπτυκτης πλην δικής μας Ανατολής, πριν να αναδείξει τις σκληρές αλήθειες για την πίκρα της ξενιτιάς, για το ζεστό μα ταυτόχρονα ξένο κι απόμακρο ψωμί που γεύτηκε το σπίτι του γέρο Χουσείν. Που πιθανότατα αν τον ρωτούσες τώρα, θα το άλλαζε μονομιάς με δυο φιλιά γονατιστός, στο χώμα που τον γέννησε. Η σκέψη της πρόταξης των χαριτωμένων, κατά βάση, στιγμών του βίου του ξενιτεμένου στην αλαργινή και όχι εκείνων των περισσότερων του πόνου, λειτουργεί πολύ πιο εύπεπτα στην ματιά του θεατή, που καταπίνει το δίωρο ακόμη κι αν το χιούμορ δεν είναι ικανού επιπέδου πάντα.
Για πες: Το μαραζωμένο αντίκρυ του (όχι τούρκικου) καμπινέ, το όραμα της γιγαντιαίας κοκακόλας, η ένδειξη πίστης στα Αλεμάνια πρότυπα στην βρώση του απαγορευμένου από την πίστη χοιρινού, κάνουν τον κόσμο να γελά, συνάμα ορίζουν όμως την πορεία εξευρωπαϊσμού (παγκοσμιοποίηση το λένε στις μέρες μας) μιας ομάδας ανθρώπων που - συμβολίζοντας ολόκληρα έθνη - έχουν μάθει να λειτουργούν με άλλα πρότυπα. Ανάρμοστα στην εξέλιξη, αλλά γεμάτα ψυχή, ανθρώπινα. Κι εκεί ακριβώς καταλήγει η Almanya. Στο πόσοι τελικά θα καταφέρουν να διατηρήσουν μέσα τους την παράδοση, που ουσιαστικά διακρίνει - σωστά - τις παγκόσμιες κουλτούρες και δεν θα πέσουν στην παγίδα του παρασήμου που θα τους προσφέρει στο πέτο η χαμογελαστή Άγκελα, για την ποτισμένη στα δάκρυα και το αίμα προσφορά τους στην ανάπτυξη του Ράιχ της.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2013 από την Lightbox
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική